23 Δεκεμβρίου 2011

Τότε και Τώρα: Μια Σύγκριση με τη Δεκαετία του '80... Μέρος Πρώτο





Φίλε αναγνώστη, καλώς όρισες στο μέρος μου! Άραξε λίγο, πιάσε μια θέση, βολέψου, και πρόσεξε μη χτυπήσεις το κεφάλι σου στην οροφή - θυμίζω πως βρισκόμαστε σ' ένα λαγούμι, από κείνα που μας αρέσει να τρυπώνουμε εμείς τα κουνέλια. Αν θες σέρβιρε τον εαυτό σου κανένα ποτάκι. Έχω άφθονο καροτόζουμο, κοκτέιλ καροτοχυμού και, για πιο χειμωνιάτικες κασταστάσεις και ποικιλία, ζεστό καρότο. Μην απορείς με το λιγοστό φως - φτιάχνει ατμόσφαιρα, δε μπορείς να πεις.

Αν σήμερα η φωλιά σου φαίνεται πάρα πολύ μεγάλη και μακρόστενη, ατελείωτη, σα να χάνεται στο βάθος πέρα, μην προβληματίζεσαι. Θα κάνουμε ένα μικρό ταξιδάκι στον χρόνο, το λαγούμι θα μας πάει δυο τρεις δεκαετίες πίσω, σε μέρη που ξέρω πως σου φαίνονται ιδιαίτερα οικεία.

Θα κάνουμε μια αναμνηστική, συγκριτική αναδρομή στην δεκαετία του '80!

Μια δεκαετία που για πολλούς από εμάς κατέχει έντονο συναισθηματικό βάρος. Βλέπεις, μιλάμε για την εποχή των παιδικών μας χρόνων! Άλλοι γεννηθήκαμε τότε, άλλοι πάλι περάσαμε την παιδική μας ηλικία στα χρόνια εκείνα, είτε μιλάμε για τις αρχές τις δεκαετίας, είτε για το τέλος της και το ξεκίνημα της επόμενης. Λίγο πολύ όμως το πνεύμα της εποχής τότε μας άγγιξε όλους, την φέρουμε ουσιαστικά μέσα μας. Ακόμα και εκείνοι που δεν πρόλαβαν, σίγουρα έχουν ακούσει πολλά για τα περίφημα eighties, τα οποία συνεχίζουν να ζουν μες' το παρόν μέσω της μουσικής ή των ταινιών τους.





(έτοιμοι για ένα ταξιδάκι στον χρόνο? Εμπρός, επιβιβαστείτε στην χρονομηχανή!)



Η σημερινή ανάρτηση δε στοχεύει μόνο στην απαρίθμηση ορισμένων χαρακτηριστικών των '80s, ούτε επιδιώκει να μετατραπεί σε μια καθαρόαιμη νοσταλγική αφήγηση. Όπως λέω και στον τίτλο, λίγο πολύ θα προσπαθήσω να κάνω μια σύγκριση ορισμένων χαρακτηριστικών της εποχής τότε, με τα σημερινά αντίστοιχα δεδομένα. Και, για να το κάνω πιο διασκεδαστικό, η σύγκριση θα γίνει σε στυλ παιχνιδιού. Σαν μια μονομαχία μέχρι τελικής πτώσεως ανάμεσα σε δύο αντιπάλους: Τα Eighties από τη μία πλευρά, το Σήμερα από την άλλη! Ποια εποχή υπήρξε η καλύτερη? Θα το πάω επαγωγικά, από το μερικό στο γενικό, παίρνοντας ξεχωριστούς τομείς (τη μουσική, την πολιτική, τη μόδα κλπ) και κάνοντας τις αντίστοιχες συγκρίσεις ανάμεσα στη μία εποχή και την άλλη. Στο τέλος θα κάνω ένα άθροισμα, ποια εποχή επικράτησε σε περισσότερους τομείς, και αυτή θα είναι η "νικήτρια"!

Μια στιγμή! Ξέρω τι σκέφτεσαι! Ναι, εσύ που διαβάσεις αυτή τη στιγμή! "Ε, τι να συγκριθεί το σήμερα, όπου όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, με τα όμορφα χρόνια του 80;". Εξάλλου, αν με ρώταγε κανείς να απαντήσω αυθόρμητα ποια εποχή υπήρξε η καλύτερη, θα απαντούσα η Δεκαετία του 80. Και έχοντας ως εφαλτήριο την αυθόρμητη εκείνη απάντηση, θα κοιτούσα μετά να την υπερασπιστώ με επιχειρήματα... Από το γενικό στο μερικό με άλλα λόγια.

Τώρα όμως θα κάνω το αντίστροφο και δεν ξέρω που θα καταλήξει. Θα τα πάρω ένα ένα. Όπως είπα, δεν είναι παρά ένα παιχνίδι! Δεν πρόκειται για επιστημονική πραγματεία, ούτε θα καταλήξουμε σε «αντικειμενικές αλήθειες». Σε τελική ανάλυση, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως τότε ήταν "καλύτερα" απλά γιατί είχαμε την άνεση μας, ήμασταν δίχως έγνοιες, το μόνο που μας ένοιαζε ήταν το σχολείο, τα παιχνίδια και οι φίλοι. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, η καλύτερη εποχή είναι πάντα εκείνη της παιδικής μας ηλικίας. Κάτι που αφορά όλες τις δεκαετίες και όλους τους χρόνους. Έτσι όμως δε βγάζουμε άκρη. Γι' αυτό ας βάλουμε τους πολλούς συναισθηματισμούς στην άκρη για την ώρα.



Για την ώρα, επαναλαμβάνω... Αργά ή γρήγορα θα μας πιάσουν, το ξέρω!

ΠΡΟΣΟΧΗ: Το κείμενο λόγω της έκτασης του διαβάζεται καλύτερα σε δόσεις! Κάπως έτσι το έγραφα και γω εξάλλου, σε μικρά τμήματα και για μεγάλο χρονικό διάστημα... Και το οποίο όπως βλέπετε το έχω χωρίσει σε δύο μέρη! To δεύτερο μέρος το έχω ήδη έτοιμο, αλλά θα το ανεβάσω με τον ερχομό του νέου χρόνου.

Αρκετά με την πολυλογία! Είσαι έτοιμος λοιπόν για το ταξίδι, πήρες τα απαραίτητα; (ένα πακέτο αναμνήσεις, μια τσάντα φευγάτη διάθεση, ένα μπουκαλάκι κριτική σκέψη, και πάνω απ' όλα διάθεση για διάβασμα, μια που θα πούμε ουκ ολίγα!).

Πάμε λοιπόν! Back to the eighties!!!!!!!!








Μουσικές Στιγμές '80ς - Αρχίζει το Ματς


Ελάχιστοι Έλληνες τραγουδοποιοί αφουγκράστηκαν τόσο πετυχημένα τον παλμό της εποχής όσο ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Τα τραγούδια του συνιστούν πραγματικά ένα παράθυρο στους ανάλαφρους μα ταυτόχρονα αντιφατικούς και πολύπλοκους ρυθμούς των καιρών, και τι καλύτερος τρόπος να ξεκινήσω μουσικά το αφιέρωμα παρά με το συγκεκριμένο άσμα. Λάβετε θέσεις, αρχίζει το ματς!!!








Τομέας Ι - Διεθνής Πολιτική



Αν η διαδρομή μας είναι ένα μάτσο πόρτες που βρίσκονται σε σειρά, η μία δίπλα στην άλλη, στο μακρόστενο λαγούμι του χρόνου που διασχίζουμε, η πρώτη αυτή πόρτα που γράφει πάνω της τη λέξη "Πολιτική" είναι βαριά, σιδερένια και ασήκωτη. Χρειάζεται να σπρώξουμε πολύ για να κατορθώσουμε να μπούμε μέσα, και με το που εισχωρούμε, μεμιάς μας κατακλύζουν οι θορυβώδεις ιαχές του πλήθους. Η δεκαετία του 80 υπήρξε ανήσυχη πολιτικά όσο κάθε άλλη εποχή της σύγχρονης ιστορίας, αν όχι περισσότερο ανήσυχη. Αυτό για όποιον νομίζει πως τα πράγματα τότε ήταν "χαλαρά σε σχέση με τώρα". Μπορεί να βιώνουμε την οικονομική κρίση στο πετσί μας σήμερα μεν, τον καιρό εκείνο όμως είχαμε άλλα. Ας θυμηθούμε ορισμένα.

Σε διεθνές επίπεδο ο παγκόσμιος πληθυσμός ζούσε ακόμα με τον φόβο κάποιας πυρηνικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις υπερδυνάμεις της εποχής, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Ακόμα και αν οι πιο ψύχραιμοι τόνιζαν πως τα σενάρια ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος ανήκουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, ο πυρηνικός φόβος ποτέ δεν έπαψε να υφίσταται. Περιστατικά όπως το ατύχημα στο εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ το 1986, και οι επακόλουθες φρικτές συνέπειες της εξάπλωσης των πυρηνικών, δεν έχουν ξεχαστεί. Δεν ήταν λίγες οι ταινίες των καιρών που είχαν ως θέμα τους τα πυρηνικά, ή τους κατασκόπους. Ο Ψυχρός Πόλεμος συνεχιζόταν.


Μέχρι το τέλος της δεκαετίας βέβαια η ψυχροπολεμική αντιπαράθεση έλιωσε σαν παγωτό έξω από την κατάψυξη, που γυάλιζε στον ήλιο σαν τη γυαλιστερή καράφλα του εμπνευστή της "Περεστρόικα" και της "Γκλάσνοστ", Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.





(Γκορμπατσόφ - Ρέιγκαν)



Στις αρχές των Eighties πάντως το ψυχροπολεμικό κλίμα βρισκόταν σε έξαρση. Ο Αμερικανός ηθοποιός Ρόναλντ Ρέιγκαν, ο οποίος χάραξε το όνομα του στην ιστορία του κινηματογράφου με το να γίνει πρόεδρος της χώρας (γιατί αν είχε μείνει στα κινηματογραφικά του επιτεύγματα κανείς δε θα τον θυμόταν), χαρακτήριζε την Σοβιετική Ένωση ως "Αυτοκρατορία του Κακού", εμποτισμένος βαθιά από το πνεύμα του πρόσφατου κινηματογραφικού σουξέ του "Πολέμου των Άστρων". Πραγματικά αγαπούσε τις ταινίες αυτός ο άνθρωπος.


Παράλληλα, ο ίδιος και η φιλενάδα του Μάργκαρετ Θάτσερ, η "Σιδηρά Κυρία" από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού, διατυμπάνιζαν για πρώτη φορά σε πολιτικό επίπεδο τις αρετές του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Αρκετά πια με τα κράτη πρόνοιας, τις παρεμβατικές πολιτικές, τα παρωχημένα εργατικά δικαιώματα, τα επιδόματα, τις παροχές και τον "καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο". Ώρα να πέσουν οι μάσκες, ώρα για επιστροφή στις ρίζες. Στο εξής οι ισχυροί του πλανήτη θα επέστρεφαν σε μια λογική "όλοι εναντίον όλων", τα κεφάλαια θα αφήνονταν απολύτως ελεύθερα, τα επιδόματα θα άρχιζαν να κόβονται, και ο καθένας έπρεπε να κοιτάξει πως να επιβιώσει μόνος του.







Στη Μέση Ανατολή θα επικρατούσαν οι αντιλήψεις των φανατικών της θρησκείας, καθοδηγούμενων από τον γενειοφόρο Αγιατολάχ Χομεϊνί. Ο φονταμενταλισμός είχε γεννηθεί, και μαζί μ' αυτόν μια τεράστια δόση μαύρου-άσπρου ξεχύθηκε στην πολιτική παλέτα. Το Ιράν με το Ιράκ (του Σαντάμ Χουσείν) θα στρέφονταν σε έναν αδίστακτο δεκαετή πόλεμο, τον πιο αιματηρό τοπικό πόλεμο του 20ου αιώνα, και οι ΗΠΑ (σφοδροί αντίπαλοι του Χομεϊνί) θα υποστήριζαν το Ιράκ, παρέχοντας όπλα (το εμπόριο όπλων από τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις, τότε και τώρα). Κατά τον ίδιο τρόπο είχαν παραχωρήσει όπλα στους αντιπάλους των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, στον άλλο μεγάλο μεσανατολικό πόλεμο της εποχής. Στο μέλλον όμως οι σύμμαχοι έμελε να γίνουν μισητοί αντίπαλοι. Στις αρχές της δεκαετίας του 90 οι ΗΠΑ θα στρέφονταν ενάντια στο Ιράκ και στον Σαντάμ Χουσείν, ενώ μια δεκαετία αργότερα, θα έκαναν το ίδιο με τους μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν, που τότε είχαν υποστηρίξει.





(Αγιατολάχ Χομεινί, ο άνθρωπος που σάρωσε τα πάντα στην Μέση Ανατολή)



Ο Ρέιγκαν τότε. Ο Μπους στα '00ς. Η λογική όμως η ίδια. Και αν το περίβλημα ενός Ομπάμα φαντάζει σαφέστατα περισσότερο ελκυστικό στο μάτι, είναι αμφίβολο κατά πόσο άλλαξε η ουσία. Ακόμα και αν έχει όντως αλλάξει κάτι, θα χρειαστούν χρόνια μέχρι να το καταλάβουμε. Η "σατανική" (κυριολεκτική μετάφραση του όρου "evil" που χρησιμοποιούσε ο Ρέιγκαν) Σοβιετική Ένωση παρέδωσε τη σκυτάλη στην αόρατη απειλή της Τρομοκρατίας. Ο πόλεμος κυριαρχίας παραμένει ο ίδιος, αν και με λιγότερα χρήματα στις τσέπες των ισχυρών σήμερα. Στα 80s οι ΗΠΑ υποστήριζαν τους δεξιούς Κόντρας ενάντια στους Σαντινίστας στην Νικαράγουα και εισέβαλαν στη Γρενάδα για να αναχαιτιστεί ο "κόκκινος κίνδυνος"… Στα '00s μετέφεραν τους πολέμους τους στην Μέση Ανατολή και στο Ιράκ. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο Μουαμάρ Αλ Καντάφι της Λιβύης υπήρξε ένας από τους βασικούς αντιπάλους των ΗΠΑ από τη δεκαετία του '80 μέχρι πρόσφατα που εξοντώθηκε. Η γέφυρα ανάμεσα στις εποχές...

Κατ' αντιστοιχία, ο θρησκευτικός φανατισμός στη Μέση Ανατολή δεν έχει ουσιαστικά υποχωρήσει στις μέρες μας, το ίδιο και οι εδαφικές διαμάχες δεκαετίων. Το Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους βρίσκονται στα ίδια επίπεδα με παλιά, τα δικαιώματα στη Μέση Ανατολή σταθερά στο ναδίρ - αλλά και η ίδια, ενοχλητική εκείνη διάθεση "παρέμβασης" από τους ισχυρούς. Η Κίνα και ο ιδιόμορφος ολοκληρωτικός σκληροπυρηνικός καπιταλισμός της είχαν ήδη αρχίσει από τη δεκαετία του 80 να αποκαλύπτουν τα δόντια τους, και πλέον οι καταχρεωμένες ΗΠΑ ατενίζουν με ανησυχία τον κινέζικο γίγαντα. Και η Ευρώπη να προσπαθεί να βρει μια ενιαία ταυτότητα, τότε και τώρα. Η Θάτσερ τότε, η Μέρκελ τώρα. Η προσπάθεια οικονομικής ενοποίησης, υπό το άρμα του αδυσώπητου οικονομικού ανταγωνισμού, συνεχίζεται.

Ουφ! Ας πάρουμε μια ανάσα. Λοιπόν, συνοπτικά, η κυρίαρχη αίσθηση που προκύπτει απ' αυτά είναι η αίσθηση μιας συνέχειας. Πολλά πράγματα δείχνουν να έχουν αλλάξει μεν, πολιτικά ωστόσο ζούμε στο κλίμα που δημιούργησαν τα 80s, ή που άφησαν να εξελιχθεί από τις προγενέστερες δεκαετίες.


Μέχρι τώρα το σκορ είναι: Τότε vs Τώρα, σημειώσατε Χ, με άλλα λόγια, διαφορετικό περίβλημα, τα ίδια σκατά.



Eighties-Σήμερα: 0-0.



Μουσικές Στιγμές '80s - London Calling


Στο λυκαυγές της νέας δεκαετίας του '80 ο κόσμος είδε την κυκλοφορία ενός δίσκου που πολλοί θεωρούν ως έναν από τους κορυφαίους όλων των εποχών. Το όνομα αυτού "London Calling" και το συγκρότημα δεν ήταν άλλο από τους μοναδικούς Clash. Μπάντα πολιτικοποιημένη μέχρι το κόκαλο, με πανέξυπνους στίχους που άγγιξαν τα σημαντικότερα ζητήματα των καιρών και μουσική που ξεκίνησε από το νεογέννητο βρετανικό punk και κατέληξε ένα αμάλγαμα πολλαπλών στυλ, οι Clash έμελλε να χαράξουν το όνομα τους με χρυσά γράμματα στο παγκόσμιο βιβλίο της μουσικής... The Ice Age is coming...








Μέ ή Χωρίς το Τείχος;



Το μεγάλο ερώτημα εδώ είναι: Τότε υπήρχε ακόμα το λεγόμενο "Σιδηρούν Παραπέτασμα", ένα τείχος που χώριζε δύο κόσμους, με αρκετά κοινά (περισσότερα απ' όσα θα ήθελαν να παραδεχτούν και οι μεν και οι δε), αλλά και άφθονες διαφορές ανάμεσα τους. Ο λεγόμενος "υπαρκτός σοσιαλισμός", τουλάχιστον σε επίπεδο κρατικής πραγματικότητας, ήταν όντως υπαρκτός. Σε κοινωνικό επίπεδο... αυτό είναι θέμα για μια άλλη ανάρτηση! Υπήρχαν πάντως δύο διακριτοί κόσμοι τότε, και οι χώρες που δεν ανήκαν ούτε στον ένα ούτε στον άλλο ταξινομούνταν ως χώρες του "τρίτου κόσμου". Ο όρος "τρίτος κόσμος" κατά παράδοξο τρόπο έχει ξεμείνει σήμερα, αν και έχει χάσει το νόημα του (μια που ο "δεύτερος κόσμος", εκείνος των κομμουνιστικών κρατών, δεν υφίσταται παρά ελάχιστα πια).

Σήμερα που τα τείχη δείχνουν να έχουν πέσει, ο κόσμος είναι περισσότερο ενοποιημένος από ποτέ. Σ' αυτό έχουν παίξει ρόλο οι αλματώδεις πρόοδοι της τεχνολογίας και η ταχύτατη διάδοση των πληροφοριών. Ζούμε στο "παγκόσμιο χωριό", όπως αποκάλεσαν την σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία οι κοινωνιολόγοι.


Και όσο και αν μια ενοποίηση του κόσμου ακούγεται θεμιτή και ωραία (και αναπόφευκτη) σαν ιδέα, για τι ενοποίηση μιλάμε σήμερα? Ουσιαστικά αφορά την κυριαρχία του παγκόσμιου υπερεθνικού κεφαλαίου και την "ελευθερία" του να κινείται πέρα από σύνορα και να ελέγχει την διεθνή οικονομία. Υπάρχει ασφαλώς ένα ποσοστό κόσμου που θεωρεί θεμιτό κάτι τέτοιο, ενώ είναι μεγάλο θέμα αν και πόσο υφίσταται κάποιος ουσιώδης "έλεγχος" από το διεθνές κεφάλαιο ή αν τα πράγματα έχουν ξεφύγει σε οικονομικό επίπεδο. Η αλήθεια είναι πως το έθνος-κράτος, υπόσταση με ιστορία ορισμένων αιώνων πίσω του, έχει χάσει κατά πολύ τη δύναμη που είχε. Βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας εποχής πέρα από έθνη και κράτη.

Ωστόσο ο εθνικισμός αναβιώνει – εν μέρει ως αντίδραση. Η Ευρώπη περιλαμβάνει πολύ περισσότερα κρατίδια σήμερα σε σχέση με τη δεκαετία του 80 και πολλές είναι οι εθνότητες που εξακολουθούν να μισούν οι μεν τους δε και να υπεραμύνονται για τα "δίκαια της φυλής τους".





(Οι Σαντινίστας του Ντανιέλ Ορτέγκα και η επικράτηση τους στη Νικαράγουα σίγουρα υπήρξαν υπεύθυνοι για πολλά άγρυπνα βράδια του αμερικανού πρόεδρου Ρέιγκαν στις αρχές των '80s)



Οι λαοί της ανατολικής Ευρώπης κατά τη δεκαετία του 80 αντιδρούσαν ο ένας μετά τον άλλο στην καταπίεση των καθεστώτων τους και ζητούσαν να αποτινάξουν από πάνω τους την βαριά, πατερναλιστική σκιά της Σοβιετικής Ένωσης. Από την άλλη πλευρά, η πτώση της ΕΣΣΔ είχε ως επακόλουθο το σπάσιμο εκείνου του προστατευτικού κλοιού των πιο αδύναμων ειδικά κρατών (αναφέρω ενδεικτικά την Ανατολική Γερμανία και την Αλβανία), κράτη που βρέθηκαν ξαφνικά στον ίδιο κόσμο με τους "ελεύθερους" δυτικούς γείτονες τους, και δεν είχαν τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στον αδυσώπητο ανταγωνισμό που προϋπέθετε το σύστημα. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσουν νέες κρίσεις στις χώρες αυτές, τις συνέπειες των οποίων (μετανάστες, εθνικισμός, ανεργία) τις βιώνουμε και σήμερα.



Πότε ήταν καλύτερα λοιπόν; Τότε που υπήρχε μια ισορροπία δυνάμεων, και κόσμοι διαχωρισμένοι και καλά καθορισμένοι, ή τώρα που οι δυνάμεις είναι αμφίβολες, ο κόσμος ενιαίος και η κρίση παγκοσμιοποιημένη;









Ξέρω πως υπάρχουν νοσταλγοί της εποχής εκείνης, κυρίως στην πτέρυγα της κομμουνιστικής (ειδικά της κομματικής) Αριστεράς. Είναι γεγονός πως τα ανατολικά καθεστώτα παρείχαν σε κοινωνικό επίπεδο ορισμένα σημαντικά προνόμια στον κόσμο, τα οποία και απουσιάζουν σήμερα, προνόμια όπως δωρεάν εκπαίδευση και παροχή πλήρους υγειονομικής περίθαλψης σε όλους, ή ολική απουσία ανεργίας. Παράλληλα όμως παρέμεναν καθεστώτα βαθύτατα συντηρητικά όσο αφορά τις καινοτομίες που επέτρεπαν, με υψηλό βαθμό ελέγχου από τα ψηλά στα χαμηλά και χαμηλή δεκτικότητα στην αυτοκριτική, με ιδεολογίες που είχαν μετατραπεί σε ιερά δόγματα και αντιμετωπίζονταν με θρησκευτική σχεδόν προσήλωση, καθώς και διακριτή ανισότητα ανάμεσα στην "νομενκλατούρα" της γραφειοκρατίας και τον υπόλοιπο κόσμο.






(ο, συμπαθέστατος κατα τ' άλλα, Γκορμπατσόφ εξηγεί κατά την δεκαετία του '90 στην εγγονή του τα προνόμια μιας λαχταριστής Pizza Hut, έναντι των υπολοίπων, ανταγωνιστικών παρασκευαστών πίτσας)



Κατά την γνώμη μου μόνο μαθήματα μπορεί να δώσουν οι καιροί εκείνοι. Δεν είναι εποχή για να θέλει κανείς να τη μιμηθεί, αλλά για να διδαχτεί απ' αυτήν. Πόσο μάλλον από το γεγονός πως η κατάρρευση των τειχών και η πτώση των ανατολικών καθεστώτων, η οποία χαιρετίστηκε τότε από ορισμένους ως ο "ερχομός μιας νέας, λαμπρής εποχής ελευθερίας", κάθε άλλο παρά τέτοια αποδείχτηκε. Τα τείχη κατέρρευσαν, στη θέση τους όμως υψώθηκαν άλλα τείχη, αόρατα, από κείνα τα οποία γίνεται να περάσει κανείς υψώνοντας πελώριες, πανύψηλες σκάλες, σκάλες που τρεκλίζουν και παραπαίουν, σαν φύλλα στον άνεμο.

Σκάλες από χρήμα.


Eighties-Σήμερα: 0-0, ενώ το ματς έχει πια ζεσταθεί. Διαφορετικό το παιχνίδι των ομάδων, υπήρξαν κάποιες ευκαιρίες για σκοράρισμα, ορισμένοι ίσως και να διαμαρτύρονται για την διαιτησία, αλλά.... το σκορ για μένα παραμένει στο μηδέν..










Μουσικές Στιγμές '80s: Fight the Power


Οι Public Enemy υπήρξαν οι σημαιοφόροι του πρώιμου χιπ χοπ, μουσικού στυλ που αναπτύχθηκε για πρώτη φορά κατά την δεκαετία του '80. Παραμένουν ένα από τα σημαντικότερα και επιδραστικότερα ονόματα της σύγχρονης μουσικής, ενώ με τους στίχους τους μας θυμίζουν την ουσία του χιπ χοπ, που πολλοί δείχνουν να έχουν ξεχάσει σήμερα.









Τομέας ΙΙ - Εγχώρια Πολιτική και Εκλογικές Συνήθειες




Υπόσχομαι, το κλίμα θα ελαφρύνει στη συνέχεια της παρουσίασης! Για την ώρα όμως πάμε στην πόρτα νούμερο 2, η οποία φαντάζει σαν μια μικρογραφία της πρώτης. Μια κακή θα έλεγα απομίμηση. Ανοίγοντας την όμως οι φωνές του κόσμου μας κατακλύζουν εντονότερες από ποτέ. Οι μεν ζητωκραυγάζουν, οι δε αποδοκιμάζουν, στο τέλος επικρατεί ένα πανδαιμόνιο, ένας σαματάς που μας κάνει να θέλουμε να κλείσουμε τ' αυτιά μας και να φύγουμε από δω το συντομότερο. Επ, δε θα πας πουθενά φίλος, μη φύγεις πάνω στο καλύτερο!

Έχουμε εισέλθει στον τομέα της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης! Στρώστε τα χαλιά, ανοίξτε τα κρασιά, έφτασε η ώρα για τα πανηγύρια! Η διαφορά στις αντιδράσεις του κόσμου ανάμεσα στις εποχές γίνεται μεμιάς εμφανής. Τότε η μάζα ζητωκραύγαζε, τώρα η μάζα γιουχάρει, βρίζει και αποδοκιμάζει. Ωστόσο υπάρχει και ένα κοινό: Και τότε και τώρα, για τα προβλήματα της χώρας φταίνε πρωτίστως οι άλλοι.



Ας τα πάρουμε ένα ένα.









Η δεκαετία του 80 είχε ένα και μοναδικό σύνθημα, το οποίο εξαπλώθηκε και κυριάρχησε στις συνειδήσεις του κόσμου. ΑΛΛΑΓΗ. Το χρυσό έτος ήταν το 1981 και η ηρωική μορφή-σημαιοφόρος της Αλλαγής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος κράδαινε σαν ήρωας το πράσινο λάβαρο του ΠΑΣΟΚ, με τον ήλιο να ακτινοβολεί απάνω του. Και πόσος κόσμος τον πίστεψε! Στους οπαδούς του ανήκαν οι ξέφρενες ζητωκραυγές που σας κατέκλυσαν προ ολίγου. Οι προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ την εποχή εκείνη δεν έχουν προηγούμενο. Οι υποστηρικτές του κόμματος θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως τους μεγάλους ανανεωτές της χώρας, εκείνους που θα κατέλυαν μια για πάντα την παλαιά τάξη πραγμάτων, εμποτισμένοι με τα ιδανικά της ελευθερίας και του σοσιαλισμού.






(προεκλογική συγκέντρωση εποχής)



Το αποτέλεσμα ήταν οι οπαδοί αυτοί του σοσιαλισμού και της ελευθερίας να παχύνουν πολύ τα επόμενα χρόνια, τρώγοντας, τρώγοντας ασύστολα από το ποθητό πιάτο της εξουσίας, φουσκώνοντας όχι μόνο τις κοιλιές τους, αλλά και το δημόσιο πρόσωπο της χώρας - ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσα "πράσινα παιδιά" στον δημόσιο τομέα, και διαρκώς έμπαιναν καινούργια. Αυτός ήταν ο σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ: όλο και περισσότεροι από τους οπαδούς μας θα μπορείτε να έχετε ένα μερίδιο από την πίτα.






(προεκλογική αφίσα του ΠΑΣΟΚ, μετά τα πρώτα του χρόνια στην κυβέρνηση)



Όχι πως οι προεκλογικές συγκεντρώσεις του αντίπαλου δέους, της Νέας Δημοκρατίας, πήγαιναν πίσω από άποψη κοσμοσυρροής. Ουσιαστικά το φαινόμενο του σύγχρονου δικομματισμού κατά τα αμερικανικά πρότυπα καθιερώθηκε τότε, την δεκαετία του '80, το πρόσωπο που επιδεικνύει η χώρα και σήμερα. Η μισή Ελλάδα μπλε, η άλλη μισή πράσινη. Και φυσικά η Νέα Δημοκρατία κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ της εποχής για τους αποκαλούμενους "πρασινοφρουρούς" του, ξεχνούσε πεισματικά όμως το δικό της, μεταπολεμικό παρελθόν. Και κάπου εκεί μέσα προσπαθεί να χωθεί και η έρμη η Αριστερά. Εν όψει των επερχόμενων πιθανών εκλογών στην εποχή αυτή της κρίσης, αναρωτιέμαι: Πόση δεκαετία του '80 κουβαλάμε ακόμα μέσα μας;









Σε σχέση με τους σύγχρονους πολιτικούς τεχνοκράτες, η διαφορά είναι πως ο Ανδρέας υπήρξε κάτι παραπάνω από πολιτικός, ήταν ένας χαρισματικός λαϊκιστής που ήξερε πως να ξεσηκώνει τα πλήθη, που τον αντιμετώπιζαν σαν ήρωα (για τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ μιλάω εδώ - οι οποίοι ακόμα και τώρα αναζητούν έμπνευση στη μορφή του - όπως κάποτε οι μάζες εμπνέονταν και επικαλούνταν τους μεγάλους ηγέτες, Φαραώ, Βασιλιάδες και Αυτοκράτορες - και ύστερα μου λέτε για δημοκρατία). Σήμερα δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναζητούν τον επόμενο "ήρωα-πολιτικό" που θα σηκώσει την καημένη χώρα μας στα στιβαρά του μπράτσα.


Θα έλεγα γενικά πως το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80 υπήρξε η προσωποποίηση εκείνου του πνεύματος της μεταπολίτευσης που έγινε "in". Με νεαρότερους σχετικά σε ηλικία συντελεστές στο κόμμα, σε σχέση με τις άλλες παρατάξεις, πρόσωπα όπως η Μελίνα Μερκούρη στο ρόστερ και άφθονες δηλώσεις που αντανακλούσαν τις αντιλήψεις σημαντικού ποσοστού του προοδευτικού κόσμου της εποχής, το ΠΑΣΟΚ στα 80s έγινε trend, και ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο με πολιτικό κόμμα. Αξίζει να αναφέρω πως εξίσου "trendy" και δημοφιλής είχε αρχίσει να γίνεται από τα χρόνια της δεκαετίας του 70 και ο «αντιαμερικανισμός», τον οποίο και δεν παρέλειπε να προωθεί το ΠΑΣΟΚ.









Να μη πάρω ένα ένα τα πρόσωπα των κομμάτων, τότε και τώρα. Δεν έχει νόημα. Υπήρξαν κάποια αξιόλογα πρόσωπα τότε, υπάρχουν και τώρα, αλλά ούτως ή άλλως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Έγιναν επίσης κάποιες σημαντικές μεταρρυθμίσεις στο οικογενειακό δίκαιο και στον ρόλο της γυναίκας, είχαμε την καθιέρωση του πολιτικού γάμου, και φυσικά την αναγνώριση του ρόλου του ΕΑΜ και της Εθνικής Αντίστασης. Τα φαινόμενα αυτά ωστόσο υπήρξαν πάνω απ' όλα κοινωνικά, όχι πολιτικά: Ήταν απόρροια της εποχής της μεταπολίτευσης και του κυρίαρχου της πνεύματος.






(αίτηση που όφειλαν να συμπληρώσουν οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, για να αναγνωριστεί το έργο τους)



Είναι όμως αρκετά για να νοσταλγούμε την ελληνική πολιτική της εποχής; Με τις παχιές κοιλιές και τα πανηγύρια των πολιτικών στα μπουζούκια; Να θυμίσω μήπως το πολύπαθο 1989, την συγκυβέρνηση Δεξιάς-Αριστεράς (πραγματικά η δεκαετία του '80 δεν ήταν καλή εποχή για να είναι κανείς αριστερός), το φαινόμενο Κοσκωτά με τα ατελείωτα σκάνδαλα, κλπ;






(Ψηφίζω ΠΑΣΟΚ, για ακόμη μεγαλύτερο εισόδημα, ένα δερμάτινο πορτοφόλι και μια φωτογραφία δώρο, όπως βλέπουμε στην πάνω αφίσα)



Έχει αλλάξει μυαλά ο κόσμος με το πέρασμα των χρόνων; Τι θα λέγαμε για την τωρινή πολιτική σκέψη των Ελλήνων; Θα μπορούσα να πω πως τα πράγματα κατά τη δεκαετία των '00s ακολούθησαν ανάλογους και χειρότερους ακόμα δρόμους. Δεν έχω ξεχάσει τα περιστατικά λίγα χρόνια πριν με τις καταστροφικές πυρκαγιές τον Αύγουστο και μόλις έναν μήνα μετά την επανεκλογή της Νέας Δημοκρατίας και τον κόσμο να πανηγυρίζει με τα σημαιάκια και τις καραμούζες.

Παράλληλα, οι τωρινές δημοσκοπήσεις (θέλουν να μας πείσουν τα Μέσα) φανερώνουν πως ένα τεράστιο ποσοστό των πολιτών... επιδοκιμάζουν τον έκτακτο νέο πρωθυπουργό (στου οποίου την ανάδειξη δεν είχαν τον παραμικρό λόγο οι ίδιοι!). Δημοσιογραφική προπαγάνδα, ενισχυμένη βλακεία, ή απλά μια γνήσια έκφραση συναισθημάτων "ελπίδας" από τον κόσμο, που βιάζεται να πιστέψει όπως πιστεύουν τα παιδάκια στον Άι Βασίλη; Βιάζεται να αισθανθεί πως κάτι "πάει καλά" επιτέλους? Δε μένει λοιπόν παρά να ψηφίσουν οι ψηφοφόροι τον κύριο έκτακτο αυτό πρωθυπουργό στις επερχόμενες εκλογές για να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους, πως, ναι, οι "ίδιοι" τον επέλεξαν.

Από την άλλη δε μπορώ να διανοηθώ τώρα μαζική προσέλευση σε προεκλογικές συγκεντρώσεις, αντίστοιχη των ημερών των '80ς, ειδικά αν μιλάμε για τα δύο μεγάλα κόμματα. Τα μαζικά γιουχαΐσματα που ζήσαμε κατά τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, είναι κάτι καινούργιο, καθώς και το γεγονός πως οι πολιτικοί αποδοκιμάζονται πιο έντονα από ποτέ σε δημόσιες εμφανίσεις τους. Δεν έχουν γίνει ακόμα εκλογές για να μπορώ να ξέρω στα σίγουρα ποια θα είναι η στάση που θα έχει ο κόσμος απέναντι στους πολιτικούς και στα κόμματα... ενδεχομένως ο δικομματισμός να θριάμβευε πάλι, και να κατέληγα στο συμπέρασμα πως τελικά είμαστε αθεράπευτα μαλάκες σαν λαός. Ωστόσο αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στην εικόνα της λαοθάλασσας με τα προεκλογικά σημαιάκια στις συγκεντρώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου από τη μία, και στα πρόσφατα γιουχαΐσματα προς τους πολιτικούς μας από την άλλη, θα επέλεγα την δεύτερη. Προφανώς δεν αρκεί να γιουχάρεις κάτι για να αλλάξει, καλύτερα όμως αυτό από το να το χειροκροτείς.





(όχι, δεν πρόκειται για στιγμιότυπο από ποδοσφαιρικό ματς - είναι κι αυτή μια προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ της εποχής!)





Με αρκετή επιφύλαξη λοιπόν λέω να δώσω μια παροδική "ψήφο εμπιστοσύνης" στον κόσμο σήμερα. Η άρνηση κάποιου πράγματος απέχει πολύ από την εκφορά εναλλακτικού λόγου, κάτι από το οποίο πάσχει η σύγχρονη κοινωνικοπολιτική σκέψη, μαζί μ'αυτήν και το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου που απλά περιορίζεται στο να αποδοκιμάζει.... Θεωρώ πως η πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας σε επίπεδο πολιτικής σκέψης διανύουν ακόμα ένα παιδικό/εφηβικό στάδιο, σίγουρα απέχουν πολύ από μια συνειδητή πολιτική ωριμότητα, ωστόσο μου άρεσαν εκείνες οι αποδοκιμασίες, και απλά για να έχει λίγο σασπένς το παιχνίδι, λέω να δώσω έναν πόντο στο Παρόν! Ντινγκ, ο πρώτος πόντος!!!


Eighties-Σήμερα: 0-1. (μέχρι τις επόμενες εκλογές τουλάχιστον! :P)









Μουσικές Στιγμές Eighties: Ράδιο Κατάληψη


Με το πνεύμα των Ramones και των Clash να τους κατακλύζει, οι Panx Romana υπήρξαν από τα θρυλικότερα punk σχήματα της ελληνικής μουσικής σκηνής, τότε και τώρα. Εν όψει της επερχόμενης επετειακής συναυλίας τους στις αρχές Γενάρη στο ΑΝ, ας θυμηθούμε μία από τις κλασικότερες στιγμές τους.







Τομεάς ΙΙΙ - Κοινωνία




Πουτάνα κενωνία. Προσοχή όμως γιατί και εμείς μέλη της είμαστε, και στην εικόνα της οποίας διαρκώς συμβάλουμε. Λοιπόν, εδώ τα πράγματα είναι δυστυχώς οφθαλμοφανή. Σε κοινωνικό επίπεδο τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα τότε. Όχι ότι δεν υπήρχαν σοβαρά κοινωνικά ζητήματα και κατά την δεκαετία του '80. Αλλά αρκεί να θυμίσω πως κατά τα μέσα των 80s πολλά πρωτοσέλιδα εφημερίδων τα απασχολούσε το ζήτημα του αυξανόμενου νέφους στην πρωτεύουσα, ενώ σήμερα μιλάμε για τα δισεκατομμύρια του χρέους, τις ατελείωτες περικοπές στους μισθούς, τις ανύπαρκτες συντάξεις και την ολοένα αυξανόμενη ανεργία, για να πάρει κανείς μια ιδέα.

Πίσω στα 80ς, που λέτε, παρατηρήσαμε την εμφάνιση μιας νέας κατηγορίας ανθρώπων, των "yuppies" - οι γιάπηδες κοινώς, οι οποίοι και καθρεφτίζουν όσο τίποτα άλλο το πνεύμα εκείνων των καιρών. Ο ανερχόμενος, ανταγωνιστικός νέος επαγγελματίας, με το κοστούμι και τη γραβάτα, η ενσάρκωση του καλπάζοντος laissez faire, εικόνα μιας εποχής με άστρο της το χρήμα και έμβλημα την κορυφή μιας πυραμίδας - πολλοί θα προσπαθήσουν να ανέβουν, η κορυφή όμως είναι μόνο για έναν.

Ο καπιταλισμός έβγαινε τότε από τα αδιέξοδα του κράτους πρόνοιας και χαμογελούσε με εγωπάθεια. Εταιρείες, ασφαλιστικές, πιστωτικές, δάνεια, όλα τα προσφέρουμε και σε τιμές ασυναγώνιστες. Κατ' αντίστοιχο τρόπο πολλοί ήταν οι επιχειρηματίες που επιχείρησαν να "πιάσουν την καλή" κατά την δεκαετία του 80 και στην χώρα μας - συχνά όχι με τους πλέον θεμιτούς τρόπους. Δεν υπήρξε άλλη εποχή τόσο ηδυπαθής και επιπόλαια όσο τα Eighties.








Σήμερα ο κόσμος έχει βρεθεί μπλεγμένος σε ένα σωρό από αδιέξοδα και οι γιάπηδες του παρελθόντος σκέφτονται σοβαρά να πάρουν τη γραβάτα τους και να τη μετατρέψουν σε θηλιά! Ίσως υπερβάλλω, η ουσία όμως είναι πως μετά την οικονομική κρίση, η οποία δεν αφορά μόνο τη χώρα μας αλλά την πλειοψηφία των κρατών της δύσης, η αισιοδοξία εκείνη που χαρακτήριζε τα Eighties έχει υποχωρήσει. Αν υπήρχε ένα ισχυρό εναλλακτικό κοινωνικό κίνημα θα μιλούσαμε για μια πολύ θετική εξέλιξη, ωστόσο κάτι τέτοιο βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακό στάδιο (και αν). Η Αριστερά και οι λεγόμενοι "προοδευτικοί χώροι" συνεχίζουν στο μεταξύ να τρώγονται μεταξύ τους. Το αστείο είναι πως οικονομικά προβλήματα, και μάλιστα σημαντικά, είχε αντιμετωπίσει η χώρα και κατά την δεκαετία του ογδόντα. Που να ήξερε τι την περιμένει.






(τα πρόσωπα άλλα, η ουσία όμως είναι ίδια)




Για όσους αναζητούν ένοχους για την σημερινή τραγική οικονομική κατάσταση μας και βιάζονται να δείξουν με το δάχτυλο αριστερά και δεξιά, σε άλλα κόμματα και στους ξένους (το δάχτυλο του μέσου Έλληνα είναι μεγαλύτερο από το μπόι του), να αναφέρω απλά πως η νοοτροπία του "βολέματος", η αντι-παραγωγική (και καταστροφική για μια οικονομία) αντίληψη του "έχω μερικές γνωριμίες, πιάνω μια θέση στο δημόσιο και μετά τα ξύνω", η συνήθεια που έγινε λατρεία και σχεδόν καθιερώθηκε σαν πρότυπο στάσης ζωής από τον μέσο Έλληνα πολίτη (όχι απ' όλους ευτυχώς) έχει τις ρίζες της κατά πολύ στα χρόνια εκείνα, της δεκαετίας του 80.


# Για την άθλια οικονομική και κοινωνική κατάσταση σήμερα, σημειώσατε:


Eighties - Σήμερα: 1-1 (ναι λοιπόν, ο πρώτος πόντος για τη δεκαετία του '80 είναι γεγονός!)


# Για τις μόνιμες διαμάχες μεταξύ αριστερών, αριστεριστών, "προοδευτικών", αναρχικών και λοιπών που πιστεύουν πως μόνο αυτοί κατέχουν το κλειδί της σωτηρίας:

Σημειώσατε Χ. Μένουμε στα ίδια.


# Για την επέλαση των ιδιωτικοποιήσεων στην εποχή μας:

Σημειώσατε Χ. Γιατί όπως ήταν το δημόσιο τότε, από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη.





(Αρχές της δεκαετίας του '80 - Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η ένταξη στην ΕΟΚ)


Τέλος, δεν έθιξα καθόλου το θέμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η δεκαετία του 80 ήταν εκείνη που η χώρα μας εισήλθε και επίσημα στην (τότε) ΕΟΚ. Δε θα ήθελα ωστόσο να ασχοληθώ με το οικονομικό κομμάτι, ή με διλήμματα τύπου "δραχμή ή ευρώ". Επιτρέψτε μου λοιπόν να το προσπεράσω, τα οικονομικά ποτέ δεν υπήρξαν η αγαπημένη μου ενασχόληση! Το ζήτημα ούτως ή άλλως δεν είναι κατά τη γνώμη μου η ύπαρξη ή όχι ενοποίησης, μια ιδέα πέρα ως πέρα θεμιτή, αλλά η εφαρμογή της στα πλαίσια ενός συστήματος το οποίο από τη φύση του στηρίζεται στην ανισότητα και είναι συγκεντρωτικό οικονομικά, και κατά πόσο επιθυμούμε ένα τέτοιο οικονομικό σύστημα ή όχι.

Κάπου εδώ λήγει το κοινωνικο-πολιτικό κομμάτι αυτής της κουβέντας. Τελικό σκορ, 1-1. Και πολλές αποτυχημένες προσπάθειες για σκοράρισμα παράλληλα, άφθονα σουτ στο πουθενά, καναδυο αποτυχημένες απόπειρες αυτογκόλ, και γενικά, ένα γελοίο παιχνίδι... Συνοπτικά, μπορεί τα πράγματα σε κοινωνικό επίπεδο να είναι χειρότερα σε σχέση με τότε, η πολιτική συνέχεια όμως ανάμεσα στις εποχές είναι εμφανής. Η δεκαετία του 80 και οι κυρίαρχες πρακτικές και αντιλήψεις της έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να βρισκόμαστε εδώ σήμερα.



Μουσικές Στιγμές '80s: Αχ Ευρώπη


H Τζιμάκος και οι Μουσικές Ταξιαρχίες του σε μουσικό επίπεδο, ο Χάρρυ Κλυνν σε σατιρικό επίπεδο, σημάδεψαν ο καθένας με τον τρόπο του τη δεκαετία του '80. Δε χρειάζεται να σχολιάσω κάτι περισσότερο, τα κάτω βιντεάκια μιλάνε από μόνα τους!






και ένα Διαφημιστικό Διάλειμμα για Λούτσο







Τομέας ΙV - Lifestyle




Η δεκαετία του '80 έχει κοινά με τις δεκαετίες του '60 και του '70 την αγάπη της για το χρώμα. Μπορούμε να πούμε πως τα χρόνια ανάμεσα στις αρχές των '60s και στα τέλη των '80s υπήρξαν τα πιο πολύχρωμα από καταβολής εικοστού αιώνα. Ενώ όμως το χρώμα έπεφτε ξέφρενα και ελεύθερα πάνω στον κοινωνικό καμβά στα '60s , υπολογισμένα και με στυλ κατά τα '70s, στα '80s επικράτησε ένα κανονικό πανδαιμόνιο. Σα να πήρε κάποιος μπογιές από δεκάδες διαφορετικά χρώματα, άδειασε τα κουτιά πάνω στο πάτωμα, έπεσε ο ίδιος πάνω τους, κυλίστηκε καλά καλά, τσαλαβούτησε, και βγήκε έξω μετά με τα ρούχα του να στάζουν χρώμα.

Και αυτό το αλαλούμ το αποκάλεσε στυλ.










Ta eighties ήταν η πιο παρδαλή δεκαετία του εικοστού αιώνα. Αρκεί να δει κανείς τη μόδα και το ντύσιμο της εποχής εκείνης, τα αλλοπρόσαλλα ρούχα και μαλλιά των μουσικών της εποχής, να ακούσει τη γλώσσα και τη σλανγκ, να παρατηρήσει τις εξεζητημένες επιγραφές στα μαγαζιά, τα εξώφυλλα των δίσκων, τα υπερβολικά βαψίματα (σε γυναίκες, αλλά όχι μόνο), τον τρόπο διασκέδασης του κόσμου, τα πάντα τότε ανέδυαν μια αίσθηση επιπολαιότητας και υπερβολής, σαν ένα βαρύ άρωμα που έχει βάλει κάποιος για να κάνει αίσθηση.






(η ελληνική εκδοχή του κιτς των eighties - διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά τότε πολύχρωμα στενά πουκάμισα και τα σπορ κολλητά φανελάκια)



Και τότε κατάφερναν να κάνουν αίσθηση, και τώρα το ίδιο. Η δεκαετία του '80 υπήρξε η δεκαετία του ψώνιου και του κιτς. Το ψώνιο τότε όμως ανέδυε έναν αέρα ανεπιτήδευτης αφέλειας, σαν τον άνθρωπο που έχει κερδίσει ένα κάρο χρήματα στο λαχείο και τρέχει να τα ξοδέψει όπως κι όπως, σε φαγητά και χαζή διασκέδαση, σκορπώντας τα λεφτά του αριστερά και δεξιά, μη ενδιαφερόμενος για "σοβαρά" θέματα όπως επενδύσεις στο μέλλον, αποταμίευση, χρέη, κλπ. Η δεκαετία του '70 γέννησε τον ναρκισσισμό. Η δεκαετία του '80 ήταν εκείνη κατά την οποία ο ναρκισσισμός διένυε τα παιδικά του χρόνια - αφελής, ελαφρόμυαλος, εύκολος στα χαμόγελα και στα φλερτ, επιρρεπής στις απολαύσεις και το βόλεμα, πλάθοντας υλιστικά όνειρα για ατελείωτο σεξ και καταναλωτικά αγαθά.






(Madonna - Περισσότερο και από τη μουσική της, στιγμάτισε τη σύχρονη μουσική βιομηχανία με το image της, και τον τρόπο που το πλάσαρε προς τα έξω)


Οι επόμενες δεκαετίες έμελλε να φανερώσουν τα όρια αυτής της υλιστικής νοοτροπίας, όταν πια το Ψώνιο έχασε την αγνότητα του, έγινε επιτηδευμένο και αντάλλαξε την ψυχή του με τον διάβολο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, για προβολή και για λίγα λεπτά δημοσιότητας.

Στα eighties όμως πίσω από τα ατελείωτα στρώματα make up διαφαινόταν ακόμα μια καθαρότητα στο χαμόγελο του κόσμου. Ο λόγος ήταν απλός: Η πλειοψηφία τότε αισιοδοξούσε. Το χρώμα της εποχής μας σήμερα τείνει μάλλον προς το γκρίζο, τότε όμως επικρατούσε ένα πανδαιμόνιο πολυχρωμίας. Το αποτέλεσμα της "σύνθεσης" πολλές φορές τελικά κατέληξε να είναι άσχημο, αλλά τον κόσμο τότε δε φαινόταν να τον νοιάζει. Αυτό εννοώ όταν μιλάω για "ανεπιτήδευτο κιτς". Ο κόσμος συχνά πειραματιζόταν με ακραία αποτελέσματα, αλλά υπήρχε μια παιχνιδιάρικη διάθεση στον πειραματισμό του. Καμία σχέση με την υποκρισία που έμελε να ακολουθήσει.







(To γυναικείο ποπ γκρουπ Bananarama και οι μεταλλάδες Bon Jovi στα eighties - ζωηρά χρώματα και μες στην καλή χαρά, και οι μεν και οι δε, χαρακτηριστικό της εποχής)



Μουσικές Στιγμές '80s: Just Like Heaven


Οι Cure υπήρξαν μεγάλη υπόθεση για την μουσική των eighties. Από τους πρωτεργάτες του post punk και πρώιμου gothic ήχου, παραδίδοντας διαχρονικά στολίδια εσωστρέφειας στις αρχές της δεκαετίας, μετεξελίχθηκαν σε ένα από τα σημαντικότερα new wave/pop-rock-alternative σχήματα στην πορεία, μη ξεχνώντας ποτέ όμως τις σκοτεινές τους καταβολές, στις οποίες και θα επέστρεφαν κατά καιρούς. Ασφαλώς ο Robert Smith, με την μοναδική φωνή του και τα ακόμα πιο μοναδικά κουρέματα του, συγκαταλέγεται στις μορφές της εποχής!







Μόδα - Ρούχα - Κουρέματα



Μέχρι και την δεκαετία του '50 θα χαρακτήριζε κανείς τους κατοίκους του "δυτικού πολιτισμού" συντηρητικούς. Τα sixties παρέδωσαν μια πρωτοφανή εκτόξευση νεανικής ενέργειας, σαν έκρηξη ηφαιστείου που σιγόβραζε από καιρό, και για πρώτη φορά ο κόσμος απελευθερώθηκε από δεκάδες ταμπού και προκαταλήψεις που υπήρχαν ως τότε. Η δεκαετία του '60 άλλαξε όχι μόνο το στυλ του κόσμου, αλλά - πράγμα σημαντικότερο - επηρέασε καθοριστικά τους ανθρώπους σε επίπεδο συνείδησης και ιδεών. Για πρώτη φορά στα χρονικά οι νέοι θα καθόριζαν τους ρυθμούς της εποχής και θα επέβαλαν τις δικές τους προτιμήσεις.

Η δεκαετία του '70 με τη σειρά της γέννησε το νεανικό κομψό στυλ και το λεπτό γούστο - εκεί που η επανάσταση από τους δρόμους μπαίνει στα σαλόνια. Η απελευθερωτική όμως ενέργεια από την έκρηξη των sixties υπήρξε ατελείωτη, ανεξάντλητη, και ένα τεράστιο μέρος της κατέληξε να γυρνά ελεύθερο και ατίθασο αριστερά και δεξιά, αδύνατο να διοχετευτεί σε κάποιο συγκεκριμένο στυλ όπως ας πούμε το hippie style ή το afro/funky look της disco των '70s.

Αποτέλεσμα; Η αποθέωση του Ό,τι Να Ναι στα eighties.







Ποτέ άλλοτε ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έκανε τόσο πολλά για να καταστρέψει την εμφάνιση του όσο τότε! Θέλετε να πούμε για τα μαλλιά της εποχής; Πως τα στυλάτα κουρέματα των '70s έδωσαν τη θέση τους στα "βάζω-μια-σφουγγαρίστρα-στ0-κεφάλι-και-καμαρώνω" μαλλιά των '80s; Να μιλήσουμε για τα ελεεινά βαψίματα που μετέτρεπαν το ανθρώπινο πρόσωπο σε καμβά ζωγραφικής για παιδιά νηπιαγωγείου; (η ζωγραφική φόρμουλα ήταν: όσο περισσότερα και εντονότερα χρώματα, τόσο το καλύτερο). Για κείνα τα τρισάθλια γεροντίστικα κοστούμια που φορούσαν άντρες και γυναίκες, ή τα πουκάμισα με τις αγαπημένες σε όλους μας βάτες; Πάρ'τε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες της εποχής των γονιών σας, ή δείτε μια ταινία με κάποια βραδινή δεξίωση, ένα "ρεβεγιόν". Ω, θεοί και δαίμονες, είναι όλα εκεί, και τα μαλλιά, και τα βαψίματα, και τα κοστούμια! Και εκείνα τα αστραφτερά κοσμήματα από πάνω, το κερασάκι στην τούρτα, μια τούρτα που με ένα κομμάτι της μόνο σου προκαλεί πονόκοιλο.

Πάρτε γυναίκες διάσημες της εποχής, δείτε φωτογραφίες τους, και συγκρίνετε με τις ίδιες γυναίκες 10-15 χρόνια αργότερα. Είναι μεγαλύτερες αλλά δείχνουν νεότερες!






(από την περίφημη "Δυναστεία")




(χμμ... προβληματίστηκα πολύ για το αν θα ποστάρω τη συγκεκριμένη φωτογραφία, από την στήλη των "κοσμικών" των περιοδικών της εποχής , στην οποία διακρίνονται οι θείες Χέλγκα, Βρουνχίλδη, Δωροθέα, καθώς και η δίδα Φράου Μπλούχερ σε νεαρή ηλικία)



Να μη μιλήσω για το αντρικό λουκ των καιρών. Προσπαθώ απεγνωσμένα να βγάλω από το νου μου την εικόνα του αντρικού μαγιό που κατέκλυζε τις παραλίες τότε, αλλά δε μπορώ. Η εικόνα εκείνου του μικροσκοπικού, τριγωνικού, στενού σώβρακου, κολλημένου πάνω στο τριχωτό αντρικό σώμα με έχει κυριέψει, όπως ο διάβολος το κορμί κάποιου εξορκισμένου. Να μη μιλήσω για τα κοντά, στενά αθλητικά σορτσάκια, της μόδας κι αυτά τότε. Προσοχή, για άντρες μιλάμε εδώ, όχι για γυναίκες! Να ναι τυχαίο που η δεκαετία του '80 ανάμεσα σε άλλα γνώρισε και μια τεράστια εκτόξευση του γκέι στοιχείου?






(δείγμα από τα μαγιό της εποχής, τα οποία θα βρείτε μόνο στο ΜΙΝΙΟΝ! Ο Γαρδέλης δεν είναι αυτός αριστερά??)




(Duran Duran)



Και ας περάσουμε μια βόλτα και από την μουσική της εποχής που τόσα πρότυπα καθόρισε! Η ποπ και συγκροτήματα όπως οι Duran Duran ας πούμε καθιέρωναν το αντρικό μοδάτο στυλ, και τα πρότυπα των αντρών για τα ερωτοχτυπημένα κοριτσάκια της εποχής. Για τους "σκληρούς" πάλι, εκείνους που δεν ήταν "φλώροι", το heavy metal αντιδρούσε στο κιτς με.... ακόμα περισσότερο κιτς, και στενά παρδαλά παντελόνια, αλυσίδες, δερμάτινα, και άλλα όμορφα.






(Iron Maiden, και το στυλ του κλασικού μεταλλά κατά την δεκαετία του 80)



Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο ευτυχής συνδυασμός του ενός κιτς με το άλλο έδωσε το αποκορύφωμα όλων, το hair & glam metal στυλ, εκεί που τα όρια ανάμεσα στο ανδροπρεπές και το θηλυπρεπές έσπασαν μια για πάντα, και οι εφιάλτες των συντηρητικών γονιών της εποχής για το αν θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους και "γίνουν έτσι" άγγιξαν νέα, πρωτοφανή (και αξεπέραστα ως σήμερα) όρια.










("Μαμά, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν αυτούς")



Ο δημοφιλής σκληρός ήχος την εποχή εκείνη είχε συνδεθεί όσο ποτέ άλλοτε με την σεξουαλικότητα και την πρόκληση, περισσότερο και από την ποπ της εποχής, σε αντίθεση με τις μέρες μας. Αρκεί να δει κανείς όχι μόνο το image, μα και τις κινήσεις πάνω στη σκηνή ή τους στίχους συγκροτημάτων όπως οι Whitesnake, οι Motley Crue, οι Def Leppard και οι Guns 'n Roses. Οι τελευταίοι μάλιστα με το αλήτικο μακρυμάλλικο λουκ τους και τις μπαντάνες έγιναν στυλιστικό πρότυπο για πολλούς νέους στα τέλη της δεκαετίας του '80.

Υπήρξαν πάντως κάποια πράγματα που κατόρθωσαν να ξεφύγουν από τους κυκεώνες της κακογουστιάς. Τα δερμάτινα, τα σκισμένα τζιν και το ατημέλητο look μερικές φορές διατηρούν, ακόμα και σήμερα, τη γοητεία τους. Το ίδιο ισχύει και με το gothic στυλ που για πρώτη φορά καθιερώθηκε κατά την δεκαετία του '80, έχοντας τις ρίζες του στο glam των '70s από τη μία, και στο punk από την άλλη. Αν και στις περιπτώσεις αυτές ισχύει ο ακόλουθος, πολύ σημαντικός κανόνας: δεν είναι το περίβλημα που έχει σημασία, αλλά αυτός που το φοράει.








(H Siouxsie όρισε το γυναικείο gothic/punk look της εποχής, και η Lita Ford υπήρξε η μέταλ αγριόγατα - ομολογουμένως εκεί τα eighties είχαν γούστο! γκρρρ!)


Σήμερα ο κόσμος είναι ομορφότερος. Λιγότερο εξεζητημένος, περισσότερο ανάλαφρος. Οι γυναίκες έμαθαν να τονίζουν πάλι τα σωστά σημεία πάνω τους, οι άντρες... χμ, ας μείνω στις γυναίκες καλύτερα. Οι άντρες έχω την αίσθηση πως είναι περισσότερο ανασφαλείς με το παρουσιαστικό τους σήμερα σε σχέση με τότε. Ευτυχώς όχι όλοι, υπάρχει ένα αυξημένο όμως ποσοστό σε σχέση με παλιά. Σε γενικές γραμμές, αυτή είναι και η ουσία: Τότε ήταν κιτς και χάλια, αλλά ο κόσμος γούσταρε. Τι είναι καλύτερο τελικά;

Όπως και να χει, για το γεγονός και μόνο ότι σήμερα ο κόσμος είναι ομορφότερος εξωτερικά, μακριά από τις υπερβολές και το κακό γούστο των '80s, ας δώσουμε έναν πόντο στο παρόν...!


Eighties - Σήμερα: 1-2



Μουσικές Στιγμές 80s: Wake Me Up, Before You Go Go


Η ποπ της δεκαετίας του '80 είναι μεγάλο, τεράστιο κεφάλαιο. Τραγούδια-τσιχλόφουσκες για κάποιους, αλλά ποτέ άλλοτε δεν είχαν οι τσιχλόφουσκες τόσο ωραία γεύση όσο τότε! Φυσικά ο George Michael και οι Wham ανήκαν στις μορφές της εποχής, και ήταν ουκ ολίγα τα δωμάτια νεαρών κοριτσιών την εποχή εκείνη που θα είχαν κάποια αφίσα του. Η θηλυπρέπεια υπήρξε ένα από τα χαρακτηριστικά του αντρικού "μοδάτου" στυλ της εποχής, από την προσεγμένη ποπ εκδοχή της, ως την εντελώς αλλοπρόσαλλη εκδοχή των hair metal bands. Το συγκεκριμένο τραγούδι ασφαλώς ορίζει την ανάλαφρη, χαρούμενη ποπ της δεκαετίας.







Φτιάξε και συ το Σώμα σου, Μπορείς



Τα πάνω με φέρνουν στο επόμενο σκέλος. Η δεκαετία του '80 γέννησε τη μόδα του αερόμπικ και του γυμναστηρίου. Πράγματα που σήμερα θεωρούμε δεδομένα, πριν 30 χρόνια μόλις ήταν στα γεννοφάσκια τους. Πόσο μάλλον αν μιλάμε για ινστιτούτα αδυνατίσματος, αισθητικής, κλπ.





(Η Olivia Newton John όπως και πολλές άλλες celebrities προώθησαν την νέα εκείνη τρέλα με τα γυμναστήρια)



Οι γυναίκες που γυμνάζονται ρυθμικά υπό τους ήχους μουσικής με "beat", φορώντας τις χαρακτηριστικές εκείνες στενές φόρμες και τις μακριές κάλτσες, αυτή είναι μία ακόμα από τις κληρονομιές των eighties. Ο μέσος άνθρωπος ένιωθε πλέον πως δεν μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, σε αντίθεση με την δεκαετία του '60... Μπορούσε όμως να αλλάξει τον εαυτό του!

Ποτέ άλλοτε δεν είχε στραφεί τόσο πολύ ο κόσμος στην εξωτερική του εμφάνιση. Ίσως τελικά οι υπερβολές του στυλ της εποχής αυτό δείχνουν: Τις πρώτες απόπειρες ενός αρχάριου ακόμα να κάνει κάτι διαφορετικό. Μέχρι και την δεκαετία του '70 πολλοί ήταν που μιλούσαν για κοινωνικά ιδανικά και ιδεολογίες. Κατά την δεκαετία του '80 0 ατομικισμός θριάμβευσε. "Εγώ, εγώ και πάλι εγώ", το κυρίαρχο σύνθημα της εποχής. "Μπορώ να τα καταφέρω, μπορώ να γίνω κάποιος, μπορώ να θριαμβεύσω"! Ο ατομικισμός του επικρατούντος καπιταλισμού ενσαρκωμένος στις ατομικές αντιλήψεις του κάθε ατόμου. Οι εμφάνιση την ίδια εποχή της κατηγορίας των "γιάπηδων" που ανέφερα πάνω, μόνο τυχαία δεν είναι.








Για πρώτη φορά τότε άρχισε να γίνεται λόγος για ινστιτούτα αδυνατίσματος, οι βιντεοκασέτες με θέμα αερόμπικ και γυμναστική σημείωναν τεράστια επιτυχία, οι δίαιτες (και οι "ειδικοί") είχαν αρχίσει να παίρνουν τα πάνω τους.

Καλά όλα αυτά ή κακά; Μάλλον εξαρτάται από την αντίληψη του καθένα πάνω στο θέμα. Πάντως σήμερα αναπνέουμε στο κλίμα που η εποχή εκείνη γέννησε. Για άλλη μια φορά. Μάλλον το τελευταίο σκέλος αυτής της υποενότητας θα ξεκαθαρίσει πλήρως τα πράγματα.






