Il Kunelo Italiano - Roma

~

....Ήλθον, είδον, ετέντωσον με ικανοποίησιν τα κουνελίσια αυτιά μου. Μετά λοιπόν την Φλωρεντία και την Σιένα (κλικ εδώ), είχε έρθει η σειρά της ιταλικής πρωτεύουσας! Για να δούμε τι καλό είδαμε...

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη, λέει το γνωστό ρητό, και για όσους δεν γνωρίζουν το ρητό έχει την καταγωγή του στην εποχή της αρχαίας αυτοκρατορίας, όταν οι Ρωμαίοι τεχνικοί είχαν κατασκευάσει το τελειότερο δίκτυο δρόμων που είχε γνωρίσει ως τότε ο κόσμος - και φυσικά επίκεντρο του οποίου υπήρξε η ίδια η Ρώμη. Δρόμοι, υδραγωγεία, λουτρά, γέφυρες, σ'αυτά οι Ρωμαίοι ήταν μάστορες. 

Η πόλη σήμερα θα έλεγα πως διατηρεί την αρχαία εκείνη φήμη της, όσο αφορά το κατασκευαστικό κομμάτι. Αλλά θα μιλήσουμε παρακάτω γι' αυτό. Προς το παρόν πάμε μία βόλτα ως το ξενοδοχείο που αράζαμε. Ρίξτε μια ματιά στην ακόλουθη εικόνα. 

Αυτό που βλέπετε είναι το μπαλκόνι του δωματίου μας. Τα φυτά ουσιαστικά αποτελούν το... διαχωριστικό ανάμεσα στα δωμάτια - η ξαπλώστρα και το παράθυρο που διακρίνετε στο βάθος ανήκουν στο διπλάνο δωμάτιο απ' το δικό μας - δεν είχες παρά να παραμερίσεις τα φυτά, και τσακ!, βρέθηκες στους δίπλα. "Τι χαμπάρια? Είμαι ο διπλανός".

Σκέψου τώρα να μένεις εκεί και να μένουν δίπλα σου τίποτα χαριτωμένες τουρίστριες. Να ξυπνάς το πρωί, να βγαίνεις στο μπαλκόνι και να τις βλέπεις στ' αριστερά σου, πάνω στην ξαπλώστρα, πασαλειμμένες με λάδι, να κάνουν την πρωινή τους ηλιοθεραπεία. "Hello, where are you from? Come join us, help us with this sun lotion please..."

Δυστυχώς σύντομα πληροφορήθηκα πως δίπλα μας έμενε ένα ζευγάρι. Από την Αργεντινή. Ηλικιωμένο. "We're from Argentina, come dear boy, come pour some sun oil over my back, it's good for my αρθριτικά". Και η φαντασίωση τελείωσε εδώ.

Η κάτω φωτογραφία απεικονίζει το πρωινό στο ξενοδοχείο - ναι, παίρναμε πρωινό σ' αυτόν τον υπέροχο χώρο, ενώ τα πουλιά έδιναν ρεσιτάλ γύρω μας. (και με την πρώτη ευκαιρία, τρύπωναν μέσα στα κάγκελα και τσιμπούσαν στα κρυφά απ' το φαί μας). 

Όπως παρατηρείτε ποζάρω με όλη μου την μεγαλοπρέπεια. Στη συνέχεια έπεσα με τα μούτρα πάνω στα κρουασάν - είχαν γεύση καρότου.

Πρώτος σταθμός της... ρωμαικής εκστρατείας μας το αρχαίο τμήμα της πόλης. Κολοσσαίο, Αρχαία Αγορά, και τα άφθονα αξιοθέατα γύρω, αψίδες, μνημεία, κλπ. Θα μιλήσω περισσότερο με τις φωτογραφίες εδώ, δεν έχει ιστορικές πληροφορίες - αφενώς γιατί μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες (και μία) λέξεις, αφετέρου γιατί, απλά, βαριέμαι να γράφω! 

Κάτω βλέπετε μια πρόσοψη απ' το εσωτερικό του Κολοσσαίου. Για την ακρίβεια, πρόκειται για το σημείο που έστεκε ο Αυτοκράτορας, ενώ χιλιάδες κόσμου τον περιέβαλαν και οι ταλαίπωροι μονομάχοι κάτω ύψωναν τα όπλα τους σ' έναν ύστατο χαιρετισμό. Χαίρε Καίσαρα, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν!

Δύο διαφορές των ρωμαικών αρχαίων μνημείων σε σχέση με τα ελληνικά (της κλασικής εποχής) είναι αφενώς ο "αυτοκρατορικός" ρυθμός των πρώτων, σε αντίθεση με το κλασικό, περισσότερο ήπιο ύφος των ελληνικών, καθώς και το γεγονός ότι τα ελληνικά κτίρια στηρίζονταν πολύ περισσότερο στο φυσικό περιβάλλον και συχνά εναρμονίζονταν με αυτό - για παράδειγμα, το κλασικό ελληνικό αμφιθέατρο χτιζόταν σ' έναν ήδη υπάρχων λόφο, εκμεταλλευόμενο την φυσική διαμόρφωση του χώρου. Το ρωμαικό από την άλλη χτιζόταν σε επίπεδο έδαφος, και η αμφιθεατρική διαστρωμάτωση του ήταν καθαρά θέμα αρχιτεκτονικής.

