10 Ιουλίου 2013

Il Kunelo Italiano ~ Firenze e Siena

~







Συνοπτικά: Έσκαψα ένα μακρύ λαγούμι ως την Ιταλία, πήγα, είδα, γύρισα και τέντωσα με ικανοποίηση τα αυτιά μου. Ξεκινώντας θα πω μόνο δύο πράγματα: Πρώτον, το ταξίδι στην Ιταλία ήταν ένα από τα ωραιότερα που έχω κάνει μέχρι τώρα και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους. Δεύτερον, κάτι πρέπει να γίνει με την περίφημη "μετά-το-ταξίδι-κατάθλιψη", κύριοι! Γιατί δεν γίνεται κάθε φορά που επιστρέφουμε από ένα όμορφο ταξίδι να αισθανόμαστε λες και μας έχουνε πατήσει στο χώμα, όχι!

Ελάτε μαζί μου λοιπόν να δούμε τι καλό είδαμε...



Πρώτος Σταθμός. Πάτρα - Ανκόνα - Φλωρεντία



Πήγαμε Ιταλία με καράβι. Χύμα κατάστρωμα, ανάλαφρος ύπνος στο απαλό, μεταλλικό έδαφος του πλοίου, χωμένος με άνεση μέσα στον ευρύχωρο υπνόσακο. Στο μεν καράβι του πηγαιμού περιβαλλόμασταν από ένα πλήθος Γερμανών φοιτητών (οι "Γότθοι" όπως τους λέγαμε με τον συνταξιδιώτη). Γύρω στα δέκα-δεκαπέντε άτομα, μια παρέα όλοι, άραζαν με τους υπνόσακους τους λίγο παραπέρα. Στο δε καράβι της επιστροφής είχαμε να κάνουμε με δυο-τρεις μεσήλικες Ελληνάρες, οι οποίοι είχαν πιάσει ένα τραπέζι και μιλούσαν μεταξύ τους. Ποιοί λέτε πως ήταν περισσότερο φωνακλάδες και ενοχλητικοί, κατά την διάρκεια της νύχτας, οι δεκαπέντε Γερμανοί φοιτητές ή οι λιγοστοί Έλληνες? 

Γότθοι - Ελληνάρες, σημειώσατε 2... "Γιατί είμαι μάγκας Έλληνας και το κέφι μου θα κάνω", σωστά. Θα βροντοφωνάζεις, θα γκαρίζεις, δε πα να κοιμάται ο κόσμος γύρω σου, χέστηκες. Όταν η ατομική ελευθερία συνάντησε την βλαχιά, ξεπρόβαλε ο νεοέλληνας και βάπτισε την μαλακία του μαγκιά. 

Στην ακόλουθη φωτογραφία διακρίνεται σε πρώτο πλάνο ο φίλος συνταξιδιώτης, στον δρόμο προς το λιμάνι της Πάτρας. 







Όπως βλέπετε, χαμογελάει στην κάμερα, ενώ τα κατάλευκα του ρούχα αντανακλούν το φως του ήλιου.  Είχε περάσει και κείνη την μπλε κορδέλα πάνω από την μπλούζα και έδενε με το χρώμα του ουρανού. Άξιος συνταξιδιώτης, ευχάριστη παρέα, είναι σημαντικό να επιλέγεις τα κατάλληλα άτομα για διακοπές και για ταξίδια!

Η διαδρομή με το καράβι ήταν σχεδόν ατελείωτη και δεν υπήρχε καταλληλότερος τρόπος να αξιοποιηθεί η ώρα από το διάβασμα. Φυσικά τέτοια ταξίδια ευνοούν σοβαρά, βαθυστόχαστα αναγνώσματα, κατάλληλα για διαλογισμό και περισυλλογή.








Σε κάποια φάση αποφάσισα να αξιοποιήσω το καλλιτεχνικό μου χάρισμα και να καταφύγω σε άπλετες, βαθύτατα ψαγμένες φωτογραφίες, μεστές νοήματος.








Μια αιωνιότητα και μια μέρα από την στιγμή που ξεκινήσαμε, φτάσαμε επιτέλους στο λιμάνι της Ανκόνας, στα ανατολικά παράλια της Ιταλίας! Δεν είχαμε χρόνο να περιπλανηθούμε, φάνηκε ωστόσο όμορφη και γραφική σαν πόλη! Ίσως κάποια άλλη φορά.








Από την Ανκόνα στην Μπολόνια, και από κει στην Φλωρεντία με τρένο. Ανάμεσα στα διάφορα ερεθίσματα που μας τράβηξαν την προσοχή στον σταθμό ήταν και η "Κλαούντια" (όπως την ονομάσαμε), ένα... σκυλί που παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ορίστε και μια χαρακτηριστική φωτογραφία που τράβηξα με κίνδυνο της ζωής μου. Αρφ, αρφ!








Χαρακτηριστικό δείγμα σκυλιού η Κλαούντια, κοντινός συγγενής του αλόγατου, με τατουάζ, βυζί βουνό και ψηλοτάκουνο. Κι όμως, οι Ιταλίδες έμελλε να μας εντυπωσιάσουν πολύ περισσότερο στην συνέχεια.

Μ' αυτά και μ' αυτά φτάσαμε στην Φλωρεντία και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο. Λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να αφεθούμε στην αναγεννησιακή αισθητική της. 








Κάθε κτίριο, κάθε δρόμος, κάθε γειτονιά, όσα προλάβαμε να γυρίσουμε, παρουσίαζαν όλα ενδιαφέρον. Όμορφα κτίρια, ορισμένα εκ των οποίων ασφαλώς θα αριθμούσαν αιώνες ύπαρξης, πεντακάθαροι δρόμοι και κόσμος που χαιρόσουν να τον βλέπεις. 

Όλα αυτά σε μια πόλη την οποία άνετα γυρνάς σε μια μέρα μόνο. 








Όπως όλες οι ευρωπαικές πόλεις της προκοπής, έτσι και η Φλωρεντία σέβεται τους άφθονους ποδηλάτες της - και παράλληλα, τους πεζούς. Η ακόλουθη φωτογραφία είναι ενδεικτική. Κάπως έτσι ήταν οι περισσότεροι δρόμοι. 








Το απόγευμα και το βράδυ της πρώτης μέρας το περάσαμε όλο γυρνώντας την πόλη, χωρίς πορεία ή προορισμό, τυχαία ακολουθούσαμε δρόμους και στενά, παρατηρώντας τα κτίρια, τον κόσμο, προβαίνοντας σε διάφορες συγκρίσεις με τα δικά μας μέρη...

Εδώ κι εκεί έκαναν την εμφάνιση τους διάφορα φαγάδικα. Όπως παρατηρείτε στην φωτογραφία, υπήρχε ένα χαρακτηριστικό διαχωριστικό ανάμεσα στα τραπέζια και στον δρόμο. 










Όσο βράδιαζε, τόσο πιο ατμοσφαιρική γινόταν η κατάσταση, παραπέμποντας σε μυστήριες πολιτείες περασμένων εποχών, ξεχειλίζοντας ίντριγκα και τέχνη...










Βαδίζοντας στα στενά σοκάκια ένιωθες σχεδόν πως έκανες ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο και πως στην επόμενη στροφή θα αντίκριζες ανθρώπους μιας άλλης εποχής, φορώντας πολύχρωμα ρούχα και κραδαίνοντας κάποιο μαντολίνο ή έναν καμβά ζωγραφικής...











Κάποιες κάμερες που υπήρχαν εδώ κι εκεί σε επανέφεραν στην τωρινή πραγματικότητα, περιρρέουσα αντιθέσεων.










Να και μια ωραία πόρτα. Ποιός ξέρει, ίσως μέναν γίγαντες εκεί παλιά.










Σε κάποια φάση οι περιπλανήσεις μας έφεραν στην πλατεία του Παλάτσο Βέκιο, διακοσμημένη με ορισμένα από τα σημαντικότερα γλυπτά της Φλωρεντίας, ενώ φυσικά δέσποζε το χαρακτηριστικό παλάτι με το καμπαναριό και το ρολόι. 











Ασφαλώς το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στο ακόλουθο άγαλμα είναι το φύλλο συκής του!










Να και ένα λιοντάρι! Για δες, από τότε οι Ιταλοί αγαπούσαν τη μπάλα...





οκ, την μπάλα την πρόσθεσα εγώ!



Η ατμόσφαιρα μέσα στο Παλάτσο ήταν υποβλητική. Πλούσιες τοιχογραφίες και σχέδια διακοσμούσαν κάθε πτυχή του κτιρίου, κάθε τοίχος και έργο τέχνης.






Περισυλλογή και κατάνυξη




Να και μια... άκρως καλλιτεχνική φωτογραφία, με το Παλάτσο Βέκιο στο φόντο, τον Περσέα που κραδαίνει το κεφάλι της Μέδουσας στο κέντρο και... ένα ανθρωπόμορφο κουνέλι να τρώει παγωτό σε πρώτο πλάνο. Τέχνη και υψηλό νόημα.









Σε κάποια φάση ο δρόμος μας έφερε σε μια πλατεία διακοσμημένη από γλυπτά σημαντικών προσωπικοτήτων της πόλης. Τζιότο, Βοκκάκιος, Δάντης, και λοιποί. 

Εκεί δέσποζε και ένα γλυπτό του Ντονατέλλο.








Ας λέμε τα πράγματα με τ' όνομα τους. Για εμάς που μεγαλώσαμε βλέποντας Χελωνονιντζάκια, η Φλωρεντία ισοδυναμούσε με παράδεισο. Λεονάρντο, Ντονατέλλο, Ραφαήλ, Μικελάντζελο, όλοι εκεί! 

Ο Ντονατέλλο υπήρξε το προσωπικά αγαπημένο μου χελωνονιντζάκι, αφενώς γιατί ήταν ο εξυπνότερος της παρέας, αφετέρου γιατί μου άρεσε η μωβ κορδέλα του και το κοντάρι που είχε για όπλο! Γιατί όχι λοιπόν, το πάνω γλυπτό στην φαντασία αρκετών από μας θα μπορούσε να πάρει την ακόλουθη μορφή:



Turtle Power!



Να και ένας κύριος με ιδιαίτερα... ενδιαφέρον βλέμμα. "Μιεε-χεε-χεε". Μα ποιός μπορεί να είναι? Σας δίνω μια ευκαιρία να μαντέψετε, προτού δείτε την φωτογραφία που ακολουθεί!









Και να τα αποκαλυπτήρια! Μα ήταν ολοφάνερο...








Ο κάτωθι χοίρος, ένα από τα γνωστότερα εκθέματα της πόλης, έσταζε νερό ("σάλιο") από το στόμα του. Θύμιζε λίγο τους εαυτούς μας, κάπως έτσι πρέπει να ήταν η έκφραση μας όταν περνούσαμε από όλες εκείνες τις Πιτσαρίες και τις Τζελατερίες, τις ξεχειλίζουσες με παγωτά.

Όπως καταλαβαίνετε έπεσε άφθονη κατανάλωση πίτσας και παγωτού κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας.









Η γέφυρα του Πόντε Βέκιο υπήρξε αναμφίβολα ένα από τα ωραιότερα αξιοθέατα της πόλης. Μπορούσα να στέκομαι και να την παρατηρώ με τις ώρες...








Η συγκεκριμένη γέφυρα συνιστά ένα από τα παλιότερα επίσης κτίσματα της Φλωρεντίας, με κτίρια που φτάνουν πίσω ως τα χρόνια του Μεσαίωνα, διατηρημένα, όπως τότε. 

Και αν κάνετε κλικ στην ακόλουθη φωτογραφία, ποιός ξέρει, ίσως μπορέσετε να δείτε ακόμα και κάποιο φάντασμα απ' τα παλιά, να αγναντεύει τη θέα απ' το παράθυρο... (και όχι, εδώ δεν έχω κάνει επέμβαση ο ίδιος, το φάντασμα είναι αληθινό!)









Διασχίζοντας τη γέφυρα, έβλεπε κανείς πλήθος από χαρακτηριστικά μαγαζιά, με τα παντζούρια κατεβασμένα, όπως ακριβώς θα έδειχναν στα χρόνια του Μεσαίωνα... 









Οι ακόλουθες φωτογραφίες υπήρξαν από εκείνα τα "ευτυχή ατυχήματα που πέτυχαν". Λιγότερο ή περισσότερο κουνημένες, κατορθώνουν ωστόσο να προσδώσουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, δεν συμφωνείτε? Συμβαίνει κάποιες φορές και μια κουνημένη φωτογραφία μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την αντίστοιχη "κανονική" της...









Είναι σχεδόν λες και σπάει η ομαλή ροή του χρόνου, εκεί που το περιβάλλον γύρω σου γίνεται ρευστό, άυλο, η πύλη σ' έναν κόσμο ονειρικό.










Κάθε δρόμος, κάθε στενό κι ένα ταξίδι. Από κείνα που θα ήθελες τόσο να μοιράζεσαι, εσύ κι εκείνη μόνο, αποκομμένοι από τον κόσμο όλο.










Έχω γυρίσει διάφορες πόλεις εδώ κι εκεί, η κάθε μία είχε και τον χαρακτήρα της, πόλη όμως με... αίσθηση του χιούμορ πρώτη φορά βλέπω! 

Αναφέρομαι στις άφθονες πινακίδες με το γνωστό σε όλους μας σήμα του "STOP"... Ε λοιπόν, οι Φλωρεντίνοι φρόντισαν να διακοσμήσουν το σήμα με διάφορους, άκρως χαρακτηριστικούς και ευφυείς τρόπους! Γιατί μερικές φορές λίγη φαντασία και καλό χιούμορ είναι αρκετά για να κάνουν τη διαφορά...














Μέρα Δεύτερη - Περιήγηση στην Πόλη



Νέα μέρα, ανανεωμένη διάθεση, και έχοντας πια ξεκουραστεί (θα μας χρειαζόταν...!), ξεκινήσαμε για πολλά και διάφορα ωραία μέρη. 

Καταρχάς περάσαμε μια βόλτα από την Ακαδημία Καλών Τεχνών, κάτι αντίστοιχο με την δική μας Σχολή. Τώρα που το σκέφτομαι, είναι ολόιδια με την Σχολή Καλών Τεχνών, τι να σας πω. Η κάτω φωτογραφία το αποδεικνύει...








Πρώτος ολοκληρωμένος σταθμός της νέας μέρας η μονή του Σαν Μάρκο. Ανάμεσα σε άλλους, είχε φιλοξενήσει τον περίφημο καλόγερο Σαβοναρόλα, στα χρόνια της Αναγέννησης, γνωστό για τις... "πουριτανικές" του αντιλήψεις! 

Η μονή ήταν ένα στολίδι, από κάθε άποψη. Ποιός ξέρει, ίσως όντως και να έβρισκαν την γαλήνη εκεί μέσα οι μοναχοί, δεν θα μου έκανε εντύπωση!










Μικροσκοπικά κελιά διακοσμούσαν ορισμένα από τα θρυλικότερα έργα του Φρα Αντζέλικο. 










Κάπου εκεί δέσποζε και το γνωστότερο έργο του, ο περίφημος "Ευαγγελισμός", ένα από τα πρώιμα αριστουργήματα της Αναγέννησης.










Συν τοις άλλοις, υπήρξαν και μεγαλύτερες, άκρως ατμοσφαιρικές αίθουσες, από κείνες που γυρνούσαν τα χρόνια τα παλιά οι μοναχοί, διαβάζοντας τα ογκώδη τους βιβλία, βυθισμένοι στην περισυλλογή τους!








Μια φωτογραφία του... πατώματος. Το οποίο είχε ένα τζάμι που σου επέτρεπε να δεις ακόμα πιο κάτω. Και αν νομίζετε πως η ακόλουθη φωτογραφία είναι απλά ένα πάτωμα και τίποτα περισσότερο, για δείτε καλύτερα!

Ίσως παρατηρήσετε κάποιον να σας κοιτάζει με ενδιαφέρον...








Την κατανυκτική ατμόσφαιρα του Σαν Μάρκο ακολούθησε η χαρούμενη κοσμοπλημμύρα του δρόμου.

Τα σπίτια άνοιγαν τα παραθυρόφυλλα τους, υποδεχόμενα τη νέα μέρα που ξημέρωνε, ο κόσμος έβγαινε για τον πρωινό του περίπατο ή για να πάει στη δουλειά. Άντε να πας δουλειά σ' ένα τέτοιο μέρος και να έχεις γκρίνια και πεσμένη διάθεση.









Σε κάποιο σημείο πέσαμε πάνω σε μια από τις αγορές της πόλης, πλουμισμένη από ντόπιους και τουρίστες επισκέπτες. Θύμιζε πολύ Μοναστηράκι.









Ένα από τα βασικά εκθέματα της Ιταλίας, που δέσποζε σε κάθε μαγαζί με αναμνηστικά και ήταν πάντα σε πρώτο πλάνο στα παιχνιδάδικα, υπήρξε ο διασημότερος Ιταλός κούκλος, ο Πινόκιο!









Δημιούργημα του Κάρλο Κόλοντι, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Πινόκιο είναι το βασικό εξαγώγιμο παραμύθι της χώρας! (και ένα από τα αγαπημένα μου, όταν ήμουν μικρός!)

Τον έβλεπες παντού και οι φωτογραφίες είναι απλά ενδεικτικές!










Μεταφερόμενοι από το παιδικό κλίμα σε κάτι πιο... ενήλικο, ορίστε κάποια άκρως χαριτωμένα παντελονάκια, ιδανικά για να κάνετε δώρο (αν είστε γυναίκα) σε κάποιον άντρα φίλο σας. Να τα βάλει όλος καμάρι και να κυκλοφορεί μ' αυτά στον δρόμο. Και να του λέτε "σου πάει, πόσο σου πάει!".









Επίκεντρο της Φλωρεντίας η πλατεία του περίφημου Καθεδρικού Ναού της, του λεγόμενου Ντουόμο - τον θρυλικό τρούλο του οποίου, σχεδιασμένου από τον Μπρουνελέσκι, επέλεξα να βάλω και για αρχική φωτογραφία στην ανάρτηση. 








Στον καθεδρικό δεν επιτρεπόταν οι γυναίκες να εισέρχονται "προκλητικά" ντυμένες. Τους έδιναν λοιπόν ένα... καλαίσθητο γαλάζιο πανοφόρι, όπως βλέπετε στην φωτογραφία.

Μην το πείτε του παπά, μα σε κάποιες λειτουργούσε ακόμα περισσότερο ερεθιστικά, μεταξύ μας, έτσι όπως διέκρινες το μπουτάκι να ξεπροβάλλει πεταχτά κάτω από το γαλάζιο κάλυπτρο.









Αξίζει να μεγενθύνετε την ακόλουθη φωτογραφία, στην οποία διακρίνεται το εσωτερικό του τρούλου του Ντουόμο, πλημμυρισμένο από εντυπωσιακές παραστάσεις.









Δίπλα στο Ντουόμο δέσποζε το καμπαναριό, το περίφημο Καμπανίλλε που σχεδίασε ο Τζιόττο. Από την κορυφή του μπορούσε κανείς να πάρει πανοραμικές φωτογραφίες της Φλωρεντίας και να την θαυμάσει σε όλο της το μεγαλείο.

Πανέμορφα σπίτια, πορτοκαλί σκεπές, καμπαναριά και πύργοι. Όλη η πόλη έτσι ήταν...








Εκεί δίπλα ξεχώριζε και το παλιότερο κτίριο της περιοχής, το Βαπτιστήριο, που έχει τις απαρχές του ήδη στα χρόνια του πρώιμου Μεσαίωνα, το οποίο και βλέπουμε εδώ από ψηλά.








Μπαίνοντας στο Βαπτιστήριο, έχει ενδιαφέρον να συγκρίνει κάποιος τον τρούλο και τις παραστάσεις του, με τις αντίστοιχες παραστάσεις του Ντουόμο που είδαμε πιο πάνω. Η τεχνική εδώ είναι καθαρά μεσαιωνική, θυμίζοντας βυζαντινή τέχνη, πριν ακόμα εφευρεθεί η προοπτική και η πλαστικότητα του σώματος που χαρακτήριζε την αναγεννησιακή εποχή...









Ανάμεσα στα άλλα γυρνούσαν ουκ ολίγοι αμαξάδες με τ' άλογα τους στα κεντρικά σημεία της πόλης. 








Φαντάζομαι την αντίστοιχη σκηνή αλόγων να διασχίζουν το κέντρο της Αθήνας, εκεί στην περιοχή της Ομόνοιας ας πούμε, και με πιάνει ρίγος. 

Όντας λοιπόν βάρβαρος που δεν έχω συνηθίσει να βλέπω άλογα στην πόλη, τράβηξα ουκ ολίγες φωτογραφίες! 




Το άλογο θέλω να τραβήξω, όχι την κοπέλα. Αλήθεια σας λέω. Ορίστε, διακρίνεται και ο "Δαυίδ" πίσω.




Εδώ παρατηρούμε ένα αλόγατο να επιδίδεται στο μεσημεριανό του γεύμα, ενώ ο αμαξάς κοιμάται του καλού καιρού. Αυτή είναι ζωή.









Τράβηξα πολλές φωτογραφίες με άλογα, που λέτε. Από ποικίλες οπτικές γωνίες, έκανα μελέτες αντίστοιχες ενός Λεονάρντο Ντα Βίντσι.









"Μα τι στο διάολο μας φωτογραφίζει αυτός όλη την ώρα"?








Να και ένα άγαλμα του Δάντη. Ο οποίος υπήρξε κάτοικος της Φλωρεντίας. Αν δεν έχετε διαβάσει την "Θεία Κωμωδία", και ιδιαίτερα την "Κόλαση", προτείνω να το κάνετε άμεσα!








Ιδού και ο Δάντης στην... σύγχρονη εποχή. "Dante Alighieri - Florentine Leather Fashion"....








Και μια που πιάσαμε τα μικρά, διάσπαρτα αξιοθέατα, να και μια αναρχική αφίσα, κάπου τοιχοκολλημένη σ' ένα κτίριο...








Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία που τράβηξα, με θέα την θάλασσα. Είδατε σε τι μέρη πηγαίνω, ε? Δεν είμαι φοβερός?








Αλήθεια, ψαρώσατε? Την αλήθεια πείτε μου.








Ανάμεσα στις άφθονες μικροσκοπικές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, ξεχώριζαν τα άφθονα... πόμολα που έβλεπε κανείς στα κτίρια εδώ κι εκεί!









Όσο αφορά την ακόλουθη φωτογραφία, νομίζω τα σχόλια είναι περιττά!









Γιατί το παλούκωμα κύριοι μπορεί να γίνει και σόου! Έργο τέχνης! Η φωτογραφία θα μπορούσε συμβολικά να ονομάζεται: Καθημερινότητα στην Ελλάδα. Μια πηγή έμπνευσης για το καθημερινό παλούκωμα που βιώνουμε σε τακτική βάση, ένας τρόπος να το δούμε υπό εναλλακτική σκοπιά...

Μ' αυτά και μ'αυτά, σε κάποια φάση η πορεία μας έφερε στο μουσείο Bargello, το οποίο ξεχείλιζε από αναγεννησιακά γλυπτά.










Και επειδή το πνεύμα των Χελώνων Νίντζα είναι πανταχού παρόν, εκεί δέσποζε το γνωστότερο ίσως γλυπτό του Ντονατέλλο, ο Δαυίδ - ο οποίος υπήρξε και το πρώτο γυμνό της Αναγέννησης.









Κάπου εκεί ξεχώριζε και ένα από τα διασημότερα γλυπτά του Μιχαήλ Άγγελου, ο Βάκχος. Κρασί, σταφύλια και επίγειες απολαύσεις, τι καλύτερο.









Κάτω διακρίνεται η Εκκλησία Santa Maria Novella, ένα από τα χαρακτηριστικότερα κτίσματα αναγεννησιακού ρυθμού, χαρακτηριζόμενο από μια πλήρη αρμονία των επιμέρους μερών του.








Στο εσωτερικό της Εκκλησίας δέσποζε, ανάμεσα σε άλλα, ένα από τα σημαντικότερα ζωγραφικά έργα της πρώιμης Αναγέννησης, η "Αγία Τριάδα" του Μασάτζιο, την οποία και βλέπουμε εδώ από απόσταση...








Η ώρα είχε περάσει. Γυρίσαμε κουρασμένοι, μα ικανοποιημένοι στο ξενοδοχείο. Το απόγευμα και το βράδυ θα απέβαιναν ακόμα πιο κουραστικά μα και πιο εντυπωσιακά συνάμα!




Η Εποποιία της Σιένα



Το απόγευμα, που λέτε, είπαμε να αλλάξουμε σκηνικό και πήραμε το πούλμαν για την πόλη της Σιένα, βασικό χαρακτηριστικό της οποίας είναι πως έχει διατηρηθεί άθικτη από τα χρόνια του Μεσαίωνα. Πρόκειται για μια πόλη κυριολεκτικά καθηλωμένη πίσω στον χρόνο. Εδώ το βασικό αξιοθέατο δεν ήταν τα μουσεία ή οι ναοί της. Όχι, ήταν η πόλη η ίδια.









Η... "εποποιία" βέβαια, όπως την αποκαλώ, παραλίγο να εξελιχθεί σε... κάζο από την πλευρά μας, σε μία από τις πλέον βλακώδεις στιγμές όλων των ταξιδιών που έχω κάνει ως τώρα. Από κακό υπολογισμό βλέπετε αγνοούσαμε πως το τελευταίο λεωφορείο από Σιένα για Φλωρεντία φεύγει στις εννιά παρά το βράδυ, και, έχοντας φτάσει στις 7.30 - και μην έχοντας μέρος για να περάσουμε τη νύχτα - είχαμε βρεθεί στην δυσάρεστη κατάσταση να μπορούμε να διαθέσουμε μία ώρα όλη κι όλη για να δούμε την πόλη, έτσι ώστε να προλάβουμε το τελευταίο λεωφορείο!

Και άντε να δεις μια πόλη σε μια ώρα... Αρχίσαμε να γυρνάμε τους δρόμους σαν τρελοί λοιπόν, τρέχοντας σχεδόν, βγάζοντας φωτογραφίες του ποδαριού, προσπαθώντας να δούμε όσο περισσότερα γινόταν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα!









Ευτυχώς, η καλή τύχη ήταν με το μέρος μας. Κάπως έγινε και... χάσαμε τον δρόμο, περιπλανώμενοι μέσα στα ατελείωτα, λαβυρινθώδη στενά της πόλης. Ε, σε κάποια φάση λοιπόν λέμε "δε την γαμάμε την επιστροφή? ας κάτσουμε εδώ όλη νύχτα και γυρνάμε αύριο το πρωί!". 

Έτσι κι έγινε λοιπόν! Και έτσι μπορέσαμε επιτέλους να απολαύσουμε την πόλη...









"Πιάτσα Αντόνιο Γράμσι", όπως λέει η ακόλουθη φωτογραφία, μια από τις κεντρικές πλατείες, έχοντας το όνομα όχι ενός δικτάτορα, όχι ενός βασιλιά, όχι ενός μαλάκα πολιτικού ή οικονομικού παράγοντα, μα ενός διανοούμενου και μάλιστα κομμουνιστή - της σημαντικότερης μορφής του ιταλικού μαρξισμού. Ας τα βλέπουμε και μεις αυτά...









Στη Σιένα κάθε χρόνο τέτοια εποχή διεξάγεται μια μεγάλη γιορτή, η μεγαλύτερη της πόλης, που ανάγεται πίσω ως τα χρόνια του Μεσαίωνα. Η πόλη, διατηρώντας την παραδοσιακή "συντεχνιακή" της όψη, είναι χωρισμένη σε συνοικίες, η κάθε μία με το δικό της έμβλημα και σημαία. Για παράδειγμα η συνοικία της Πάπιας, όπως βλέπουμε κάτω!








Οι κάτοικοι όλων των συνοικιών λοιπόν, οργανώνουν αγώνες! Κατά χιλιάδες μαζεύονται στην κεντρική πλατεία της πόλης και δίνουν παραστάσεις με άλογα κλπ. Κάθε συνοικία έχει το έμβλημα της, τα τραγούδια της, κάτι αντίστοιχο με αθλητικές ομάδες. Στο τέλος επικρατεί ο καλύτερος και όλες οι συνοικίες οργανώνουν τεράστια φαγοπότια, η κάθε μία στην δική της "γειτονιά", τρώνε και πίνουν μέχρι τελικής πτώσεως!

Ιδού μια όψη της κεντρικής πλατείας, με το πέρας των "προημιτελικών", αν μπορούσα να τους πω έτσι, των δοκιμαστικών αγώνων ουσιαστικά, ενώ ο κόσμος υποχωρεί. Την επόμενη μέρα θα διεξάγονταν οι τελικοί αγώνες. 








Η πλατεία ήταν κατάμεστη από κόσμο. Χρειαζόταν εισιτήριο για να απολαύσεις το σόου και να πάρεις μια θέση στις κερκίδες, εισιτήριο που πιθανό έπρεπε να είχες κλείσει από καιρό πριν. Πλήθος κόσμου λοιπόν προσπαθούσε να "πάρει μάτι" από το θέαμα, κοιτάζοντας πίσω από τις κερκίδες στα μουλωχτά, όπως-όπως. 








Άλλοι πάλι συσσωρεύονταν στα μαγαζάκια της πόλης, στα οποία υπήρχε τηλεόραση και έβλεπαν από εκεί τους αγώνες. Είχε ενδιαφέρον να παρατηρείς τον κόσμο που προσπαθούσε να δει από μια μικροσκοπική τηλεόραση το θέαμα, το οποίο εξελισσόταν δίπλα του ακριβώς.




κόσμος στιβάζεται προσπαθώντας να δει τους αγώνες από την τηλεόραση, ενώ στο βάθος, πίσω από τα κάγκελα, βρίσκονται οι αδιαπέραστες κερκίδες



Με το πέρας των αγώνων οι δρόμοι ξεχείλιζαν από κόσμο! Κάτοικοι από κάθε συνοικία πλημμύριζαν τα στενά, φορώντας μαντίλια με το έμβλημα τους, τραγουδώντας χαρούμενοι.








Ιδού και ένα χαρακτηριστικό βίντεο!




 




Όπως θα διακρίνατε στο βίντεο, παρέα με τους κατοίκους διέσχιζαν τους δρόμους και τα άλογα. Η παρουσία των δεύτερων γινόταν αισθητή με... ποικίλους τρόπους!









Στο μεταξύ εμείς γυρνούσαμε με ελαφρά καρδιά τα υπέροχα στενά της πόλης. Εδώ κι εκεί ξεπετάγονταν μαγαζάκια, με τα τραπέζια τους στον δρόμο και τα φανάρια να απαντούν στην λάμψη του ήλιου που έδυε...









Για άλλη μια φορά η λεπτομέρεια έκανε την διαφορά και τα πόμολα ξεχώριζαν!









Ενώ ο ήλιος έπεφτε, η θέα της πόλης γινόταν μαγευτική.








Είχε πια βραδιάσει, και ο κόσμος το είχε ρίξει στο γλέντι. Από παντού αντηχούσαν οι μουσικές και τα τραγούδια. Οι συνοικίες είχαν οργανώσει ξέφρενα φαγοπότια, όπως διακρίνετε και στις ακόλουθες φωτογραφίες. Κάθε μία στην δική της "γειτονιά".









Πόσο όμορφα και ξένα ταυτόχρονα φάνταζαν όλα αυτά σε μας, που έχουμε συνηθίσει στους αποξενωτικούς ρυθμούς της πόλης, στο άγχος και στην ένταση της καθημερινότητας μας! Ζήσαμε ένα συλλογικό γλέντι, όχι μιας μερίδας κόσμου ή ενός απομονωμένου μέρους, μα μιας πολιτείας ολόκληρης. Είδαμε νέους καβάλα σε ανοιχτά οχήματα να μεταφέρουν τρόφιμα και ποτά, όμορφες σερβιτόρες με δίσκους, είδαμε πλήθος κόσμου να κυκλοφορεί παιανίζοντας ύμνους, παιδιά να τρέχουν με σημαίες στα χέρια.

Όλοι γλεντούσαν, όλοι περνούσαν όμορφα, και η πόλη φάνταζε βγαλμένη από κάποια ουτοπική φαντασίωση.

Υπήρξε και η περισσότερο νεανική πλευρά της Σιένα - σε κάποιο μέρος ρυθμοί club αντηχούσαν ανάμεσα στα στενά, ενώ πλήθος νεολαίας γυρόφερνε εδώ κι εκεί.

Ορίστε και ένα κουνέλι, που ξεχώριζε σ' ένα μαγαζί, και το οποίο δεν παρέλειψα να αποθανατίσω ασφαλώς! Πίσω του ξεχωρίζουν οι θελκτικές γάμπες μιας γυναίκας. Το κουνέλι βρίσκεται στα πόδια της, που τόσο τ' αγαπάει, μα ταυτόχρονα μπροστά της - δεν την ακολουθεί ξωπίσω. Και ναι, ταυτίστηκα, αυτό είναι κουνέλι!









Να και ένα ακόμα μαγαζί, ανατολίτικης προέλευσης! "Κεμπάμ Άρρωστη", λέει. Άντε να πάρεις κεμπάπ σε μαγάζι με τέτοιο όνομα.









Όσο η νύχτα ξετύλιγε το πέπλο της, τόσο ερήμωναν οι δρόμοι...








Και φυσικά η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο υποβλητική...










Κάπως έτσι εγκαταλείψαμε την Σιένα και η έξοδος της ήταν όπως την βλέπετε, μια πύλη-κάστρο, όπως αρμόζει σε μια αυθεντική μεσαιωνική πολιτεία. 









Αφήνοντας την Σιένα ήταν λες και κάναμε ένα άλμα στον χρόνο. Τα κτίρια ήταν ξανά "κανονικά", τα αυτοκίνητα δέσποζαν εδώ κι εκεί. Σα να αφήναμε πίσω μας ένα μυθικό τοπίο.

Και για να μην παρουσιάζω μόνο τις εντυπωσιακές πλευρές, ορίστε, θαυμάστε παρκάρισμα στην περιοχή έξω από την πόλη. 








Η ώρα ήταν περασμένες 12 και, μετά από μια μάλλον περιπετειώδη νυχτερινή πορεία, καταλήξαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό... Τρένα δεν υπήρχαν, τα πάντα έρημα.

Τι να κάναμε λοιπόν, αράξαμε εκεί, στις πλατφόρμες, μέχρι το ξημέρωμα, ο σταθμός όλος να μας ανήκει. Το τρένο που βλέπετε στην φωτογραφία ήταν ακινητοποιημένο. Όπως σχεδόν είχε ακινητοποιηθεί ο χρόνος το βράδυ εκείνο στη Σιένα, ταξιδεύοντας μας σε μια άλλη εποχή.









Το να περνάς 5 ώρες σε έναν έρημο σταθμό, περιμένοντας να πάρεις το πρώτο τρένο του γυρισμού, μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα ταλαίπωρη διαδικασία, μ' αυτά και μ' αυτά όμως πέρασε η ώρα. Εκεί κοντά που περιμέναμε δέσποζε μια μηχανή από κείνες που βάζεις ένα κέρμα και παίρνεις διάφορα κουκλάκια δώρο. Το καταραμένο μηχάνημα, ανά εικοσάλεπτο, μέσα στην απανεμιά και απόλυτη σιγή της νύχτας, άρχιζε απότομα να παίζει κάτι τέκνο/ρέιβ μουσικές, από μόνο του, για λίγο και μετά σταμάταγε πάλι.

Ίσα για να σου πάει η ψυχή στην κούλουρη ένα πράγμα. Μα σκεφτείτε να είναι νύχτα, σ' ένα έρημο μέρος, να επικρατεί ολική σιγή, και ξαφνικά απ' το πουθενά να ξεπετάγονται μπιτάκια! Ιδού και χαρακτηριστικό βίντεο....










Τρίτη Μέρα - Φλωρεντία και Ουφίτσι




Επιστρέψαμε στο ξενοχοδείο γύρω στις 7 το πρωί, κάτι περισσότερο από την κατάσταση του πτώματος. Κοιμηθήκαμε για την εκπληκτική διάρκεια της... μίας ώρας και ξυπνήσαμε, έτοιμοι για μία ακόμα μέρα!

Τι να γίνει, έπρεπε να δούμε τα Ουφίτσι, την σημαντικότερη Πινακοθήκη της Φλωρεντίας! Πάμε λοιπόν, να μια ουρά.




ναι, αυτό είναι η ουρά για το μουσείο


Κάπως τα καταφέραμε και μπήκαμε μέσα. Εκεί απολαύσαμε ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα της ιστορίας της ζωγραφικής, ξεκινώντας από τα μεσαιωνικά χρόνια, και φτάνοντας ως την περίοδο του Μπαρόκ...

Ανάμεσα σε άλλα είδαμε τον "Ευαγγελισμό" του Simone Martini...









Έναν από τους τρεις πίνακες της "Μάχης του Σαν Ρομάνο" του Paolo Uccello... (με τα χαρακτηριστικά του "πλαστικά αλογάκια" και την περίτεχνη, γεωμετρική χρήση της προοπτικής).









Το Δίπτυχο πορτραίτο του Δούκα και της Δούκισσας του Ουρμπίνο, του Πιέρο Ντε Λα Φραντζέσκα...








Την βάπτιση των Βερόκκιο και του νεαρού τότε μαθητή του, Λεονάρντο Ντα Βίντσι....








Μία από τις Μαντόνες του Φίλιππο Λίππι....








Τα αριστουργήματα του Μποτιτσέλλι, όπως την "Γέννηση της Αφροδίτης" και την "Άνοιξη"...











Το ιδιαίτερα προχωρημένο για την εποχή του "Απελευθέρωση της Ανδρομέδας" του Piero de Cosimo...








Την "Μέδουσα" του Καραβάτζιο....








Τους "Αδάμ και Ευά" του Lucas Cranach του πρεσβύτερου...








Και μία από τις χαρακτηριστικότερες Μαντόνες του Ραφαήλ....








Η θέα της γέφυρας από το μουσείο - της ίδιας που μιλήσαμε στην αρχή - ήταν εντυπωσιακή. 









Περισσότερο όμως και από τους πίνακες, και από την θέα, το ερέθισμα που μας... αναστάτωσε κυριολεκτικά ήταν εκείνο μιας επισκέπτριας του μουσείου, μιας νεαρής κοπέλας, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να έχει βγει από έναν πίνακα του Μποτιτσέλλι, τόσο όμορφη και εντυπωσιακή ήταν!

Έκανα απεγνωσμένες προσπάθειες μπας και την αποθανατίσω στα κρυφά, μα απέτυχα. Ω, πυρόξανθο μπουμπούκι, δαίμονα με την μορφή αγγέλου, ικανή να στοιχειώσεις όνειρα και να εμπνεύσεις σαν άλλη Μούσα ποιητές και καλλιτέχνες! Ποιός αφρός της θάλασσας σε πέταξε, ποιά μυθική έμπνευση σε γέννησε? Να γινόμουν το κοχύλι σου πάνω στο οποίο, σαν άλλη Αφροδίτη, θα σκαρφάλωνες, να σ' έπαιρνα στα κύματα της ακροθαλασσιάς, να' μουν άνεμος που γλυκά στα στήθια σου θα φύσαγε!

Μα τι ΜΑΝΑΡΙ που ήσουν, την τρέλα μου μέσα!!!

Δεν χρειάζονται φωτογραφίες αγαπητοί αναγνώστες, δείτε απλά την "Γέννηση της Αφροδίτης" του Μποτιτσέλλι και έχετε μια ξεκάθαρη εικόνα της...

Μεσημέρι-απόγευμα αράξαμε για καφεδάκι στην Πιάτσα Ντε Λα Λιμπερτά. Η σκέψη μου αρμένιζε πέρα μακριά...








Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες!!!



Ήταν παντού. Ήταν πολλές και ήταν καλές. Είχαν στυλ, είχαν άποψη. Ο λόγος για τις γυναίκες στην Ιταλία, για τις οποίες θα μιλήσω εκτενέστερα στο επόμενο, δεύτερο μέρος της ταξιδιωτικής μου ανασκόπησης! Γιατί, βλέπετε, υπάρχει και συνέχεια - ακολουθεί η Ρώμη, στην οποία, ως γνωστό, όλοι οι δρόμοι οδηγούν!

Ανάμεσα σε άλλα θα προβώ και στην Μεγάλη Σύγκριση: Ιταλίδες vs Ελληνίδες. Ποιές είναι οι καλύτερες? Αλλά θα συγκρίνω και με τις υπόλοιπες Ευρωπαίες γενικά, όσες έχω δει ως τώρα. Ένα κίνητρο παραπάνω λοιπόν για να διαβάσετε και την συνέχεια που ακολουθεί!

Προς το παρόν σας αφήνω με ορισμένες χαρακτηριστικές πόζες γυναικών στον δρόμο, από μπρος μα κι από πίσω...














Επόμενος σταθμός: Ρώμη. Τα λέμε σε καμιά βδομάδα πάλι!







22 σχόλια:

  1. Ένα λόγο που ο μαλάξ ο Blogger δεν εμφάνισε την ανάρτησή σου; Ας μην εκνευριστώ!

    Ζηλεύω,ρε παιδί μου. Ιδίως τις περιπλανήσεις στις πόλεις και τα μουσεία.

    Άλογα συναντάς και στους πεζόδρομους της Μάλτας. Η αστυνομία,μάλιστα,καβαλάει αυτά αντί για μηχανάκια! Έχει πλάκα αν συγκρίνεις εκείνους με τους δικούς μας τους easy riders!

    Περιμένουμε και το δεύτερο μέρος. Καλό βράδυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν εμφάνισε την ανάρτηση? Πφ, ελπίζω να έτυχε και να μη συνέβη το ίδιο στους πάντες! (αλλιώς θα εκνευριστώ ο ίδιος, και πολύ μάλιστα)

    Γειά σου λοιπόν αγαπητή Κ! Ώστε έχεις πάει Μάλτα? Είχαμε πετύχει και μεις σε ορισμένα άλλα σημεία της πόλης αστυνόμους σε άλογα καβάλα, όπως λες! Ο μπάτσος είναι πάντα μπάτσος, αλλά ομολογουμένως το άλογο του δίνει μια κάποια.. "αξία" να το πω έτσι!

    Καλησπέρες/καληνύχτες και πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευτυχώς που έκανες την εμβόλιμη ανάρτηση !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τσέκαρε στα ανεπιθύμητα! Χάνονται σχόλια! Είχα αφήσει κι άλλο!
      Ήρθα και συνέχισα λίγο το τουρ!
      Κι έπεται και συνέχεια! :)))

      Διαγραφή
    2. :O Xάνονται σχόλια??? Α, δε πάμε καλά, τα χει παίξει το blogger! (πρώτη φορά το βλέπω αυτό!). Άσε που δεν ξέρω πως βλέπει κάποιος τα ανεπιθύμητα, μόνο για mail ήξερα πως υπάρχει αυτό...

      Πφ, κρίμα να χάνονται τα σχόλια! Όπως και να χει, εμείς εδώ είμαστε... :)

      Διαγραφή
    3. Βεβαίως και χάνονται και φυσικά κι υπάρχουν ανεπιθύμητα...κάτω από τα δημοσιευμένα , μπαίνεις και τα διαβάζεις κι αν δεις κάποιο που καταλάθος βρίσκεται εκεί πατάς ΜΗ ανεπιθύμητα κι επανέρχεται... στην τάξη! :)))
      Σου έγραφα χτες ότι θα σε διάβαζα με στάσεις καθώς είναι τεράστια η ανάρτηση κι ότι μέχρι που πρόλαβα χτες γελούσα πολύ με τη γραφή σου!

      Εξαιρετικός!
      Αλλά έχω δρόμο ακόμα μέχρι να σε τελειώσω ;-) χεχε!

      Διαγραφή
    4. Με την ησυχία σου διάβασε με, αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι, που λένε. (δεν κολλάει και τόσο βέβαια με την περίσταση, αλλά έχει ωραία ακουστική σαν ρητό!)

      Όσο αφορά τα ανεπιθύμητα, ίσως παίζει κάποια ρύθμιση στο blog, ποτέ δεν μου εμφάνιζε τέτοια επιλογή - όλοι είναι επιθυμητοί εδώ μέσα μάλλον! :PPP

      Διαγραφή
  4. Εκανες το όνειρο μου πραγματικότητα αν και δε συμπεριέλαβες την Τοσκάνη... την οποία δεν σκοπεύω να προσπεράσω :-p(αν τελικά καταφέρω να πάω...)
    Θέλω πληροφορίες για το οικονομικό μέρος γιατί πριν λίγους μήνες κοίταζα να πάω και τα είχα βάλει κάτω και δε μου βγαίνανε. Περιμένω μέηλ ...
    Υπάρχει βέβαια και η εναλλακτική να πας από Ρωμη αν και δεν συμφέρει γιατί είναι μακριά (όμως συμφέρει αν δεν έχεις δει τη Ρώμη και είχες σκοπό κάποτε να πας)
    Μια άλλη πολύ όμορφη πόλη να δεις είναι η Ferrara (είναι και προστατευόμενη από την Unesco) 1.5 ωρα από τη Φλωρεντία...
    Χαίρομαι που έστω κι αργά είδα την ανάρτησή σου :)

    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Τοσκάνη είναι η περιφέρεια στην οποία ανήκουν τόσο η Φλωρεντία, όσο και η Σιένα, ανάμεσα σε άλλες πόλεις - επομένως όλα όσα βλέπουμε εδώ είναι μέρος της Τοσκάνης! Όσο αφορά τον δρόμο από Ρώμη, που λες, τον κάναμε στο αντίστροφο! (περισσότερα στη συνέχεια του κειμένου)

      Αν κάποτε επαναλάβω το ταξίδι θα έχω κατά νου και την Φερράρα που αναφέρεις - τι να πρωτοδεί κάποιος πραγματικά, τόσες όμορφες περιοχές.

      Θα το κάνεις το ταξίδι σίγουρα κάποια στιγμή. ;)

      Διαγραφή
  5. Ανκόρα Ανκόρα

    Μου άρεσαν πολύ οι φωτογραφίες 14,19,34,41,56,59!!!,74,83
    Η 66 φαίνεται ότι είναι αφίσα.
    Αυτό με το γαλάζιο πανωφόρι τελείως άκυρο.
    Για το παλούκωμα δεν έχω λόγια
    Η γέφυρα επίσης πολύ ωραία.
    Αυτό με το γλέντι στις συνοικίες μου φαίνεται τελείως βγαλμένο από ταινία για κάποια άλλη εποχή μάλιστα.

    Περιμένω το μέρος για τη Ρώμη που έχω πάει κιόλας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχ, δεν περιμένεις να μετρήσω μία-μία τις φωτογραφίες για να δω ποιές σου άρεσαν ε? :PP

      Αυτό με το γλέντι στη Σιένα που λες... πραγματικά βγαλμένο από άλλη εποχή. Δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τέτοια αίσθηση κοινοτικής ζωής εδώ στα μέρη μας, ακόμα και στα χωριά, πόσο μάλλον σε μια πόλη - τη Σιένα δεν τη λες μεγάλη πόλη βέβαια, είναι πόλη πάντως στα πρότυπα (και στις διαστάσεις) του Μεσαίωνα. Γενικά σε βάζει σε σκέψεις όσο αφορά τον όλο ατομικισμό που αντιμετωπίζουμε καθημερινά και πως υπάρχουν μέρη και άνθρωποι που έχουν αναπτύξει πολύ διαφορετικούς ρυθμούς επαφής ανάμεσα τους, έχοντας θεσμούς που τους ενώνουν και όχι το αντίθετο.

      Χαιρετώ!!

      Διαγραφή
    2. αν πατήσεις πάνω στις φωτογραφίες στις έχει αριθμημένες

      Διαγραφή
  6. 121 φωτογραφίες;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; :-Ο
    αχαχαχα! Πού να την εμφανίσει μετά τη δημοσίευση ο μπλόγκερ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε ρε παιδιααα. :P Μα αφού τις έχω που τις έχω, τι να κάνω, ταξιδιωτική ανάρτηση χωρίς φωτογραφίες γίνεται? :P Πως θα μπει ο κόσμος στο κλίμα??

      Το τρομερό της υπόθεσης είναι πως έχω... άλλες τόσες για το δεύτερο μέρος της ανάρτησης...! Έχω ένα κακό προαίσθημα... :PPP

      Διαγραφή
  7. ουτε μενα μου την εμφανισε...καποιος σε τρολαρει!

    καλα ειναι δυνατον να μην εψαξες να βρει τη γειτονια με το κουνελι να γιορτασεις εκει με τους υπολοιπους συγγενεις σου;;;;

    αντε εμεις λιωνουμε εδω και συ μας ταξιδευεις κουνελε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Προφανώς και παίζει κάποια μορφή σκευωρίας Γάτα. Το Blogger πάει να κάνει πόλεμο, γιατί φοβάται την ατίθαση, κουνελίσια φύση μου, μα εγώ θ' αντισταθώ!!!

    Όσο αφορά τη γειτονιά που λες, ήταν απλά ένα κουνέλι σε κατάστημα... δυστυχώς δεν το είδα σε σημαία, στις συνοικίες εκεί - είχε σημαία με δράκους, μέχρι και με πάπια όπως είδες στις φωτό, αλλά κουνέλι όχι. Πφ. Εαν είχε με κουνέλι πιθανό να βρισκόμουν εκεί ακόμα, και να σας ανακοίνωνα επίσημα πως βρήκα τους ομοίους μου και πάω να ζήσω μαζί τους!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ευτυχώς που δέν είχε σημαία με Κούνελο γιατί μετά ποιός θα μας ταξίδευε και θα μας έφτιαχνε το κέφι ;! Ποιός λέω, θα μας προβλημάτιζε και θα μοιραζόταν μαζί μας τόσο ενδιαφέρουσες ιστορικές πληροφορίες...και με τόσο ευχάριστο και χιουμοριστικό τρόπο,έεε....ποιοός ;;;
    Τί ωραίαααα !!!! Είναι πανέμορφη η Ιταλία γενικά !!!! Εγώ μόνο λίγο Νάπολι έχω δεί, όπως γνωρίζεις...και το Αναγεννησιακό παλάτι της ! Ήταν πολύ λίγο το διάστημα που μείναμε και άμα δέν είμασταν καλεσμένοι σε εκείνο το γάμο του φίλου μας, δέν θα είχα πάει ποτέ...μάλλον..! Πόσο μου λείπει ένα ταξιδάκι δέν λέγεται !!! Πάντως , οι περιηγήσεις μαζί σου είναι τόοοσο χορταστικές και απολαυστικές και..εννοείται πως χρειάζονται όλες οι φωτογραφίες..που είμαι σίγουρη πως έχεις βγάλει πολύ περισσότερες, νιώθω λές και βρισκόμουν κι εγώ εκεί μαζί σας !!!!
    Μου αρέσει που παρατηρείς τις λεπτομέρειες !!! Οι παλιές πόρτες και τα μεσαιωνικά πόμολα είναι κάτι που πάντα μου αρέσει να φωτογραφίζω !!! Όλα τα κτίρια εντυπωσιακά και περίτεχνα κτισμένα και στη Σιένα....τί μαγικό το μέρος και το σκηνικό ;!!! Είναι ερωτική χώρα η Ιταλία και απ´ότι κατάλαβα ο Έρωτας σε χτύπησε κι εσένα με το βέλος του μέσα σε εκείνη την πινακοθήκη...χάχά....μεταμορφώθηκες σε ποιητή για την...Αφροδύτη....χάχάχάχά.....είσαι άπαιχτος....καί ποιητής γενικά !!!!
    Έχω κι άλλα να σου πώ...αλλά αυτή τη στιγμή πρέπει να διακόψω....θα επανέλθω σύντομα...και εννοείτε πως δέν πρόκειται να χάσω και το δέυτερο μέρος αυτής της όμορφης περιήγησής σου..να είσαι πολύ πολύ καλά Κουνελίνο !!!
    Τα λέμε.....:ο))...Φίουπ...φίουπ..χίχί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε φορά που διαβάζω σχόλιο σου Μυρσίνη φουντώνει η γούνα μου από ικανοποίηση! Καταρχάς μιλάς με γρίφους: τελικά σε ΠΟΙΟΝ αναφέρεσαι στην αρχή?? Ποιός, ποιός??? (τσκ τσκ, απαράδεκτος :P)

      Χαίρομαι πολύ που μεταδίδω κάπως αυτήν την ταξιδιάρικη διάθεση - γι' αυτό και βάζω τόσες φωτογραφίες, για να είναι όσο πληρέστερη γίνεται αυτή η αίσθηση για τον αναγνώστη του κειμένου! Ε, τώρα, αν τα παίζει το σύστημα με τόσες φωτό, τι να κάνω. :PP

      Κατα τ' άλλα δεν το συζητάω, τρελά ερωτιάρικη και ερωτεύσιμη χώρα η Ιταλία... μέχρι που γύρισα Αθήνα και μου φυγε κάθε ρομαντική διάθεση. :P

      Σου εύχομαι να κάνεις και συ ξανά κάποιο ωραίο ταξιδάκι. Ως τότε, εδώ θα είμαστε εμείς, να ταξιδεύουμε μέσα από τα κείμενα και τις φωτογραφίες μας... :))


      Διαγραφή
  10. Άλλο ένα ζηλευτό ταξίδι τυχερέ κούνελε :)
    Αγαπημένες φωτό: Αυτή που είσαι δίπλα στην χρυσή πόρτα αλλά και εκείνη που μου βγάζει κάτι το πιο καλλιτεχνικό, αυτή με την κάμερα που δείχνει προς μια πόρτα.

    Πάω να δω και για την Ρώμη τί πόσταρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή με την κάμερα είναι και στις δικές μου αγαπημένες, θα την συμπεριελάμβανα στις τοπ-5 όλων! Άντε, και στα δικά σου αγαπητό Εργαλείο... ;)

      Διαγραφή