14 Ιουνίου 2012

Οξφόρδη, Λονδίνο, Download Festival - Περιπλανήσεις Ενός Κούνελου, Μέρος Ι

~




Θα μπορούσαμε να πούμε πως στη ζωή υπάρχουν οι μικρές και οι μεγάλες απολαύσεις. Στις μικρές συγκαταλέγονται όλες εκείνες οι απλές, καθημερινές καταστάσεις, που μας παρέχουν θαλπωρή: να ακούμε μουσική, να χαλαρώνουμε μετά από μια δύσκολη μέρα, να βλέπουμε έναν φίλο, να διαβάζουμε ένα βιβλίο ή να παρακολουθούμε μια ταινία. 

Στις μεγάλες απολαύσεις σίγουρα συγκαταλέγονται τα ταξίδια. Σκοπός ζωής για κάποιους, σημαντικότερος από την άσκοπη συσσώρευση χρήματος ή την ανούσια κατανάλωση ακριβών αγαθών, το να γυρνάς τον κόσμο, να βλέπεις μέρη και συνήθειες διαφορετικές από τις δικές σου, να εμπλουτίζεις το πεδίο της αντίληψης σου, τα ταξίδια συνιστούν πάνω απ' όλα μια εμπειρία μάθησης. Γι' αυτό και θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνονται στο ετήσιο πρόγραμμα κάθε εκπαιδευτικής διαδικασίας, να γυρνάνε οι μαθητές ανά τον κόσμο και να συναναστρέφονται με μαθητές άλλων χωρών, ένα ταξίδι παρέχει πολύ πιο ουσιώδεις γνώσεις σε σχέση με ανούσιες αποστηθίσεις βιβλίων και γελοίες ανταγωνιστικές εξεταστικές.

Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας κάνει διάφορα ταξίδια τα τελευταία χρόνια και γυρνώντας στην Ελλάδα πάντα με το ίδιο εκείνο αίσθημα που θα μπορούσε να περιγραφεί ως εξής: και τώρα τι κάνω εδώ?

Σίγουρα βέβαια αντιμετωπίζει διαφορετικά τη φάση του εξωτερικού κάποιος που απλά κάνει διακοπές, κάποιος που έχει πάει για σπουδές, και κάποιος που έφυγε από ανάγκη να εργαστεί ή διάγει μια καλύτερη ζωή. Ποιός ξέρει, ίσως έρθει η μέρα που θα συμπεριλαμβάνομαι και γω στην τρίτη κατηγορία, προς το παρόν πάντως το θέμα του εξωτερικού παραμένει για μένα ένα μεγάλο διάλειμμα από την εγχώρια καθημερινότητα. Και σε μια περίοδο με τόσες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό, πιστέψτε με, το είχα πολύ μεγάλη ανάγκη. Όπως και να το κάνουμε, οι τάσεις φυγής είναι ισχυρές.


Αφίσα σε ένα από τα κολέγια της Οξφόρδης, από κείνες που φαντάζουν σχεδόν σουρεαλιστικές για την δική μας πραγματικότητα. Η κρίση είναι γι' αυτούς κάτι μακρινό.


Τρεις οι σταθμοί του ταξιδιού. Οξφόρδη, όπου επισκέφτηκα μια φίλη που κάνει διδακτορικό εκεί. Λονδίνο, παρέα με ένα φιλαράκι. Και τέλος η πολύ ιδιαίτερη και περιπετειώδης εμπειρία του Download Festival στο Donington, ένα από τα ιστορικότερα και μεγαλύτερα ροκ φεστιβάλ παγκοσμίως. Στη σημερινή ανάρτηση θα καλύψω εν συντομία (και όπου "συντομία" σε μένα, αυτό σημαίνει μια ανάρτηση στο μέγεθος που βλέπετε!) τους δύο πρώτους σταθμούς, και την επόμενη φορά θα επανέλθω με μια λεπτομερή καταγραφή των εμπειριών μου στο Download.

Θα κινηθούμε θεματικά σε γενικές γραμμές, και θα αφήσω τις φωτογραφίες να μας καθοδηγήσουν. Για πάμε!


Στάση Πρώτη: Οξφόρδη






H πάνω φωτογραφία αντικατοπτρίζει πλήρως την φυσική ομορφιά της Οξφόρδης, μιας πόλης που χτίστηκε έχοντας ως βάση το περίφημο πανεπιστήμιο της. Έχοντας επισκεφτεί αρκετά από τα κολέγια της Οξφόρδης, πνιγμένα στο πράσινο, τους κήπους, τα ποτάμια και φυσικά τα επιβλητικά αυτά κτίρια, δε μπορώ παρά να συγκρίνω με τα δικά μας πανεπιστήμια. "Καλά ρε φίλε, τι συγκρίνεις τώρα κοτζάμ Oxford, με ιστορία αιώνων πίσω της, με τα ετοιμόρροπα ελληνικά πανεπιστήμια, είσαι σοβαρός?", θα μπορούσε να μου πει κάποιος. Γιατί όχι όμως? Γιατί να μην συγκρίνουμε? Αν μπορούσε αυτό να συμβάλλει στην έστω και κατά το ελάχιστο βελτίωση της δικής μας κατάστασης, λέω ναι στις συγκρίσεις!


Σε ένα από τα κολλέγια της Οξφόρδης γυρίστηκε και το Harry Potter


Οι φυσιολάτρες πραγματικά θα λάτρευαν την Οξφόρδη και τα κολέγια της, τα οποία είναι ενταγμένα αρμονικά στο φυσικό τοπίο, συμπληρώνοντας και όχι καταπατώντας το. Φανταστείτε την Φιλοσοφική για παράδειγμα, ή το Πάντειο. Πείτε πως πέραν των  βασικών κτιρίων η ίδια η σχολή ήταν κτισμένη καταμεσής ενός δάσους. Με άφθονες λίμνες και ποτάμια να την περικλείουν, και ζώα να βόσκουν γύρω. Και λέγοντας ζώα δεν εννοώ αδέσποτες γάτες και σκύλους ε.



Κι όμως, τα ελάφια αυτά έβοσκαν ελεύθερα σε έναν από τους κήπους των κολεγίων της Οξφόρδης. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, και στον κήπο του Παντείου υπήρχε κάποτε μια χελώνα, επομένως κοντά είμαστε.


Ενδεχομένως κάποιος που ζει εκεί να έχει κουραστεί από το ατελείωτο πράσινο, αλλά όλοι ξέρουμε πως ο καθένας από μας γυρεύει εκείνο που του λείπει. Για έναν κάτοικο Αθηνών λοιπόν, η αρμονία της Οξφόρδης, η γαλήνη που σου ανέδυε σαν πόλη, ήταν ιδανική. Περπατούσα στον δρόμο, ανέπνεα τον αέρα και ένιωθα ελεύθερος. Παρεμπιπτόντως, οι κάτω εικόνες προέρχονται από το κέντρο της Οξφόρδης, όχι από "προάστια" ή κάτι σχετικό.





Ποδήλατα, άφθονα ποδήλατα σταθμευμένα, σε όλους τους δρόμους. Όπως όλες οι σοβαρές ευρωπαϊκές πόλεις, έτσι και η Οξφόρδη έχει άφθονους ποδηλάτες - ψέματα: ΌΛΟΙ έχουν και από ένα ποδήλατο.


Από πολλές απόψεις η Οξφόρδη συνιστά μια "ιδανική" μικρή πόλη. Το κέντρο της είναι πανέμορφο, όχι υπερβολικά πυκνοκατοικημένο, δρόμοι και κτίρια είναι καλοφτιαγμένοι και με σωστό σχεδιασμό, συναντάς άφθονη νεολαία (προφανώς, λόγω του κολεγίου), τα αυτοκίνητα είναι τόσα όσα χρειάζονται, η επαφή με την φύση ατελείωτη, έχει καταστήματα, φαγάδικα, μουσεία, νυχτερινή ζωή, λίγο πολύ όλα όσα χρειάζονται με άλλα λόγια.





Για κάποιο λόγο αυτή η φωτογραφία είναι από τις αγαπημένες μου.


Ωστόσο δεν θεωρώ πως τα πάντα είναι τέλεια εκεί. Όλη αυτή η γαλήνη του τοπίου έχει και το τίμημα της, και το τίμημα αυτό στην Οξφόρδη ονομάζεται: κολεγιόπαιδα. Μα την αλήθεια, δεν πρέπει να έχω συναντήσει ξανά τόσο φλώρους φοιτητές στη ζωή μου! Οξφόρδη, τι περιμένεις. Δε μπορώ να εξηγήσω πως εννοώ ακριβώς την έννοια "φλώρος", αλλά νομίζω η κάτω φωτογραφία (που την βρήκα στο google, δεν είναι δική μου), δίνει μια ιδέα:






Δε ξέρω αν με νιώθετε. Ασφαλώς και η πάνω στολή είναι η "επίσημη" και δεν ντύνονται κάθε μέρα έτσι! Ωστόσο ο αέρας αυτός του βουτυρομπεμπέ, του καλοαναθρεμμένου κολεγιόπαιδου με τα λεφτά των γονιών του βρίσκεται εκεί. Τα κολέγια της Οξφόρδης θυμίζουν σχεδόν μικρές "πόλεις-κράτη". Τους έβλεπες να οργανώνουν τα private parties τους, διάφορα events που απευθύνονται αποκλειστικά στους σπουδαστές τους, σε στυλ μυστικής σέκτας (παράδοση που κρατάει από τα χρόνια του Μεσαίωνα), να συμμετέχουν σε αγώνες με κανό, σε παιχνίδια στο γρασίδι, σε διάφορα τέλος πάντων και ένιωθες 1) πως εσύ δεν είσαι ένας από τους "εκλεκτούς" και 2) πως δε θα ήθελες να είσαι, γιατί όλο αυτό το gay (με την κυριολεκτική του έννοια, εκείνη του χαζοχαρούμενου, όχι του ομοφυλόφιλου) στοιχείο είναι εκνευριστικό.


Η Εκκλησία αυτή βρισκόταν εντός του Κολεγίου. Κάθε Κολέγιο έχει και τη δική του Εκκλησία βασικά. Να κάτι στο οποίο υπερέχουν τα ελληνικά πανεπιστήμια λοιπόν.

Αξίζει να ανοίξετε αυτή τη φωτογραφία σε ξεχωριστό παράθυρο και να διαβάσετε τα χαρτάκια. Προέρχονται από το εσωτερικό της Εκκλησίας, και λίγο πολύ συνιστούν "prayer requests" του κόσμου που τις κόλλησε στην πόρτα. Ευχές κάθε τύπου, για παράδειγμα "εύχομαι εσύ και ο τάδε να τα ξαναβρείτε" και άλλα τέτοια βαρυσήμαντα.

Θα πει κανείς βέβαια: Αν αυτοί περνάνε καλά, που είναι το κακό? Και πιστέψτε με, μια χαρά έδειχναν να περνάνε. Οργανωμένοι με τις λέσχες τους και τα events τους, γνωρίζοντας οι μεν τους δε, ερχόμενοι σε επαφή με σπουδαστές από όλο τον κόσμο, με τα αθλήματα και τα πάρτι τους, μια χαρά. Μπορεί να είναι ατελείωτοι φλώροι αλλά, ποιός ξέρει, αν είχα τη δυνατότητα να γνωριστώ περισσότερο μαζί τους,  μπορεί να διαπίστωνα πως είναι καλύτερα έτσι.

Αυτά τα λέει κάποιος που τα βλέπει όλα απέξω εξάλλου. Αν ρώταγε κανείς τη φίλη μου που κάνει διδακτορικό χρόνια εκεί, θα έλεγε πως μάλλον έχει βαρεθεί την όλη φάση και πως έχει κουραστεί με τα ατελείωτα διαβάσματα.

Ένα από τα στοιχεία που θα ήθελα να σημειώσω είναι η τάση των ξένων σπουδαστών του εξωτερικού (και δει των Ελλήνων στην προκειμένη περίπτωση) να συναναστρέφονται κυρίως με τους "δικούς τους", κάτι που είναι κατανοητό από μια άποψη μεν (γιατί νιώθεις μεγαλύτερη οικειότητα ασφαλώς με έναν ομοεθνή), από μια άλλη πλευρά όμως αποβαίνει αρνητικό καθώς μονάχα αν έρχεσαι σε ουσιαστική επαφή με κατοίκους άλλων χωρών μπορείς να δεις τα πράγματα κάπως αλλιώς, να ανταλλάξεις ιδέες και να μοιραστείς αντιλήψεις και τελικά να εμπλουτίσεις ο ίδιος τον εαυτό σου.

Προσωπικά, έχοντας κουραστεί από τους Έλληνες στην πλειοψηφία τους, το πρώτο πράγμα που θα έκανα αν σπούδαζα ή αν ζούσα έξω θα ήταν να γνώριζα όσο περισσότερους ξένους γίνεται... Όχι πως οι ξένοι είναι "καλύτεροι" ή κάτι τέτοιο. Είχα μάλιστα την τύχη να συναναστραφώ με 2 μαλάκες Άγγλους (έναν τύπο και μια τύπισσα), αντάλλαξα και βρισιές μαζί τους, οι μαλάκες βρίσκονται παντού, δε γνωρίζουν εθνικότητα. Ωστόσο θα γούσταρα μια αλλαγή ακόμα και έτσι, να ξεφύγω έστω από την εγχώρια εκδοχή της μαλακίας...



A proud, traditional British lady. Άλλη μια εικόνα χαρακτηριστική. Οι άνθρωποι ΕΙΝΑΙ ο τόπος τους.



Ορισμένα Μουσεία


Μια σύντομη στάση από ορισμένα μουσεία της Οξφόρδης, μέχρι να πάμε παραπέρα, στο Λονδίνο. Το Ashmolean Museum υπήρξε ένα απ'αυτά, με εκθέματα κυρίως αρχαιολογικά αλλά και ορισμένα σημαντικά έργα ζωγραφικής. Φυσικά το υλικό που θα μπορούσα να παραθέσω είναι άφθονο, ωστόσο θεωρώ πως δεν έχει νόημα να αραδιάζω ατελείωτες φωτογραφίες με σπουδαία αρχαιολογικά και καλλιτεχνικά έργα, αφενός γιατί μπορείτε να τις βρείτε σε βιβλία, οδηγούς και στο ίντερνετ, και αφετέρου γιατί η ανάρτηση θα ξεπερνούσε κάθε όριο έκτασης.


To Ashmolean


Είναι γεγονός πάντως πως το 1/3 σχεδόν του χρόνου μου στην Αγγλία το πέρασα περιδιαβαίνοντας τα μουσεία. Πολλά εκ των οποίων είναι σημαντικό να τονίσουμε πως έχουν ελεύθερη είσοδο, μια ακόμα διαφορά σε σχέση με μας. Αλλά εδώ που τα λέμε και το ποσοστό του κόσμου που εκδηλώνει ενδιαφέρον για τα μουσεία στη χώρα μας είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με μια χώρα όπως η Αγγλία...

Θα εστιάσω λίγο περισσότερο όμως στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Οξφόρδης, το οποίο ξύπνησε το παιδί-κουνέλι μέσα μου, και χοροπηδούσα πέρα δώθε μες στην καλή χαρά.






Δεινόσαυροι, σκελετοί ζώων, απολιθώματα, καταγραφή της ιστορίας της εξέλιξης των ειδών, οι πρώιμοι ανθρωπίδες, τρέλα σκέτη. Οι κάτω φωτογραφίες είναι λίγες μόνο, ενδεικτικές.






Μμμ. Τι όμορφη, τριχωτή αράχνη.

Σκελετός του Homo Erectus. Σας έχω πει πως με ενθουσιάζουν κάτι τέτοια?


Μέσα στο Μουσείο της Φυσικής Ιστορίας συμπεριλαμβανόταν και ένα ακόμα μουσείο, εκείνο του Pitt Rivers, με χιλιάδες εκθέματα από την ιστορία των πολιτισμών, από τα πρωτόγονα χρόνια στη σύγχρονη εποχή. Το μουσείο είχε χαμηλό φωτισμό και ένιωθες να χάνεσαι, σαν σε λαβύρινθο, ανάμεσα στα τόσα εκθέματα του.