(όσο παρατηρώ αυτή τη φωτό, τόσο θέλω να τα παρατήσω όλα και να γραφτώ σε γυμναστήριο - γιατί όμως?)




Μουσικές Στιγμές '80s: Still of the Night


Ο George Michael και οι λοιποί ποπάδες της εποχής φάνταζαν πολύ θηλυπρεπείς και φλώροι για τα γούστα μερίδας του κόσμου. Κάπου εδώ ερχόταν ο David Coverdale. Τα πάντα στο βίντεοκλιπ του Still of the Night αποπνέουν αέρα δεκαετίας '80. Το χαρακτηριστικό hard rock/metal στυλ της εποχής από τη μία, ο πανταχού παρών αέρας "metal μπαλάντας" που τόσο πολύ στιγμάτισε την εποχή, αλλά και εκείνες οι θεόρατες γυναικείες παρουσίες που έκαναν τα βίντεοκλιπ των Whitesnake πραγματικά να ξεχωρίζουν! Μπορούμε να πούμε πως ποτέ άλλοτε δεν είχε συνδεθεί τόσο έντονα η metal/hard rock μουσική με την σεξουαλικότητα, όσο κατά την δεκαετία του '80. Ήταν κι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά των καιρών. Συν οτι το Still of the Night παραμένει ένας από τους περισσότερο διαχρονικούς hard rock ύμνους, τότε και τώρα.







Γυμνά Εξώφυλλα



Το κάτω είναι ένα χαρακτηριστικό εξώφυλλο από τεύχος του "Ταχυδρόμου" της εποχής. Έτος, 1984. Και βλέπουμε μια ωραιότατη γυναικεία πλάτη σε πρώτο πλάνο. Ωπ, διακρίνω και ένα βυζί! Και, ρε παιδιά, φαίνεται ο κώλος της!











Το κάτω είναι μια χαρακτηριστική διαφήμιση στα περιοδικά της εποχής. Για δες, άλλος ένας κώλος, σε πρώτο πλάνο. Μμμ. Και πόσο φυσική φωτογραφία, ούτε photoshop, ούτε τίποτα.









Και μιλάμε για εβδομαδιαία περιοδικά μαζικής κυκλοφορίας όπως ο "Ταχυδρόμος", από τα δημοφιλέστερα της χώρας, με σοβαρό προφίλ και περιεχόμενο που αγγίζει τομείς από την πολιτική και τα κοινωνικά ρεπορτάζ, μέχρι την τηλεόραση και σελίδες για παιδιά. Περισσότερα στη συνέχεια σχετικά με τα περιοδικά της εποχής.

Και είχαν κατά καιρούς εξώφυλλα και άφθονες διαφημίσεις με γυμνό. Δεν το έκαναν τόσο για να προκαλέσουν - ήταν περισσότερο θέμα αισθητικής.

Θα ερχόταν όμως η μέρα και η εποχή που το γυμνό θα ταυτιζόταν με τα περιοδικά αποκλειστικά ερωτικού περιεχομένου, ή εκείνα που έχουν ως στόχαστρο τον νεανικό, αντρικό πληθυσμό της περιοχής που θέλει να νιώθει πως είναι "mainstream". Με άλλα λόγια, τα περιοδικά του lifestyle. (λέγε με, γκουχ, Κωστόπουλος, γκουχ, γκουχ). Η μέρα που η πρόκληση και το υπονοούμενο θα αντικαθιστούσαν το φυσικό αίσθημα, και που το γυμνό θα αποκτούσε νόημα μόνο ως προκαταρκτικό ερωτικού παιχνιδιού. H μέρα που η λέξη ΣΕΞ θα κοσμούσε το 1/3 των τίτλων των περιοδικών, με κεφαλαία γράμματα στο εξώφυλλο και με πλήθος σχετικών άρθρων στα περιεχόμενα. Η γνώση του σεξ σε τελική ανάλυση θα γινόταν σύμβολο ισχύος και κύρους, και τα περιοδικά αυτά ασφαλώς καυχιόνταν οτί κατέχουν αυτή τη γνώση.

Κατά παράξενο τρόπο, οι δεκαετίες, που έμελλε να ακολουθήσουν τα 80s, θα γίνονταν περισσότερο προκλητικές, σεξουαλικές, μα και συντηρητικές παράλληλα.






(Το "Κλικ" άλλαξε τα περιοδικά δεδομένα της χώρας μας - ωστόσο, στα πρώτα του χρόνια ήταν πολύ διαφορετικό περιοδικό)



Πιστεύω αυτό συνοψίζει τέλεια την διαφορά των '80s σε σχέση με τις μέρες μας. Το στυλ τότε μπορεί συχνά να ήταν κιτς, συχνά άσχημο και υπερβολικό.... Ο κόσμος όμως ήταν περισσότερο ελεύθερος. Η ενασχόληση με τα γυμναστήρια και τις δίαιτες μπορεί να καταδείκνυε μια ανερχόμενη ανασφάλεια, δεν είχαν όμως πάρει ακόμα τα πάνω τους οι ψυχολογικές κρίσεις του φαγητού (ψυχογενής ανορεξία και το αντίθετο της, η βουλιμία), ούτε υπήρχε τέτοια εμμονή με την τελειότητα σαν αυτή που ζούμε σήμερα. Μια γυμνή φωτογράφιση σ' ένα περιοδικό ήταν πάνω απ' όλα φυσική, δεν έμπαινε ο ειδικός του photoshop να απαλείψει το μικροσκοπικό ίχνος κυτταρίτιδας ή να λεπτύνει εκείνο το παραπανίσιο μπούτι. Και το γεγονός και μόνο πως σ' ένα περιοδικό για όλη την οικογένεια όπως ο "Ταχυδρόμος" είχαμε πληθώρα τέτοιων φωτογραφιών τα λέει όλα.

Συνοπτικά λοιπόν. Καλύτερα να είσαι ο εαυτός σου και ας είσαι χάλια, παρά να προσπαθείς να είσαι κάποιος άλλος. Και στα eighties, πολύ απλά, οι άνθρωποι ήταν πολύ περισσότερο ο εαυτός τους.



Eighties - Σήμερα: 2-2



Μουσικές Στιγμές 80s: Sisters Are Doing it for Themselves


Εδώ έχουμε μια μεγάλη συνάντηση. Από τη μία πλευρά η τιτάνια Aretha Franklin, η βασίλισσα της soul και μια από τις μεγαλύτερες φωνές του εικοστού αιώνα, και από την άλλη η Annie Lenox, η γυναίκα που στιγμάτισε με τη φωνή της τη δεκαετία του '80, μαζί με το συγκρότημα της των Eurythmics. To τραγούδι που ακολουθεί είναι ένας διαχρονικός ύμνος στο όνομα της γυναικείας χειραφέτησης.








Η Ζωή στην Ελλάδα των Eighties




Πολλές φορές έχω σκεφτεί πόσο ωραία θα ήταν να ταξίδευα πίσω στον χρόνο και να μπορούσα να ζήσω ο ίδιος όλα αυτά για τα οποία συζητάμε! Γιατί μερικές φορές οι υποθέσεις που μπορεί να κάνουμε για μια εποχή μπορεί να πέφτουν εντελώς έξω. Το ιδανικό θα ήταν να μας μιλούσε για την ζωή στα '80s κάποιος που έζησε την εποχή ως ενήλικας, και όχι εγώ που ήμουν ένα τόσο δα κουτσούβελο. Ένας που έζησε όμως την εποχή τότε μπορεί να πέσει εύκολα στην παγίδα της εξιδανίκευσης: τότε ήταν καλύτερα απλά και μόνο γιατί ο ίδιος ήταν νεότερος...

Κάποια πράγματα ωστόσο τα γνωρίζω και μπορώ να τα μοιραστώ μαζί σας με σιγουριά! Η ζωή που λέτε κυλούσε χαλλλαρά στα eighties! Ο κόσμος έτρεχε πάνω κάτω για να πάει στις δουλειές του, όπως και τώρα, τα κορναρίσματα από τα αμάξια στον δρόμο σου έπαιρναν και τότε τα αυτία, οι νέοι διάβαζαν σαν τρελοί για να μπουν στο πανεπιστήμιο, οι κομματικές παρατάξεις έκαναν, τότε και τώρα, τη δουλειά τους, οι νέοι έβγαιναν, έπιναν, χόρευαν, φλέρταραν και ερωτεύονταν, φιλίες χάλαγαν και άλλες ξεκινούσαν, οικογένειες σχηματίζονταν, σπίτια χτίζονταν, συγγενείς μαζεύονταν και γιόρταζαν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν από το χωρίο στην πόλη και από την πόλη στο χωριό, γιουχαίσματα έδιναν και έπαιρναν στα γήπεδα, πορείες χάραζαν στους δρόμους τη δική τους ιστορία, πολιτικοί αντίπαλοι τρώγονταν, και πάνω απ' όλα ο κόσμος διασκέδαζε. Και φυσικά σκορπούσε τα λεφτά του, είχε δεν είχε.

Σας θυμίζουν κάτι αυτά;









( η πάνω φωτό από την περίφημη ντισκοτέκ Αυτοκίνηση)



Ο mainstream κόσμος ντυνόταν στα καλά του και εξορμούσε ομαδικά στις πολύχρωμες ντισκοτέκ. Το αντίπαλο δέος τους, οι ροκάδες, περιφρονούσαν τη μόδα της ντίσκο, την οποία και θεωρούσαν πολύ "επιφανειακή". Προτιμούσαν την ξέφρενη ροκ ζωή σαν εκείνη για την οποία τραγουδούσε στα στενά της Πλάκας ο Δημήτρης Πουλικάκος, ή μεταλαμπάδευε στους νέους της εποχής ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Ένα ανερχόμενο κομμάτι της ροκ νεολαίας υπήρξαν οι χεβυμεταλλάδες, που άφησαν τα μαλλιά τους μακριά και ατιμέλητα (και φουντωτά, πολύ φουντωτά), φορώντας αλυσίδες και δερμάτινα, ενώ ο μεγαλύτερος φόβος και τρόμος του καθωσπρέπει κόσμου δεν ήταν άλλος από τα "πανκιά", οι οποίοι κυκλοφορούσαν σα συμμορίες κατά την δεκαετία του '80. Κάποιοι από απ'αυτούς προτιμούσαν να ντύνονται και να βάφονται στα μαύρα - ήταν οι πρώτοι goths.

Το βέβαιο είναι πως καμία από τις πάνω "μουσικές φυλές" δεν αναμειγνυόταν η μία με την άλλη. Αντίθετα, αντιμετώπιζαν με καχυποψία οι μεν τους δε.






("Ποπ και Ροκ" της εποχής - στο εξώφυλλο οι Μουσικές Ταξιαρχίες του Πανούση και ο γείτονας του και καλτ φιγούρα της εποχής, Κώστας Γκουσγκούνης)


Ανάμεσα τους και η ανερχόμενη μουσική και "πολιτισμική" κατηγορία των σκυλάδων. Τα σκυλάδικα ξεπήδησαν μέσα από την ελαφρολαική μουσική της δεκαετίας του '70, ιδιαίτερα κατά τα χρόνια της Χούντας, γνώρισαν σθεναρή αντίσταση κατά την άκρως πολιτικοποιημένη περίοδο της Μεταπολίτευσης, αλλά με την γενικότερη χαλάρωση της δεκαετίας του '80 έκαναν την έκρηξη τους! Έσκασαν, θα λεγε κανείς, σαν τις χοντρές κοιλιές των κοστουμαρισμένων θαμώνων τους, που μόλις έβγαλαν τη ζώνη και άφησαν επιτέλους την κοιλάρα τους να πέσει ως κάτω, ξέγνοιαστη, ελεύθερη.

Άσχημη.

Το σκυλάδικο υπήρξε η μορφή διασκέδασης που επέλεγε ο ανερχόμενος τότε νεοέλληνας, ο άνθρωπος που έκανε την επίδειξη σήμα κατατεθέν του και του άρεσε να σκορπάει τα χρήματα του αριστερά και δεξιά, πίνοντας, τρώγοντας και πετώντας πιάτα. Ο νεοέλληνας υπήρξε η εγχώρια εκδοχή των αμερικανών yuppies, αλλά στο πιο τεμπέλικο, βολεψάκικο και γλεντζέδικο ταυτόχρονα. Όπα!







Η νεολαία των καιρών, επηρεασμένη σαφώς από το οικογενειακό της πλαίσιο, επέλεγε τον δρόμο και το στυλ που θα ακολουθούσε. Οι ερωτικές σχέσεις ανάμεσα στα φύλα ήταν περισσότερο απελευθερωμένες από παλιότερα, ξεκινούσαν ωστόσο σε πιο προχωρημένες ηλικίες σε σχέση με τώρα. Οι έφηβοι Έλληνες και Ελληνίδες παρέμεναν σε έναν κόσμο ημιμάθειας όσο αφορά το σεξ, με το θέμα να συζητιέται λιγότερο σε σχέση με σήμερα, ενώ οι ειδήσεις για την εξάπλωση του νέου τότε ιού του AIDS σίγουρα τους φόβιζαν. Ίντερνετ για να βλέπει ένας έφηβος τσόντες από το πρωί ως το βράδυ δεν υπήρχε και οι πρώτες γνώσεις γύρω από τα μυστήρια της ανατομίας του άλλου φύλου έρχονταν μέσα από περιοδικά αγορασμένα στα κρυφά, ή κάποια ανταλλαγή μεταξύ φίλων καμιάς βιντεοταινίας που βούτηξαν στα κρυφά από τους γονείς τους. Τις πιο πολλές φορές όμως αυτά απουσίαζαν. Οι περισσότεροι νέοι της εποχής παρακολουθούσαν με κρυφή, ένοχη απόλαυση, ταινίες όπως η "Γαλάζια Λίμνη".

Συχνά μάλιστα κοκκίνιζαν.

Το πρώτο φιλί εξακολουθούσε να έχει νόημα τότε, και το σεξ για πολλούς ερχόταν πολλά χρόνια μετά. Από την άλλη ο θεσμός του γάμου ήταν ισχυρότερος, ο κόσμος παντρευόταν σε νεαρότερες σχετικά ηλικίες σε σχέση με σήμερα, και το διαζύγιο που πλέον έχει γίνει συνήθεια ακόμα βρισκόταν στα πρώιμα του στάδια.





(σκηνή από την "Γαλάζια Λίμνη")




Τα ναρκωτικά υπήρξαν η μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής στη χώρα μας, ιδιαίτερα ανάμεσα στο "εναλλακτικό" ροκ κοινό. Η ελληνοποιημένη εκδοχή της ροκ μουσικής δυστυχώς έδωσε υπερβολική έμφαση στο σημείο "drugs" από το τρίπτυχο "sex, drugs and rock 'n roll", με αποτέλεσμα να χαθεί πολύς και ωραίος κόσμος τότε. Ναρκωτικά διακινούνταν και στους mainstream κύκλους όμως, με κυρίαρχο εκείνο της κοκαίνης, η οποία έδινε και έπαιρνε στις ντίσκο των καιρών.





(Παύλος Σιδηρόπουλος)




Τα φροντιστήρια τότε ήταν σαφέστατα λιγότερα, οι εξετάσεις όμως για το πανεπιστήμιο το ίδιο κουραστικές, ενώ οι δουλειές βρίσκονταν με μεγαλύτερη ευκολία. Ο κόσμος γενικά ήταν αρκετά σπάταλος, συχνά για ανοήτα εντελώς πράγματα: μία καλύτερη τηλεόραση, ένα νέο φωτιστικό, ένα καινούργιο στερεοφωνικό. Και εκείνη τη γούνα φυσικά που πέτυχε σε προσφορά - οι γούνες από φυσικό μαλλί υπήρξαν ένα από τα χαρακτηριστικά των καιρών που ευτυχώς εξαλείφτηκαν. Η μανία για κατανάλωση όμως όχι.

Δεν είχαν όλοι περισσότερα χρήματα απαραίτητα σε σχέση με σήμερα, ούτε ζούσαν με μεγαλύτερη πολυτέλεια. Η πλειοψηφία των ανθρώπων είχαν τις στοιχειώδεις ανέσεις, ένα διαμέρισμα, μερικά έπιπλα, ένα ψυγείο, έναν φούρνο, μια τηλεόραση φυσικά (το πλέον απαραίτητο εξάρτημα), για όσους διέθεταν κάποια χρήματα παραπάνω και ένα βίντεο που μόλις είχε κάνει την εμφάνιση του, και ένα κασετόφωνο ή πικάπ για να ακούσουν μουσική. Οι περισσότερο ευκατάστατοι αστοί τόνιζαν την διαφορετικότητα τους σε σχέση με τα χαμηλότερα στρώματα επιδιδόμενοι σε μια από τις αγαπημένες ασχολίες της εποχής: παρήγγειλαν πίτσα. Το home delivery ήταν κάτι καινούργιο για τους Έλληνες τότε.





(περίπτερο δεκαετίας '80)



Το κέντρο της Αθήνας ήταν σαφέστατα ομορφότερο σε σχέση με σήμερα, πολύς κόσμος σύχναζε στα μέρη γύρω από την Ομόνοια, αν και όλο και περισσότεροι είχαν αρχίσει να την κάνουν για τα (καταπράσινα ακόμα και αραιοκατοικημένα) προάστια. Δεν υπήρχε μετρό, ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος και οι σταθμοί του είχαν εντελώς διαφορετικό παρουσιαστικό, ενώ θυμάμαι στα λεωφορεία δεν υπήρχε μηχάνημα για έλεγχο εισιτηρίων, και αντί αυτών ρίχναμε κάποια κέρματα σε ένα μεταλλικό κουτί δίπλα στον οδηγό - το μέτρο φυσικά καταργήθηκε μια που δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έμπαιναν και αντί για κέρματα έριχναν... κουμπιά και λοιπά μεταλλικά στρογγυλά αντικείμενα που κάνουν κλινγκ!





(ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος)




Χαρακτηριστικό της εποχής ήταν πως απουσίαζαν πλήρως οι τόσο γνώριμες σήμερα αλυσίδες φαγάδικων, τυροπιτάδικων, κλπ, σαν αυτές που βλέπουμε παντού γύρω μας σήμερα. Τα Goodys μόλις είχαν κάνει την εμφάνιση τους. Ο κόσμος αγόραζε λουκουμάδες και τυρόπιτες από τους φούρνους και γλυκά από τα ζαχαροπλαστεία. Τα μανάβικα και τα παντοπωλεία ήταν άφθονα, καθώς και τα λησμονημένα σήμερα μπακάλικα. Στο κέντρο της πόλης ξεχώριζαν τα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, μεγάλα πολυκαταστήματα, τα μεγαλύτερα που είχε η χώρα, όπως το Μινιόν και ο Λαμπρόπουλος. Στιγμάτισαν και αυτά την εποχή, ενώ, ανάμεσα σε άλλα, υπήρξαν και στόχος της τότε εγχώριας τρομοκρατίας.






(Freddie Mercury - από τους μεγαλύτερους σταρ της εποχής του, και από τα διασημότερα θύματα του AIDS)



Στο θέμα των μεταναστών δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα των ανατολικοευρωπαίων, ή των μεσανατολιτών. Το μεταναστευτικό κύμα της εποχής ερχόταν από μακρύτερα, από την Νοτιοανατολική Ασία και τις Φιλιππίνες. Ένα από τα μεγαλύτερα και πιο διαχρονικά στερεότυπα, εκείνο της "φιλιππινέζας οικιακής βοηθού", καθιερώθηκε τότε. Δεν ήταν λίγες οι ευκατάστατες οικογένειες της εποχής που είχαν τη δική τους φιλιππινέζα υπηρέτρια, την ίδια ώρα που η κυρία του σπιτιού ενδεχομένως ήταν απασχολημένη με το να βλέπει την "Δυναστεία" στην τηλεόραση.








Οι πολιτικοποιημένοι Έλληνες συγκινούνταν ιδιαίτερα από το παλαιστιακό ζήτημα, ο Αραφάτ υπήρξε μία από τις αγαπημένες τους μορφές, ενώ είχε γίνει περίπου μόδα ανάμεσα τους και το μαντίλι της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ο κόσμος κατά την δεκαετία του '80 ταλανιζόταν ανάμεσα στο άκρως πολιτικοποιημένο παρελθόν του της δεκαετίας του '70 και στο νέο ρεύμα που έφερνε η νέα δεκαετία. Ορισμένοι το αποκάλεσαν "ελευθερία", άλλοι πάλι τρόμαξαν με την λάμψη του κέρδους και του εύκολου πλουτισμού, που σαν γυναίκα πειρασμός τους έκλεινε πονηρά το μάτι. Αυτή την σύγχυση τη συναντούμε καθ' όλη τη διάρκεια της εποχής.

Αυτά ως μια μικρή, γενικά εικόνα, μιας εποχής τόσο κοντινής μα και μακρινής παράλληλα! Δε θα βάλω βαθμολόγηση εδώ, τα συμπεράσματα δικά σας...






(από τις χαρακτηριστικότερες ματιές στο πνεύμα της εποχής η ταινία "Άρπα Κόλλα" του Νίκου Περάκη)



Μουσικές Στιγμές '80s: Μπανάκι Μανάκι!


Ο Σάκης Μπουλάς παρέα με τον Γιάννη Ζουγανέλη είχαν τη δική τους εκπομπή στην κρατική τηλεόραση της εποχής. Στα πλαίσια της εκπομπής αυτής έγινε και το ακόλουθο ανεπανάληπτο άσμα! Πιο '80s και πιο Ελλάδα της εποχής δεν υπάρχει, πραγματικά. Οι στίχοι, τα παρδαλά χρώματα, η κιτς αισθητική, η ανάλαφρη διάθεση, μα και η σάτιρα (δείτε το στιγμιότυπο με τον ήλιο στο παράθυρο) και η απλότητα, όλα συνυπάρχουν σε ένα τραγούδι και ένα βίντεο που αποκλείεται να βλέπαμε στις μέρες μας.....








Τομέας V - Τεχνολογία



Η τεχνική είναι ο μόνος τομέας της ανθρώπινης ιστορίας για τον οποίο θα μπορούσαμε να πούμε πως ισχύει η θεωρία περί "διαρκούς προόδου". Θα προτιμούσατε να δουλεύατε με τον τωρινό υπολογιστή σας ή με κάποιο από εκείνα τα δύσχρηστα, θορυβώδη κουτιά που για πρώτη φορά ξεπρόβαλαν στα eighties; Καλύτερα τα walkman με τα κρύα μεταλλικά ακουστικά και τις κασέτες τους ή τα μικρούλια, βολικά και με τεράστια χωρητικότητα mp3 players; Οι παλιές φωτογραφικές μηχανές και τα περιορισμένης χωρητικότητας φιλμ τους ή οι μοντέρνες ψηφιακές κάμερες; Τα παλιά ασπρόμαυρα περιοδικά και εφημερίδες, ή ο έγχρωμος τύπος;

Κάθε νεότερο και καλύτερο λοιπόν.

Χμ. Είναι όμως έτσι? Γιατί έχω την αίσθηση πως υπάρχει κόσμος που θα νοσταλγούσε την εποχή που το κινητό τηλέφωνο δεν υπήρχε στην καθημερινότητα μας, ή δεν προβληματιζόμασταν γιατί κάποιος δεν ανταποκρίθηκε στο "friend request" που του κάναμε στο facebook. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα επέλεγαν το πικάπ και τις κασέτες έναντι των απρόσωπων φακέλων με τα χιλιάδες τραγούδια που έχουμε αποθηκευμένα κάπου στον υπολογιστή μας. Ορισμένοι θα προτιμούσαν μια κατάσταση όπου περιμένουν μια εβδομάδα ολόκληρη για να δουν την αγαπημένη τους μουσική ή κινηματογραφική εκπομπή στην τηλεόραση, από το να διαθέτουν όλα τα βίντεοκλιπ οποιαδήποτε στιγμή θελήσουν κάνοντας ένα απλό search στο διαδίκτυο. Κάποιος θα θεωρούσε περισσότερο ελκυστική τη φάση όπου έψαχνες να βρεις το χαρτάκι με το τηλέφωνο εκείνης της κοπέλας που γνώρισες στο μπαρ, από το να κουβαλάς τα τηλέφωνα και τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των πάντων μαζί σου όπου και αν πας με τα τωρινά κινητά και i-phones. Εξάλλου θα έφτανε κανείς να πει (όχι εγώ, γενικά μιλάμε!), άλλη "μαγεία" είχε να νοικιάζεις μια βιντεοταινία πορνό στα κρυφά από τα βιντεοκλάμπ της εποχής! Τώρα και γι' αυτά υπάρχει το ίντερνετ!

Ας τα πάρω ένα ένα.





(τα walkman έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνιση τους κατά την δεκαετία του '80 - πόσο χαρακτηριστική της εποχής η εικόνα της κοπέλας που κάνει τζόκινγκ με τα ακουστικά στ' αυτιά!)




Μουσικές Στιγμές '80s: Moonlight Shadow


Παιδί-φαινόμενο ο Mike Oldfield, ο άνθρωπος που έφτιαξε τον πρώτο του δίσκο, το περίφημο "Tubular Bells" του 1973, παίζοντας όλα τα μουσικά όργανα μόνος του, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία και ανοίγοντας νέους δρόμους στην progressive μουσική της εποχής. Η μουσική του μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως "μαγική", και αυτό φανερώνεται και στις περισσότερο ποπ στιγμές της, όπως τα περίφημα ντουέτα του με την Maggie Reilly κατά την δεκαετία του '80.





Τηλέφωνα



Δεν κάνω κέφι τα κινητά ομολογώ. Ένα σταθερό (και ένας τηλεφωνητής σε περίπτωση που απουσιάζεις) θα αρκούσαν. Από την άλλη μερικές φορές αποδεικνύεται χρήσιμο το ρημάδι. Όσο όμως σκέφτομαι εκείνα τα σιχαμένα μηνύματα στα οποία καταφεύγει βολικά κάποιος για να χαλάσει μια σχέση για παράδειγμα ("NOMIZO IRTHE O KAIROS POY PREPEI NA XORISOUME MH ME PAREIS THL"), ή τα άλλα από τα οποία δημιουργούνται τόσες παρεξηγήσεις, εξαιτίας του απρόσωπου, συντομευμένου χαρακτήρα τους, ή αυτά τα απαίσια, τερατόμορφα greeklish.... Για να μην αναφέρω τον βομβαρδισμό από διαφημίσεις ανύπαρκτου νοητικού επιπέδου από τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας... Ή όλες τις μαλακίες περί χρέωσης, προσφορών, μπόνους και άλλα... Ώρες, ώρες θες απλά να πεις ένα ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΣΤΕ ΜΕ ΟΛΟΙ!

Από την άλλη είναι γεγονός πως το να μιλάς σήμερα στο τηλέφωνο (συμπεριλαμβανομένου του σταθερού), κοστίζει πολύ λιγότερο σε σχέση με τότε. Πόσο μάλλον αν μιλάμε για υπεραστικές κλήσεις. Η παρουσία του ίντερνετ έπαιξε καταλυτικό ρόλο εδώ. Μ' αυτά και μ' αυτά λοιπόν, eighties vs σήμερα στο θέμα του τηλεφώνου, σημειώσατε Χ.



Eighties-Σήμερα: 2-2 (παραμένει)







Ίντερνετ


Η παρουσία του ίντερνετ στην καθημερινότητα μας, η καθοριστική μεταβολή που έχει επιφέρει στον τρόπο που ζούμε, ερχόμαστε σε επαφή με τους άλλους και βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, συνιστά αναμφισβήτητα το σημαντικότερο τεχνολογικό γεγονός της δεκαετίας (και όχι μόνο).

Πολλοί θα μιλούσαν εδώ για την "αλλοτρίωση" που επιφέρει ο διαδικτυακός τρόπος επικοινωνίας, πως πρόκειται περί "πλασματικών επαφών", πως τα κοινωνικά δίκτυα τύπου facebook έχουν περισσότερα αρνητικά από θετικά, ή πως το ίντερνετ ξεχειλίζει από ιστοσελίδες αμφίβολης αξίας και περιεχομένου. Και φυσικά για το γεγονός πως περνάμε πλέον ένα τεράστιο μέρος της ζωής μας καθηλωμένοι μπροστά από μια οθόνη.





(δωμάτιο με υπολογιστή commodore 64, από την δεκαετία του '80 - τότε που οι υπολογιστές ήταν ακόμα συμπληρωματικό εργαλείο για το σπίτι, οχι το Α και το Ω, όπως τώρα)



Για τις επαφές και την επικοινωνία μπορώ να πω με σιγουριά πως επαφίεται σίγουρα στον χειρισμό του μέσου από εκείνον που το χειρίζεται. Προσωπικά μόνο θετικά βλέπω την όλη κατάσταση - ποτέ άλλοτε ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είχε τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με τόσο πολύ κόσμο, εφόσον το επιδιώξει ο ίδιος. Μπορούν μέσω του διαδικτύου να προκύψουν νέες επαφές και άτομα να συνομιλούν εξ' αποστάσεως όσο ποτέ άλλοτε. Το ίντερνετ είναι το πρώτο ουσιαστικά συλλογικό διαδραστικό μέσο, που επιτρέπει αληθινή συμμετοχή από τον χρήστη, σε αντίθεση με την παθητική κατάσταση μιας τηλεόρασης για παράδειγμα. Σταδιακά ο κόσμος που μεγαλώνει με το ίντερνετ θα έχει εξοικειωθεί πλήρως με την ιδέα της συμμετοχής και αυτό μπορεί να έχει επιπτώσεις και στο ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό φάσμα... Όσο αφορά τις πληροφορίες, τι ωραίο που είναι να μπορείς με ένα κλικ να μάθεις τόσα πράγματα! Ελλοχεύει ο κίνδυνος της ημιμάθειας βέβαια, αλλά αυτό είναι το τίμημα της υπερπληθώρας πληροφοριών.

Με ή χωρίς ίντερνετ λοιπόν? Ίντερνετ δαγκωτό παιδιά. Ναι, έχει τη φάση του να περιμένεις με λαχτάρα την εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή για να δεις το αγαπημένο σου βιντεοκλίπ, και να τη γράφεις και στο βίντεο, αλλά όπως και να το κάνουμε, η τηλεόραση και η παθητική, μη-διαδραστική ενημέρωση της, είναι κάτι που πρέπει κάποτε να ξεπεραστεί. Από κει και πέρα το ίντερνετ άνθρωποι το χειρίζονται, επομένως δε θα μπορούσε παρά να είναι (μονίμως) ατελές. Έχει πολλά θετικά και πολλά αρνητικά. Σαφώς θα υπάρχει και πλήθος από σκουπίδια, παραπληροφόρηση, προβληματικές επαφές, αλλά αυτά είναι αναμενόμενα. Σαφώς θα υπάρχουν άνθρωποι που χαραμίζουν τη μέρα τους σε ανούσια σερφαρίσματα στο διαδίκτυο, οι ίδιοι όμως θα έκαναν το ίδιο παλιότερα με ανούσιο ζάπινγκ στα κανάλια της τηλεόρασης.

Ελπίζω να έρθει η μέρα που θα έχουμε βρει τις ισορροπίες και δε θα μας "καταπιεί" η οθόνη του υπολογιστή. Προς το παρόν χαρίζω απλόχερα την ψήφο εμπιστοσύνης μου στο ίντερνετ και στα θετικά που μας παρέχει.


Eighties - Σήμερα: 2-3



Μουσικές Στιγμές '80s: Gigantic


Κάποιος που βλέπει το κάτω βίντεο μη έχοντας γνώση σχετικά με το τραγούδι και το συγκρότημα μπορεί να παραξενευτεί. "Που είναι τα έξαλλα κουρέματα, τα εξεζητημένα ρούχα, τα παρδαλά βιντεοκλίπ, τα τόσο χαρακτηριστικά της δεκαετίας του '80? Μάλλον έγινε κάποιο λάθος, δε μπορεί το κάτω βίντεο να ανήκει στην εποχή που μελετάμε...." Ξέρετε κάτι, από μία άποψη δεν έχει άδικο! Κι αυτό γιατί οι Pixies, το συγκρότημα για το οποίο γίνεται λόγος, μπορεί να εμφανίστηκαν κατά την δεκαετία του '80, ουσιαστικά όμως υπήρξαν προάγγελοι εκείνων που έμελλε να έρθουν! Και εδώ αναφέρομαι στην έκρηξη του alternative rock και του grunge στις αρχές της δεκαετίας του '90, που τόσα χρωστάει στους Pixies! Casual look, in-your-face, χύμα μουσική με ρίζες στο παλιό ροκ και την πανκ, όλα αυτά σε επίπεδο underground ακόμα, μια που οι κυρίαρχες τάσεις της εποχής ήταν άλλες. Τα nineties όμως ήταν κοντά...







Η Μάχη των Μαχών: Κασέτα vs Mp3



Παιδιά, προσοχή, εδώ έχουμε μια τιτανομαχία, αν και δεν της φαίνεται με την πρώτη ματιά! Τι να κλάσει η κατακαημένη η κασέτα μπροστά στην ανώτερη τεχνολογία και δυνατότητες των mp3 players! Αλλά ρε παιδιά. Αυτοί οι τίτλοι των τραγουδιών στο πίσω μέρος των κασετών μας! Τα λογότυπα των συγκροτημάτων που προσπαθούσαμε να σχεδιάσουμε στο πλάι! Οι συλλογές που φτιάχναμε, στις οποίες, εξαιτίας και του περιορισμού χωρητικότητας, προσέχαμε πολύ ως προς το ποιά τραγούδια θα συμπεριλάβουμε και ποιά όχι. Και το λιώσιμο που έπεφτε μετά! Κάτι ξέρουν οι Dinosaur Jr. που αποφάσισαν να επανεκδώσουν πρόσφατα τους τρεις πρώτους δίσκους τους σε κασέτα!

Το cd, αν και έκανε την εμφάνιση του κατά την δεκαετία του '80, πάνω απ' όλα ήταν '90ς. Τα βινύλια και τα πικάπ υπήρχαν από δεκαετίες πριν. Τα eighties όμως είναι συνώνυμα με τις κασέτες, κι αυτό γιατί υπήρξαν και η εποχή που έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνιση τους τα walkman. Για πρώτη φορά μπορούσε ο κόσμος να κυκλοφορήσει στον δρόμο ακούγοντας την αγαπημένη του μουσική!






Ναι, ήταν θορυβώδης, ναι, μας έσπαγε τα νεύρα όταν πιανόταν η ταινία της στο κασετόφωνο και χάλαγε, σίγουρα είναι πολύ πιο βολικό να πατάς ένα κουμπί και να πηγαίνεις στο επόμενο τραγούδι αντί να κάνεις rewind, να γυρίζει η ταινία και να ψάχνεις να βρεις το σημείο που θες.... αλλά όσοι προλάβαμε τις κασέτες, έχουμε λόγο να τις νοσταλγούμε. Δεν είναι μόνο το μέσο. Εδώ που τα λέμε χίλιες φορές προτιμότερη η ευκολία χειρισμού ενός mp3 player, η καθαρότητα του ήχου του και η τεράστια χωρητικότητα του σε σχέση με τους περιορισμούς της κασέτας. Στην εποχή των mp3 όμως κινδυνεύεις να χαθείς στην ανεμοζάλη των τραγουδιών (ποιος ξέρει πόσες χιλιάδες τραγούδια έχεις σε φακέλους στον υπολογιστή σου) και το επακόλουθο είναι να δένεσαι λιγότερο με αυτά που ακούς σε σχέση με τότε που είχες λιγότερα μεν, σήμαιναν περισσότερα για σένα δε.

Γενικά η νέα κατάσταση έχει φέρει κάποια καλά και έχει απομακρύνει κάποια που υπήρχαν τότε. Για το πλήθος της πληροφορίας σε μουσική (άρα και γνώσης) που καθιστά εφικτό το ίντερνετ και για την ατελείωτη μουσική που μπορείς να αποκτήσεις (μέσω downloading):


Eighties - Σήμερα: 2-4


Για το γεγονός πως μπορεί να δεθείς λιγότερο με ένα μεμονωμένο άλμπουμ σήμερα (από τη στιγμή που έχεις πρόσβαση σε εκατοντάδες), σε σχέση με τότε:


Eighties - Σήμερα: 3-4


Για την καθαρότητα ήχου των mp3's, τα ζητήματα άνεσης χειρισμού κλπ σε σχέση με τις κασέτες:


Eighties - Σήμερα: 3-5


Για την ΚΑΛΤΙΛΑ της κασέτας σε σχέση με τα απρόσωπα mp3 players:


Eighties - Σήμερα: 4-5


Και το ματς έχει πια ανάψει!




(από την κασετοσυλλογή του μέταλ κούνελου!)



Μουσικές Στιγμές '80s: Poison


Το φαινόμενο Alice Cooper πραγματικά δεν έχει προηγούμενο. Ένα ιερό τέρας της ροκ μουσικής, ο δημιουργός του θεατρικού στυλ στα seventies, ο Alice απείχε για πολλά χρόνια από το προσκήνιο, μέχρι που αποφάσισε να επανέλθει με ένα φρέσκο, "βρώμικο", και εμπνευσμένο από την επιτυχία των hard rock/mainstream metal συγκροτημάτων της εποχής ύφος. Αυτό και η ευτυχής συνένωση του με τον μάστορα των χιτ, Desmond Child, έδωσε το "Trash" album του 1989. Η σαρωτική επιτυχία και η μαζική τρέλα που ξέσπασε τον ανέδειξαν για άλλη μια φορά σε superstar, τον οποίο άκουγαν οι πάντες, ακόμα και το μη ροκ κοινό της εποχής - πολλοί μάλιστα απ' αυτούς νόμιζαν πως επρόκειτο για νέο καλλιτέχνη... Όσο αφορά το βίντεοκλιπ, η εκδοχή που παρουσιάζω είναι εκείνη που ΔΕΝ βλέπαμε μικροί στις τηλεοράσεις μας!







Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές



Η δεκαετία του '80 υπήρξε η πρώτη κατά την οποία το PC εισέβαλε μαζικά στα σπίτια του κόσμου. Ένα θαυμαστό εργαλείο που έδειχνε τον δρόμο του μέλλοντος και το οποίο στην αρχή δεν διέθεταν παρά λίγοι προνομιούχοι, τώρα όμως είναι βασικό εξάρτημα κάθε σπιτιού, μαζί με το ψυγείο και το κρεββάτι ένα πράγμα.







(διαφημίσεις της εποχής)



Commodore64, ZX Spectrum, Atari 800XL, Amstrad, Amiga500, ορισμένα από τα κλασικά ονόματα συστημάτων υπολογιστών της εποχής, που σίγουρα φέρνουν πολλές αναμνήσεις σε όσους τα πρόλαβαν.





(Atari, ή αλλίως, η ιστορία των videogames)




Μένοντας σε καθαρά τεχνικό επίπεδο εννοείται δε χωράει καμιά σύγκριση ανάμεσα στα δύσχρηστα μηχανήματα της εποχής εκείνης και στα τωρινά. Οι δύο μεγάλοι ανταγωνιστές, Apple και Macintosh βρίσκονταν ακόμα στα πρώτα τους βήματα. Πράγματα που τώρα θεωρούμε δεδομένα (όπως το ίντερνετ, τα media players για μουσική, τα torrents, τα live streaming, τα websites, το chat, το word, το photoshop, κλπ κλπ) τότε ή δεν υπήρχαν, ή υπήρχαν σε εμβρυακή μορφή. Οι υπολογιστές εξυπηρετούσαν περισσότερο επαγγελματικές, εκπαιδευτικές ή προγραμματικές λειτουργίες, καθώς και το gaming που είχε κάνει και κείνο για πρώτη φορά την εμφάνιση του. Έχει πλάκα το γεγονός πως δεν ήταν λίγοι οι γονείς τότε που αγόραζαν έναν υπολογιστή για το παιδί τους, με την ελπίδα πως θα τους βοηθούσε με τα μαθήματα, και τα παιδιά έπεφταν με τα μούτρα στα παιχνίδια!

Οι παλιοί υπολογιστές είναι όπως τα παλιά αυτοκίνητα ένα πράγμα. Μπορεί να τους αναπολούμε μερικές φορές, να μας αρέσει να παρακολουθούμε την εξέλιξη και τις δυνατότητες τους, αλλά σίγουρα δε θα γυρνούσαμε σ'αυτούς, πέρα από καθαρά συλλεκτικούς λόγους. Ένας πόντος για το σήμερα λοιπόν.


Eighties - Σήμερα: 4-6


Από την άλλη πλευρά, ήταν μια εποχή τότε που δεν καθόμασταν όλη τη μέρα μπροστά από μια οθόνη!!! Οι υπολογιστές έφτασαν όχι μόνο να καταλαμβάνουν σημαντικό μερίδιο της ζωής μας, αλλά να γίνουν η ζωή μας! Ένας πόντος για τη δεκαετία του '80 παρακαλώ...


Eighties - Σήμερα: 5-6




(ελληνική διαφήμιση της εποχής)



Μουσικές Στιγμές '80s: You Keep Me Hangin' On


Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Kim Wilde, μιας από τις "ιέρειες" της ποπ της εποχής, και ένα τραγούδι τόσο χαρακτηριστικό της δεκαετίας του '80, που ωστόσο πωρώνει το ίδιο και σήμερα όπως τότε! Η Kim Wilde από τη μία, η Belinda Carlisle από την άλλη, η Debbie Harry παραπέρα.... τι γυναικάρες που είχαν τα eighties ρε γαμώτο! Για να μην αναφέρω τα girl groups της εποχής (θα το κάνω παρακάτω όμως!). Παρεμπιπτόντως, το συγκεκριμένο άσμα είναι στην πραγματικότητα διασκευή από το ομότιτλο soul κομμάτι της δεκαετίας του '60!







Videogames



Εδώ ο παράγοντας νοσταλγία είναι πραγματικά επικίνδυνος! Μπορεί να επηρεάσει πολύ οποιαδήποτε διάθεση αντικειμενικότητας και να αλλοιώσει το αποτέλεσμα! Σύμφωνοι, τα σύγχρονα παιχνίδια είναι πολύ μπροστά σε τεχνικό επίπεδο, γραφικά 3d, μουσική, φωνές, κίνηση σα να βλέπεις κανονικούς ηθοποιούς σε ταινία, εντυπωσιακές πλοκές, σχεδόν κινηματογραφικές παραγωγές θα λεγε κανείς.





(Space Invaders, το πρώτο μεγάλο shoot'em up)


Αλλά ρε παιδιά, για παιχνίδια μιλάμε! Ο τύπος που έπιανε στα χέρια το joystick με τον μοχλό και τα τρία κουμπάκια και πυροβολούσε διαστημόπλοια, έπαιζε. Ο σύγχρονος τυπάς που έχει φτιάξει μια εναλλακτική περσόνα σ' ένα multiplayer online role playing game, και χάνεται ώρες, μέρες, βδομάδες ατελείωτες σ' έναν φανταστικό εικονικό κόσμο, πλουμισμένο με αληθινές φωνές ηθοποιών, κινηματογραφικά βίντεο και δυνατότητα διαδραστικών επαφών με άλλα άτομα μέσω διαδικτύου, τι κάνει ακριβώς;





(Pac Man, η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα στην ιστορία των videogames)



Θα πει κανείς πως η "φυγή" είναι κι αυτή μέρος του παιχνιδιού, όπως εξάλλου και μέρος μιας ταινίας, ενός βιβλίου, κλπ. Αφήστε που καταντάει κλισέ η κριτική ότι κάποια παιχνίδια "απορροφούν πάρα πολύ τους παίχτες" και "φτάνουν να μην έχουν ζωή" κλπ κλπ. Ισχύει, δε λέω, αλλά σε τελική ανάλυση τίθεται και θέμα της στάσης που θα τηρήσει ο παίχτης. Εν ολίγοις είναι κάτι σαν το ίντερνετ γενικά, το facebook, και όλα τα σχετικά. Εναπόκειται στην επιλογή του καθενός πόσο θα αφεθεί ή όχι.










(Bubble Bobble, Super Pang, Saboteur)



Ας θυμηθούμε όμως ορισμένα παιχνίδια της εποχής! Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια της δεκαετίας του '80 υπήρξαν η βάση των πάντων, εκείνα που άπλωσαν τον μύθο τους πάνω από όλα όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια! Ανύπαρκτα, εντελώς στοιχειώδη γραφικά, χειρισμός που περιορίζεται σε έναν μοχλό και δύο (το πολύ) κουμπιά, μουσική με εκείνα τα χαρακτηριστικά μπλιπ μπλιπ που τους χάρισαν την ονομασία "μπλιμπλίκια", παιχνίδια με αποκλειστικό σκοπό να περάσεις τις πίστες και να πιάσεις high score, όλα αυτά για να δεις ένα "congratulations, the end" στο τέλος και αυτό ήταν όλο!

Οι τεχνικοί περιορισμοί της εποχής όμως ήταν αφορμή να αναπτυχθεί πλήρως η φαντασία των κατασκευαστών και να δώσουν την μεγαλύτερη δυνατή έμφαση στο gameplay! Και όλοι γνωρίζουμε πως το gameplay είναι και η ουσία κάθε ηλεκτρονικού παιχνιδιού...





(Σπάσε όλα τα τουβλάκια, προσοχή όμως μη σου πέσει η μπάλα - Arcanoid, o ορισμός της απλότητας για χάρη του gameplay)



Το PacMan υπήρξε ασφαλώς ο μεγάλος ηγέτης της εποχής και η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα βιντεοπαιχνιδιού, ενώ παραμένει διαχρονικό και σήμερα. Άλλες κλασικές παιχνιδάρες ήταν τα Bubble Bobble, Tetris, Arcanoid, Double Dragon, Ghosts 'n Goblins, Donkey Kong, Shinobi, Super Mario Bros, Golden Axe, Pang, Saboteur, Wonderboy, Paperboy, Space Invaders, Galaga, Bomb Jack, Tapper, και άλλα. Ευτυχώς υπάρχει το ίντερνετ και μπορούμε να χαρούμε τα παιχνίδια αυτά και σήμερα!





(Ανέβα τις σκάλες, σώσε την πριγκίπισσα, πρόσεχε τα βαρέλια του Donkey Kong!)



Από την άλλη, μη ξεχνάμε τη διαδικασία από την οποία έπρεπε να περάσει κάποιος τότε μέχρι να ξεκινήσει να παίζει! Ο χρόνος που έπαιρνε σε κάποιον μέχρι να δώσει τις απαραίτητες εντολές στο πρωτόγονο pc του, έτσι ώστε να φορτώσει το παιχνίδι και να ξεκινήσει επιτέλους το παιχνίδι, δεν αποκλείεται να ήταν περισσότερος από τον χρόνο που αφιέρωνε στο ίδιο το παιχνίδι! Προσωπικά δεν την πρόλαβα εκείνη τη φάση, μη έχοντας pc ο ίδιος (μικρός έπαιζα σε σπίτια φίλων!), αλλά μεταδίδω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όσους την πρόλαβαν! Στη συνέχεια ήρθε η εποχή της κονσόλας και τα πράγματα έγιναν πολύ πιο απλά.








(Super Mario Bros, Golden Axe)




Σε γενικές γραμμές βγαίνουν πολλά και ωραία παιχνίδια σήμερα, ώστε να μη μπορώ να πω πως "τότε ήταν καλύτερα". Είναι τόσο διαφορετικά εξάλλου τα παιχνίδια τότε σε σχέση με τα σημερινά, είναι σα να συγκρίνεις μια ταινία του βωβού κινηματογράφου με μια σύγχρονη υπερπαραγωγή. Σε επίπεδο αμιγώς παιχνιδιών θεωρώ πως και οι δύο εποχές έχουν τα καλά τους, σημειώσατε Χ λοιπόν. Εξάλλου μία ήταν η απόλυτη δεκαετία όσο αφορά τα videogames, που βάζει κάτω και τις δύο εποχές που συγκρίνουμε: Η δεκαετία του '90 φυσικά!


Eighties - Σήμερα: 5-6 (παραμένει)



O κρυφός άσος της εποχής...



Ωστόσο η δεκαετία του '80 (όπως και εκείνη του '90 που ακολούθησε) έχει έναν κρυφό άσο στο μανίκι της. Και το όνομα αυτού: Arcade Rooms, κοινώς, ηλεκτρονικά, ουφάδικα, μπλιμπλίκια. Πείτε τα όπως θέλετε. Τα Ηλεκτρονικά σημάδεψαν τη γενιά μας και μας λείπουν αφάνταστα.







Έμπαινες μέσα και μεμιάς κατακλυζόσουν από ηλεκτρονικούς ήχους και μουσικές. Μπλιπ μπλιπ, ζουυυμ, μπιζζζζζζ, ιου ιου ιου, αααουυυ, ιιι-ιιιιιιιιι, βροουυυμ βροουυυυμ! Πολύχρωμη, μαγική ατμόσφαιρα. Παιδιά και νέοι μπροστά από δεκάδες πολύχρωμα κουτιά μεγαλύτερα από το μπόι τους να τα δίνουν όλα. Πίσω από τους κορυφαίους παίχτες να έχει στηθεί κόσμος και να τους παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα ενώ παίζουν. Εσύ με δυο πενηντάρικα (ή εικοσάρικα, ή δεκάρικα αν είσαι παλιότερος) στην τσέπη, να περιμένεις πως και πως να ξεκινήσεις το αγαπημένο σου παιχνίδι. Το ένα κέρμα θα το ρίξεις σ' εκείνο το παιχνίδι ξύλου, και το άλλο στο μπασκετάκι. Ίσως να παίξεις διπλό με κανένα φιλαράκι σου, αν περάσει.







Και αυτά τα έκλεισαν πριν καμιά δεκαετία, για ηθικοπλαστικούς περί τζόγου λόγους. Κι ενώ το παγκόσμιο χρηματιστηριακό σύστημα και η λογική που το διέπει είναι ο ορισμός του τυχαίου και του τζόγου, τους ενόχλησαν τα Ηλεκτρονικά! Που όπως θα έσκαγες χρήματα για ένα παιχνίδι μπιλιάρδου, το ίδιο θα έκανες και για τα arcades. Δεν είναι φρουτάκια, δεν είναι καζίνο, δεν παίζεις για το χρήμα. Παίζεις για τη χαρά του παιχνιδιού.

Αυτό μας λείπει σήμερα. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια κάποτε συνιστούσαν όχι μόνο μια ατομική, απομονωμένη υπόθεση, ούτε μια "διαδραστική" ψευτοκοινωνική (μέσω ίντερνετ) κατάσταση, αλλά μια γνήσια κοινωνική φάση. Μαζευόσουν με τους φίλους σπίτι και παίζατε όλοι μαζί. Ή συναντιόσασταν στα "Ουφάδικα".

Η εποχή μας έχει περισσότερα παιχνίδια και παράλληλα είναι περισσότερο απομονωμένη από ποτέ άλλοτε.


Eighties - Σήμερα: 6-6








Μουσικές Στιγμές '80s: Enola Gay


Η δεκαετία του '80 ήταν η κατεξοχήν δεκαετία των μπλιμπλικιών, τόσο σε επίπεδο videogames όσο και σε μουσικό επίπεδο! Το κατεξοχήν μουσικό όργανο της εποχής ήταν το συνθεσάιζερ και η synthpop μουσική περνούσε μέρες μεγάλης δόξας. Ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της εποχής ήταν και οι Orchestral Manoeuvres in the Dark, εν συντομία O.M.D., και φυσικά το Enola Gay, γραμμένο για το βομβαρδιστικό που εξαπέλυσε την πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, είναι ένα από τα γνωστότερα τους τραγούδια...








...Και συνεχίζουμε...


Εεεεε, δεν τελειώσαμε ακόμα! Ακολουθεί το δεύτερο μέρος της παρουσίασης, το οποίο είναι το ίδιο μεγάλο με αυτό!! Το έχω γράψει, είναι έτοιμο, και απλά θα το αναρτήσω μετά από λίγο καιρό! Το πρώτο μέρος τελειώνει και βρίσκει τις δύο εποχές ισόπαλες! Ποιά θα επικρατήσει τελικά;

Υπομονή, μέχρι τις αρχές του νέου χρόνου.... Καλή Χρονιά εύχομαι σε όλους!!!!!!!!!!!

edit: Το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στο ακόλουθο λινκ:

Τότε και Τώρα - Μια Σύγκριση με τη Δεκαετία του 80, μέρος 2







~

8 σχόλια:

  1. Αγαπητέ κούνελε, συγχαρητήρια για το εξαιρετικό πρώτο μέρος του αφιερώματος!

    Μπορεί να γεννήθηκα στα τέλη των 80's αλλά πάρα πολλά στοιχεία τους τα κράτησα μέσα στα 90's. Π.χ. θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για την amiga και για την μουσική της εποχής όπως και για τα ελεεινά πουκαμισάκια με τις βάτες που μου φόραγαν με το ζόρι όταν ήμουν μικρό κι αθώο κοριτσάκι.

    Μπορεί γενικά να πέφτει ΠΟΛΥ κράξιμο για τα 80's αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι μας άφησαν μόνο κακά πράγματα. Χαίρομαι που τόνισες και τις ωραίες στιγμές. Ειδικά τα μαγαζιά με τα μπλιμπλίκια-ηλεκτρονικά νιώθω ότι μου λείπουν. Και επίσης οι κασσέτες όντως έμοιαζε σαν να είχαν "ψυχή".

    Και πάλι μπράβο ρε κούνελε! Καλές γιορτές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ρε φίλεεεεε !
    Τί έκανες πάλι βρε τρελό φονικό ζωάκι ?

    Έχω πολύ καιρό να σου γράψω, και τώρα φαντάσου απο τη δουλειά σου γράφω πάλι, μιας και (ακόμα) δεν έχω βάλει internet στο σπίτι.

    Ομολογώ οτι δεν το διάβασα όλο το κείμενο, γιατί μετά με έβλεπα πρώτο τραπέζι πίστα στον ΟΑΕΔ, αλλά είναι πραγματικά απίστευτη η έρευνα που έχεις κάνει. Πολύ ολοκληρωμένη δουλειά.

    Τα θερμά μου συγχαρητήρια !
    Όταν μπορέσω να το διαβάσω όλο, θα επανέλθω με περισσότερα σχόλια.
    Keep up the good work !

    Υ.Γ : Συγκινήθηκα με τη φωτο. με τις metal κασσέτες σου, γιατί θυμήθηκα και τον εαυτό μου να προσπαθεί να πετύχει το λογότυπο του κάθε συγκροτήματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Χελόουυυυ εργαλείο!! Πραγματικά, ακόμα και για εκείνους που γεννήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας, πιστεύω το "πνεύμα" της τους έχει επηρεάσει άμεσα, όπως λες. Σε γενικές γραμμές ο σκοπός της ανάρτησης μου δεν είναι ούτε η εξιδανίκευση της εποχής εκείνης, ούτε απλά να αρχίσω να καταγράφω ένα-ένα όλα όσα έχουν αλλάξει, αλλά περισσότερο, να γίνει μια ενδοσκόπηση στο πνεύμα των καιρών και κατά πόσο αυτό το πνεύμα "ζει" και επηρεάζει το σήμερα...

    Από αυτή την άποψη τα 80s αφορούν τους πάντες, ακόμα και όσους δεν τα πρόλαβαν...

    @ Που σαι ρε πιθηκάνθρωπε!! Καλώς σε βρήκα πάλι στο κουνελοblog! Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, όπως καταλαβαίνεις μου πήρε καιροοοοο μέχρι να γράψω αυτή την ανάρτηση - και ακολουθεί και δεύτερο μέρος (το οποίο ευτυχώς το έχω ήδη έτοιμο)!

    Εννοείται το διαβάζεις με την ησυχία σου όποτε γουστάρεις, εδώ θα βρίσκεται το αφιέρωμα. Όσο αφορά την φωτογραφία με τις κασέτες, υπήρξε και η τελευταία εικόνα που πόσταρα για την ανάρτηση πριν τη δημοσιεύσω - ένιωθα απλά πως "κάτι έλειπε" και τότε κατάλαβα πως έπρεπε να βγάλω μια φωτό με τις κασέτες μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα κούνελεεεε...!!! Είσαι απίστευτος ρε σύ..!!..τί τέλειο το ταξίδι μαζί σου πίσω στα 80's...πολύ το απόλαυσα και συμφωνώ σε όλα αυτά που λές και στο σκόρ που έχει ώς τώρα !!!!
    Πραγματικά...τα κάλυψες όλα !!!! Είμαι γεννημένη ακριβώς το 1980 και όλα αυτά είναι οι αναμνήσεις μου (πώ πώ...πώς μεγάλωσα ;ορ..!!!..χίχί ). Βέβαια τους Clash, τη Siouxsie, τους Cure, τους Ramones και όλα τα πάνκ και γκόθικ αγαπημένα συγκροτήματα τα έμαθα την δεκαετία του 90' (μετά τα πόπ είδωλα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας που αναφέρεις) καθώς παράλληλα περνούσα την alternative εποχή της generation' X και χτυπιόμουν με Nirvana κ.α αλλά και με την φωνή του Πάυλου να μου τραγουδάει στα γουόκμαν ακόμα και όταν έπεφτα για ύπνο...μέχρι και στο όνειρό μου ήρθε ένα βράδυ...τα κατάφερα...χάχά...και σιγά σιγά έγινα και raver...χάχά !!!! Καλά...Πανούσης και Χάρρυ Κλύν....θεοί οι σάτυροι..!! Οι κασσέτες του Χάρρυ Κλύν έπαιζαν μονίμως στο αμάξι του θείου μου..ειδικά όταν πηγαίναμε διακοπές!!!
    Άχ...και αυτά τα ηλεκτρονικά, μέχρι το '95 καλά κρατούσαν ακόμα...πόσα πενηντάρικα έχουν φύγει στο τέτρις και στο bubble bobble με τις κολλητές μου τότε...πόρωση μιλάμε....αλλά χαλάγαμε πολύ χαρτζιλίκι εκεί...θυμάμαι που όταν μου τέλειωναν πιά τα πενηντάρικα...έ!..έκανα τράκα απο τους άλλους και πάντα μου δίνανε οι περισσότεροι....έρεε το χαρτζηλίκι τότεεε....χάχάχά....
    Όσο για το στύλ εμφάνισης του 80' σίγουρα ήταν πολύ κίτς αλλά απο την άλλη ήταν όπως ακριβώς τα λές...πειραματικό, πολύχρωμο και ο κόσμος πιό ανέμελος αλλά και ελαφρόμυαλος πολύ...ήταν και ένα ξέσπασμα απο την χρόνια καταπίεση πιστέυω...άσε που κάθε λίγο το κίτς του 80' με κάποιο τρόπο ξαναγίνεται της μόδας...δέν το έχεις παρατηρήσει..;..δέν υπάρχει έμπνευση πιά..!
    Πάντως...κι εγώ ψηφίζω ίντερνετ δαγκωτό αλλά τα κινητά κι εγώ δέν τα γουστάρω...πολύ χαίρομαι που μπορώ να έχω τόσες πληροφορίες ανά πάσα στιγμή και πιό πολύ που επικοινωνώ δημιουργικά με τυπάκια απίστευτα απο όλο τον πλανήτη..!!... αλλά έχω και ένα κόλλημα με τα παλιά αντικείμενα καί έτσι όπως κι εσύ..αγαπώ κασσέτες και βινύλια...τα οποία έχουν ανέβει και πάλι τα τελευταία χρόνια...οι κασσέτες πιστέυω περισσότερο για λόγους συλλεκτικούς και τα βινύλια..εκτός απο όλη αυτή τη γοητεία που έχει ένα βινύλιο και η όλη διαδικασία για να το ακούσεις είναι πιστέυω και επειδή έχουν πολύ καλύτερο και πιό καθαρό ήχο !!! Κι εγώ ζωγράφιζα τις κασσέτες μου και έγραφα τα ονόματα των συγκροτημάτων με περίτεχνα γράμματα....νομίζω πως έχω ακόμα μερικές..βέβαια όταν μασιόντουσαν οι κασσέτες...φρίκηηη...!!
    Κούνελε...θα μπορούσα να σου γράφω με τις ώρες...τί;!....μόνο εσύ θα γράφεις κατεβατά;!...αλλάαα, εντάξει σταματάω γιατί κουράστηκα λίγο και δέν θέλω να κουράζω κι ένα κουνελάκι...το οποίο είναι και λίγο...φονικό...χάχάχά..;ορ !!
    Πολύ μου άρεσε λοιπόν το 80's vs 00's και θα αναμένω και το δεύτερο μέρος !!!!
    Να είσαι καλά κούνελεεεε...μου αρέσει πολύ να επισκέπτομαι το λαγούμι σου..πάντα διασκεδάζω και εμπνέομαι....άντε ανοίγω φτερά και απογειώνομαι τώρα γιατί έχω πολλά να κάνωωω...φίουπ....φίουπ....φίουπ......
    Φιλιάααα.....:ο)))...φίουπ...φίουπ.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ω, γειά σου και πάλι νεράιδα. Είμαστε σχεδόν συνομήλικοι λοιπόν... Να πω εδώ πως είσαι άξια συν-ταξιδιώτης στις περιπλανήσεις μου, χρειάζεται ταξιδιάρικη διάθεση, όρεξη και φαντασία για να διαβάσει κανείς τα μεγάλα αφιερώματα μου και εσύ τις διαθέτεις με το παραπάνω!

    Να πω καταρχάς πως το δεύτερο μέρος του αφιερώματος είναι έτοιμο εδώ και καιρό, έπρεπε να είχα προσθέσει το λινκ ο χαζοκούνελος στο τέλος αυτού του κειμένου, για να μεταβαίνει ο αναγνώστης από το ένα στο άλλο, πφ. Το έκανα τώρα, με καθυστέρηση αρκετών μηνών! Μπορείς να δεις τη συνέχεια λοιπόν, να θυμηθείς πολλά ακόμα όμορφα από την παιδική μας ηλικία, και να σου αποκαλυφτεί το... τελικό σκορ της αναμέτρησης!!!

    Κατα τ' άλλα, για την μουσική έχεις δίκιο, τα alternative/gothic κλπ σχήματα των '80s εμείς ουσιαστικά τα ανακαλύψαμε στα '90s - παιδάκι είχα ως βασικά μουσικά ερεθίσματα, όπως και συ, κυρίως την ποπ της εποχής!

    Ώστε πέρασες και rave φάση στα '90s ε? Χαχα. Φορούσες και πολύχρωμες ψυχεδελικές μπλούζες?? Εγώ πάλι στα '90s θα λεγα πως ανήκα σε heavy metal φάση..

    Είμαι χαρούμενος που προλάβαμε τις κασέτες, άλλο δέσιμο, όπως και να το κάνουμε - αυτό το φάγωμα δεν υποφερόταν όντως βέβαια! Όσο αφορά τα βινύλια, αν και δεν έχω πικάπ ο ίδιος, αναγνωρίζω την ανωτερότητα τους, πραγματικά χαίρομαι που έχει επανέλθει κάπως η τάση τα τελευταία χρόνια (και με την κρίση στα cd), και υπάρχει κόσμος που την ψάχνει στο βινύλιο...

    Για το στυλ: Ναι, η απελευθέρωση των '80s, όπως σωστά γράφεις, ήταν και μια μορφή αντίδρασης απέναντι στην καταπίεση δεκαετιών, που ζούσαμε στην χώρα μας.... Για το εξωτερικό όμως, όπου δε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για "καταπίεση", τα '80s ήταν απλά... κιτς. :P

    Χμ, δεν έχεις και άδικο. Δεν υπάρχει έμπνευση σήμερα, βασικά νομίζω ζούμε σε μια εποχή όπου απουσιάζει το στυλ. Αντίθετα, έχει επικρατήσει η προχειρότητα. Μια άκρως αντι-δημιουργική εποχή (για τις πλειοψηφίες τουλάχιστον)...

    Θέλω να ξαναπάω στα ηλεκτρονικά ρε συ. :( Με χαρτζιλίκι, όπως τότε. :)

    Άντε, περιμένω να τα πούμε και στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος. Εκεί να δεις νοσταλγία που έχει να πέσει! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΜΠΡΑΒΟ!!!! όλα σωστά είμαι 68 κατάλαβες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή