19 Σεπτεμβρίου 2009

They Come Out When It's Dark - Ένα Αφιέρωμα στο Gothic {Part III}

~




A Dark Hole Within the Heart of London...


Μέσα στο κατακαλόκαιρο του 1982 μια παγωμένη τρύπα σκότους άνοιξε στα βάθη του Λονδίνου. Προσέλκυε τις σκοτεινές εκείνες φιγούρες που δεν αισθάνονταν άνετα στο φως του ήλιου και γυρνούσαν σα βαμπίρ μέσα στις νύχτες. Η τρύπα σταδιακά άρχισε να εξαπλώνει τη φήμη της, και στο τέλος κατέληξε να χαρακτηρίσει ένα ολόκληρο κίνημα στη γέννηση του. Και το όνομα αυτής της τρύπας: Batcave.

Το Batcave ήταν ένα μαγαζί που οργάνωνε συναυλίες και διάφορα happenings, όπως προβολές παλιών, ασπρόμαυρων ταινιών. Η ύπαρξη του ήταν μια σφήνα στην καρδιά του κυρίαρχου πνεύματος της εποχής, που ήθελε τη μουσική και τη διασκέδαση αποδεκτά απο το ευρύ κοινό και διαθέσιμα για άμεση κατανάλωση. Και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, καθώς το Batcave οφείλει την ύπαρξη του στο - γερασμένο τότε - punk κίνημα, του οποίου υπήρξε και διάδοχος. Οι θαμώνες του Batcave υπήρξαν ομάδες απο παράξενους νέους, ντυμένους στα μαύρα, με ακραία punk κουρέματα και piercing. Συχνά ήταν βαμμένοι με εξεζητημένους τρόπους - άντρες και γυναίκες.





Η δεκαετία του '80 όπως είπαμε στην εισαγωγή υπήρξε μια εποχή παρακμής. Το punk είχε πάψει να σοκάρει όπως πριν λίγα χρόνια που πρωτοεμφανίστηκε. Οι punks της εποχής αποζητούσαν μια νέα, εναλλακτική μορφή έκφρασης, ως απάντηση στην παρακμή - μια μορφή έκφρασης που αντιδρούσε και ταυτόχρονα αντανακλούσε την εποχή τους. Και κυρίως, κάτι που θα πήγαινε κόντρα στην ανερχόμενη τότε εμπορευματοποίηση της μουσικής - μη ξεχνάμε, η ίδια γενιά ήταν και η γενιά που είδε για πρώτη φορά το MTV.

Οι νέοι αυτοί σταδιακά ονομάστηκαν goths. Η μουσική και το στυλ που τους συνένωνε ονομάστηκε gothic, παραπέμποντας σε μια καλλιτεχνική ιστορία αιώνων. Και το Batcave υπήρξε το σημείο αναφοράς για όλους, η στοά που καθιέρωσε το gothic κίνημα, αναδεικνύοντας το μάλιστα απο το underground στο ευρύ κοινό.






Bela Lugosi's Dead


Κάναμε λοιπόν την εισαγωγή για το Batcave, πως να συνεχίσουμε τώρα. Χμ. Όπως είναι γνωστό, ένας βρυκόλακας πεθαίνει όταν τον καρφώνεις στην καρδιά. Ας πάμε λοιπόν κατευθείαν στην καρδιά του θέματος και στην κυκλοφορία του single "Bela Lugosi's Dead", απο ένα νεογέννητο συγκρότημα, τους Bauhaus. H χρονιά ήταν 1979. Το τραγούδι αυτό δεν θύμιζε τίποτα απ' ότι είχε ακουστεί ως τότε. Ατμοσφαιρικό, αντι-εμπορικό, σκοτεινό, παρανοικό. Ήταν punk? Όχι. Ήταν ροκ? Όχι.

Ήταν goth. Κανένας άλλος χαρακτηρισμός δεν περιέγραφε καλύτερα το στυλ αυτού του συγκροτήματος, όχι μόνο στη μουσική, αλλά και όσο αφορά την εμφάνιση του. Κανένας άλλος χαρακτηρισμός δεν περιέγραφε καλύτερα τον frontman του συγκροτήματος, Peter Murphy. Δεν είχε σημασία αν o όρος "goth" καθιερώθηκε πολύ αργότερα και οι ίδιοι οι Bauhaus έκαναν ό,τι έκαναν χωρίς να γνωρίζουν οτι αργότερα θα τους αποδιδόταν ο τίτλος των "πατέρων" του gothic. Σημασία έχει πως εδώ είχαμε κάτι εντελώς καινούργιο, που έμελε στη συνέχεια να εξαπλώσει τις σκοτεινές του ρίζες προς ένα σωρό κατευθύνσεις.






Ο Bela Lugosi υπήρξε ο original ερμηνευτής του Δράκουλα στην μεγάλη οθόνη, πίσω στη δεκαετία του '30. Ο θάνατος του έμελε συμβολικά να γεννήσει το goth μουσικό κίνημα. Οι νυχτερίδες είχαν αφήσει τον πύργο του πατέρα και είχαν ξαμοληθεί στον νυχτερινό ουρανό.

Αξίζει πάντως να πούμε πως στο τραγούδι είχε δοθεί τότε ο χαρακτηρισμός (απο το Smash Hits) "a nine minute gothic reggae single"!








Οι Προπάτορες


Οι ρίζες της gothic μουσικής ωστόσο βρίσκονται θαμμένες πίσω στον χρόνο, αχνοφέγγοντας κάτω απο τη γη σα σωρός απο κόκαλα... (πως τα λέω έτσι). Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί και αντικειμενικοί, οφείλουμε να αναζητήσουμε τις ρίζες βαθιά πίσω, ως την παλαιολιθική εποχή, τότε που οι άνθρωποι ζούσαν στις σπηλιές. Κάποτε ένας απο αυτούς πήρε δυο πέτρες και τις κοπάνησε μεταξύ τους. Ο ήχος που έβγαλαν του άρεσε και άρχισε να τις κοπανάει πιο δυνατά, με ρυθμό, ενώ οι γύρω του κουνούσαν με χαρά τα χέρια τους βγάζοντας άναρθρες κραυγές (πρωτόγονη μορφή χορού). Οι περισσότεροι όμως δεν άντεχαν την ηχορρύπανση και ένας απο αυτούς πήρε μια πέτρα και την έριξε στο κεφάλι του πρώτου εκείνου μουσικού - αποδεικνύοντας εξάλλου πως οι πρώτοι μουσικοί υπήρξαν σίγουρα μεταλλάδες ή γκοθάδες, μια που η πλειοψηφία δε μπορούσε να αντέξει την τέχνη τους. Επίσης, κάτι μου λέει πως πρέπει να σοβαρέψω γιατί αλλιώς με βλέπω να καταστρέφω το αφιέρωμα. :P

Κάνουμε ένα μεγάλο (τι μεγάλο δηλαδή, τιτάνιο) άλμα στον χρόνο και φτάνουμε στο επόμενο στάδιο της επιστημονικής παρουσίασης μας, απο την παλαιολιθική εποχή στη δεκαετία του '60 (προσπερνώντας κάτι χιλιάδες χρόνια μουσικής στο ενδιάμεσο, αλλά σιγα, δε πειράζει). Κάπου στα 1967 ένας δημοσιογράφος χαρακτήρισε τη μουσική των Doors ως "gothic rock". Η ίδια η φιγούρα του Jim Morrison υπήρξε πηγή έμπνευσης όσο ελάχιστες. Η χαρακτηριστική χροιά της φωνής του, ο τρόπος που τραγουδούσε - σχεδόν απαγγέλωντας - το στήσιμο του πάνω στη σκηνή. Οι στίχοι του υπήρξαν εσωστρεφείς, υπαρξιακοί, συχνά σκοτεινοί. Σε μια αισιόδοξη εποχή όπως τα sixties, ο Jim Morrison και οι Doors έμοιαζαν σαν πόρτες σε μια άλλη, σκοτεινότερη διάσταση.

Εξίσου σημαντική, τόσο μουσικά, όσο και εξαιτίας της επιρροής που άσκησε, στάθηκε η συμβολή των Velvet Underground. Το συγκρότημα του Lou Reed και το περίφημο ντεμπούτο τους με τη μπανάνα, επηρέασε καθοριστικά τη μετέπειτα μουσική σκηνή, ειδικότερα τις περισσότερο avant-garde και αρτιστικές πτυχές της.





