24 Σεπτεμβρίου 2012

Αληθινή Ιστορία...

~




Μια ιστορία θα σας πω.

Νέος, έχοντας κλείσει πριν λίγους μήνες τα 18, πρωτοετής φοιτητής Παντείου. Η αμηχανία της εφηβείας έκδηλη ακόμα στις κινήσεις του. Το μαλλί σχετικά μακρύ, το στυλ επιμελώς ατημέλητο, η φωνή είχε πάνω-κάτω διαμορφωθεί στην ενήλικη χροιά της, τα σύννεφα της εφηβείας όμως σκίαζαν για τα καλά το νου του.

Ήταν ένα μεσημέρι του Φλεβάρη, στο κοσμοπλημμυρισμένο κέντρο της Αθήνας. Ο νεαρός ανέβαινε την οδό Θεμιστοκλέους, κατευθυνόμενος προς Εξάρχεια. Προορισμός? Τα άφθονα βιβλιοπωλεία των Εξαρχείων, από τα οποία σκόπευε να πάρει τα βιβλία και συγγράμματα του πρώτου εξαμήνου. Ο νέος δεν ήξερε και πολλά από αθηναϊκό κέντρο. Μόλις τους περασμένους 2 μήνες είχε αρχίσει να κυκλοφορεί στα συγκεκριμένα μέρη, μέχρι πριν έναν χρόνο η ζωή του περιστρεφόταν συνεχώς γύρω από το σχολείο, τις πανελλήνιες, τα φροντιστήρια, τα διαβάσματα - και τις άφθονες ανησυχίες του...

Τώρα όμως διέσχιζε έναν από τους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους της πόλης, με την τσάντα της σχολής περασμένη από τον ώμο του (ήταν περήφανος που είχε τη συγκεκριμένη, καινούργια τσάντα, τόσο διαφορετική από εκείνη του σχολείου). Ήταν γύρω στις 16.00 το μεσημέρι. Ο κόσμος γύρω άφθονος, κίνηση παντού.

Ενώ περπατούσε, ο νέος παρατήρησε στην άκρη του πεζοδρομίου καμιά δεκαριά (ίσως και περισσότερους) γεροδεμένους τύπους, ντυμένους στα στρατιωτικά. Άραζαν όρθιοι και παρατηρούσαν τον κόσμο. Ο νέος τους έριξε μια βιαστική ματιά, απόρησε, τους προσπέρασε και συνέχισε τον δρόμο του.

Τότε άκουσε από πίσω του τη φωνή ενός από αυτούς να του λέει: "Έ, εσύ. Σταμάτα". Ο νέος επέλεξε να αγνοήσει την φωνή και να συνεχίσει - εξάλλου για ποιόν λόγο να αναφέρονται σ'εκείνον, σωστά? Τότε, πριν καλά καλά το καταλάβει, κάποια χέρια τον αρπάζουν με δύναμη. Ένας από τους ντυμένους στα χακί τύπους τον έχει αρπάξει, και τον σπρώχνει πάνω στους άλλους. Εκείνοι απλώνουν τα χέρια τους πάνω του. Σε κλάσματα δευτερολέπτων ο νεαρός έχει πέσει στο πεζοδρόμιο, τα γόνατα του να τρίβονται στη σκόνη. Πολλά χέρια μαζί τον κρατάνε να μη φύγει. Ο νέος έχει τρομοκρατηθεί - όλα έχουν γίνει τόσο γρήγορα και δεν έχει καταλάβει ακόμα τι συμβαίνει.

Ενώ ορισμένοι από τους τύπους τον κρατάνε, κάποιοι άλλοι αρπάζουν την τσάντα του, και αδειάζουν το περιεχόμενο της στο πεζοδρόμιο. Πέφτει όλο κι όλο ένα τετράδιο με σημειώσεις από τη σχολή. Οι ντυμένοι στα χακί τύποι ψάχνουν την τσάντα εξονυχιστικά. Στο μεταξύ τα δευτερόλεπτα να κυλάνε σαν ώρες, ο νεαρός να αισθάνεται πως όλα τελείωσαν - χωρίς να γνωρίζει ο ίδιος γιατί και πως.

Παρατηρεί με τρόμο τον κόσμο, τους περαστικούς - δεκάδες από αυτούς, βρισκόμαστε σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης. Ανοίγει το στόμα του και λέει τα πρώτα του λόγια: "Βοήθεια!". Απλώνει το χέρι του προς την μεριά των περαστικών, ενώ τα χέρια τον κρατάνε με δύναμη.

Οι περαστικοί κοιτάζουν. Οι περισσότεροι προσπερνάνε και συνεχίζουν τον δρόμο τους. Κανένας δεν επιλέγει να κάνει κάτι, κανένας δεν αναμειγνύεται. Ο νέος διαβάζει την αδιαφορία στο βλέμμα τους.

Τελικά τα χέρια χαλαρώνουν το κράτημα τους. Ο νέος σηκώνεται και τινάζει τη σκόνη από τα ρούχα του. "Φύγε", του λέει ένας από τους τύπους. Ο νέος δεν έχει καταλάβει ποιοί είναι οι τύποι στα χακί. Νομίζει πως είναι αστυνομικοί. "Ψάχνετε κάποιον?", τους ρωτάει, με τον φόβο αποτυπωμένο στην φωνή του. "Χαχα, κοίτα δω, αυτός τρέμει σαν ψάρι", απαντάει ένας απ' αυτούς και όλοι γελάνε. "Έπρεπε να είχες σταματήσει όταν σου το είπαμε", λένε.

Με τα γέλια τους να αντηχούν, και με το σώμα του να τρέμει ασταμάτητα, ο νέος μαζεύει την τσάντα του και φεύγει. Συνεχίζει τον δρόμο του απορημένος και εκνευρισμένος. Όσο περνάει η ώρα τα νεύρα μεγαλώνουν. Ίσως να είχε θυμώσει και με τον εαυτό του, που "έτρεμε σαν ψάρι"... Στον δρόμο κανένας από τους αυτόπτες μάρτυρες, κανένα από τα άφθονα μάτια που παρατηρούσαν (με κάποια ένοχη απόλαυση ίσως?) το "θέαμα" δεν είπαν κουβέντα στον νεαρό - απλά τον άφησαν να συνεχίσει.

Το βράδυ πια επιστρέφει σπίτι του. Αφηγείται στους γονείς του το περιστατικό και εκείνοι αναστατώνονται. "Γιατί δε με πήρες τηλέφωνο εκείνη τη στιγμή να το λέγαμε στην αστυνομία?", ρώτησε ταραγμένος ο πατέρας του. Ο νέος απόρησε: μα δεν ήταν αστυνομικοί εκείνοι που τον σταμάτησαν? Δεν ήταν, αποκαλύπτεται.

Ήταν χρυσαυγίτες.

Και για καλή του τύχη, δεν βρήκαν τίποτα "ύποπτο" στην τσάντα του. Κάποια προκήρυξη ίσως, ή κάποιο αριστερό φυλλάδιο που θα μπορούσε να είχε πάρει από την σχολή. Παρεμπιπτόντως ο νέος δεν είχε ακόμα καλά-καλά ψηφίσει, μόλις λίγους μήνες πριν είχε κλείσει τα 18, και οι γνώσεις του γύρω από "πολιτικά" περιορίζονταν στα απολύτως στοιχειώδη: ποιό κόμμα κυβερνάει, πως λέγεται ο πρωθυπουργός της χώρας (ΠΑΣΟΚ - Σημίτης), ποιά κόμματα συμπεριλαμβάνονται στο κοινοβούλιο, αυτά. Το σχολείο είχε εξασφαλίσει ώστε να μην γνωρίζει τίποτα περισσότερο από πολιτικά.

Για καλή του τύχη οι ντυμένοι στα χακί τύποι περιορίστηκαν απλά στο να τον ταπεινώσουν. Θα μπορούσαν - αν τους είχε πάει κόντρα - να τον είχαν μαχαιρώσει.

Τώρα, πολλά χρόνια μετά, η Χρυσή Αυγή συμπεριλαμβάνεται στην Βουλή των Ελλήνων. Προσπαθεί να συγκαλύψει την ιδεολογία μίσους της πίσω από "πατριωτικά" τεχνάσματα. Αποκρύβει την αμιγώς ναζιστική της σύσταση πίσω από ιδεολογικά παραπετάσματα. Όλα τα στοιχεία του ναζισμού είναι έκδηλα εδώ: Η υπακοή στον Ηγέτη από τη μία, στην δύναμη της Ένωσης από την άλλη (οι τύποι στη Θεμιστοκλέους ήταν πολλοί μαζί, δεν ήταν ένας). Ο ρατσισμός. Ο μιλιταρισμός. Η προγονολατρεία. Η θέληση να συντρίψει οτιδήποτε της πάει κόντρα. Η εικόνα του "καλού Έλληνα" προς τα έξω - κατ' αντιστοιχία με τους ναζί του Χίτλερ, που για πλήθη Γερμανών πολιτών αντιμετωπίζονταν σαν εθνικοί ήρωες.

Η βία. Σωματική και ψυχολογική ("καλέ, αυτός τρέμει σαν ψάρι").

Kαι εδώ μπορούμε να τονίσουμε πως ο νέος της ιστορίας μας δεν ήταν αλλοδαπός, δεν ήταν μετανάστης, δεν ήταν καν πολιτικοποιημένος. Ήταν απλά ένας νεαρός Έλληνας, που έτυχε να περνάει από εκείνο το σημείο.

Αναρωτιέμαι: Πόσοι από εκείνους τους συμπολίτες μας που ψήφισαν Χ.Α. ανήκουν στην ίδια κατηγορία με εκείνους που παρατηρούσαν εκείνον τον νέο να ταπεινώνεται δημόσια, εκείνο το μεσημέρι στην Θεμιστοκλέους, και παρέμεναν απαθείς? Και δεν έκαναν τίποτα απολύτως?

Γιατί έχω την αίσθηση πως είναι εξίσου υπεύθυνοι, και οι μεν, και οι δε...

Όσο αφορά τον νεαρό, αυτός μεγάλωσε λίγο, έβγαλε γούνα και αυτιά κουνελιού, έμαθε πέντε πράγματα γύρω από πολιτική, και γράφει τώρα στο blog που διαβάζετε.





~

4 σχόλια:

  1. Kounele se niwthw giati ki emena mou eixan bgei prin liga xronia xrysaygites me stileta stin eisodo ths filosofikhs.

    An nomizoun oti den thumomaste/den kseroume ti frouta einai tote einai teleiws gelasmenoi! Kai tha frontizoume na enhmerwnoume ki allon kosmo gia to poion thw xryshs ayghs.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γειά σου Εργαλείο, την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα Κούνελε!
    Η προσωπική σου αυτή άσχημη εμπειρία με στεναχώρησε και με εξόργισε όπως και κάθε φορά που μαθαίνω, ακούω ή διαβάζω για τις φασιστικές πράξεις των χρυσαυγιτών. Πραγματικά..τέτοια αποβράσματα θα έπρεπε να είναι μέσα τώρα με όλα αυτά που έχουν κάνει τόσα χρόνια και συνεχίζουν να κάνουν μέχρι τώρα ,με μεγαλύτερο ακόμα θράσος, αφού έχουν και την συγκατάθεση των πανηλίθιων ψηφοφόρων τους, αλλά τους φυλάνε καλά και τους αφήνουν να κάνουν ότι γουστάρουν... να κάνουν και τους μπάτσους, ακόμη και να μαχαιρώνουν ανενόχλητοι...τα ξέρεις τώρα, τί σου τα λέω , τους είναι χρήσιμοι και κάποιοι απο αυτούς είναι και επίσημα πιά μπάτσοι . Πάντως, κι εγώ στα 17 μου ήξερα ήδη τί εστί χρυσή αυγή απο διάφορες εμπειρίες φίλων μου. Δέν μου έχει τύχει μέχρι τώρα να έρθω αντιμέτωπη μαζί τους αλλά πολλές φορές έχω σκεφτεί τί θα έκανα άν μου τύχαινε ποτέ στο δρόμο μου ή δίπλα μου να δώ κάποιο παρόμοιο περιστατικό με το δικό σου, πραγματικά δέν ξέρω πώς θα αντιδρούσα...άν και γενικά απο τη φύση μου είμαι αντιδραστική...δέν ξέρω...παίζει να τους την έλεγα παίζει και να κόλωνα, αναλόγως το σκηνικό, άμα αυτοί είναι 10 κι εμείς δύο τότε μας τσακίζουν...πόσο θα ήθελα να ήμουν σούπερ ήρωας...ή να ήξερα τέλεια κάποια πολεμική τέχνη...μόνο έτσι θα κατάφερνα να τους γ....ω εγώ προσωπικά. Λοιπόν..δέν ξέρω..σταματάω να γράφω γιατί θα αρχίσω να ξεφεύγω. Η λύση δέν είναι να γίνουμε σάν αυτούς . Να αντιστεκόμαστε στον ρατσισμό τους, τον φασισμό τους και τον συντηρητισμό τους, εννοώ και των μέν καί τον δέ με όποιον τρόπο μπορούμε ο καθένας , θέλει σκέψη, θέλει φαντασία, θέλει τόλμη αλλά πάνω απ'όλα πρέπει επιτέλους το κολοκράτος μας να ασχοληθεί σοβαρά και όχι ψέμματα.....φτάνει πιά....αλλιώς βαδίζουμε σε άσχημα μονοπάτια τέτοια συντηρητική χώρα που είμαστε...γαμώ τον πατριωτισμό τους και τον εθνικισμό τους και τις θρησκείες τους μέσα...
    Σε χαιρετώ κούνελε....χαίρομαι που τα λέμε...καληνύχτα....φιλάκια πολλά..;ο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και γω χαίρομαι Μυρσίνη που οι αναγνώστες αυτού του blog, με τα σχόλια σας, δείχνετε πως είστε σκεπτόμενα άτομα... Υπάρχει μια κατηγορία του πληθυσμού "εκεί έξω" που έχει μαυρίσει δυστυχώς, και όπου "μαύρο" παραπέμπω στο χρώμα του κάρβουνου, εκείνου που έχει πια καεί - στην περίπτωση τους ο εγκέφαλος τους. Και εδώ δεν αναφέρομαι στους χρυσαυγίτες, αλλά στους ψηφοφόρους τους.

    Ναι, χρειάζεται να αντιστεκόμαστε, όσο μπορούμε. Και σε κάθε εκδήλωση του ρατσισμού και της βίας τους, να αντιδρούμε προτάσσοντας το ακριβώς αντίθετο: δημιουργία, επικοινωνία, άνοιγμα οριζόντων, μοίρασμα όλων όσων μας ενώνουν.

    Και ναι, φαντασία όπως λες, από την οποία μεγάλο μέρος του λαού (εδώ συμπεριλαμβάνω όχι μόνο τους ψηφοφόρους της Χ.Α., αλλά το μεγαλύτερο σώμα των ελλήνων ψηφοφόρων) φαίνεται να έχει στερέψει. Είμαστε τρελά συντηρητική χώρα...

    Εκ των υστέρων σκέφτομαι και ο ίδιος πως θα μπορούσα θεωρητικά να "είχα αντιδράσει αλλιώς", αλλά τη στιγμή εκείνη, όταν είσαι ένας και περιβάλλεσαι από 10τοσα άτομα (και δεκάδες μάτια "ευαισθητοποιημένων" συμπολιτών που προσπερνούσαν), το μόνο που δρα είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης...

    Μακάρι να ήμασταν σουπερήρωες ναι. Αλλά ακόμα και έτσι, αν καθόταν ο έρμος ο κόσμος να ΣΚΕΦΤΕΙ, να χρησιμοποιήσει λίγο το μυαλό του, θα ήταν αρκετό. Ένας σκεπτόμενος νους και ένα σπινθηροβόλο πνεύμα είναι όπλα πολύ πιο ισχυρά από κάθε εκφοβισμό και κάθε νταηλίκι.

    Σε χαιρετώ, υψώνω το λαγοπόδαρο και σου στέλνω άφθονους χαιρετισμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή