Στον Ιστό

Το ίντερνετ. Ένας συρφετός από πληροφορίες και λόγια, γράμματα που παρελαύνουν τρελαμένα στην οθόνη σου, μπρος, πίσω, πέρα, δόθε, σελίδες που βιάζονται να διαδεχτούν η μια την άλλη, λεπτά που τρέχουν ασταμάτητα σε ένα πλαίσιο άχρονο, κλικ και κλακ σε ρυθμούς πυροβόλου όπλου, μυριάδες απανωτά πατήματα κουμπιών από εκατομμύρια χρήστες, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, συνέχεια, ένα εργοστάσιο που δουλεύει, δουλεύει και καπνίζει, κυκλώπεια φουγάρα, αφήνοντας να ξεχυθούν σύννεφα γραμμάτων σε έναν άυλο ουρανό.

Φωτεινές ανακοινώσεις σε μορφή παραθύρων, σαν άλλες πινακίδες που φεγγοβολούν στην νυχτερινή καρδιά της πόλης, πόρτες μισάνοιχτες που σε καλούν να τις διαβείς. "Έλα μαζί μας, είναι ωραία εδώ". Κόσμος που μιλάει ασταμάτητα χωρίς να ανοίγει μια φορά το στόμα του, μια αχανής καφετέρια, ένα υποχθόνιο μπαρ σε τόνους πορφυρούς, σκουροπράσινους και μπλε, τοίχοι πασαλειμμένοι με γράμματα, προτάσεις, κείμενα και λέξεις. Τόσο πολλά, τόσο πολλά. Άνθρωποι, άνθρωποι παντού, γνωστοί σου, άγνωστοι, φίλοι, αδιάφοροι, ενδιαφέροντες, ενοχλητικοί, κρυμμένοι πίσω από σύμβολα, λέξεις και εικόνες, μασκοφόροι μιας ατελείωτης επίδειξης.

Ένα ομαδικό όργιο, η σύγχρονη μετουσίωση της αρχέγονης συλλογικής επιθυμίας, το τεχνολογικό ισοδύναμο της θρησκευτικής ένωσης με το Απόλυτο. Μια πανάγαθη μητέρα που αγαπάει όλα τα παιδιά της, μια πόρνη που ικανοποιεί κάθε φαντασίωση. Οι πάντες χωράνε εδώ, κανείς δεν μένει έξω, ένα κλικ και ο κόσμος εισβάλλει στον προσωπικό σου χώρο - ένα κλικ και συ πετάς, γίνεσαι ορειβάτης σε βουνά από αριθμούς, δύτης σε μια άβυσσο από δεδομένα. Μια πανδαισία από επίπεδα τοπία, σχέδια, πρόσωπα, σχήματα, ξεχύνοντας κωδικούς που αποκτούν μορφή στα μάτια σου. Ένα λουλούδι, ένα τοπίο, μια γυναίκα. Δεν υπάρχει μέρα, δεν υπάρχει νύχτα, κανένα πέρασμα των εποχών, κι όμως τα πάντα τρέχουν, μεταβάλλονται διαρκώς, ο Ηράκλειτος τα βρίσκει με τον Παρμενίδη και τσουγκρίζουν το ποτήρι.

Δες, είσαι λέφτερος! Μπορείς να εκφραστείς όπως θέλεις, να μιλήσεις όπου θέλεις, να φλερτάρεις όπως θέλεις, να μάθεις ό,τι θέλεις, να την παίξεις όποτε θέλεις!

Κοίτα, βρίσκεσαι σε μια καρέκλα πάνω. Σε ένα δωμάτιο. Μπροστά σε μια οθόνη. Κλικ κλικ κλικ. Το δεξί σου χέρι στο ποντίκι, το αριστερό στο πληκτρολόγιο. Και οι μέρες περνάνε, η μία μετά την άλλη. Μπροστά στην οθόνη. Κλικ, κλικ.

Είσαι λέφτερος!

Τι όμορφη φωτογραφία στο facebook! Ας πατήσουμε like και ας μεταβούμε στην επόμενη. Σταθμοί ενός τρένου σε κάποιο άγνωστο τοπίο, και συ ως τουρίστας κατεβαίνεις σε κάθε στάση, τραβάς δυο φωτογραφίες και επιβιβάζεσαι, έτοιμος για την επόμενη. Στο τέλος θα συγκεντρώσεις κάθε μια φωτογραφία, θα τις προσθέσεις σ' ένα άλμπουμ και θα καυχιέσαι για τον πλούτο όσων έζησες, όσων μπόρεσες να μάθεις. Γνώση που εξαντλείται στο γύρισμα μιας σελίδας - στο πάτημα ενός κουμπιού.

Πόσο ωραίο video στο youtube! Ας το μοιραστούμε. Τι όμορφο ρητό! Ας το πούμε παραπέρα. Τι καλός που φαίνεται αυτός ο φίλος πίσω απ' την οθόνη! Ας πολλαπλασιάσουμε τους διαδικτυακούς μας φίλους, ας χτίσουμε ένα δίκτυο φίλων και γνωστών, ας γίνουμε όλοι φίλοι μεταξύ μας χωρίς να έχουμε ιδωθεί ποτέ - και χωρίς να επιδιώκουμε κάτι τέτοιο. Μυριάδες αποτυπώματα μυριάδων χρηστών, το ένα πάνω στ' άλλο, ένα παλιρροϊκό κύμα μιμητισμού, μια αχανής έκταση λεπτή σαν κρούστα, στο βάθος της οποίας υπάρχει η ίδια πάλι επιφάνεια.

Για κάποιους εξερευνητές όμως εμφανίζονται τα σπήλαια και τα δάση, ντυμένα στην ψηφιακή μορφή τους. Πέρα απ' τις κοσμογυρισμένες τις κοιλάδες, μακριά απ'τα θορυβώδη και πυκνοκατοικημένα μέρη.

Ένα τέτοιο δάσος συνιστά για μένα ο χώρος μου, το λημέρι μου. Εδώ ποτέ δεν θα μαζεύει κόσμο. Θα συχνάζουν πάντα λίγοι. Δεν απευθύνομαι σε όλους. Ακόμα και όταν δίνω την αίσθηση πως αναφέρομαι στους πάντες (καλώντας τον κόσμο για παράδειγμα να επισκεφτεί το τάδε λινκ, ή να διαβάσει το δείνα κείμενο που έγραψα), γνωρίζω καλά πως θα το κάνουν λίγοι, ελάχιστοι. Και το βρίσκω απόλυτα λογικό. Στο διαδίκτυο επικρατούν οι γρήγοροι ρυθμοί, οι ταχύτητες, τα απανωτά κλικ, η επιλογή καταμεσής εκατοντάδων δεδομένων. Μεγάλα σε έκταση κείμενα? Αφιερώματα για καλλιτεχνικά θέματα? Προσωπική έκφραση? Δώσε μας κάτι εύπεπτο και εύκολο, κάτι να καταναλώσουμε, κάτι να μας χαλαρώσει, και άσε τις πολυλογίες!

"Μόνο για Λίγους - Μόνο για Τρελούς". Αυτή η ένδειξη υπήρχε στην πινακίδα έξω από ένα περίφημο στέκι που επισκέφτηκε ο ήρωας του βιβλίου του Χέρμαν Έσσε "Ο Λύκος της Στέπας". Η επίσκεψη του εκεί στάθηκε κομβική για την εξέλιξη του έργου.

Κλικ, κλικ, κλικ. Ο ήχος των δαχτύλων μου στα πλήκτρα. Λέξεις που εσύ κοιτάζεις τώρα στην οθόνη σου. Γραπτή φωνή που αντηχεί μέσα σου, διαμεσολαβημένη από ένα αχανές, παγκόσμιο δίκτυο με καλώδια, συνδέσεις, σύρματα, εξαπλωμένα όλα σαν ιστός αράχνης. Και μεις να χοροπηδάμε στον ιστό σαν τραμπολίνο, σκορπίζοντας εμότικονς χαράς.

Σκέψου λοιπόν. Έφτασες ως εδώ. Στο τέλος του κειμένου. Και μαζί με σένα, έφτασε στ' αυτιά σου το ψιθύρισμα μου. Δεν είναι όμορφο που το μοιράστηκα μαζί σου?

Και ως απάντηση μένω να κοιτάζω την οθόνη. Περιμένοντας τις λέξεις. Τα likes. Τα σχόλια.

Μόνο για λίγους. Μόνο για τρελούς.