Στη δεκαετία του '70 δέσποζε η φιγούρα του David Bowie και του κινήματος του glam. Εξεζητημένα ντυσίματα, θηλυπρεπές look, πόζα, ο τραγουδιστής ταυτόχρονα και showman (κάτι που υπήρξε και ο Alice Cooper, που τουλάχιστον όσο αφορά την θεατρικότητα του θα άσκησε σίγουρα και αυτός την δική του επιρροή). Το 1974 ο Bowie είχε χαρακτηρίσει με τη σειρά του το άλμπουμ του "Diamond Dogs" ως "gothic". Δεν έχει σημασία αν μουσικά η απόσταση ήταν τεράστια σε σχέση με το gothic όπως καθιερώθηκε. H μορφή, η φωνή και το στυλ του Bowie υπήρξαν καθοριστικά απο μονα τους. Γενικά η επιρροή του glam ήταν τέτοια, που θα φτάναμε να λέγαμε πως goth = punk + glam. Ωστόσο θα κάναμε λάθος, καθώς στην προκειμένη το άθροισμα δύο διαφορετικών μουσικών ειδών μας δίνει κάτι παραπάνω απο απλά τον συνδυασμό τους.

Η τέταρτη βασική μορφή που κλείνει την τετράδα των επιρροών υπήρξε ο Iggy Pop. Συνεργάτης του Bowie εξάλλου, κυκλοφορούσαν μαζί τον πρώτο του δίσκο "The Idiot" το 1977, άλμπουμ που έπαιζε στο repeat πολλών απο τα συγκροτήματα που έμελε να καθορίσουν στη συνέχεια τη gothic μουσική.


Απο το Post Punk στο Gothic


Κάπου μετά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70 ξέσπασε (σαν αυτοσχέδια βόμβα) η έκρηξη του punk. Αν το rock 'n roll στα '50s έκανε πολλούς γονείς τότε να ανησυχήσουν και να προβληματιστούν για τα "ήθη" των παιδιών τους, αν οι χίππηδες στα '60s τους τρόμαξαν με την ανατρεπτικότητα τους, η "λαίλαπα του punk" στα '70s προκάλεσε σίγουρα αισθήματα αηδίας και αποστροφής στους κάθε λογής συντηρητικούς.

Όσο οδεύαμε προς το τέλος της δεκαετίας πολλοί punks επέλεξαν περισσότερο πειραματικούς και λιγότερο άμεσους τρόπους για να εκφραστούν. Κάπου εκεί προέκυψε το post punk, μια περισσότερο "εναλλακτική" μορφή του punk rock. Απο τα πολλά και σημαντικά ονόματα του είδους, θα σταθούμε σε ένα μόνο, που υπήρξε καθοριστικό. Αναφέρομαι φυσικά στους Joy Division, οι οποίοι με δύο μόλις κανονικά albums επηρέασαν όσο ελάχιστα τη μουσική της δεκαετίας του '80. Στις φωτογραφίες τους ξεχωρίζει η σκυθρωπή φιγούρα του Ian Curtis. Ερμηνεύοντας με την χαρακτηριστική του φωνή τους βαθύτατους, πεσιμιστικούς του στίχους, συνοδευόμενος απο τον μινιμαλιστικό ρυθμό της μουσικής τους, ο Ian Curtis άφησε μια μεγάλη κληρονομιά που δε πρόλαβε να δει να καρπίζει, καθώς έδωσε τέλος στη ζωή του μόλις έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου. Όσοι δεν έχετε δει ακόμα το "Control", την ταινία γύρω απο τη ζωή του Ian Curtis, προτείνω να τη δείτε οπωσδήποτε...







Οι εναπομείναντες Joy Division συνέχισαν και μετά τον θάνατο του Ian ως New Order, σημειώνοντας τη δική τους ιστορία στη μουσική της δεκαετίας του '80, η οποία όμως είναι θέμα για κάποια άλλη φορά ίσως. Οι Joy Division στα χρόνια της δημοτικότητας τους είχαν χαρακτηριστεί πολλές φορές ως "gothic" απο δημοσιογράφους που κάλυπταν τα live τους, κυρίως για να τεθούν σε αντιπαράθεση με τα pop mainstream συγκροτήματα της εποχής. Στυλιστικά η επιρροή τους στο goth ήταν μηδαμινή - το μάλλον casual και απλό look τους θεωρούνταν μάλιστα πολύ "a-sexy" για τα δεδομένα του gothic. Επίσης, ήταν υπερβολικά "δημοφιλείς" για να αποτελέσουν πρότυπα για τους πρώιμους γότθους, που έλκονταν απο περισσότερο underground καταστάσεις. Μουσικά όμως, όσο και στιχουργικά, η επιρροή που άσκησαν στο goth υπήρξε αναμφισβήτητη.





Την ίδια εποχή που μεσουρανούσαν οι Joy Division έκανε την εμφάνιση της και μια μαύρη γάτα, που κινούσε με νόημα τη λυγερόκορμη φιγούρα της πάνω στη σκηνή... Είχε μεν punk αισθητική, αλλά εξέπνεε έντονο ερωτισμό με τις κινήσεις και τις ερμηνείες της. Αυτή ήταν η Siouxsie, της οποίας οι Siouxsie and the Banshees ξεπήδησαν απο το punk όπως τόσα άλλα συγκροτήματα, για να μετεξελιχτούν σε ορόσημο του goth κινήματος. Η Siouxsie φάνταζε σαν μάγισσα του 17ου αιώνα που είχε γλιτώσει την πυρά και είχε ταξιδέψει στον χρόνο. Με ένα μικρόφωνο πια στο χέρι ύφαινε σκοτεινούς ύμνους με την χαρακτηριστική, νιαουριστή φωνή της. Οι ίδιοι οι Banshees την περίοδο εκείνη, προς τα τέλη της δεκαετίας του '70, είχαν επιδοθεί στην ανάγνωση έργων του Poe και φαίνεται προσάρμοσαν το σκοτεινό αυτό στυλ στη μουσική τους, η οποία απο το περισσότερο εξωστρεφές punk των πρώτων ημερών είχε μεταμορφωθεί σε κάτι διαφορετικό.

Η Siouxsie εξάλλου στάθηκε καταλυτική και για έναν άλλο λόγο. Ήταν η πρώτη γυναίκα που μεταμόρφωσε τον εαυτό της, υιοθετώντας το "punk-vamp look", ντυμένη στα αραχνούφαντα και στα μαύρα, με το χαρακτηριστικό πεταχτό μαλλί και το έντονα βαμμένο άσπρο πρόσωπο. Η Siouxsie προσέδωσε στο αγέννητο ακόμα goth τον ερωτισμό του και αποτέλεσε το πρότυπο πάνω στο οποίο θα στηρίζονταν όλες οι επόμενες γυναίκες που θα υιοθετούσαν αυτό το στυλ.








Και με τη Siouxsie και τους Joy Division μπαίνουμε στην ευλογημένη δεκαετία του '80, τη δεκαετία της παρακμής που περιγράφαμε στην εισαγωγή. Σε μια εποχή που τα πάντα κινούνταν με ραγδαίους ρυθμούς και η μουσική φλέρταρε όλο και περισσότερο με τη showbiz, ακόμα και το punk είχε χάσει πια τον παλιό δυναμισμό και την ανατρεπτική του δύναμη. Οι punks της εποχής στρέφονταν περισσότερο προς τα μέσα, απαρνούμενοι το φως της μέρας. Κάπου εκεί ήταν που έκαναν την εμφάνιση τους και οι Bauhaus, που αναφέραμε στην αρχή. Οι Joy Division ήταν περισσότερο post punk, οι Siouxsie and the Banshees περισσότερο punk (στην αρχή), οι Bauhaus όμως ήταν το πρώτο συγκρότημα για το οποίο θα έλεγε κανείς πως υπήρξαν gothic απο την κορυφή ως τα νύχια, τόσο μουσικά, όσο και απο άποψη στίχων και εμφάνισης.

Αν και οι ίδιοι δεν αυτοαποκαλούνταν έτσι, ούτε είχαν επίγνωση οτι ανήκαν σε κάποιο "κίνημα". Στην ουσία η καθιέρωση του "gothic" ως ευδιάκριτου πια μουσικού στυλ και κινήματος επήλθε μετά απο μερικά χρόνια, όταν πλέον αναγνωρίστηκαν και τα συγκροτήματα που αναφέραμε ως μέλη του ίδιου φαινομένου. Καθοριστική για την εδραίωση αυτή στάθηκε η δημιουργία και η επίδραση του Batcave.





Το Batcave και η καθιέρωση του gothic


Στα πρώτα χρόνια των eighties λοιπόν μια μερίδα των punks είχε διαφοροποιηθεί. Ντύνονταν στα μαύρα, συχνά σε ρούχα που παρέπεμπαν στην βικτωριανή εποχή και τον 19ο αιώνα, και έβαφαν τα πρόσωπα τους άσπρα, στα πρότυπα των νέων εκείνων συγκροτημάτων που είχαν αρχίσει να ξεπετάγονται. Οι punks αυτοί έπιαναν τον εαυτό τους να έλκεται απο τη γοτθική λογοτεχνία, τις ιστορίες με τους βρυκόλακες, την σκοτεινή ποίηση, ενώ η αρχιτεκτονική των μεγάλων καθεδρικών ναών τους έξαπτε τη φαντασία. Γυρνούσαν την πλάτη τους σε μια κοινωνία που τους απογοήτευε και έστρεφαν το βλέμμα τους στον μεσαίωνα, όπως τον είχε εξιδανικεύσει ο Ρομαντισμός. Οι punks αυτοί είχαν τη δική τους σκοτεινή φωλιά, στο Soho του Λονδίνου, και η φωλιά αυτή ήταν το Batcave.

Ξεκίνησε το 1982 περισσότερο ως ένας underground, εναλλακτικός μουσικός χώρος που έδινε έμφαση στο glam και στην ηλεκτρονική μουσική της εποχής, με μια σκοτεινότερη όμως απόχρωση, εμπνευσμένη απο τις ιστορίες τρόμου. Πήγαινε κόντρα στη δημοφιλή μουσική τάση των "new romantics", που στηρίζονταν σε εύπεπτες ερωτικές ποπ μελωδίες και σημείωναν μεγάλη επιτυχία στα charts (χαρακτηριστικό παράδειγμα των new romantics, οι Duran Duran). Πέραν της μουσικής γίνονταν στο Batcave και events, όπως η προβολή παλιών ασπρόμαυρων ταινιών. Σύντομα άρχισαν να δίνουν live δεκάδες συγκροτήματα που έμελε να συνδέσουν το όνομα τους με το νεογέννητο goth κίνημα.



(Specimen)


Ένα απο τα συκγροτήματα αυτά ήταν οι Sex Gang Children. Η ιστορία γύρω απο τον τραγουδιστή τους, Andy Sex Gang, παρουσιάζει ενδιαφέρον καθώς σχετίζεται με την καθιέρωση του ονόματος "goth". Ο Andy Sex Gang λοιπόν ήταν πολύ ιδιαίτερος τύπος. Έμενε σε ένα παλιό βικτωριανό σπίτι, στο ρετιρέ, και ντυνόταν σε παλιά μαύρα ρούχα. Συχνά καλούσε σπίτι του για τσάι διάφορους φίλους και επισκέπτες του Batcave. Τους υποδεχόταν ντυμένος και βαμμένος, ενώ έπαιζαν στο πικαπ άλμπουμ της Edith Piaf και ήταν ανοιχτές 15 τηλεοράσεις ταυτόχρονα. Οι επισκέπτες και οπαδοί του συγκροτήματος του έμοιαζαν, μαυροντυμένες φιγούρες με βαψίματα και εξεζητημένα κουρέματα, βγαλμένες απο κάποια άλλη εποχή ή ''ισως απο τη φαντασία κάποιου μυθιστοριογράφου. Ο Ian Astbury, τραγουδιστής ενός απο τα σημαντικά συγκροτήματα του Batcave, των Southern Death Cult (μετέπειτα The Cult), αποκαλούσε τον Andy Sex Gang "Count Visigoth", που σαν άλλος Κόμης Βησιγότθος ατενίζει τον κόσμο απο την κορυφή του πύργου του, του ρετιρέ του βικτωριανού σπιτιού του. Τους επισκέπτες και οπαδούς τους τους αποκαλούσε με τη σειρά τους "goths", γότθοι.






Σταδιακά η ονομασία αυτή καθιερώθηκε για όλα τα μέλη και τα συγκροτήματα του κινήματος. Ένα απο αυτά ήταν και οι Alien Sex Fiend, του κύριου και της κυρίας Fiend, απο τα πλέον χαρακτηριστικά συγκροτήματα της εποχής, με το δικό του cult κοινό, που η εμφάνιση τους αντανακλούσε πλήρως τις εξεζητημένες νέες τάσεις. Οι Alien Sex Fiend συνέδεσαν το όνομα τους όχι μόνο με το πρώιμο goth, αλλά και με το psychobilly, επηρεασμένο καθώς ήταν απο τις ταινίες τρόμου. Άλλο σημαντικό συγκρότημα υπήρξαν οι Specimen, των οποίων ο τραγουδιστής Ollie Wilson υπήρξε και ο ιδρυτής του Batcave. Μορφή και έμβλημα του συγκροτήματος έγινε όμως ο πληκτράς Jonny Slut (πράγμα σπάνιο για keyboard player να ξεχωρίσει τόσο), με την πάρα πολύ χαρακτηριστική του εμφάνιση...




(Jonny Slut)


Τελικά, τον Οκτώβρη του 1982 οι Bauhaus κυκλοφόρησαν τη διασκευή τους στο "Ziggy Stardust" του David Bowie. Το τραγούδι σημείωσε μεγάλη επιτυχία, τους ανέβασε ψηλά στα charts, οι Bauhaus παρουσιάστηκαν στην εκπομπή Top of the Pops και έγιναν εξώφυλλο στο δημοφιλές περιοδικό "Smash Hits". Αυτό ήταν. Τον ίδιο μήνα οι Southern Death Cult γίνονταν εξώφυλλο στο "NME" και οι Sex Gang Children στο "Noise!". Το νέο κίνημα είχε πλεόν αναδειχτεί απο το underground και είχε καθιερωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου, ως κάτι διαφορετικό. Κάπου εκεί, γύρω στα τέλη του '82 με τις αρχές του '83, καθιερώθηκε οριστικά πλέον ο όρος "gothic" ως επίσημη ονομασία του.







Η Batcave υπήρξε η καρδιά, ο πυρήνας του κινήματος. Όλο και περισσότερος κόσμος συνέρεε εκεί, με αποτέλεσμα σταδιακά να αναδειχτεί και να εξαπλώσει τη φήμη της. Σε λίγο καιρό πολλές νέες νυχτεριδοφωλιές ξεφύτρωσαν σε διάφορα μέρη της Αγγλίας, με την Batcave πάντα να αποτελεί τη μήτρα όλων. Το κάτω βίντεο είναι ένα πολύ ωραίο απόσπασμα απο ένα documentary σχετικό με την Batcave, που αποτυπώνει πλήρως το πνεύμα της εποχής.








Gothic: Βασικά Χαρακτηριστικά


Το gothic ξεπήδησε λοιπόν απο το punk και ανάμεσα στο punk και το πρώιμο goth υπήρχε ο βασικός συνδετικός κρίκος της εναντίωσης τους στα κυρίαρχα μουσικά (και κοινωνικά) ρεύματα και η τάση να προκαλούν με το πολύ ιδιαίτερο στυλ τους. Οι ίδιοι οι goths εξάλλου έμοιαζαν με punks, μόνο που προτιμούσαν τα μαύρα ντυσίματα και μαλλιά, τα ρούχα του 19ου αιώνα και το έντονο βάψιμο.


Μουσικά το goth ήταν περισσότερο εσωστρεφές σε σχέση με το punk. Υπήρχαν ξεσπάσματα μεν, κατά κύριο λόγο όμως η έμφαση δινόταν στην ατμόσφαιρα και όχι στην επιθετικότητα. Χαρακτηριστικό του gothic το rhythm section, που διατηρεί έναν σχεδόν επαναλαμβανόμενο, υπνωτιστικό ρυθμό καθ' όλη τη διάρκεια του τραγουδιού, και έχει την πρωτοκαθεδρία σε σχέση με τις παραμορφωμένες κιθάρες. Τα φωνητικά είναι πιο βαριά, συχνά "δρακουλιάρικα". Οι στίχοι στρέφονται προς τα μέσα και γίνονται περισσότερο συμβολικοί και ψυχολογικοί, αν και η κοινωνική κριτική δεν εγκαταλείπεται πλήρως. Κυριαρχεί διάχυτος ένας σκοτεινός ερωτισμός και η σύζευξη του φωτός με το σκοτάδι - με έλξη προς το δεύτερο φυσικά. Οι παραπομπές στη λογοτεχνία και την ποίηση πολλές, ενώ ο μεσαίωνας και τα vampyres έγιναν εμβλήματα του κινήματος.


Αντίκρυ του Ατλαντικού και Πάλι Πίσω


Κατ' ανάλογο επίσης τρόπο με τη γοτθική τέχνη και τον ρομαντισμό του 19ου αιώνα, το goth χαρακτηριζόταν απο μια τάση επιστροφής προς τη φύση - σύντομα δεν ήταν λίγα τα συγκροτήματα με παγανιστική φιλοσοφία που θα έκαναν την εμφάνιση τους. Αντίστοιχα, υπήρχε μια έντονη αντιχριστιανική τάση σε πολλά απο αυτά, που έφτανε ως το μίσος απέναντι στην οργανωμένη μορφή του χριστιανισμού. Εδώ ταιριάζει να αναφέρουμε το συγκρότημα που εγκαινίασε αυτό το είδος στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Ο λόγος για τους Christian Death, η μουσική των οποίων ονομάστηκε "death rock", αλλά στην ουσία (αφήνοντας τις επιφανειακές διαφορές) δεν ήταν παρά η αμερικάνικη μετενσάρκωση του gothic, όπως το είχαν καθιερώσει οι Bauhaus. Εκ τοτε οι όροι death rock και gothic τείνουν να χρησιμοποιούνται ξεχωριστά, αν και βασικά για μένα συνιστούν όψεις του ίδιου νομίσματος. Οι Christian Death και οι ακόλουθοι τους ασπάστηκαν την περισσότερο επιθετική όψη του goth, αφήνοντας πίσω τους δίσκους που άφησαν τη δική τους ιστορία στον χώρο.

(οι Christian Death το 1979 και στα μέσα της δεκαετίας του 80)









Άλλα συγκροτήματα της πρώτης εκείνης φάσης του gothic υπήρξαν οι UK Decay (απο τα πρώτα συγκροτήματα που καθιέρωσαν τη γενικότερη ενασχόληση με δράκουλες και άλλα τέτοια), Gene Loves Jezebel, X-MAL Deutchland, Theatre of Hate, Virgin Prunes, Danse Society και Play Dead (οι τελευταίοι απο τα πλέον επιδραστικά γκρουπ στο μεταγενέστερο gothic rock). Πολλά απο αυτά δε θυμίζουν σε τίποτα σχεδόν τις σύγχρονες παραλλαγές εκείνου που θεωρείται "gothic" απο τον πολύ κόσμο. Υπήρξαν όμως οι μπάντες που συνέδεσαν άρρηκτα το όνομα τους με το κίνημα την εποχή που αποκτούσε την ξεχωριστή του ταυτότητα.


Και φυσικά οι Cure. Όποιος ασχολείται έστω και
ελάχιστα με τη μουσική τους γνωρίζει. Οι Cure έμελε να αποτελέσουν ένα απο τα ελάχιστα συγκροτήματα της εποχής του Batcave (συχνοί θαμώνες του) που θα εκτοξεύονταν στο mainstream κοινό, αλλάζοντας στην πορεία ριζικά τον ήχο τους και πειραματιζόμενοι με ένα σωρό μουσικά ήδη στην ουσία, καθιστώντας πλέον αδύνατο να τους τοποθετήσουμε κάτω απο μια ταμπέλα. Αλλά όσο και αν ο όρος "gothic" είναι περιοριστικός και δε καλύπτει παρά ένα μέρος της μουσικής τους, οι Cure συνέβαλαν όσο ελάχιστοι στην εξάπλωση του goth κινήματος. Η μαυροντυμένη, με τα κόκκινα χείλη και με τα πεταχτά μαλλιά φιγούρα του Robert Smith παραμένει εμβληματική. O Smith υπήρξε εξάλλου φίλος και συνεργάτης για ένα χρονικό διάστημα με την Siouxsie, παίζοντας κιθάρα για τη μπάντα σε αρκετά live (ενώ με το έτερο ιδρυτικό μέλος των Siouxsie and the Banshees, Steven Severin, είχαν σχηματίσει τους The Glove, κυκλοφορώντας το "Blue Sunshine" άλμπουμ, που αξίζει να τσεκάρετε).


Οι Cure ήταν τόσο ξεχωριστή περίπτωση συγκροτήματος, που έπειτα απο ένα σκοτεινό όσο δε πάει άλμπουμ όπως το "Pornography" του 1982, που διακατεχόταν απο τον απόλυτο μηδενισμό και μια σχεδόν θανατολατρεία, μας παρέδωσαν το "Japanese Whispers" έναν χρόνο μετά, με
μια ολική αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης και χαρούμενους ποπ/new wave/electro ρυθμούς.

Τι είχε πει ο Smith πολλά χρόνια μετά σχετικά με το Batcave και τον γενικότερο "ρομαντισμό του θανάτου"? "We used to go to the Batcave because we got in free and it was a good atmosphere and the people were really nice. But the music was auful! That whole romanticism of death! Anyone who's ever experienced death first hand could tell you there's nothing romantic about it". (απο το άρθρο "The Gloom Generation" της Suzan Colon, του 1997)







Ανανέωση: Η Επέλαση του Gothic Rock


Μετά τα μισά των '80ς το gothic είχε πλέον καθιερωθεί. Ένα μπάσταρδο μικρό βαμπίρ που έτρεχε σαν τρελό στους νυχτερινούς βρετανικούς δρόμους. Ωστόσο, οι περισσότερες απο τις μπάντες του παρελθόντος είχαν ή διαλυθεί (Bauhaus, Southern Death Cult, Sex Gang Children, UK Decay), ή είχαν αλλάξει μουσική κατεύθυνση, αφήνοντας τις πολλές μαυρίλες στην άκρη (όπως οι Cure). Το ίδιο το gothic look είχε διαφοροποιηθεί. Τα μοικάνα και πανκ κουρέματα άρχισαν να δίνουν τη θέση τους στα μακριά μαλλιά, ενώ στο ντύσιμο αποκτούσε μεγαλύτερη έμφαση το στοιχείο της κομψότητας παρά του τρόμου.

Ο γοτθικός βρυκόλακας λοιπόν χρειαζόταν νέους πρωταγωνιστές, "φρέσκο αίμα" (χεχεχε). Σύντομα, νέες μπάντες πρόσφεραν εθελοντικά τον εαυτό τους στον ανίερο βωμό του gothic. (σοβαρέεεψου).

Κατά παράδοξο τρόπο, η ανανέωση που επήλθε στην συνέχεια θα σφράγιζε τόσο πολύ το gothic κίνημα, σε βαθμό που το δεύτερο μισό των '80s να θεωρείται το απόγειο του. Τότε έκαναν την εμφάνιση τους οι περισσότερες απο τις μπάντες που μας έρχονται κατά νου σήμερα ως "gothic" και που θα επηρέαζαν περισσότερο απο όλες τους μεταγενέστερους. Καθοριστικός παράγοντας σ' αυτό στάθηκε η σύζευξη του goth ήχου με το rock. Απο τα μισά των '80s και έπειτα μιλούσαμε για gothic rock. Τα παιδιά των Joy Division και των Bauhaus άκουγαν επίσης Led Zeppelin, Rolling Stones, Black Sabbath, ως και Motorhead.

To σημαντικότερο απο τα παιδιά αυτά υπήρξαν σαφέστατα οι Sisters of Mercy. Υπήρχαν ήδη απο τις αρχές της δεκαετίας, ενώ το 1983 μας είχαν δώσει την πρώιμη μορφή του περίφημου "Temple of Love", ένα απο τα πιο αναγνωρίσιμα gothic rock κομμάτια όλων των εποχών. Η κυκλοφορία του ντεμπούτου τους "First and Last and Always" το 1985 υπήρξε σταθμός για το gothic κίνημα, όπως είχε υπάρξει σταθμός η κυκλοφορία του ντεμπούτου των Bauhaus. Η συνεργασία των Andrew Eldritch, Wayne Hussey, Gary Marx, Craig Adams και φυσικά του περίφημου Doctor Avalanche, του drum machine, άφησε εποχή.







Στην πορεία οι Sisters διέλυσαν, ακολουθώντας τους δικούς τους δρόμους. Ο Eldritch συνέχισε με τους Sisters, παρουσιάζοντας μας ένα εντελώς διαφορετικό αλλά εξίσου σπουδαίο πρόσωπο με τα επόμενα δύο άλμπουμ. Η βαριά, μπάσα φωνή του - επηρεασμένη σαφώς απο τους Bowie, Iggy Pop και Ian Curtis - έμελε να συνδεθεί αμετάκλητα με το gothic απο κει και στο εξής, σε σημείο που όλα τα συγκροτήματα που έπαιζαν gothic αισθάνονταν πως έπρεπε να τραγουδάνε σα τον Eldritch! Κάτι που είχε ως συνέπεια μερικούς σπουδαίους, αλλά και αρκετούς τραγελαφικούς διαδόχους στη συνέχεια. :)







Ο Wayne Hussey σχημάτισε τους The Mission. Άλλη τεράστια μπάντα, που έδινε έμφαση στη μελωδικότερη και πιο ρομαντική όψη του gothic rock, μας παρέδωσε πολύ αγαπημένους δίσκους και τραγούδια που έμειναν διαχρονικά. Όσο αφορά τον Gary Marx, αυτός σχημάτισε τους Ghost Dance. Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσαμε να πούμε πως η διάσπαση των Sisters δεν είχε άσχημα αποτελέσματα, αφού όλα τα μέλη τους ακολούθησαν δημιουργικούς δρόμους. Ποιός ξέρει βέβαια τι θα λέγαμε αν παρέμεναν ενωμένοι? Κάτι τέτοια ερωτήματα δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα βέβαια... Ας απολαύσουμε τους Mission σε μια αγαπημένη στιγμή.







She's got her head in the clouds
she's got the stars in her eyes
and she's dancing with a dream in her heart
she's got the wind in her hair
moonchild shining bright
and she's dancing, with a dream in her heart
...







Με συγκροτήματα όπως οι Sisters ή οι Mission το gothic rock (πλέον) είχε εκτινάξει την δημοτικότητα του. Το αρχικό underground πλαίσιο ανήκε στο παρελθόν, το ίδιο και οι μέρες του Batcave. Πάρα πολλά συγκροτήματα ξεπετάγονταν σα φυλλαράκια απο το goth φυτό, που προσπαθούσαν να μιμηθούν τους Sisters και τους ομοίους τους. Η goth κουλτούρα είχε διαδοθεί και πολλά goth τραγούδια χορεύονταν στα σκοτεινά club της εποχής (κάτι που γίνεται και σήμερα). Ανάμεσα στα συγκροτήματα της εποχής ανήκουν ονόματα όπως οι Rosetta Stone, And Also The Trees, Balaam and the Angel, Clan of Xymox, The March Violets.

Και φυσικά οι τεράστιοι Fields of the Nephilim του μάγιστρου Carl McCoy. Οι Fields υπήρξαν απο τα σπουδαιότερα συγκροτήματα της γενιάς τους, που οχι μόνο συνέδεσαν το όνομα τους με την έκρηξη του gothic rock, αλλά και προχώρησαν πολύ πέρα απο τα στεγανά του ήχου τους, πειραματιζόμενοι με εντελώς νέα στοιχεία και παράγοντας δίσκους-μνημεία. Σκοτεινή θεματολογία, βαθιά επηρεασμένη απο τη μυθοπλασία του Lovecraft, έντονα αποκρυφιστικά στοιχεία και μια φωνή που σε σημεία φάνταζε βγαλμένη απο το έρεβος το ίδιο. Αλλού πάλι ο ήχος και η φωνή γινόταν τραχιά, σκληρή, συνοδευόμενη με δυνατές rock 'n roll κιθάρες. Εκεί που η σκοτεινή φύση του gothic και ο rock δυναμισμός ένωσαν με τον πιο αποτελεσματικό ίσως τρόπο τις δυνάμεις τους.









Ψηφιακά Περάσματα



Με συγκροτήματα όπως οι Sisters, οι Mission και οι Fields το gothic rock είχε φτάσει στο αποκορύφωμα του. Η συνέχεια έμελε να είναι περισσότερο πολυμορφική και να απλώσει τα κλαδιά της σε εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους μουσικές κατευθύνσεις. Μια απο τις κατευθύνσεις αυτές ήταν και η ηλεκτρονική μουσική. Ήδη απο τις πρώτες μέρες του Batcave υπήρχε μια έλξη προς τους ηλεκτρονικούς ήχους, με τους οποίους εξάλλου είχαν πειραματιστεί οι προπάτορες του είδους όπως ο Bowie. Στην πορεία πολλοί goths θα επέλεγαν περισσότερο electro και synth ήχους για να εκφραστούν, αφήνοντας τις κιθάρες στο πλάι. To στυλ αυτό ονομάστηκε dark wave, και είχε προσελκύσει πολλά απο τα goth σχήματα της εποχής (όπως οι Cure, οι Bauhaus, οι Siouxsie and the Banshees, και οι Clan of Xymox). Η διαδικασία αυτή έφτασε στο αποκορύφωμα της κατά τη δεκαετία του '90. Αξίζει ωστόσο εδώ να αναφερθούμε σε μια απο τις πολύ χαρακτηριστικές φιγούρες του είδους, την Anne Clark, τα σκοτεινά ηχοτρόπια της οποίας ντύνουν υπέροχους, ποιητικούς στίχους, τους οποίους περισσότερο απαγγέλει παρα τραγουδάει με την χαρακτηριστική της φωνή. Στίχοι που άγγιζαν όχι μόνο βαθιά εσωτερικά ζητήματα, αλλά προσέγγιζαν και τις περισσότερο κοινωνικές πτυχές της πραγματικότητας, ασκώντας δριμύτατη κριτική στο κοινωνικό κατεστημένο...




Through these city nightmares you'd walk with me
And we talk of it with idealistic assurance
That it wouldn't tear us apart.
We keep our heads above the blackened water
But there's no room for ideals in this mechanical place
And you're gone now
and you're gone now
gone now.
Through a grimy window that I can't keep clean
Through billowing smoke that swallowed the sun
You're nowhere to be seen
you're nowhere to be seen
seen.
Do you think our desires still burn?
I guess it was desires that tore us apart.
There has to be passion
there has to be passion
passion.
A passion for living
sunriving and that means detachment.
Everybody has a weapon to fight you with
To beat you with when you are down.
There were too many defences between us.
Doubting all the time
fearing all the time...







Κάπου εδώ πρέπει να αναφερθούμε και στους Depeche Mode. Το μουσικό αυτό μεγαθήριο ταιριάζει στο αφιέρωμα, τόσο λόγω του κοινού που τους άκουγε στα 80s (θα βρει κανείς πολλούς "γότθους" ανάμεσα του), όσο και γιατί τα albums που μας παρέδωσαν κυρίως στο δεύτερο μισό της δεκαετίας (ως και το "Violator") βρίσκονται δίπλα στο σκοτεινό στυλ πολλών darkwave groups. Και επηρέασαν καθοριστικά τα συγκροτήματα που επέλεξαν να ακολουθήσουν έναν παρόμοιο δρόμο στα nineties. Η διαφορά ήταν πως οι Depeche υπήρξαν και pop, εξαπλώνοντας τη φήμη τους σε όλο το mainstream, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία και γράφοντας τραγούδια που άφησαν εποχή. Θα επανέλθουμε σε επόμενο μέρος στους Depeche. Γαι την ώρα, πάρτε κάτι απ' τα πολύ παλιά. :)







Ταξίδια σε άλλους κόσμους


Αναφερθήκαμε λοιπόν στις βασικές πτυχές της μουσικής αυτής στη δεκαετία του '80. Ξεκινήσαμε με τον κορμό της, με τα αρχικά συγκροτήματα της εποχής του Batcave. Προχωρήσαμε στο gothic rock του δεύτερου μισού των '80ς. Αναφερθήκαμε στο dark wave και στα ηλεκτρονικά περάσματα (έστω και λιγότερο αναλυτικά, μια που ομολογώ πως πρώτα απ' όλα είμαστε του rock εδώ και ψάχνουμε περισσότερο αυτόν τον χώρο). Τι μένει?

Σίγουρα δε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τη δεκαετία του '80 και να μην αναφερθούμε στις περισσότερο "ονειρικές" και "ταξιδιάρικες" πτυχές αυτής της μουσικής σκηνής. Και εδώ αναφέρομαι στους Cocteau Twins, οι οποίοι μας παρέδωσαν δίσκους που προσέδωσαν έναν άλλο τόνο στα σκοτεινά ηχοτρόπια της εποχής. Το goth δεν ήταν μόνο βαμπίρ και δεν ήταν μόνο πεσιμισμός. Ούτε απαραίτητα κατεστραμμένοι έρωτες κλπ. Υπήρχε και εκείνη η ταξιδιάρικη, η βαθύτατα ρομαντική πλευρά του, ένα άσπρο λουλούδι καταμεσίς των μαύρων. Οι Cocteau Twins χαρακτηρίζονταν απο την ονειρική φωνή της Elizabeth Fraser, και τα τραγούδια τους φάνταζαν σαν λευκόχρωμα άρματα που σε μετάφεραν σε άλλες διαστάσεις, κάπου μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Εξίσου "ethereal" και μαγευτική υπήρξε και η φωνή της Julianne Regan των All About Eve, συγκρότημα που εμφανίστηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας και επηρέασε καθοριστικά όλο το κύμα των συγκροτημάτων με γυναικεία φωνητικά που θα σάρωνε τα 90s.




(Cocteau Twins και All About Eve)



Και αν κάποια συγκροτήματα είχαν την ικανότητα να σε ταξιδέψουν μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, κάποια άλλα πάλι μπορούσαν να σε ταξιδέψουν πίσω στον χρόνο, ως τις σκοτεινές απαρχές ολόκληρου του gothic κινήματος, πίσω στα βάθη του Μεσαίωνα. Τέτοιοι ήταν οι Dead Can Dance, των οποίων η μαγευτική μουσική βρίσκεται μαζί με τους μεγάλους καθεδρικούς και τους μεσαιωνικούς πίνακες, όντας υψηλή τέχνη η ίδια. Συγκρότημα που ξεκίνησε παίζοντας dark wave/gothic, και προχώρησε σε περισσότερο medieval και ethereal μουσικές στη πορεία, φτάνοντας ως και στη world music στη δεκαετία του '90. Σκοτεινός ρομαντισμός, η σύζευξη του φωτός με το σκοτάδι, το ταξίδι στο παρελθόν, όλα όσα χαρακτήριζαν την ιστορία της γοτθικής τέχνης βρίσκονταν εκεί. Φωνή σαν της Lisa Gerrard απλά δεν έχει υπάρξει άλλη. Oι Dead Can Dance υπήρξαν gothic όχι με την έννοια που υπήρξαν οι Bauhaus ή τα συγκροτήματα της εποχής, αλλά αγγίζοντας την ουσία της ίδιας της γοτθικής τέχνης, όπως αναδείχτηκε στα χρόνια του Μεσαίωνα...

Να και ένα βίντεο που έφτιαξα ειδικά για το αφιέρωμα. Συνδέει τα δύο προηγούμενα μέρη με το σημερινό, παρουσιάζοντας εικόνες γοτθικής τέχνης συνοδευόμενες απο την μοναδική μουσική των Dead Can Dance...







Προτεινόμενοι Δίσκοι


Bauhaus - 1979-1983 Volume One


Θα πρότεινα τον πρώτο δίσκο των Bauhaus, "In The Flat Field", ωστόσο η συλλογή αυτή περιλαμβάνει όλα σχεδόν τα τραγούδια
του ντεμπούτου καθώς και το περίφημο Bela Lugosi's Dead, είναι επομένως περισσότερο πλήρης. Εδώ έχουμε τραγούδια ορόσημα του gothic. Τι να πούμε για το "Stigmata Martyr", το "St Vitus Dance" ή το "Dark Entries". Αξιοσημείωτο είναι πάντως οτι οι Bauhaus ποτέ δεν πήραν τους εαυτούς τους εντελώς στα σοβαρά, κάτι που φαίνεται και σε ορισμένες περισσότερο χιουμοριστικές πλευρές του δίσκου.



Joy Division - Unknown Pleasures (1979)


Αν και πολύς κόσμος θεωρεί το επόμενο τους "Closer" ως το κορυφαίο άλμπουμ τους, προσωπικά προτιμώ το "ενδιάμεσο" στις punk μέρες τους και στη αχαλίνωτη εσωστρέφεια του Closer, Unknown Pleasures. Τότε υπήρχε ακόμα κάποιο φως στο τούνελ. Τραγούδια όπως το "New Dawn Fades", "She's Lost Control", "Disorder" είναι κλασικά. Οι στίχοι βαθύτατοι και οι ερμηνείες του Curtis μοναδικές. Για να είμαι ειλικρινής πάντως, πάντα μου άρεσαν πιο πολύ οι πρώιμες μέρες των Joy Division, με περισσότερο δυναμικά τραγούδια όπως τα "Warsaw" ή το "Transmission", που τα βρίσκει κανείς σε συλλογές. Επίσης, η ταινία "Control" ήταν απλά καταπληκτική.



Siouxsie and the Banshees - Juju (1981)


Δίσκος που έχει χαρακτηριστεί ως ένας απο τους πιο επιδραστικούς βρετανικούς δίσκους όλων των εποχών. Το τέταρτο, και ίσως το κορυφαίο άλμπουμ των Banshees, δεν υπάρχει χώρος για μετριότητα εδώ. Η Siouxsie στα καλύτερα της. Δίσκος που συνέπεσε με την έκρηξη του goth κινήματος και συνέδεσε καθοριστικά το όνομα του με αυτό.




The Cure - Seventeen Seconds (1980)


Τι να πούμε τώρα για το ομιχλώδες αυτό αριστούργημα. Δίσκος κατάλληλος να ακούς ενώ έξω βρέχει. Το δεύτερο άλμπουμ των Cure, που σηματοδότησε τη στροφή τους στο dark wave και άφησε τη σκοτεινή, μυστηριακή του κληρονομιά. Δεν είναι μόνο ο απόλυτος ύμνος που ακούει στο όνομα "A Forest". Είναι και τραγούδια όπως το "M", το "Play For Today", το "Secrets", το "In Your House". Ένα άλμπουμ που δημιουργεί ατμόσφαιρα και διάθεση όσο ελάχιστα, και προσωπικά, το αγαπημένο μου απο
τους Cure.


The Cure - Pornography (1982)


Εδώ ο Robert Smith φτάνει στο απόγειο της σκοταδολατρείας. Ειδικά το ομότιτλο κομμάτι, με στίχους όπως

One more day like today and I'll kill you
A desire for flesh And real blood
I'll watch you drown in the shower
Pushing my life through your open eyes


είναι η αρρώστεια η ίδια. Μια αρρώστεια που μας αρέσει όμως!
Απο το "100 Years" στο "The Hanging Garden" και απο τον (υπερύμνο) "The Figurehead" στο "Cold", o δίσκος είναι εμποτισμένος με μηδενισμό και απαισιοδοξία όσο δε πάει άλλο. Οι χαρακτηριστικοί ρυθμοί της πρώιμης goth μουσικής συνυπάρχουν με τους στίχους, καθιστώντας το Pornography ό,τι σκοτεινότερο έχει γράψει ο Smith, και ένα απο τα έργα ορόσημα των '80ς. Κατά παράδοξο τρόπο, αν και το άλμπουμ ξεκινάει με τον στίχο "it doesn't matter if we all die", καταλήγει στο "i must fight this sickness, find a cure"... Η συνέχεια έμελε να είναι εντελώς διαφορετική για τους Cure...


Christian Death - Only Theatre of Pain (1982)


O δίσκος ορόσημο του death rock και απο τους πιο επιδραστικούς δίσκους αυτού του αφιερώματος. Καθοδηγούμενοι τότε απο τον Rozz Williams στα φωνητικά, οι Christian Death έκαναν το ντεμπούτο τους με τον εκρηκτικό αυτόν δίσκο. Αρρωστημένος, επιθετικός, σκοτεινός, ήταν η αμερικάνικη straightforward απάντηση στο gothic. Μετά την απώλεια του Rozz Williams οι Christian Death θα περνούσαν απο διάφορες μεταμορφώσεις, κυκλοφορώντας ωστόσο αρκετές αξιόλογες δουλειές. (με την αντιχριστιανική τους στάση πάντα έκδηλη). Δε μπορούμε ωστόσο παρά να προτείνουμε το ντεμπούτο τους, και μόνο εξαιτίας της επιδραστικότητας που άσκησε. "Figurative Theatre", "Spiritual Cramp", "Romeo's Distress", "Deathwish", ο σκοτεινός χορός των νυχτερίδων.


The Best of Anne Clark


Μην έχοντας ακούσει δισκογραφία της Anne Clark, αλλά πιστεύοντας πως πρέπει να προτείνουμε κάτι έστω για αρχή, αυτή η συλλογή πιστεύω είναι ενδεικτική. Περιλαμβάνει πολλές απο τις καλύτερες στιγμές της στα '80ς, και προσωπικά θεωρώ πως η ακρόαση του συγκεριμένου δίσκου είναι ως και καθαρτική. Εδώ η μουσική περισσότερο ντύνει τους στίχους, παρά το αντίθετο, σαν μελλοποιημένη ποίηση. Εξαιρετικό.




The Sisters of Mercy - First and Last and Always (1985)


Το άλμπουμ που καθόρισε τη μορφή του gothic rock. Η σημασία αυτού του άλμπουμ απλά δεν γίνεται να υπερεκτιμηθεί. Με λίγα λόγια, χωρίς το ντεμπούτο των Sisters, δε θα είχε υπάρξει gothic rock. Κάποιος βέβαια θα "μπορούσε" να το είχε εφεύρει στη θέση τους. Δεν έχει σημασία όμως. Το έκαναν οι Sisters, και απο τότε τα 3/4 των συγκροτημάτων που παίζουν gothic rock ουσιαστικά τους μιμούνται. Οι επιρορές απο το ροκ των 70s και απο τους Joy Division φανερές. Η φωνή του Eldritch ξεχειλίζει σπαραξικάρδια στο μικρόφωνο, και οι κιθάρες των Hussey, Marx άφησαν διαχρονικές μελωδίες. "Black Planet", "Marian", "Walk Away", "A Rock and a Hard Place", "First and Last and Always", οι αγαπημένες μου στιγμές του δίσκου.


The Sisters of Mercy - Floodland (1987)


Το δεύτερο άλμπουμ των Sisters και μια ριζική στροφή απο το πρώτο. Ο Eldritch είχε μείνει μόνος του μετά την αποχώρηση των υπολοίπων, και ο νέος δίσκος παρουσιάζει ένα νέο, αλλά ταυτόχρονα τόσο sisters πρόσωπο. Μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια, με έμφαση στο synth και στο rhythm section, κατάλληλα για ακρόαση σε νυχτερινά clubs και για χορό, συνοδευόμενα απο την επιβλητική φωνή του Eldritch, ο δίσκος υπήρξε εξίσου σημαντικός για το goth με τον πρώτο τους. "Lucretia, my Reflection", "This Corrosion", "Dominion/Mother Russia", "Flood II", διαχρονικοί goth ύμνοι. Προσωπικά αν έβαζα σε κάποιον που δεν έχει ξανακούσει goth να ακούσει ένα μόνο τραγούδι, θα επέλεγα κάποιο απο αυτό το άλμπουμ.


Cocteau Twins - Treasure (1984)


To τρίτο άλμπουμ των σκωτσέζων με την ονειρική ατμόσφαιρα, ισάξιο ουσιαστικά με όλα τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν
στα '80ς. Προτείνω το συγκεκριμένο απλά λόγω προσωπικής προτίμησης (προς το παρόν, άλλη στιγμή μπορεί να έχω άλλη γνώμη). Ειδικά τα ατμοσφαιρικά συγκροτήματα με γυναικεία φωνητικά της δεκαετίας του '90 και έπειτα χρωστάνε πάρα μα πάρα πολλά στους Cocteau Twins.



Clan of Xymox - Medusa (1986)


Οι Clan of Xymox υπήρξαν ένα απο τα πολύ σημαντικά συγκροτήματα του αρχικού darkwave/goth rock χώρου, που ωστόσο μας έδωσαν τον καλύτερο - κατά τη γνώμη μου - δίσκο τους πολλά χρόνια μετά, στα τέλη των nineties (θα επανέλθω στο επόμενο μέρος). Ωστόσο το "Medusa" του 1986 είναι μια πραγματικά πολύ όμορφη δουλειά, και περιέχει ορισμένες απο τις κλασικότερες στιγμές τους. Κάπου ανάμεσα στο goth rock και στο darkwave, πολύ μελωδικός δίσκος και με τα "Louise" και "Lorretine" να ανήκουν στα διαμάντια αυτής της μουσικής.


Depeche Mode - Music for the Masses (1987)


Απλά γιατί έτσι γουστάρουμε. Αυτό, το προηγούμενο του "Black Celebration", και το επόμενο του "Violator" υπήρξαν τα σκοτεινότερα, και κατά τη γνώμη μου, τα καλύτερα άλμπουμ των Depeche Mode. Ποτέ άλλοτε η synth pop μουσική δεν ηχούσε τόσο βαθειά. "Never Let Me Down Again", "The Things You Said",
"Little 15", "Strangelove", "Behind the Wheel", διαχρονικοί ύμνοι, απο ένα συκγρότημα που περιμένουμε πότε επιτέλους θα δούμε
live (χίλιες φορές εξωτερικό παρά εδώ πάντως...).




Dead Can Dance - Within The Realm of a Dying Sun (1987)



Έργο τέχνης. Εκεί που το gothic feeling αγγίζει τα σύνορα του χρόνου και βυθίζει βαθιά τα χέρια του σε μεσαιωνικούς ύμνους. Μουσική απο τις λίγες, σκοτεινό και ταξιδιάρικο ταυτόχρονα,
ένα απο τα πολλά αριστουργήματα των Dead Can Dance. "Cantara", 'Summoning of the Muse", "Xavier", "Anywhere Out
of the World", μουσική που θα μπορούσε άνετα να ακούγεται σε κάποιον απο τους μεγάλους καθεδρικούς ναούς, αντανακλώντας
το μεγαλείο τους.



Fields of the Nephilim - The Nephilim (1988)



Για μένα, ο κορυφαίος gothic rock δίσκος των eighties. Απλά. Το στυλ των Sisters επηρέασε πάρα πολύ κόσμο, αλλά των Fields σε αυτό το άλμπουμ ήταν διαφορετικό. Πολύ περισσότερο άγριο και σκοτεινό ταυτόχρονα, παρέπεμπε στο death rock, ακόμα και στο metal. Ήταν το δεύτερο άλμπουμ των Fields, και πραγματικά ο δίσκος ηχεί λες και είναι βγαλμένος απο κάποια άλλη διάσταση, ίσως απο τον εφιαλτικό κόσμο των κατώτερων θεών του Λάβκραφτ. Το "Last Exit For The Lost" που κλείνει το άλμπουμ φανερώνει αυτό ακριβώς που λέμε, πως η ακρόαση του είναι ένα ταξίδι στον υπόκοσμο, όπως ήταν το ταξίδι του Δάντη στην κόλαση. Στο τέλος απομένεις να αναζητάς τη διέξοδο και να βγεις ξανά στο φως... Απλά μεγαλειώδες.


Ghost Dance - Gathering Dust (1988)


Δημιούργημα του αποχωρίσαντα απο τους Sisters Gary Marx
και με την Anne-Marie Hurst στα φωνητικά, οι Ghost Dance παρέδωσαν ορισμένες απο τις καλύτερες gothic rock στιγμές των eighties. Αυτό το άλμπουμ περιλμβάνει τα πρώτα τους στην ουσία singles. Η παραγωγή δεν είναι και η καλύτερη, αλλά τα τραγούδια ξεχωρίζουν και με το παραπάνω. Μετά την τριάδα Sisters, Fields, Mission, οι Ghost Dance είναι ένα απο τα πρώτα συγκροτήματα
του goth rock των '80ς που αξίζει να τσεκάρει κανείς.



The Mission - Children
(1988)


Όποιο δίσκο των Mission βασικά και αν επιλέξει κανείς ανάμεσα στους 4 πρώτους τους (συμπεριλαμβανομένου του "The First Chapter" με τα πρώτα τους singles και τις διασκευές) κερδισμένος θα βγει. Είναι όλοι μνημεία του gothic rock. To Children ίσως είναι περισσότερο πολυδιάστατος σαν δίσκος, και λιγότερο άμεσος, γι' αυτό και προτείνω αυτόν τελικά. Όλες οι αρετές του ήχου των Mission βρίσκονται εδώ. Η χαρακτηριστική φωνή και η κιθάρα του Hussey, η έντονη μελωδικότητα, και μερικά απο τα ομορφότερα τους τραγούδια.



And Also The Trees - Farewell to the Shade (1989)



Συγκρότημα που ανακάλυψα με αφορμή αυτό το αφιέρωμα. Απο τους πλέον λυρικούς και όμορφους δίσκους, δε ξέρω αν μπορώ
να το κατατάξω σε μια κατηγορία. Όλος ο ρομαντισμός που διαπνέει το gothic κίνημα βρίσκεται εδώ. Βαθειά ατμόσφαιρα
και πολύ όμορφα φωνητικά. Ίσως το κρυμμένο μικρό αδερφάκι
του "Disintegration" των Cure (για όσους ξέρουν).



Και έτσι τελειώνει και το τρίτο μέρος του goth αφιερώματος... Με βλέπω να μεταμορφώνομαι ο ίδιος σε βαμπίρ στο τέλος, μέχρι να το οκοκληρώσω, τόσες ώρες επι ωρών που έχω αφιερώσει. Ειδικά αυτό που έγινε με το τρίτο μέρος... Εκεί που ήμουν έτοιμος να το αναρτήσω, έγινε ένα λάθος με αποτέλεσμα να σβηστεί ένα σημαντικό μέρος του κειμένου και να πρέπει να το γράψω πάλι απ' την αρχή... Αλλά, πιστεύω άξιζε τον κόπο!

Θα ακολουθήσει (ελπίζω :P) η συνέχεια με την εξέλιξη του gothic στη δεκαετία του '90 και στα 00ς, όταν πλέον διασπάστηκε σε ένα σωρό τάσεις και παρακλάδια.

Κλείνω με ένα βίντεο που το βλέπω και απλά ανατριχιάζω... Οι Cure στην Ελλάδα το 1985, σε ένα φεστιβάλ όμοιο του οποίου δε ξανάγινε (Cure, Clash KAI Depeche Mode!)... Δυστυχώς το μόνο soundtrack που άκουγα εγώ τότε ήταν τα Στρουμφάκια... Πάρτε μια α-πί-στευ-τη εκτέλεση του "A Forest"...


...Suddenly I stop
but i know it's too late
I'm lost in a forest
all alone
The girl was never there
it's always the same
I'm running towards nothing
again and again and again







~

9 σχόλια:

  1. ρε χαρά στην υπομονή σου... πολύ καλό και διεξοδικό και βασικά είναι τόσο μεγαλή η πληροφορία που απλά δεν έχω να κάνω κάποιο συγκεκριμένο σχολιο. Το σκηνικό πάντως με τον Smith των Cure, σχετικά με τα λεγόμενα του σε εκείνη την συνεντευξη, δεν το ήξερα. Πλάκα είχε. Λοιπόν, κάποια ονόματα επίσης που λες δεν τα γνωρίζω οπότε θα τα ψάξω και θα σε πω εντυπωσεις. Γενικώς ωραίος, για άλλη μια φορά.

    Αρκετά με τα συχαρίκια, τώρα οι "γκρίνιες"( :p )

    1) Μιας και έχεις αναφορά στο post punk, αλλά και σε μπάντες όπως οι UK Decay, να πω ότι ίσως θα έπρεπε να αναφέρεις τους Magazine, μιας και ήταν το κατεξοχήν παράδειγμα (και χρονικά αλλά και ουσιαστικά) μετάλλαξης μουσικού ( ο τυπάς των Buzzcocks ) που πήρε το πανκ και το έστρεψε σε πιο πειραματικά ακούσματα, αν και όχι γoth ακόμη τότε. A! και στους New Model Army όπως και στους The Damned βεβαίως-βεβαίως!

    2) Επίσης μια αναφορά στους Birthday Party θα ήταν δόκιμη (άλλη μια περίπτωση όπου ο καλλιτέχνης απαρνείται ότι αυτό που έπαιζει ήταν goth, αλλά έλα ντε που η ιστορία λέει άλλα). Αλλά αυτές είναι δικές μου γκρίνιες μωρέ, μην δίνεις σημασία.

    3) Μιας και το παρόν ήταν 80'ς ας μην ξεχνάμε και τα δικά μας εγχώρια διαμάντια: South Of No North, Metro Decay, Slow Motion, Ding An Sich, Λευκή Συμφωνία (το πρώτο), Αrt Of Parties, Scoria, Υell o Yell (οι δικοί μας Birthday Party), Rehearsed Dreams κλπ κλπ σταματάω εδώ μην με βρίσεις :p

    Πλάκα κάνω, δεν είναι γκρίνιες απλά συμπηρωματικά τα αναφέρω αυτά. Επίσης αν θες να πάρεις καμμιά ιδέα για μπάντες που θα ήθελα να δω να αναφέρονται στο επόμενο μιας και θα είναι 90's είναι οι Nosferatu, Love Like Blood, Garden Of Delight, Paralysed Age, Star Industry, οι δικοί μας Illusion Fades και φυσικά οι Flowers Of Romance (ολόκληροι Mission τους διασκεύασαν), The Awakening. Όλα αυτά από κιθαριστικό 90'ς goth. Tώρα από πιο ηλεκτρονιζε, είμαι σίγουρος ότι θα συμπεριλάβεις μπάντες όπως οι Deine Lakaien, Diary Of Dreams, Diorama, Apoptygma κλπ κλπ. Αντε καλή συνέχεια και τα λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Παναγιώτη, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για την κριτική.

    1) To post punk σκόπιμα το περιόρισα σε μικρές αναφορές (ουσιαστικά μόνο στους Joy Division έδωσα έμφαση), γιατί τις περισσότερες μπάντες του είδους πέραν των πολύ γνωστών δε τις έχω ψάξει, και για να το έκανα θα έπρεπε να αφιερώσω τον διπλάσιο (ή και περισσότερο) χρόνο...

    Εννοείται The Damned και New Model Army είναι μεγάλες μπάντες, απλά για τον σκοπό του αφιερώματος επέλεξα να τις αφήσω... Οκ, μια αναφορά δεν έβλαπτε βέβαια. Όσο αφορά τους Magazine που λες, δε τους έχω ψάξει, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

    2) Birthday Party (άρα και Nick Cave, paperflowers, που υπήρξε μέλος των Birthday Party ως γνωστόν), ήταν όντως παράλειψη. Είχα πρόθεση να αναφερθώ να φανταστείτε, αλλά ήταν τόση η κούραση για να γράψω όλα όσα έγραψα - όπως λέω στο τέλος σε κάποια φάση περίπου το μισό του κειμένου σβήστηκε και έπρεπε να τα γράψω πάλι απ'την αρχή! - που απλά το ξέχασα. Τέλος πάντων, θα αναφερθώ στο επόμενο στον Cave τουλάχιστον.

    3) Για τα εγχώρια διαμάντια που λες, ισχύει οτι γνωρίζεις περισσότερα απο μένα. Κάποια άλλη στιγμή που μπορεί να τους έχω ψάξει, θα κάνω ίσως ένα μίνι αφιέρωμα και σ' αυτούς. Στην τελική, σκοπός του αφιερώματος δεν είναι μόνο να μαθαίνουν οι άλλοι, αλλά και γω ο ίδιος απο σχόλια όπως τα δικά σου. :)

    Απο τα συγκροτήματα που αναφέρεσαι στα '90s, έχω πρόθεση να αναφερθώ σχεδόν σε όλα. Δύο απο αυτούς που είπες δε γνωρίζω, μπορεί να τους ψάξω όμως μέχρι το επόμενο (που σημαίνει πως θα πάρει λίγο καιρό πάλι, χεχε).

    Παρά τις ελλείψεις του (γμτ, ειδικά οι Birthday Party), ήθελα να κάνω ένα όσο το δυνατόν πληρέστερο αφιέρωμα, πιστεύω πως τα κατάφερα. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλά μιλάμε έχεις κάνει σούπερ ανάλυση στο θέμα. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι το Aion των Dead Can Dance στους αντιπροσωπευτικότερους δίσκους. Cheers
    http://sardanapallus.blogspot.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Α, καλά! Είδα Birthday Party και το μυαλό μου πήγε (κ κόλλησε) στους Birthday Massacre...

    Μην ξεχάσεις τους London After Midnight που τους αγαπάω, οκ... :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Sardanapalus, ευχαριστώ πολύ! Το Aion όντως είναι δισκάρα, και ο δεύτερος αγαπημένος μου απο τους Dead Can Dance μετά το Within The Realm...

    Ωραίο φάνηκε με μια ματιά το μπλογκ, i' ll pay a visit from time to time. :)

    @ Χεχε, εννοείται θα πω για London, όπως και για Birthday Massacre btw! Βασικά είναι τόσα τα συγκροτήματα στα '90ς και έπειτα πάντως, που δε μπορώ να τα ξέρω όλα, σίγουρα θα μου διαφύγουν μερικά καλά. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Thx χαίρομαι να βλέπω ανθρωπους να την ψαχνουν με την μουσικη και να εχουν αποψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αργούμε, αλλά θα καταλάβετε γιατί. :)

    Εντός των ημερών η συνέχεια του αφιερώματος. Τελικά δε μπόρεσα να αντισταθώ, και παράλληλα με το τέταρτο μέρος, θα προσθέσω και διάφορες παραλείψεις στο τρίτο, ενισχύοντας το.

    Δεν ασχολήθηκα και με τις εκλογές που έλεγα, στο blog, αλλά δε βαριέσαι. Μπροστά μας έχουμε καιρό και για τα πολιτικά. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν εχω λογια...ο χρονος σου ειναι πολυτιμος για μας! Ειδικα οταν καταναλωνεται σε ενα τοσο τραγικα γοητευτικο θεμα!!!!thanks a lot rabbit!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή