Σε αυτές τις Εκλογές, Ψηφίζουμε ΟΛΟΙ το Φονικό Κουνέλι!

Αγαπητό αναγνωστικό μου κοινό. Λαέ της Ελλάδος. Μία νέα εποχή έρχεται για όλους μας. Μια εποχή με σημαία την ελπίδα. Τη χαρά. Το όνειρο.

Αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα για τις επερχόμενες εκλογές. Καθώς έβλεπα, αριστερά και δεξιά μου, κόσμο και κοσμάκη, γνωστούς και άγνωστους, συγγενείς, φίλους και εχθρούς, να δηλώνουν υποψηφιότητα, σκέφτηκα: Γιατί όχι και γω. Γιατί να μη κατέβει υποψήφιο το Φονικό Κουνέλι, κύριοι;

Το σκέφτηκα αρκετή ώρα. Μετά από πέντε λεπτά πήρα την απόφαση. Μια απόφαση για την οποία θα γράφουν στο μέλλον τα εγχειρίδια της Ιστορίας. Ήρθε η στιγμή να σημάνουν οι καμπάνες!

Λαέ της Ελλάδος. Το Φονικό Κουνέλι δεν υπόσχεται. Πραγματοποιεί! Ήρθε, πια, ο καιρός να ευτυχήσεις!

Ασφαλώς η ενασχόλησή μου με την πολιτική δεν συνιστά κάτι καινούργιο. Έχοντας σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, ντροπιάζοντας τους καθηγητές με τις εξαιρετικές μου επιδόσεις, διετέλεσα οικονομικός σύμβουλος και γερουσιαστής (αν και νέος στην ηλικία), ενώ εξετέλεσα χρέη προέδρου στις πολιτείες του Μίσιγκαν, του Τένεσσί, του Άρκανσο, του Γουέστ Βιρτζίνια, του Κεντάκυ Φράιντ Τσίκεν και του ΜακΝτόναλντς.

Τον καιρό εκείνο ήμουν με τους Ρεπουμπλικάνους και οι πολιτικές μου πεποιθήσεις εντάσσονταν στον χώρο της φιλελεύθερης παράδοσης. Σταθερότητα. Χαμηλοί φόροι. Περηφάνια για τη σημαία. Ουίσκι. Σκλάβοι. Οι παντοτινές αξίες του Νότου.

Εν συνεχεία, επήλθε μια ριζοσπαστική στροφή. Η επανάσταση στη Ρωσία (είμαι μεγαλύτερος σε ηλικία απ' ότι δείχνω) κατέδειξε στον κόσμο ποιό ήταν το χρώμα του μέλλοντος, και το χρώμα εκείνο ήταν το Κόκκινο. Άφησα πίσω τις φυτείες του Νοτιά, πήρα μαζί μου ένα μπουκάλι μπέρμπον για αναμνηστικό (και μια σκλάβα να με περιποιείται) και αποφάσισα να γίνω κομμουνιστής.

Ήμουν εκεί όταν οι εργάτες κατέκλυζαν τα χειμερινά ανάκτορα. Ήμουν εκεί όταν ο Λένιν και ο Τρότσκι έκαναν τη θριαμβευτική εμφάνισή τους. Ήμουν εκεί όταν οι δείκτες του πλανήτη σήμαναν την ώρα του Προλεταριάτου.

Καθώς περνούσε ο καιρός, με κατέλαβαν άφθονες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Η επανάσταση συνέχιζε να με ελκύει, μα ήταν περισσότερο μια επανάσταση μέσω της Έκφρασης, της Τέχνης. Άφησα λοιπόν τη Ρωσία, έσκαψα μια τρύπα και κατέληξα στα πράσινα λιβάδια της Αγγλίας.

Στο διάστημα της παραμονής μου στην Αγγλία γνώρισα τους συντελεστές μιας ταινίας που έλεγαν θα κάνει πάταγο. Μου πρότειναν να συμμετάσχω. Το σκεπτόμουν.

Το αρχικό πόστερ της ταινίας ήταν το ακόλουθο:

To σκέφτηκα καλά και συνειδητοποίησα πως ήμουν διατεθειμένος να συμμετέχω μόνο αν είχα τον ρόλο του πρωταγωνιστή.

Είχαμε πια μπει στη δεκαετία του 60. Τα πολιτικά συνθήματα του παρελθόντος δεν είχαν πια την ίδια πέραση. Η επαφή μου με το Star System με έκανε να συνειδητοποιήσω πως οι καιροί είχαν ανάγκη από νέες μορφές κοινωνικής και πολιτικής έκφρασης. Η μουσική υπήρξε σημαιοφόρος της νέας εποχής και τα είδωλά της ασκούσαν τη μεγαλύτερη επιρροή στους νέους.

Έγινα κι γω μέρος του κινήματος των καιρών και γνώρισα ορισμένα από τα μεγαλύτερά του πρότυπα. Σε ένα μάλιστα εξ' αυτών, επ' ονομαζόμενο "Beatles", πρότεινα να διασχίσουμε έναν δρόμο, σε μια αστική γειτονιά της πόλης. Μας απαθανάτισαν στην ακόλουθη φωτογραφία:

Η πολύπειρή μου γνώση με έφερε κάποια μέρα στην Ελλάδα. Γνώριζα πως ήμουν έτοιμος να φέρω πια την Αλλαγή. Το έτος ήταν 1981, και ένας οικονομολόγος που είχα γνωρίσει στις ΗΠΑ, άντλησε έμπνευση από μένα.

Οικοδομήσαμε μαζί ένα κόμμα, με την επωνυμία "Πανελλήνιο ΦΟνικό Κουνέλι", εν συντομία, ΠΑΦΟΚ. Ο κόσμος μας αγάπησε. Ιδού και η προεκλογική μας αφίσα. Δείτε με πόση πίστη έχει στρέψει πάνω μου το βλέμμα ο οικονομολόγος-πολιτικός. Δείτε με τι περίσσιο θαυμασμό με κοιτάζει, ενώ ατενίζω τους ορίζοντες του μέλλοντος.

Δυστυχώς ο συγκεκριμένος κύριος υπήρξε πολύ λαοπλάνος για τα γούστα μου. Εγκατέλειψα σύντομα το κόμμα και άφησα σ' αυτόν τη διαχείρισή του.

Για πολλά χρόνια μετά περιπλανιόμουν μόνος, έχοντας αφήσει τον στίβο της πολιτικής δράσης για τα καλά ξωπίσω μου.

Ο καιρός ωστόσο πέρασε... Κόσμος ήρθε κι έφυγε... Και κάποια στιγμή, σα κεραυνό, με χτύπησε η επιφοίτηση. "Η χώρα με χρειάζεται!". [ξανά]

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να βγω ξανά στον στίβο της πολιτικής. Το όραμα φάνταζε ζωντανό μπροστά στα μάτια μου...

Μαζί μου φέρνω όλη την περασμένη εμπειρία μου, το πλήθος των πολιτικών και δημιουργικών ενασχολήσεών μου, εκείνων που έπλασαν το όραμά μου.

Το όραμα που έχω για εσάς όλους.

Ένα όνειρο. Αυτό φέρνω, σε σένανε, Λαέ. Το όνειρό μου. Το οποίο παρεμπιπτόντως είναι (και πρέπει να είναι) και δικό σου όνειρο. Όλων μας.

Κοιμήσου λοιπόν, αφέσου στη γλυκιά αγκάλη του ύπνου. Δε χρειάζεται να νιώσεις πως σου πιάνουμε τον κώλο - στον ύπνο πάντα είναι καλύτερα. Κοιμήσου και άφησε εμάς να δουλέψουμε για σένα. Με ευθύνη. Με αποφασιστικότητα. Με όραμα το Αύριο.

Σας καλώ όλους και όλες λοιπόν, να ρίξετε την ψήφο σας εκεί που πρέπει. Ήρθε επιτέλους ο καιρός, ο τόπος πια ν' αλλάξει!

Βάλτε τραγούδι, σύρτε τον χορό, έφτασε η ώρα!

Το Φονικό Κουνέλι. Δύναμη Αισιοδοξίας. Δύναμη Ελπίδας.

Ένα κουνέλι. Ένα όραμα. Ένας λαός. Μία ελπίδα. Ένα καρότο.


ΥΓ - Και αν για κάποιο λόγο διαπιστώσεις πως τίποτα δεν άλλαξε μετά, και αν τα πάντα μείνουν ίδια, σκέψου αυτό μονάχα: θα έχεις αναδείξει τουλάχιστον ένα χνουδωτό κουνέλι, στη θέση όλων αυτών των λιγδιάρηδων κοιλαράδων με τις γραβάτες και τα προβλέψιμα χαμόγελα. Κάτι είναι κι αυτό.

Γι' αυτό λοιπόν....