Μια όψη του μουσείου από ψηλά - Διακρίνεται ένα τεράστιο τοτέμ, ύψους τριών ορόφων.

Και μια όψη του μουσείου περπατώντας στον λαβύρινθο του. Δυο ενδεικτικές από τις δεκάδες φωτογραφίες που τράβηξα.



Στάση Δεύτερη: Λονδίνο



Ήταν μέρες γιορτής για τους Άγγλους αυτές, γιόρταζαν το Ιωβηλαίο, τα 60 χρόνια δηλαδή βασιλείας της Βασίλισσας τους, η οποία είναι κάτι σαν εθνική μασκότ ένα πράγμα.

Οι δρόμοι σημαιοστολισμένοι, η φάτσα της βασίλισσας να βρίσκεται παντού, σε βιβλιοπωλεία, σε μαγαζιά, σε είδη δώρων, σε μάσκες, σε επιγραφές στα λεωφορεία, και οι Άγγλοι να κυκλοφορούν ντυμένοι με τα εθνικά τους χρώματα και γενικά να βρίσκονται σε μια καλή χαρά - μακριά από έγνοιες τύπου ευρώ, οικονομική κρίση, και άλλα. Έρχονται σύντομα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αγγλία, θα λεγε κανείς πως βρίσκονται για άλλη μια φορά σε περίοδο "ένδοξης απομόνωσης"...




Μάσκα με τη φάτσα της βασίλισσας Ελισάβετ. Η οποία ΔΕΝ είναι αποκριάτικη! Ο κόσμος την φορούσε με καμάρι δηλαδή! Φαντάζεστε να κυκλοφορούσαμε εδώ με μάσκες του πρόεδρου της δημοκρατίας ένα πράγμα?

Όχι, δεν είναι η αληθινή βασίλισσα, αλλά ομοίωμα της στην είσοδο ενός... σουπερμάρκετ.


Άφθονες οι αφίσες και οι επιγραφές στους δρόμους που μας καλούσαν να παρερεθούμε στους λαμπρούς εορτασμούς που απλώθηκαν σε όλους τους δρόμους του Λονδίνου.



Αφίσα που μας καλεί στους εορτασμούς του Jubilee. Πάνω από την οποία ξεχωρίζει μια επιγραφή που τονίζει πως οι ιδιοκτήτες των σκύλων οφείλουν να καθαρίζουν τα σκατά των ζώων τους, αλλιώς θα επέλθουν ποινές.



Κόσμος είχε στηθεί από νωρίς στα πεζοδρόμια, ενώ οι δρόμοι είχαν κλείσει, για να ατενίσει την βασίλισσα που θα περνούσε με το αμάξι.

Διάφοροι "γαλαζοαίματοι" ενώ εξέρχονται από τον ναό. Τα κουνέλια δεν γνωρίζουμε από αίματα. Μόνο από τρίχωμα.

Όσο περνούσε η ώρα, ο κόσμος αυξανόταν. Στο βάθος διακρίνεται ο Ναός Saint Paul, απ' όπου εξήλθε η βασίλισσα και όλο το σόι της. Λέμε ναι στον μαύρο με τα ράστα.



Μεταξύ μας, είχα μια σκασίλα για το αν θα δω την βασίλισσα. Οι πάνω φωτογραφίες περισσότερο ενδεικτικές της κατάστασης είναι, μια που θέλοντας και μη, αν βρισκόσουν Λονδίνο τις μέρες εκείνες, συμμετείχες στην όλη φάση.

Το αστείο είναι πως τελικά την είδα!!! Μάλλον τυχαία βρεθήκαμε εκεί απ' όπου εξερχόταν, στον ναό του Αγίου Παύλου δηλαδή, και είπαμε, δε καθόμαστε και μεις να την δούμε? Να πανηγυρίσουμε ρε παιδί μου, για την αγαπημένη βασίλισσα των πάντων, που τόσα σημαίνει για μας. Hail to England, God Save The Queen!

Και ιδού αποκλειστικό βίντεο-ντοκουμέντο που τράβηξα, με το αμάξι της βασίλισσας να περνάει μπροστά μας! Η βασίλισσα είναι αυτή με τα άσπρα!






Έχοντας δει τη βασίλισσα θα έλεγε κανείς πως ο σκοπός μου παραμονής στην μάταια τούτη γη είχε εκπληρωθεί, ωστόσο υπήρξαν ακόμα ορισμένα αξιοπρόσεκτα πράγματα για τα οποία άξιζε να συνεχίσω να υπάρχω. Για παράδειγμα, η νυχτερινή έξοδος στο Λονδίνο, εν μέσω των εορτασμών, αποκάλυψε σε έναν βαθμό την τρέλα των Άγγλων, και συγκεκριμένα της νεολαίας, οι οποίοι αν είναι να πιούν (σε μια χώρα που υπάρχουν αυστηροί νόμοι όσο αφορά την κατανάλωση αλκοόλ) και να ξεδώσουν το κάνουν με τρόπο που λίγοι μπορούν να τους μιμηθούν. Η αγάπη του Άγγλου για το ποτό και το αχαλίνωτο μεθύσι αποκαλύφτηκε ακόμα περισσότερο λίγες μέρες μετά, στο Download Festival, αν και όσοι τους βλέπετε να ξεσαλώνουν στα ελληνικά νησιά κάθε καλοκαίρι νομίζω έχετε πάρει μια καλή ιδέα.



Μια χαρακτηριστική όψη της λαοθάλασσας το βράδυ των εορτασμών. Είχε και πυροτεχνήματα. Και μεθυσμένες αγγλίδες. Μμμ.



Γενικά ήταν ωραία η βρετανική, λονδρέζικη νύχτα, περάσαμε μια βόλτα και από τις κλασικές βρετανικές pubs, διαπίστωσα επίσης το τραγικό γεγονός πως η νυχτερινή ζωή εκεί για την πλειοψηφία των μερών φτάνει μέχρι τις 23.00 περίπου το βράδυ. Μεγάλο ξενέρωμα να έχεις πάει στην παμπ στις 22.30 και μετά από μισή ώρα να σου λένε πως κλείνουνε. Ακόμα μεγαλύτερο ξενέρωμα πως μετά τις 24.00 είναι δύσκολο να βρεις ανοιχτό μαγαζί με φαγητό, ψιλικατζίδικο ή κάτι σχετικό, καθώς όλα κλείνουν λίγο πολύ (και εκεί δεν συναντάς περίπτερα).

Υπάρχουν όμως και μέρη όπως clubs ή bars με ειδική άδεια για να μένουν ανοιχτά μεταμεσονύχτια. Και εκεί μέσα γίνεται χαμός. Δεν μπήκα σε κάποιο απ'αυτά, πέρασα απέξω όμως, αντίκρισα τις ουρές και πήρα μια ιδέα.






Αυτό εδώ το συγκρότημα είναι η έδρα του BBC



Περάσαμε και από το θρυλικό Soho, μέρος που έχει αφήσει ιστορία όσο αφορά την εναλλακτική νεανική κουλτούρα, ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της ροκ μουσικής συνδέεται με την περιοχή αυτή (η οποία μέσα σ' όλα σχετίζεται και με την γκέι κοινότητα).






Από τις φάσεις που χάρηκα περισσότερο κατά την παραμονή μου στην Αγγλία ήταν η βόλτα σε ένα από τα θρυλικότερα jazz venues παγκοσμίως, το Ronnie Scott's. Ο σαξοφωνίστας Ronnie Scott είναι γνωστός μέσα σ' όλα για το σόλο του στο "Lady Madonna" των Beatles, και το μπαράκι, με τις δεκάδες φωτογραφίες του στους τοίχους με θρύλους της τζαζμουσικής, την όμορφη ατμόσφαιρα, τις λάιβ μπάντες που τζάμαραν στη σκηνή και τον πραγματικά ωραίο κόσμο (αγαπώ το κοινό της τζαζ μουσικής, μα την αλήθεια, ίσως περισσότερο από όλα τα μουσικά κοινά), θα μου μείνει ως μια πολύ όμορφη ανάμνηση και πραγματικά το συστήνω σε όποιον τύχει και βρεθεί εκεί.





Οι πάνω 4 φωτογραφίες δεν είναι δικές μου, μια που δυστυχώς όσα τράβηξα στο Soho εκείνη τη βραδιά χάθηκαν. Αποτυπώνουν όμως πλήρως την ζεστή ατμόσφαιρα του μέρους, το οποίο ελπίζω να επισκεφτώ ξανά κάποια στιγμή.



Λονδίνο. Η πόλη.



Όπως όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, έτσι και το Λονδίνο χαρακτηρίζεται από ένα εντυπωσιακό και πανέμορφο πραγματικά κέντρο. Όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πλην της Αθήνας, της οποίας το κέντρο έχει τα μαύρα του τα χάλια, και η μόνη περιοχή που το σώζει είναι η τοποθεσία γύρω από την Πλάκα και το Θησείο.

Οι κάτω φωτογραφίες προέρχονται από κεντρικές περιοχές του Λονδίνου. Τα κατοικήσιμα κτίρια στην πλειοψηφία τους είναι πολύ παλιά, ορισμένα ενός αιώνα και βάλε, ωστόσο διατηρούνται και εντυπωσιάζουν με την μεγαλοπρέπεια τους. Δε χόρταινες να θαυμάζεις την αρχιτεκτονική, το πως έδεναν το ένα με το άλλο (δεν συναντούσες ξεκάρφωτα κτίρια που δεν ταιριάζουν με το περιβάλλον τους), και όλα αυτά σε δρόμους που ήταν πεντακάθαροι και ανέδυαν μια αίσθηση αρμονίας.

Προφανώς δεν είναι όλη η Αγγλία έτσι, και υπάρχουν πολλές υποβαθμισμένες και άσχημες περιοχές, όπως σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου. Ωστόσο το κέντρο μιας πόλης συνιστά τον πυρήνα της, την καρδιά της, το κατεξοχήν μέρος που βλέπουν όλοι οι επισκέπτες. Όπως σε ένα σπίτι θα φροντίσεις να καλέσεις τους επισκέπτες στο σαλόνι σου, το οποίο και θα έχεις περιποιηθεί από πριν, έτσι και το κέντρο μιας πρωτεύουσας είναι το πρώτο σημείο εστίασης.

Και σε όλα αυτά η Αθήνα πιάνει πάτο. Σε μας δεν υπάρχουν σαλόνια φαίνεται, βγάζουμε τους επισκέπτες κατευθείαν στο μπαλκόνι (αφού τους έχουμε δέσει τα μάτια στην πορεία για να μη βλέπουν, και αφού έχουμε καλύψει όλη τη σκόνη στο πάτωμα με χαλιά).






Πολύ τούβλο, πάρα πολύ τούβλο στα κτίρια της Αγγλίας.


Μια άλλη, περισσότερο σύγχρονη όψη - Η πλειοψηφία των κτιρίων δεν ήταν έτσι πάντως


Φυσικά δεν έλλειψαν και τα κλασικά αξιοθέατα, όπως το Big Ben.








Ο Πύργος του Λονδίνου και ο Τάμεσης.







Και φυσικά άφθονοι ναοί, όπως το (ιδιαίτερα εντυπωσιακό ειδικά τη νύχτα) Westminster Abbey.









Μέσα σ'όλα δεν παραλείψαμε και μια βόλτα στο θρυλικό (και πελώριο) Hyde Park, όπου και ατένιζες πλήθος κόσμου να βγάζει βόλτα τα σκυλιά του (πολύ χαρακτηριστικά τα αγγλικά σκυλία, έβλεπες ουκ ολίγα από εκείνα τα "βρετανικά τεριέ"), άλλους να γυμνάζονται ή να κάνουν τζόκινγκ (πρόσεξα αρκετό κόσμο να κάνει τζόκινγκ γενικά στους δρόμους του Λονδίνου, κάτι που επίσης σπάνια βλέπουμε στην Αθήνα - τι τζόκινγκ να κάνεις εκεί, περισσότερο θα αρρωστήσεις αν βγεις έξω παρά θα γυμναστείς), παρατηρούσες ως και κόσμο να κάνει ιππασία. Και φυσικά υπήρχαν άφθονα ζώα παντού.



Κόσμος στο Hyde Park, ενώ παίζει ένα παιχνίδι με μπάλα

Χαρακτηριστικό βρετανικό σκυλί, ενώ απολαμβάνει τη φύση - δεν είναι αδέσποτο


Κάδος για να μαζεύουν τα αφεντικά τα κακάκια των μονάκριβων σκυλιών τους. Δε πρέπει να υπάρχει ούτε ένας τέτοιος στη χώρα μας.



Ιππασία από τη μία, ποδηλατάδα από την άλλη, και μια μαμά βγάζει βόλτα το μωρό της στην άκρη, πλάι στην όχθη του ποταμού. Αν όλα αυτά σας φαίνονται πολύ "ιδανικά" να σας πω πως η φωτογραφία είναι αληθινή.


Και ναι, αποτύπωσα και τον σκίουρο! Όχι πείτε μου, δε βγάζω γαμάτες φωτογραφίες? :P


Πάντως για να μη τα παρουσιάζω όλα μονόπλευρα, να πω για άλλη μια φορά πως η δική μας περιοχή της Ακρόπολης, της Πλάκας και του Θησείου είναι επίσης πολύ όμορφες. Είναι όμως αρκετά αυτά?



Αγγλία. Οι Άνθρωποι


Μία πόλη ή μια χώρα δεν είναι μόνο τα κτίρια, η ιστορία, ή το περιβάλλον της. Σε μεγάλο βαθμό είναι και οι άνθρωποι της και στις μέρες που έκατσα Αγγλία έβγαλα ορισμένα ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

1) Μου έκανε εντύπωση η στάση απέναντι στους αστυνομικούς. Έβλεπα αρκετό κόσμο στον δρόμο να τους... πιάνει κουβεντούλα, και να αρχίζουν την πάρλα, σε φιλικούς θα λεγε κανείς τόνους, κάτι αδιανόητο για τα δικά μας δεδομένα, και με το γνωστό χάλι της ελληνικής αστυνομίας, που περισσότερο απέχθεια σου εμπνέει παρά σεβασμό. Η εξουσία παραμένει εξουσία βέβαια, ωστόσο φαίνεται μεγάλο ποσοστό των Άγγλων (κρίνοντας και από την ιδιαίτερα ένθερμη στάση τους απέναντι στην βασίλισσα τους) φαίνεται βλέπουν τα πράγματα αλλιώς. Όπως και να το κάνουμε, άλλη ιστορία κουβαλάνε, άλλες αναπαραστάσεις έχουν γύρω από την σχέση εξουσίας και κοινωνίας, άλλες παραδόσεις...

Παραμένει ωστόσο ο λαός ο οποίος γέννησε την punk. Μη το ξεχνάμε αυτό.




2) Οδηγοί λεωφορείων, εισπράκτορες σε τρένα, κλπ. Επαγγελματίες, καλοντυμένοι και ευγενικοί. Και αν το πρώτο πες οτι το συναντούμε και στη χώρα μας, το δεύτερο πες δεν έχει σημασία, αλλά το τρίτο ρε παιδιά? Κατέβαινα από το λεωφορείο και ο οδηγός με... χαιρετούσε. Παρουσίαζα το εισιτήριο μου στον ελεγκτή στο τρένο και μου έλεγε "thank you sir". Αν δεν ήξερα καλύτερα θα νόμιζα πως για κάποιο λόγο... είμαι πολύ συμπαθής στους Άγγλους. :P Ωστόσο η ευγενική και πρέπουσα αυτή συμπεριφορά χαρακτηρίζει γενικά τους εργαζόμενους στα Μέσα Συγκοινωνίας της χώρας, και τα συμπεράσματα δικά σας...

Να πω επίσης πως καμιά 10αριά μέρες σε Οξφόρδη και Λονδίνο πρέπει να άκουσα μία κόρνα. Μα την αλήθεια, δε θυμάμαι να άκουσα άλλη! Δε λέω πως δεν ήχησαν άλλες, απλά εγώ δεν έτυχε να ακούσω. Αυτό που εκεί ακούς μια φορά στις 10 μέρες, εδώ ακούς 10 φορές το λεπτό... 






3) Άλλο χαρακτηριστικό των Άγγλων γενικά ήταν οι πολλοί νεαροί γονείς. Και όταν λέω πολλοί εννοώ πάρα πολλοί και όταν λέω νεαροί ενώ πολύ νεαροί - αρκετές μανάδες που έβλεπες με μωρά στον δρόμο ενδεχομένως να μην είχαν συμπληρώσει ακόμα τα 19-20, ίσως να μην είχαν τελειώσει ακόμα το σχολείο. Βλέπετε, η σεξουαλική ζωή στην Αγγλία ξεκινάει πολύ νωρίς (έχω την αίσθηση πως Αγγλία, Γερμανία ίσως, και γενικότερα κεντρική-βόρεια Ευρώπη, μαζί με τις ΗΠΑ, προπορεύονται σε αυτόν τον τομέα σε σχέση με τους άλλους λαούς), και η στάση απέναντι σε θέματα αντισύλληψης αρκετά επιπόλαια. Το αποτέλεσμα είναι πολλές κοπέλες να μένουν έγκυες ενώ είναι ακόμα στην εφηβεία τους, από τα 14 ή 15 τους.

Ίσως η τάση να εξαπλωθεί και στα εδώ μέρη στο μέλλον, ποιός ξέρει.

Παρατήρησα επίσης και αρκετούς νεαρούς πατεράδες που έβγαζαν οι ίδιοι βόλτα τα μωρά τους με το καροτσάκι, χωρίς την παρουσία της μητέρας. Κάτι που επίσης μπορεί να δούμε στο μέλλον και εδώ, και το οποίο ασφαλώς είναι λογικό (γιατί θα πρέπει μόνο η μητέρα να επιφορτίζεται το βάρος του μωρού?).







4) Για τη στάση της βρετανικής νεολαίας απέναντι στο μεθύσι και το ξεσάλωμα έκανα μια αναφορά, θα επανέλθω στο επόμενο μέρος της ανάρτησης για το Download Festival. 

Ωστόσο αξίζει να εστιάσω σε έναν άλλο τομέα "απελευθέρωσης των νέων", και αυτός δεν είναι άλλος από τον αποκαλυπτικό ρουχισμό των γυναικών, ο οποίος με έκανε να αισθάνομαι ακόμα περισσότερο πως θέλω να μετακομίσω μια για πάντα εκεί πέρα, απλά και μόνο για το οφθαλμόλουτρο που θα μπορούσα να απολαμβάνω. Που να δείτε το βράδυ, στα διάφορα κέντρα, πως τα πετάνε όλα έξω οι Αγγλίδες. Θα επεκταθώ περισσότερο την επόμενη φορά, θα κάνω και μια σύγκριση με τις δικές μας, για την ώρα μια μικρή γεύση.

Πάντως ο μύθος περί "άσχημης Αγγλίδας" χρειάζεται να καταρριφθεί. Σύμφωνοι, υπάρχουν αρκετά μπάζα εκεί πέρα, αλλά οι όμορφες Αγγλίδες είναι πραγματικά εντυπωσιακές - αν σας αρέσει το στυλ Britney Spears τουλάχιστον. Βέβαια είναι γεγονός πως με τόσους μη-Άγγλους να περιδιαβαίνουν τους δρόμους του Λονδίνου (σχεδόν ο ένας στους δύο κατοίκους του ΔΕΝ είναι Άγγλοι!), δεν ήξερες αν η κουκλάρα που έβλεπες στον δρόμο ήταν αγγλίδα ή κάτι άλλο, πάντως ορισμένες Αγγλίδες που έτυχε να πετύχω πραγματικά άξιζαν.

Αν και εδώ που τα λέμε, δεν έχει και τόση σημασία τι εθνικότητας είναι η άλλη. Η ουσία είναι πως το Λονδίνο προσφέρεται για άφθονη τέρψη των ματιών.




Θα ακουστώ κάπως, αλλά πολύ θα ήθελα να ήμουν η σέλα στο πάνω ποδήλατο. Που να βλέπατε και το μουτράκι της.



Διάφορα




Τα επόμενα είναι ορισμένες σκόρπιες φωτογραφίες και εντυπώσεις, που λίγο πολύ οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους.

Για παράδειγμα, η χαρακτηριστική αυτή μηχανή αυτόματης πώλησης που συναντάς στα περισσότερα σούπερμαρκετ της Αγγλίας. Κάθε σούπερμαρκετ έχει κάμποσες τέτοιες, όπου τοποθετείς ο ίδιος ένα-ένα τα προιόντα που έχεις βάλει στο καλάθι, σημειώνεις με το δάκτυλο στην οθόνη τις ενδείξεις, βάζεις τα χρήματα και κάνεις την αγορά σου, χωρίς να χρειάζεται να περιμένεις σε ουρές στα ταμεία. Κάτι αντίστοιχο με τα μηχανήματα για εισιτήρια στους σταθμούς του τρένου και του μετρό που έχουμε εδώ ας πούμε.






Η κάτω φωτογραφία προέρχεται από τον κεντρικό σταθμό τρένου του Paddington. Και ναι, αφορά τη... μασκότ του σταθμού, ένα αρκουδάκι, το οποίο προσφέρεται για χρυσές δουλειές.