Περισσότερα στα βιβλία Ιστορίας σας, στις χολλυγουντιανές υπερπαραγωγές της δεκαετίας του '50 και του '60 (ξέρετε, αυτές που βλέπουμε κάθε χρόνο το Πάσχα) και στα τεύχη του Αστερίξ. Άσχετο, αλλά πάντα αγαπούσα τα λατινικά, είχα μάλιστα γράψει 19.8 στις Πανελλήνιες. Ovidius poeta in terra pontica exulat. Ωραία ήταν.

Στη συνέχεια κάναμε μια πλούσια περιπλάνηση στην αρχαία ρωμαική αγορά - το γνωστό Forum. Ήταν τόσα και τόσα τα αξιοθέατα, ανεβάζω απλά μερικές ενδεικτικές φωτογραφίες. 

Να άλλη μια φωτογραφία, στην οποία ξεχωρίζω σε πρώτο πλάνο, ενώ αποζητώ την ανακουφιστική σκιά μιας αψιδωτής διάβασης. 

Έγραφα πάνω πως οι αρχαίοι Ρωμαίοι υπήρξαν μάστορες σε θέματα κατασκευών. Με το νερό ειδικά είχαν πολύ καλή σχέση. Υδραγωγεία, κρήνες, το νερό του Τίβερη πήγαινε παντού. Η σχέση αυτή διατηρείται και σήμερα, επιβεβαιώνοντας την φήμη τους απ' τα παλιά. Παντού στην πόλη, εδώ κι εκεί, σε δρόμους, πλατείες και αξιοθέατα, υπήρχαν κρήνες απ΄ όπου μπορούσες να πιείς άφθονο δροσερό νεράκι. Ήταν η ζέστη τόση που το επέβαλε. Προσθέστε σε αυτό πως το νερό εκεί κοστίζει ένα ευρώ, ενώ στους αρχαιολογικούς χώρους οι πλανόδιοι πωλητές κοιτούσαν πως θα εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την δίψα σου, πουλώντας το νερό δύο ευρώ το μπουκαλάκι!

Δεν με τιμάει που το γράφω, αλλά μια φορά την πατήσαμε σαν βλάκες τουρίστες, την πρώτη μέρα στη Ρώμη, και αγοράσαμε νερό με δύο ευρώ - λίγο μετά ανακαλύψαμε πως υπάρχουν παντού γύρω κρήνες και πως δεν υπάρχει κανένας λόγος τελικά να αγοράζεις νερό! Τι ωραία που θα ήταν να είχαμε κρήνες και βρύσες με πόσιμο νερό και στα δικά μας μέρη, εδώ κι εκεί, δε συμφωνείτε?

Που λέτε, τα αξιοθέατα υπήρξαν άφθονα. Δεν χόρταινα να βγάζω φωτογραφίες και να επιδίδομαι σε επιστημονική μελέτη. 

Ήταν πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που εναρμονιζόταν το φυσικό πράσινο του τοπίου με τα αρχαία κτίσματα, τους ναούς και τις κολώνες. 

Παρατηρείτε κάτω ένα από τα αξιοθέατα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, ο "Ναός των Χαρίτων" - νομίζω έτσι λέγεται. Έχουν διατηρηθεί σε τέλεια αντιστοιχία οι αναβλύζουσες αυτοκρατορικό μεγαλείο κολώνες, κίονες άψογα αντιστοιχισμένοι μεταξύ τους, ο ένας δίπλα στον άλλον.

Για να εισέλθουμε ακόμα περισσότερο στο κλίμα της... εποχής, ορίστε και κάποιοι αυθεντικοί Ρωμαίοι λεγεωνάριοι, που γυρόφερναν εκεί κοντά!

Ο φίλος μας πάνω διακρίνεται εν ώρα διαλείμματος από τις μάχιμες υπηρεσίες του, φυλάσσοντας τα σύνορα από τους βάρβαρους, καπνίζοντας ένα αρχαίο ρωμαικό τσιγάρο.

Ενώ ο εξίσου μάχιμος λεγεωνάριος στην ακόλουθη φωτογραφία δίνει εντολές στο στράτευμα, στέλνοντας ομαδικό email από το i-phone του.

Ο δρόμος σταδιακά μας έφερε στα Μουσεία του Καπιτωλίου. Το ίδιο έκανε και στον κύριο που βλέπουμε στην ακόλουθη φωτογραφία. Δείτε σπορτέξ παπουτσάκι ο παπάς!

Τα Μουσεία του Καπιτωλίου στέγαζαν τόσα και τόσα όμορφα εκθέματα, από τα αρχαία χρόνια, μα όχι μόνο. Ο χώρος δεν επιτρέπει να αναφερθώ εκτενώς εδώ, ίσα παραθέτω ορισμένες ενδεικτικές εικόνες. 

Εδώ δέσποζε και η περίφημη Λύκαινα, η οποία σύμφωνα με τον μύθο θήλασε τα αδέρφια Ρωμύλο και Ρώμο/Ρέμο, εκ των οποίων ο πρώτος ίδρυσε τη Ρώμη... Το γλυπτό ανάγεται από τα χρόνια των Ετρούσκων. Δεν χόρταινα να την βλέπω! Μα δεν είναι αξιαγάπητη?

Κάπου εκεί έστεκε μεγαλόπρεπο και το άγαλμα του Μάρκου Αυρηλίου. Ε λοιπόν, ο κύριος αυτός μου ήταν περισσότερο συμπαθής από όλους τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, και ο λόγος είναι απλός: υπήρξε ο μοναδικός αυτοκράτορας-φιλόσοφος! Ένας εκ των Στωικών, για την ακρίβεια. 

Η περίσταση λοιπόν επέβαλε μια, διαλεκτικής φύσεως, "αυτοκρατορική" εικόνα!

Πάντα μου άρεσε να περιδιαβαίνω τα μουσεία γενικώς. Τόσα τα εκθέματα, προσφέρονταν για ενδελεχή μελέτη...

Το μουσείο δεν περιελάμβανε μόνο αρχαία. Θα σταθώ σε έναν διάδρομο που μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Έβλεπες στα ράφια εκατοντάδες χαριτωμένα αγαλματάκια, από τα αυτοκρατορικά (και ολίγον τι παρακμιακά) χρόνια του Ροκοκό, εκεί στα προ-επαναστατικά χρόνια του 18ου αιώνα... 

Δεν θα στεκόμουν ιδιαίτερα εδώ, ωστόσο πραγματικά ορισμένα απ' αυτά μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό!

"Κάνει αυτό που νομίζω???". Κι όμως!! Γιατί όχι, κύριοι? Γιατί δηλαδή θα πρέπει η τέχνη να απεικονίζει συνέχεια την καθημερινή πράξη του φαγητού και του πιοτού, αλλά για την... ευγενική (και τόσο σημαντική) πράξη της "απελευθέρωσης" να μην λέει τίποτα? 

Και για να παραμείνουμε στο... ανάλαφρο τούτο κλίμα, ορίστε και μια μπάντα απαρτιζόμενη από μουσικούς και τραγουδιστές μαιμούδες! Με τις περούκες τους και όλα. Κάποιοι πρέπει να έσπαγαν πάρα πολύ πλάκα όταν έφτιαχναν αυτά τα αγαλματάκια. 

Ας κάνουμε τώρα ένα διάλειμμα με λίγη μουσική!

Επόμενη Μέρα (της Προηγούμενης - σημαντική η παρένθεση, ξέρω)

Η νέα μέρα που ξημέρωσε μας είδε να γυρνάμε παντού, από πάνω μέχρι κάτω, πήραμε ένα-ένα όλα τα κομβικά σημεία του χάρτη και τα είδαμε με τη σειρά. Γενικά η Ρώμη ήταν διαμορφωμένη έτσι ώστε να την γυρνάς πάρα πολύ εύκολα - και ευχάριστα - με τα πόδια. Σχεδόν στο μεγαλύτερο μέρος του κέντρου απουσίαζε το θέαμα των άσχημων δρόμων, της ασταμάτητης κίνησης και του γενικευμένου σαματά που περιμένει κάποιος να συναντήσει σε μια μεγάλη πόλη...

Δρόμος σαν αυτόν της φωτογραφίας κάτω είναι χαρακτηριστικός του κέντρου της πόλης. Να συγκρίνουμε με το δικό μας κέντρο?

Πεζοδρόμιο, με ειδική υποδοχή για άτομα με αναπηρία. Τόσο απλό, αλλά δεν θυμάμαι να έχω δει κάτι αντίστοιχο στην Αθήνα.

Προφανώς υπάρχουν και στην Ιταλία οι άσχημες και υποβαθμισμένες περιοχές. Ένα ζευγάρι Ιταλών απ' το Μιλάνο που γνωρίσαμε στο πλοίο μας έλεγε πως η πόλη τους (το Μιλάνο) είναι τίγκα στο καυσαέριο. Ωστόσο η Ιταλία τιμάει την πρωτεύουσα της. Κάτι που κάνουν όλες οι σοβαρές ευρωπαικές πρωτεύουσες, τώρα που το σκέφτομαι. Μια πρωτεύουσα χρειάζεται να δικαιώνει το όνομα της, σε τελική ανάλυση. Όσο και αν γυρνούσαμε εδώ κι εκεί στην Ρώμη, άσχημο σημείο δεν βρίσκαμε. Σε αντίθεση με την Αθήνα, που όλη η ομορφιά της είναι επικεντρωμένη στην περιοχή γύρω από την Πλάκα και την Ακρόπολη, ως το Θησείο, ενώ το υπόλοιπο κέντρο έχει τα μαύρα του τα χάλια. Μας έφαγε η δεκαετία του '50 και η "ανάπτυξη" της... 

Μ' αυτά και μ' αυτά, ένας από τους προορισμούς μας ήταν ένα ωραίο μουσείο αφιερωμένο στον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και την μεγαλοφυία των μηχανών του. Έπρεπε να τα δει κανείς για να πιστέψει πως αυτός ο άνθρωπος, αιώνες πριν, είχε φτιάξει τα πάντα σχεδόν, από πρώιμους μηχανισμούς αεροπλάνων σε οπλοπολυβόλα, και από ποδήλατα σε διάφορα άλλα... ακαταναόητα! 

Στη συνέχεια αρχίσαμε την ανάβαση, σε έναν από τους πολυάριθμους ρωμαικούς λόφους. Η θέα ήταν πραγματικά μοναδική. Στο βάθος πίσω διακρίνεται ο τρούλος του Άγιου Πέτρου. Θα πηγαίναμε και κει την επόμενη μέρα...

Η πορεία μας έφερε σ' ένα καταπράσινο, πελώριο πάρκο, το οποίο περιέβαλε την ξακουστή Βίλα Μποργκέζε. Έβλεπες κόσμο να κάνει τις βόλτες του, να αράζουν στο γρασίδι, κάποιοι μάλιστα κυκλοφορούσαν με ενοικιαζόμενα οχήματα σαν αυτό που βλέπετε κάτω.

Ουσιαστικά πρόκειται για το αντίστοιχο με το δικό μας Ζάππειο. Ναι, ξέρω. 

Για άλλη μια φορά οι λεπτομέρειες έκαναν τη διαφορά και μου τράβηξαν την προσοχή!

Μετά από μια ωραία περιπλάνηση καταλήξαμε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Το βλέπετε εδώ.

Το συγκεκριμένο μουσείο δεν θα το βρείτε στις πρώτες "must" επιλογές των τουριστικών οδηγών, κάτι που φανερώνει την μονομέρεια τους! Το μουσείο, πέρα από τεράστιο, υπήρξε και εξαιρετικά ενδιαφέρον και ομολογώ πως ήταν μία από τις αγαπημένες μου στιγμές καθ' όλη την διάρκεια του ταξιδιού!

Πάμπολλα εκθέματα που κάλυπταν ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της μοντέρνας τέχνης, από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Θα μπορούσα να αναφερθώ εκτενέστερα, δεν θα το κάνω όμως - πόσα πια να γράψω σε μια μόνο ανάρτηση! Εξάλλου έχουμε ξεκινήσει και την νέα σειρά αφιερωμάτων μας στην Μοντέρνα Τέχνη και την ιστορία της, εδώ στο κουνελοblog, επομένως για όλα αυτά τα καλλιτεχνικά κινήματα και στυλ θα μιλήσουμε εκτενώς στο μέλλον!

Η φάση ασφαλώς προσφερόταν για ορισμένες... "καλλιτεχνικές" εικόνες από την πλευρά μου! Που ξεκινάει λοιπόν το έργο και που η πραγματικότητα στην κάτω φωτογραφία?

αυτοκρατορική πόζα, με αντανάκλαση και όλα - τι θέλετε, στη Ρώμη βρισκόμαστε!

Να και το ιταλικό Σύνταγμα, μαυρισμένο και φαγωμένο από ζουζούνια... Μέρος της έκθεσης ενός σύγχρονου δημιουργού, του Emilio Isgro...

H... ευγενής κυρία στο γλυπτό που βλέπετε κάτω έφερε τον τίτλο "Rufiana"! Όνομα και πράγμα!

Μεσημέρι και, στον δρόμο προς το ξενοδοχείο, περάσαμε από τα ξακουστά σκαλιά της Πιάτσα Ντι Σπάνια. Και, για δες, πέσαμε πάνω σε επίδειξη!

Μόνο στην Ιταλία αυτά παιδιά...

Η μέρα δεν είχε τελειωμό. Απόγευμα πιάσαμε το κεντρικό και νοτιότερο τμήμα της πρωτεύουσας, και αρχίσαμε να το γυρίζουμε. 

Σας είπα ήδη την προηγούμενη φορά πόσο αγαπητός είναι ο Πινόκιο! Ο εθνικός κούκλος των Ιταλών!

Βαδίζοντας μέσα από όμορφα πλακόστρωτα, δρασκελίζοντας ανάμεσα στα μαγαζάκια και τις τζελατερίες, φτάσαμε στο Πάνθεον. Το βλέπετε εδώ πίσω, και σε πρώτο φόντο ένα άλογο. Δεν είναι όμορφο? Δεν μοιάζει λες και έχει βάλει στο στόμα του και μασουλάει με ευχαρίστηση την έρμη τη γυναίκα?

Χαρακτηριστικό του Πάνθεου φυσικά η περίφημη ανοιχτή οροφή του, από την οποία ξεχειλίζει το φως... Λίγη φώτιση, να τι μας λείπει.

enlightened...

Να και η περίφημη Φοντάνα Ντι Τρέβι... Από τα πλέον αγαπητά στον κόσμο σημεία της πόλης.

Γενικά το όλο σκηνικό ανάβλυζε ρομαντικές διαθέσεις. Κάτι αντίστοιχο με τα δικά μας "S + M = LFE". Ti amo, ti amo!

Και σα να μην έφταναν αυτά, μια ξαφνική, καλοκαιρινή μπόρα ήρθε να ενισχύσει την ρομαντική διάθεση. Κόσμος με χαμόγελα έτρεχε εδώ κι εκεί για να φυλαχτεί.

Όλα τέλεια, μια γυναίκα έλειπε γαμώτο! Αλλά, για μισό λεπτό, τι έχουμε εδώ?

Η τύπισσα που βλέπετε πάνω ήταν τουρίστρια. Στήθηκε απέναντι μας, εκεί που είχαμε κάτσει κάτω από ένα υπόστεγο, περιμένοντας να κοπάσει η μπόρα. Για πολύ λίγο μόνο, ήταν όμως αρκετό για να αποθανατίσω την ομορφιά της, σε μια φυσικότατη πόζα, με το φως να φαντάζει λες και ξεχύνεται πάνω της - άνετα ένα από τα ωραιότερα milf που έχω αντικρίσει ποτέ μου!

If you' re reading this (and you're not, since i'm not that lucky!), i hope you don't mind having your picture in my blog! Your beauty was too much for me to resist!

Βαθύς αναστεναγμός. 

Για να δούμε τι άλλο έχουμε να δούμε....

Πάρα πολλές πλατείες η Ρώμη, η μία ωραιότερη από την άλλη. Κάθε πλατεία και αξιοθέατο. Και λες, ρε παιδιά, γιατί να μην έχουμε κάτι αντίστοιχο και μεις εδώ? Τόσο δύσκολο είναι? Γιατί θα πρέπει επί δεκαετίες η έρμη πλατεία Ομονοίας να βρίσκεται σε τέτοιο χάλι? Όχι μόνο να μη βλέπεται, μα να μη θες να κυκλοφορήσεις κιόλας. 

Βλέπετε κάτω την Πιάτσα Ναβόνα... Μουσικοί, όμορφα κτίρια, μεγαλοπρεπή συντριβάνια, καφετέριες παντού γύρω, ζωγράφοι εδώ κι εκεί. 

Και με αφορμή την ακόλουθη φωτογραφία, ήρθε η ώρα να σταθώ σ' ένα σημαντικό θέμα, που είμαι σίγουρος πως σας ενδιαφέρει ιδιαίτερα....

Ciao Bella! Ιταλίδες vs Ελληνίδες...

Ας εστιάσουμε στην πάνω φωτογραφία. Παρατηρούμε μια ιταλίδα, μόνη στο τραπέζι, που παίρνει τον απογευματινό καφέ της, σε μια από τις κεντρικές πλατείες της πόλης. 

Δείτε στυλ. Απλά δείτε.

Αυτό ήταν οι Ιταλίδες. Φινέτσα και στυλ, πάνω απ' όλα. Και το έβλεπες παντού γύρω σου. Αυτό ανεξάρτητα από οικονομική κατάσταση κλπ - ο Ιταλός προτιμάει να μην έχει να φάει, που λέει ο λόγος, παρά να μην διαθέτει προσεγμένο, κομψό λουκ. Και ασφαλώς η ιταλική φινέτσα φημίζεται από παλιά (δεν έχετε παρά να δείτε παλιές ιταλικές ταινίες), ωστόσο από κοντά φαινόταν να επιβεβαιώνεται το όποιο "στερεότυπο". Ήταν κομψοί, χωρίς να γίνονται επιτηδευμένοι όμως. 

Δεν θα χαρακτήριζα τις Ιταλίδες "ομορφότερες" σε σχέση με τις δικές μας. Σε γενικές γραμμές θεωρώ πως οι Ελληνίδες ανήκουν στις ωραίες της Ευρώπης (με τα παχάκια τους και όλα), έχοντας συγκρίνει και από ταξίδια που έχω κάνει σε άλλες χώρες... Ωστόσο οι Ιταλίδες είχαν ασφαλώς περισσότερο στυλ και μια απόλυτη φυσικότητα στην εικόνα που πρόβαλαν - αρκετές Ελληνίδες από την άλλη, ακόμα και στο στυλ μπορεί να προσδώσουν μια επιτηδευμένη, ψεύτικη νότα. Τα ράσα όμως δεν κάνουν τον παπά.

Μου έκανε τεράστια εντύπωση, πρώτη κιόλας μέρα του ταξιδιού μας, στον δρόμο προς την Φλωρεντία, μια νεαρή Ιταλίδα που καθόταν απέναντι μας στο τρένο. Όμορφη, όχι κάτι εξωπραγματικό, μα με έναν αέρα που δεν συναντώ συχνά εδώ. Και τη λέξη "αέρα" την χρησιμοποιώ κυριολεκτικά! Κρατούσε, βλέπετε, και έκανε αέρα με μια βεντάλια!

Σας ακούγεται αστείο? Πιστέψτε με, υπήρξε βαθύτατα ερωτικό. Αν φαντάζει αστείο σε σας, είναι μάλλον γιατί σκέφτεστε πόσο επιτηδευμένο θα έδειχνε σε μια μέση Ελληνίδα, που θα το έκανε, όχι επειδή πηγάζει από μέσα της, μα απλά γιατί νομίζει πως έτσι θα τραβήξει τα βλέμματα του κόσμου...

Και μιλώντας τώρα για "βλέμματα". Ε λοιπόν, έπαιζε και με το παραπάνω το μάτι των Ιταλίδων! Και όχι μόνο. Τελευταία μέρα παραμονής μας, βράδυ στην πλατεία Κάμπο Ντε Φιόρι, και περνάει από μπροστά μου μια Ιταλίδα (με μια φίλη της). Ιδιαίτερα καυτή θα έλεγα. Η Ιταλίδα με κοιτάζει, χαμογελάει πλατιά και μου κάνει "Ciao!". 

Έχω μείνει μαλάκας. Της ανταποδίδω το χαμόγελο και την χαιρετάω και γω με την σειρά μου. 

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι παίχτηκε μόλις. Με χαιρέτησε, στο άσχετο, μια άγνωστη στον δρόμο! Σας ακούγεται "απλό"? Ε λοιπόν, στα τόσα χρόνια που ζω σ' αυτήν την έρμη τη χώρα, μια φορά στη ζωή μου δεν μου έχει τύχει κάτι αντίστοιχο! Να σε χαιρετήσει μια γυναίκα, έτσι στο άσχετο? Ελληνίδα?? Να... τολμήσει να ρίξει τα μούτρα της? Η Ελληνίδα, που παντού γύρω βλέπει πέφτουλες και δεν καταδέχεται να δείξει ενδιαφέρον από μόνη της? Που ωστόσο αποζητάει τα βλέμματα και τα επιθυμεί - απλά δεν θέλει να φαίνεται αυτό! "Αν κάνει ο άλλος κίνηση, τότε βλέπουμε!"

Η Ελληνίδα, που έχει μετατρέψει την φυ-σι-κό-τα-τη κατάσταση του αμοιβαίου φλερταρίσματος σε κάτι που σχεδόν θα έπρεπε να αποφεύγεται? Η Ελληνίδα, που θα σου μιλήσει για "φιλίες" ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, φιλίες που αποφεύγουν τον έρωτα, όπως αποφεύγει ο διάολος το λιβάνι? Η Ελληνίδα που έχει συσσωρεύσει τόσα κόμπλεξ και ανασφάλειες κάτω από μια επιφάνεια σωστής και ευπρεπούς εικόνας? (γιατί το παν είναι η εικόνα προς τα έξω κορίτσια, σωστά?)

Αλλά τι φταίει κι αυτή θα μου πείτε. Βλέπουμε και τους άντρες μας. Και όλα τα γενικευμένα κόμπλεξ και στερεότυπα που κυκλοφορούν, στερεωμένα σε απαρχαιωμένες αντιλήψεις δεκαετιών...

Καταλήγοντας: Οι Ιταλίδες δεν είναι ομορφότερες απαραίτητα σε σχέση με τις Ελληνίδες. Είναι όμως περισσότερο στυλάτες, ανεπιτήδευτες και φυσικές. Και άνετες. Επομένως, ναι, είναι καλύτερες.

Συγκρίνοντας επίσης με γυναίκες από άλλες ευρωπαικές χώρες (Αγγλία, Αυστρία, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Σουηδία, Κωνσταντινούπολη), παρέα με τον φίλο συνταξιδιώτη, καταλήξαμε πως οι Ιταλίδες δεσπόζουν στην κορυφή της βαθμολογίας, μέχρι τώρα. Από όσες έχω δει ο ίδιος, θα τοποθετούσα τις Γαλλίδες αρκετά ψηλά επίσης, καθαρά λόγω υποκειμενικού γούστου εδώ.

Πόσο χάρηκα εκείνο το "Ciao!", που λέτε. Πόσο όμορφα ένιωσα. Το ωραιότερο Τσάο που έχω ακούσει ποτέ μου. Επιστροφή τώρα στην ελληνική πραγματικότητα... 

Βράδυ στην Τραστέβερε

H πινακίδα λέει την αλήθεια.

Τα σημάδια ολοένα πλήθαιναν. Δεν ήταν τυχαίο!

Οι βιτρίνες ξεφώνιζαν και μεις σαν άλλος Οδυσσέας μπρος στο τραγούδι των Σειρήνων (βιτρίνες-σειρήνες), μάταια προσπαθούσαμε να δέσουμε τις ασυγκράτητες ορέξεις μας απ' το κατάρτι!

Ε, όταν έβλεπες την ίδια τη Σοφία Λόρεν να δεσπόζει στις πινακίδες με τα μενού, ήξερες πια ποιός είναι ο δρόμος ο σωστός!

Βραδινός προορισμός που λέτε, η περιοχή της Τραστέβερε, αντίπερα του Τίβερη. Άνετα μία από τις ωραιότερες στιγμές του ταξιδιού.

Να μια όψη του Τίβερη...

Και να ορισμένες όψεις της Τραστέβερε. 

Φανταστείτε τα δικά μας Εξάρχεια, στο περισσότερο οικογενειακό τους όμως και με ακόμα πιο γραφικά στενά και δρόμους, και έχετε μια εικόνα της περιοχής. Ουσιαστικά πρόκειται για την πιο "εναλλακτική" περιοχή του κέντρου, ιδανική για βραδινές εξορμήσεις, ξεχειλίζουσα ταβέρνες, νεολαία και εναλλακτικά στέκια με ροκ διαθέσεις, μπλουζ, τζαζ και όχι μόνο. 

Υπήρχε διάχυτος ένας καλλιτεχνικός, δημιουργικός αέρας, καθώς και εκείνη η ωραία διάθεση "ανατροπής" που συναντάει κανείς σε μέρη σαν αυτά. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν αντανακλούν τόσο το γενικότερο κλίμα της περιοχής, όσο και τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες που της προσδίδουν τον τελικό της χαρακτήρα...

Να και κάτι χαριτωμένες, ευαίσθητες... υπάρξεις, σε μαγαζί με αναμνηστικά. Μαγαζί που περιελάμβανε αποκλειστικά κουκλάκια με χοντρές!! Να πάρεις ένα τέτοιο δώρο στην κοπέλα σου και να της πεις "είδα αυτές τις κούκλες και σε θυμήθηκα, γι' αυτό στο πήρα!".

Τέλειο το αμαξάκι, δε βρίσκετε?

Μ' αυτά και μ' αυτά, και έχοντας φτάσει στα όρια μας, εισακούσαμε στο ένστικτο και στο πλήθος των σημαδιών και κάτσαμε επιτέλους να φάμε! Πίτσα και ζυμαρικά φυσικά, τι άλλο.

Και ωραίο κόκκινο κρασάκι.

Προς το τέλος της διαδρομής μας, καταλήξαμε σ' ένα ενδιαφέρον μέρος με εξίσου ενδιαφέρουσες υπάρξεις, απ' όπου και η ακόλουθη φωτογραφία.

Μη με παρεξηγείτε, το κρασί φταίει.

Κάπως έτσι τέλειωσε η πλουσιότατη εκείνη μέρα. Μία μέρα έμεινε ακόμα. Επόμενος και τελευταίος σταθμός: Βατικανό...

Τραγόπαπες

Την τελευταία μέρα την αφιερώσαμε σε μια εκτενή επίσκεψη στην έδρα του καθολικού παπαδαριού, το Βατικανό. Μα ντροπή μου, πως μιλάω έτσι για τους ανθρώπους του Θεού. 

Στον δρόμο τα άφθονα μαγαζιά δεν παρέλειπαν να τονίζουν την αφοσίωση τους στον Πάπα, ο οποίος - για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομα τους - συνιστά ένα από τα κύρια τουριστικά αξιοθέατα της πόλης.

Μπορείτε να έχετε και σεις έναν Πάπα, να διακοσμήσετε το σπίτι, το δωμάτιο ή το ψυγείο σας! 

Τι θα λέγατε για ένα... ημερολόγιο? Είναι πάντα χρήσιμα!

Ορίστε, καταλάβατε? Πάει ο καθολικός και σου βάζει εξώφυλλο τον Παπά-Σαπουνόπερα, στυλ Ριτζ από την "Τόλμη και Γοητεία", γουστάρουν οι νεαρές, έφηβες καθολικές, αγοράζουν το ημερολόγιο, κρεμάνε τον παπά στους τοίχους των δωματίων τους και επιδίδονται τα βράδια σε ατελείωτες, αθώες φαντασιώσεις σχετικές με την... αγάπη του Κυρίου.

Φαντάζεστε να είχαμε αντίστοιχα ημερολόγια εδώ? Και αν δεν φαντάζεστε, μπορώ να σας βοηθήσω, γι' αυτό είμαι εδώ... Θρησκευτική Τόλμη και Γοητεία δι Όρθοντοξ Γουέι. 

Αυτή είναι η πρόσοψη του Άγιου Πέτρου. Βρισκόμαστε πλέον στην καρδιά του Βατικανού και στην έδρα του Πάπα. 

Για να μη λέτε πως φωτογραφίζω μόνο... έκφυλα θηλυκά με μίνι σορτς, ορίστε. Κορίτσια του Θεού. Δε φαντάζεστε πόσες νύχτες πέρασα με την ακόλουθη φωτογραφία, μόνος στην τουαλέτα. Μανάρια μου εσείς.

Λίγο πριν εισέλθουμε στον Άη Πέτρο, βλέπουμε την ακόλουθη πινακίδα. Το ασανσέρ το χρέωναν ακριβότερα από τις σκάλες!

"Ρε τους κλέφτες", λέμε μεταξύ μας. Πάνε να αντλήσουν χρήματα με κάθε δυνατό τρόπο. Και επειδή δεν είμαστε φλώροι εμείς, είπαμε να πάμε με τις σκάλες φυσικά. 

Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε λοιπόν. Και ανεβαίναμε. Και ανεβαίναμε...

Και αν η ακόλουθη φωτογραφία φαντάζει σα να γέρνει, όχι, δεν είναι στραβή - έτσι έγερναν οι τοίχοι σε κάποιο σημείο και νομίζαμε πως θα μας πλακώσουν ένα πράγμα.

Και ανεβαίναμε. Και ανεβαίναμε κι άλλο. Και οι σκάλες να γίνονται όλο και πιο στενές όσο φτάναμε στην κορυφή. Και γυρνούσαν γύρω-γύρω, σαν σπιράλ. Ένα ατελειωτο, στενό σπιράλ. Για πολύ ώρα.

Πάνω-πάνω, γύρω-γύρω. 

Λίγο ακόμα και θα αφήναμε τα κόκαλα μας, εξαντλημένοι από τη ζαλάδα ή έχοντας φάει καμιά κλειστοφοβική φρίκη να πούμε! Τέτοιο πράγμα με σκάλες δεν το έχω ξαναπάθει! Αλλά όχι ρε, δεν τα δώσαμε τα δύο ευρώ παραπάνω για ασανσέρ. :P

Μ' αυτά και μ'αυτά, φτάσαμε στην κορυφή και ανασάναμε.

Να μαι εδώ, ενώ βαδίζω στη στέγη του Άγιου Πέτρου!

Συνειδητοποιήσαμε πως όλα αυτά τα σπιράλ, γύρω-γύρω στις σκάλες, δεν ήταν τυχαία. Κάθε σπειροειδής κίνηση ενέχει έναν χαρακτήρα υπνωτισμού! Ήταν σαφέστατα μια υποχθόνια τακτική του Βατικανού για να ζαλίσει το ποίμνιο και να το ωθήσει να σκορπίσει ευκολότερα μετά τα λεφτά του, αγοράζοντας κάποιο από τα άφθονα προιόντα του!

Ιδού και μια-δυο απόψεις από το εσωτερικό του Άγιου Πέτρου. Ατελείωτος, επιβλητικός χώρος. Ο μεγαλύτερος καθολικός ναός του κόσμου. Η έδρα του Πάπα, θυμίζουμε.

Ασφαλώς το κλίμα ευνοούσε την περισυλλογή.

Καθώς και την εξομολόγηση, στην οποία και σαφώς επιδόθηκα με ζήλο. Είχα να πω πολλά. Ορίστε, δείτε καλά την φωτογραφία. Με διακρίνετε, μέσα στο εξομολογητήριο?

Τόσα και τόσα αριστουργήματα τέχνης κατέχουν οι άτιμοι οι παπάδες. Χρυσοπληρώνει ο κόσμος για να ρθει να τα δει. Ορίστε και η "Πιετά" του Μιχαήλ Άγγελου...

Η αναπόφευκτη πορεία μας έφερε στα Μουσεία του Βατικανού. Εδώ να δείτε αριστουργήματα. Τόσο πολλά, που ήταν αδύνατο να τα δεις όλα.

Όχι γιατί δεν είχες χρόνο απαραίτητα. Αλλά γιατί ήταν τόσος ο κόσμος, που σε σημεία "αναγκαζόσουν" κυριολεκτικά να προχωρήσεις γρήγορα, για να ακολουθήσουν άλλοι πίσω από σένα! Οι φωτογραφίες είναι ενδεικτικές...

Υπήρξαν πάντως και εκείνοι οι χώροι που μπορέσαμε να απολαύσουμε με την ησυχία μας. Για παράδειγμα το μουσείο που στεγάζονταν έργα από την Αίγυπτο...

Κάποια στιγμή φτάσαμε και στις αριστουργηματικές τοιχογραφίες του Ραφαήλ, με προεξέχουσα την "Σχολή των Αθηνών"... (ένα από τα αγαπημένα μου έργα ζωγραφικής όλων των εποχών).

Κατάληξη και αποκορύφωμα υπήρξε ασφαλώς η Καπέλα Σιστίνα... Τα πολλά λόγια είναι περιττά. 

Τέχνη, θρησκεία και εμπόριο πάνε μαζί? Για το Βατικανό ασφαλώς και πάνε. Ορίστε, προιόντα σε... τιμές ευκαιρίας, από άφθονα stand που έβρισκες στους χώρους των μουσείων, τοποθετημένα σε "έξυπνα" σημεία, από τα οποία περνούσες ούτως ή άλλως.

Ή μήπως θα προτιμούσατε τίποτα κοσμήματα? Για να τα δώσετε σε καμιά πρωτοκλασάτη γκόμενα, να χει να λέει πως ψώνισε κολιέ απ' το Βατικανό και να κοκορεύεται? 

Μια καλοστημένη επιχείρηση. Ορίστε, κι άλλες σκάλες-σπιράλ, στους χώρους των Μουσείων. Δεν είναι τυχαίο σας λέω! Τι θα έκανε η Εκκλησία χωρίς την δύναμη της αυθυποβολής.

Αυτααααααααααααααά....!

Να ταν κι άλλα! (αν και το blog δεν ξέρω αν θα άντεχε μεγαλύτερη ανάρτηση!). 

Περάσαμε πολύ όμορφα. Μου άρεσε η Ιταλία σαν χώρα, μου άφησαν θετικές εντυπώσεις οι Ιταλοί και φυσικά οι Ιταλίδες. Θα πήγαινα ξανά με χαρακτηριστική άνεση. Θα συνιστούσα να κάνετε όλοι σας αυτό το ταξιδάκι. Σε Τοσκάνη και Ρώμη, πιθανό και Βενετία. Γιατί όχι, και νοτιότερα. Νάπολι, ας πούμε, ή νοτιότερα, προς Σικελία. Είναι όμορφη χώρα η Ιταλία, και οι κάτοικοι τους μοιάζουν πολύ με μας (δεν είναι τυχαίο το "una fatsa una ratsa"). Πρόκειται εξάλλου για σχετικά εφικτό ταξίδι, για τον καθέναν, τόσο από οικονομική άποψη, όσο και στο θέμα της απόστασης.

Σας αφήνω με μερικές νυχτερινές φωτογραφίες, από την Πιάτσα Ντι Σπάνια, την Φοντάνα Ντι Τρέβι, και μια χαρακτηριστική σκηνή από νυχτερινό δρόμο του κέντρου - το είδαμε και πιο πάνω αυτό το όχημα!

Επιστροφή λοιπόν στα δικά μας τα λημέρια... Είναι πραγματικά όμορφη η Ελλαδίτσα μας, ρε παιδιά. Έχουμε ωραίο κλίμα, φαγητό, υπέροχα νησιά, φυσικά τοπία και αρχαιολογικό πλούτο. Πόσο καλύτερες θα μπορούσε όμως να ήταν οι πόλεις μας! Και τι ωραία που θα ήταν αν άλλαζαν μυαλά και συμπεριφορές μια μεγάλη μερίδα των κατοίκων αυτού του τόπου?...

Όπως και να χει. Πάμε γι' άλλα. Σας ευχαριστώ που μου κάνατε παρέα και ταξιδέψατε μαζί μου! Τα λέμε. :)

~