Πυρ, Γυνή και Ελληνική Θάλασσα?

~




Χαίρετε αγαπητό blog! O ήλιος έχει πέσει εδώ και ώρα και απο τις φοινικιές αντηχούν οι ήχοι διάφορων παράξενων αλλά μελωδικών ζουζουνιών (έχουμε και απ' αυτά στον κήπο μας). Ναι, κλείνουμε τα μάτια μας και ονειρευόμαστε παραλίες.

Έχει πλάκα που το blog αυτό στη φάση που είναι το διαβάζουν ελάχιστοι, ως κανένας. Γράφεις πιο ελεύθερα έτσι. Ξέρεις οτι δε θα σε διαβάσει η γκόμενα ή ο τύπος που θέλει απλά να σε θάψει. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά το θέμα που θέλω να διαπραγματευτώ είναι τέτοιο που μοιραίως θα μπορούσε να προκαλέσει διαξιφισμούς.

Και το θέμα αυτό είναι η ελληνίδα γυναίκα.

Δεν αγαπάμε τα στερεότυπα. Και μας απωθούν όλοι εκείνοι που βάζουν τους πάντες σ' ένα τσουβάλι και αρνούνται να αναγνωρίσουν την διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου. Αλλά κάποιες γενικεύσεις, που αφορούν ένα ποσοστό κόσμου, μπορούμε να τις κάνουμε. Δε μιλάμε για επιστημονική ανάλυση εδώ. Είναι απλά οι σκέψεις που κάνει κάποιος κρίνοντας απο τα βιώματα, τα δικά του και των ατόμων που του είναι (ή του ήταν) οικεία.

Σε τελική ανάλυση, μπορούμε να μιλάμε έστω και πολύ γενικά, για κάποια χαρακτηριστικά που μοιράζονται απο κοινού μεγάλες μερίδες ανθρώπων που ανήκουν όλοι σε μια κοινή κατηγορία, για παράδειγμα σε μια κοινωνική ομάδα. Ο κίνδυνος του στερεότυπου είναι πάντα υπαρκτός και είναι καλό να το αναγνωρίζουμε αυτό. Πόσο μάλλον ο κίνδυνος να κολλήσει κάποιος σε μια αντίληψη που έχει και να τα ερμηνεύει μετά όλα υπό το πρίσμα της.

Αλλά ρε γαμώτο. Όταν βλέπεις κάποιες συμπεριφορές να επαναλαμβάνονται και να τις μοιράζονται τόσοι που ανήκουν σε μια κατηγορία - ε, θα την κάνεις την γενίκευση σου. Εξάλλου δεν αναφέρεσαι στους πάντες. Αναφέρεσαι όμως σε ένα - μικρότερο ή μεγαλύτερο - ποσοστό.

Και αυτό το κάνεις συνήθως έχοντας κάτι εναλλακτικό ως σύγκριση. Έτσι και γω λοιπόν συγκρίνω τις Ελληνίδες γυναίκες , με τις γυναίκες στο εξωτερικό. Οι ιταλίδες ας πούμε φημίζονται οτι είναι ιδιαίτερα φινετσάτες και κοκέτες. Και ψώνια ίσως. Γεγονός απο κόσμο που ζει εκεί και βλέπει. Αλλά αυτό που θέλω να συγκρίνω εγώ δεν είναι η εμφάνιση ή το στυλ. Γιατί σ' αυτά οι Ελληνίδες πιστεύω είναι μπροστά απο πολλές. Σίγουρα είναι πολύ όμορφες. Ναι, ακόμα και αυτή την περιφέρεια τους έχουμε αγαπήσει!

Αλλά σε κάποια θέματα ρε γαμώτο... όταν βλέπεις πως συμπεριφέρονται κοπέλες στο εξωτερικό και τις συγκρίνεις με τις δικές μας... δε ξέρω, εγώ προσωπικά απογοητεύομαι.

Οι περισσότερες Ελληνίδες, ανεξαρτήτως εξωτερικής εμφάνισης, ψωνίζονται με το παραμικρό. Δεν είναι κακό απαραίτητα να σαι ψώνιο, με την έννοια του να έχεις μια καλή άποψη για τον εαυτό σου (κάθε άλλο). Είναι όμως κακό όταν αυτό οδηγεί σε σνομπισμό και σε στάση "υπεράνω". Όταν η άλλη βλέπει παντού γύρω της "πέφτουλες", όταν με το παραμικρό πάει και σκέφτεται "να άλλος ένας που θέλει να μου την πέσει". Και η άμεση αντίδραση της, σχεδόν σα σκυλί του Παβλόφ, θα ναι να σου μεταδώσει αυτή την εντύπωση της, συνήθως πουλώντας μούρη.

Και φυσικά να το παίξει "δύσκολη". Δεν έχει σημασία πόσο θέλεις μέσα σου αγαπητή. Δεν έχουν σημασία ούτε οι ορμές, ούτε οι επιθυμίες. Συχνά ούτε και η λογική. Όχι, σημασία έχει το εξωτερικό image, πως θα φανείς προς τα έξω, τι θα πουν οι άλλοι. Ε, μη σε πουν και καμιά εύκολη, ή καμιά παιδούλα που ενθουσιάζεται με το παραμικρό, δε λέει. Μη του δίνεις και πολύ αέρα και πάρει τα πάνω του. Στην τελική, εσύ είσαι το τρόπαιο. Δε μπορεί να σε κερδίσει έτσι ο καθένας. Χρειάζεται προσπάθεια. ΑΝ προσπαθήσει και ΑΝ το κάνει σωστά (που ποιό είναι το "σωστό" ούτε αυτές δε ξέρουν), έχει καλώς. Αν όμως κάνει κάποιο σφάλμα, κάτι που δεν έπρεπε, sorry babe, αλλά βρες άλλην. Εγώ είμαι τέλεια και μου αξίζουν μόνο οι καλύτεροι.

Θα μου πει κανείς, και αν ο άλλος είναι όντως κανάς γλοιώδης πέφτουλας τι να κάνει η άλλη? Προφανώς και δεν αναφέρομαι σε αυτούς όμως πάνω ε. Αναφέρομαι σε κείνη την αιώνια αίσθηση που σου μεταδίδουν αυτές οι γυναίκες πως "κάτι δε κάνεις καλά", πως "κάτι σου λείπει", πως πρέπει να βαδίζεις ανάμεσα σε δύο Συμπληγάδες Πέτρες όλη την ώρα. Πως πρέπει να έχεις "τον σωστό τρόπο".

Και φυσικά αυτόν τον σωστό τρόπο καμία δε τον ξέρει. Θα σου πουν βέβαια διάφορα. Να ναι ευγενικός / ωραίος / έξυπνος / με χιούμορ / να επικοινωνείτε / με λεφτά / ροκάς αλήτης / κυριλέ με αμάξι / να κερνάει / να ναι χύμα / να ναι τζεντλεμαν / να ναι άνετος / να ναι αντιφατικός (κάτι με το οποίο πολλές τη βρίσκουν) / να με κάνει να νιώθω ασφάλεια (ή πιο σωστά, ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ, γιατί εκεί κολλάνε δυστυχώς πολλές), να είναι ο πρώην της φίλης μου / να ξέρει να χορεύει το bongo, ή δε ξέρω και γω τι άλλο. Αλλά στο τέλος τι μένει? Ένα σωρό σχέσεις που η βάση τους είναι περισσότερο ανορθολογική παρά ορθολογική. Να ξέρατε πόσο γουστάρω να βλέπω ζευγάρια και να λέω "ταιριάζουν!" Να ξέρατε πόσες φορές λέω το αντίθετο στην πραγματικότητα. Και όχι, δε γουστάρω να πιάσω τα ψυχαναλυτικά, σχετικά με τη σχέση μας με τον μπαμπάκα και τη μαμάκα και πως μας επηρεάζουν στις επιλογές μας, και ας τα σπούδασα. Έλεος.

Ειλικρινά, αυτό το σύνδρομο της "εύκολης/δύσκολης" δε ξέρω αν το συναντούμε τόσο συχνά στις εκτός Ελλάδος γυναίκες. Σίγουρα το συναντούμε, αλλά αμφιβάλλω για την συχνότητα. Απο τις συναναστροφές μου ως τώρα με άτομα και γυναίκες απο το εξωτερικό, ή που έχουν ζήσει έξω, διαπιστώνω πως έξω είναι πολύ πιο χαλαρά τα πράγματα. Οι γυναίκες είναι περισσότερο άνετες στην πλειοψηφία τους. Αν η άλλη σε γουστάρει, αν θέλει έστω να τη βρείτε ρε παιδί μου, έρχεται και στο λέει (ή στο δείχνει), χωρίς πολλά πολλά. Δε περιμένει το "τριακοστό ραντεβού". Ούτε ζυγίζει το κάθετι πάνω σου, λες και δίνεις εξετάσεις. Ούτε αντιμετωπίζει τη σχέση λες και είναι γάμος ξέρω γω. Για πάντα μαζί, και έτσι. Ούτε προτιμάει να μένει μόνη συνέχεια επειδή "δεν βρίσκει τον ιδανικό". Είναι χαλαρή, είναι άνετη, και το δείχνει.

Τι να γίνει, εδώ δυστυχώς υπάρχει το στίγμα της "πουτάνας". Για το οποίο τεράστιο μερίδιο έχουν οι δικοί μας φυσικά, οι άντρες, και η αντίληψη που έχουν καλλιεργήσει για τις γυναίκες. Έλεος, μια γυναίκα με σεξουαλικές ορμές, που τις αναγνωρίζει, δεν είναι πουτάνα. Είναι άνθρωπος, όπως εσύ, ηλίθιε κάφρε. Τέτοιες ηλιθιότητες έχουν κάνει τις γυναίκες μας τόσο διχασμένες και αιώνια σε ένα ατελείωτο μπέρδεμα. Είτε φαντασιόπληκτες που περιμένουν να βρουν τον "τέλειο". Είτε χυδαίες, ανώριμες τύπισσες, που κάνουν τα πάντα για την ικανοποίηση τους, αδιαφορώντας για τα συναισθήματα του άλλου (ασθενές φύλο και κουραφέξαλα). Αλλά τι να λέμε τώρα. Εδώ όταν οι γονείς μας ήταν νέοι υπήρχε ακόμα ο θεσμός της Προίκας. Δεν υπήρχαν στην Αγγλία ή στη Γερμανία κάτι τέτοια 40 χρόνια πριν, γι' αυτό και οι γυναίκες εκεί έχουν άλλες αντιλήψεις.

Δε θέλω να φανεί αυτό το κείμενο ως ένα κατηγορώ προς τις γυναίκες. Στην τελική, κάθε γκόμενα που τη βρίσκει με φανταχτερά αμάξια και ακριβά φορέματα έχει δίπλα της και έναν τύπο που φροντίζει να τα επιδεικνύει. Το ένα φέρνει τ' άλλο. Και το πρόβλημα δεν είναι οι "ελληνίδες". Είναι όλος ο λαός, συνολικά, άντρες-γυναίκες, και οι αντιλήψεις που καλλιεργεί. Ο οποίος λαός θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα συντηρητικός σε πολλά θέματα. Σα να προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατηθεί απο τα λείψανα των παραδόσεων, μη τυχόν και χάσει την ταυτότητα του. Υπάρχουν όμως παραδόσεις και παραδόσεις (δε λέμε όχι σε όλες, κάποιες μάλιστα τις θέλουμε). Αλλά και η προίκα παράδοση ήταν, ως πρόσφατα.

Σας αγαπάμε ρε γαμώτο. Με σας ζούμε, εσάς έχουμε στην τελική. Είστε οι φίλες μας, οι κοπέλες μας. Αλλά όλο αυτό το ατελείωτο σας μπέρδεμα μας ταλαιπωρεί ώρες ώρες όσο δε φαντάζεστε....