Θα μπορούσαμε να έχουμε και μεις το δικό μας "Αρκουδάκι του Σταθμού Λαρίσης", γιατί όχι. Θα ήταν λίγο κακόμοιρο βέβαια, αλλά σταδιακά μπορεί να κέρδιζε τις καρδιές όλων. :P








Μπυρόνια, ουπς, συγγνώμη, μπιτόνια ήθελα να πω. Τα οποία ωστόσο περιέχουν μπύρα, μπύρα, μπύρα!!!







Όπως και να το κάνουμε, τους έχουν μεγάλο καμάρι τους Beatles, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη μπάντα, και έβλεπες διάφορα αναμνηστικά τους σε μαγαζιά.








Από το ίδιο μαγαζί με αναμνηστικά και αυτή η επιγραφή, η οποία μου άρεσε και την φωτογράφισα.







Λονδρέζικο stencil σε τοίχο. Ήθελα πολύ να πετύχω κι άλλα από τα γκράφιτι της πόλης, ενδεχομένως να έπεφτα τυχαία και σε κάποιο από τα θρυλικά του Bansky. Κάποια άλλη φορά θα πάω περισσότερο προετοιμασμένος γι'αυτό.







Ε λοιπόν, το κάτω δεν το καταλαβαίνω. Σύμφωνοι, οι Άγγλοι οδηγούν ανάποδα, αλλά να έχουν τις στάσεις των λεωφορείων τους διαμορφωμένες κατ' αυτόν τον τρόπο, με την πλάτη γυρισμένη στον δρόμο δηλαδή δε μπορώ να το καταλάβω. Πως αντιλαμβάνονται το λεωφορείο που έρχεται?








Και μια ηρωική φωτογραφία μου, όπου ξεχύθηκα καταμεσίς της παρέλασης και τράβηξα με κίνδυνο της ζωής μου από μπροστά τους αγέρωχους παρελαύνοντες, ενώ τελευταία στιγμή πετάχτηκα στην άκρη, πριν με ποδοπατήσουν.






...Ή μπορεί απλά να ήταν μια αφίσα στον δρόμο και να σας δουλεύω.









Κάποια ακόμα μουσεία για το τέλος


Από τα πλέον ιδιαίτερα μουσεία που επισκέφτηκα στο Λονδίνο τις μέρες αυτές ήταν το Wallace Collection, μια εντυπωσιακή αναδρομή στην ευρωπαϊκή αριστοκρατία του 17ου και 18ου κατά κύριο λόγο αιώνα, μέσα από σπουδαία έργα των καιρών, κυρίως στο στυλ του ροκοκό, ενώ μέσα σε όλα δέσποζε και μια καταπληκτική συλλογή με όπλα και πανοπλίες, από τα χρόνια του μεσαίωνα μέχρι τον 19ο αιώνα.










Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες στάσεις υπήρξε το London Aquarium, η χαρά του υδάτινου σύμπαντος, από το οποίο δυστυχώς δεν έχω προσωπικό υλικό μια που ξεφορτίστηκε η άτιμη η κάμερα. Ωστόσο η κάτω φωτογραφία από το ίντερνετ είναι ενδεικτική. Καρχαρίες, γιγαντιαία σαλάχια,  πελώριες θαλάσσιες χελώνιες, πιγκουίνοι, αλλά και ένα κάρο μικροσκοπικά και παράξενα είδη ψαριών, είχαν όλα την τιμητική τους.






Ασφαλώς το Βρετανικό Μουσείο δε θα μπορούσε να λείπει από την διαδρομή, από το οποίο μάλιστα κινδύνεψα να με πετάξουν έξω μια που φορούσα μια μπλούζα που έλεγε πάνω της "fuck you". Οκ, δε σκέφτηκα πως μπορεί να ενοχλούσε σε ένα βρετανικό μουσείο ομολογώ. :PP

Για άλλη μια φορά δεν έχει νόημα να μιλήσω λεπτομερώς για τα χιλιάδες εκθέματα του μουσείου, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα ψάξει στο διαδίκτυο και στα άφθονα σχετικά βιβλία που κυκλοφορούν. Οι φωτογραφίες είναι απλά ενδεικτικές.











Η National Gallery υπήρξε ο επόμενος προορισμός μου και εκεί οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονταν (δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί σε ορισμένα μουσεία επιτρέπονται και σε άλλα όχι). Τα εκθέματα της πάντως υπήρξαν σπουδαία, ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της ζωγραφικής τα οποία θα μπορούσα να θαυμάζω ξανά και ξανά, για μήνες.



Η θέα από τη National Gallery, με την Trafalgar Square να δεσπόζει σε πρώτο πλάνο


Ο "Βάκχος και Αριάδνη" του Τιτσιάνο, ένα από τα πιο ξακουστά έργα της πινακοθήκης



Ακολουθεί το Δεύτερο Μέρος...


Αυτά τα ολίγα λοιπόν! Θα επανέλθω με το δεύτερο μέρος και τα φοβερά σκηνικά του Download Festival. Προς το παρόν χαιρετώ. ;)







~

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος12:38 μ.μ.

    Ζωαρά ο Κούνελος! Ωραίος φίλε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραιότατο το ρεπορτάζ! Φαίνεται ότι πέρασες Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Α!!!
    Θα ξεχωρίσω την φωτο του κουνελιού (φυσικά :P) αλλά και τις εικόνες απ'το Πανεπιστήμιο. Για μένα η ιδανική εικόνα του πώς θα ήθελα να είναι ένα πανεπιστήμιο και οι φοιτητές του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή