~
Υπάρχουν κάποια πράγματα που με το πέρασμα των χρόνων γίνονται κλασικά. Συνιστούν σημεία αναφοράς για την εποχή τους και συνοδεύουν τις αναμνήσεις όλων εκείνων που τα έζησαν. Υπάρχουν πάλι άλλα, που δεν αφορούν μια εποχή που πέρασε, αλλά αντίθετα χαρακτηρίζουν το σήμερα, τις κυρίαρχες του τάσεις και αντιλήψεις. Τέτοια πράγματα τα ονομάζουμε μοντέρνα.
Τέλος, συνατούμε ορισμένες περιπτώσεις που κατορθώνουν να συνδιάσουν τα δύο παραπάνω, το κλασικό με το μοντέρνο. Να γίνουν, με άλλα λόγια, διαχρονικά. Εδώ λοιπόν ανήκουν οι Απαράδεκτοι, μια απο τις δημοφιλέστερες σειρές στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, και αναμφισβήτητα η αγαπημένη μου. Η σημερινή ανάρτηση μου είναι ένα μικρό tribute στη σειρά αυτή με την οποία μεγάλωσα και την οποία βλέποντας τη πάλι, δε με πιάνει καμία αίσθηση ρετρό και ξεπερασμένου, αλλά αντίθετα τη βρίσκω το ίδιο γαμιστερή όπως πάντα.
Το κατάφεραν βλέπετε. Παρέδωσαν ιστορίες και χιούμορ που δε ριζώνει σε κάποια εποχή ή κάποιο ηλικιακό φάσμα ή κατηγορία ανθρώπων, αλλά προχωράει πολύ πέρα. Σαν κάποια έργα συγγραφέων, ή κάποιες μουσικές, που δεν έχει καμία σημασία αν έγιναν τριάντα, πενήντα, εκατό, χίλια χρόνια πριν. Θα είναι πάντα πέρα απο την εποχή τους.
Λίγο πολύ οι περισσότεροι απο μας έχω την αίσθηση πως ξέρουμε για ποιό πράγμα μιλάμε. Μόνο οι πολύ μικρότεροι σε ηλικία νομίζω δεν γνωρίζουν τι ήταν οι Απαράδεκτοι, αν και πάλι θεωρώ πως ακόμα και εκεί υπάρχει κόσμος που τους ξέρει, που τους έμαθε μέσα απο τις ατελείωτες επαναλήψεις, τη διάδοση σταδιακά όλων των επεισοδίων στο ίντερνετ, το youtube, την πώληση μέσα απο περιοδικά κλπ.
Αρκετοί απο μας θυμόμαστε τα πρώτα ένδοξα βήμα της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης, πίσω στις αρχές των '90ς. Πήγαινα τρίτη δημοτικού όταν δημιουργήθηκε το Mega, το πρώτο ιδιωτικό κανάλι και όλη αυτή η έκρηξη απο σειρές, εκπομπές, τηλεπαιχνίδια, σόου, κινούμενα σχέδια, ταινίες, τηλεπεριοδικά, με είχε καθηλώσει μπροστά στην μικρή οθόνη, όπως και πολλά άλλα παιδιά (και ενήλικες). Ήμασταν μικροί τότε για να κατανοήσουμε την άλλη πλευρά της τηλεόρασης, εκείνη του κέρδους και του ανταγωνισμού, εκείνη της μαζικής αποβλάκωσης που ήταν ικανή να επιφέρει. Απλά βλέπαμε, απλά γουστάραμε.
Οι πρώτες σειρές της ιδιωτικής τιβί θα έμεναν στη συλλογική μνήμη όλων μας. Οι Αυθαίρετοι. Οι Τρεις Χάριτες. Και φυσικά, οι Απαράδεκτοι. Βλέπετε, η τηλεόραση είχε την τύχη τότε να βρίσκεται στα πάνω της, να επενδυθούν σ'αυτήν όχι μόνο χρήματα αλλά και ιδέες, και να περάσουν απο κει πρόσωπα ικανά να κάνουν τη διαφορά, πρόσωπα που ενδεχομένως τριάντα χρόνια πριν μπορεί να πρωταγωνιστούσαν στις μεγάλες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν με λίγα λόγια η χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, εκείνα τα πρώτα της χρόνια (άντε, να το τραβήξουμε σε όλη τη δεκαετία του '90). Θα ακολουθούσαν κι άλλες καλές σειρές (που δεν έτυχε να τις παρακολουθήσω όλες), όπως Οι Μεν και οι Δεν, Το Δις Εξαμαρτείν, Ντόλτσε Βίτα, Κωνσταντίνου και Ελένης, Και οι Παντρεμένοι Έχουν Ψυχή και το Σ' Αγαπώ Μ' Αγαπάς, η άλλη μεγάλη επιτυχία του ιθύνοντα νου των Απαράδεκτων, της Δήμητρας Παπαδοπούλου.
Με την τηλεόραση έχω κόψει σχεδόν εξ'ολοκλήρου επαφή (πλην λιγοστών εξαιρέσεων) εδώ και κάποια χρόνια και αγνοώ αν έχει υπάρξει κάποια άλλη, πραγματικά καλή ελληνική σειρά έκτοτε. Πολύ αμφιβάλλω πάντως. Το γεγονός οτι το mega επέλεξε να προβάλλει σχετικά πρόσφατα ξανά όλα τα επεισόδια των Απαράδεκτων τα λέει όλα. Τέτοια πράγματα βγαίνουν μια φορά στα είκοσι χρόνια.
Μπορεί και περισσότερο, πολύ περισσότερο.
Ιθύνων νους των Απαράδεκτων λοιπόν η μοναδική Δήμητρα Παπαδοπούλου, δημιουργός και βασική σεναρογράφος της σειράς, απο τις γυναίκες εκείνες που αποδεικνύουν πως, ναι, το "ασθενές φύλο" μπορεί να έχει χιούμορ, συχνά περισσότερο και απο εκείνο των αντρών (απλά για κάποιον περίεργο λόγο οι γυναίκες με χιούμορ παραμένουν η μειοψηφία. Να ένα θέμα που προσφέρεται για αμπελοκουνελοφιλοσοφίες, κάποια άλλη φορά όμως!). Το έδειξε με τους Απαράδεκτους, το επανέλαβε με το Σ' Αγαπώ Μ' Αγαπάς. Το mega πρότεινε λέει στη Δήμητρα να γυρίσει πρόσφατα ένα επεισόδιο με τους εναπομείναντες Απαράδεκτους, για να γιορτάσουν τα 20 χρόνια της σειράς (και για να στρογγυλοποιηθεί ο αριθμός των συνολικών επεισοδίων, μια που ήταν 49 ως τώρα). Η Δήμητρα δέχτηκε αλλά πρότεινε να εμφανίζεται στο επεισόδιο με τη βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας και ο Βλάσσης Μπονάτσος, μια που χωρίς αυτόν οι Απαράδεκτοι δεν νοούνται (και κανείς δεν καταλάβαινε καλύτερα τους απαράδεκτους παρά η δημιουργός τους). Τελικά το εγχείρημα εγκαταλείφτηκε λόγω υψηλού κόστους και το επετειακό 50στο επεισόδιο δε γυρίστηκε...
Ψυχή των Απαράδεκτων ήταν αναμφισβήτητα ο Γιάννης Μπέζος. Ο πρώτος ομοφυλόφιλος ρόλος της ελληνικής τιβί, πανέξυπνος, καλλιεργημένος, γκρινάρης, μονίμως απογοητευμένος, ειρωνικός, με ηθοποιία και ατάκες που άφησαν εποχή. Ο Βλάσσης ήταν η νεανική σπίθα θα μπορούσαμε να πούμε της παρέας. Το ροκ στοιχείο, ο ανεμελος τύπος, ο γυναικάς, λίγο πολύ ο εαυτός του όπως ήταν πάντα δηλαδή. Απο αρκετές απόψεις ήταν επίσης και ο πιο "νορμάλ" τύπος απ' όλους. Ο Σπύρος (Παπαδόπουλος), τέλος, ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της τετράδας, το πιο στιβαρό της κομμάτι, ο εγκέφαλος. Παντρεμένος αλλά όχι ικανοποιημένος με τον γάμο του, επιχειρηματίας που προσπαθούσε να πιάσει την καλή αλλά με αριστερό παρελθόν (και όχι μόνο παρελθόν), σοβαροφανής, ολίγο κουλτουριάρης, ολίγο οπορτουνιστής βασικά, θυμίζει σε πολλά ουκ ολίγους Έλληνες όχι μόνο των αρχών της δεκαετίας του '90 αλλά και σημερινούς.
Μαζί τους μια πλειάδα καλών ηθοποιών, εκ των οποίων θα αναφερθώ φυσικά και στους μόνιμους θαμώνες της σειράς, τη Ρένια (Λουιζίδου) το αστροπελέκι (ατάκα που αυθόρμητα της έδωσε ο Μπέζος στα γυρίσματα!), που λίγο πολύ ενσάρκωνε την κλασική ελληνίδα "γκόμενα" και ο κακομοίρης ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, ο αγαθός και πονηρός ταυτόχρονα Βασίλης Χαλακατεβάκης.
Βλέποντας τη σειρά ξανά, μετά απο 20 περίπου χρόνια, διακρίνω αναμφισβήτητα στοιχεία που μαρτυρούν την εποχή στην οποία γυρίστηκε, την καθρεπτίζουν θα μπορούσαμε να πούμε. Ταυτόχρονα όμως στέκουν και πέρα απο την εποχή αυτή. Η κατάρρευση των αριστερών ιδανικών, τα πρώτα εκείνα χρόνια που είχε πέσει η ΕΣΣΔ, η οποία αντανακλάται πλήρως στα "κούφια" ρητά του Σπύρου για το πολυτεχνείο και στην ειρωνική αντιμετώπιση του απο τους άλλους. Ο διπλός ρόλος της γυναίκας, νοικοκυρά απο τη μία, γκόμενα απο την άλλη, υποχείριο του ανδρός και χειραφετημένη απο την άλλη, όπως βλέπουμε κυρίως στη μορφή της Δήμητρας και στις προσπάθειες της να "αποδείξει" ποιά "πραγματικά" είναι (γράφοντας ποιήματα, πιάνοντας δική της δουλειά, βάζοντας λαικά τραγούδια στο δείπνο με τον μεγαλοεπιχειρηματία επειδή "έτσι της γουστάρει" κλπ). Θέματα όπως οι καταλήψεις, το φακέλωμα των γιατρών, οι βρώμικες business, η κρίση του γάμου κλπ.
Υπάρχουν επεισόδια που αναφέρονται σε καταστάσεις και θέματα εντελώς χαρακτηριστικά τότε, που τώρα ίσως να ξένιζαν αρκετό κόσμο που δεν τα έζησε. Ο όλος θόρυβος γύρω απο την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Οι ατελείωτες αποτυχίες στη eurovision. Αρκετές αναφορές σε πολιτικούς της εποχής (ένα επεισόδιο είχε ως θέμα του τον τότε δήμαρχο Αθηνών, τον Αντώνη Τρίτση!). Οι βιντεοκασέτες. Τα καλλιστεία (τα καλλιστεία στις αρχές της δεκαετίας του '90 ήταν μεγάλο γεγονός για τα δεδομένα της τιβί).
Κατά κύριο λόγο όμως, το χιούμορ της σειράς ξεπερνάει τα όρια της εποχής που γυρίστηκε, είναι διαχρονικό, έχει ακόμα την ίδια τρέλα και φρεσκάδα με τότε. Και αυτή τη φευγάτη διάθεση ανατροπής που δε τη συναντάς σε πολλές ελληνικές παραγωγές, πόσο μάλλον σ'αυτό το ερείπιο που ακούει στο όνομα "σύγχρονη ελληνική τηλεόραση".
Ωραία λοιπόν! Πάμε και σε ένα top-20 που ετοίμασα, με μερικές απο τις αγαπημένες μου στιγμές της σειράς!! Οι φίλοι της σειράς θα τις αναγνωρίζουν αμέσως, κάποιες απο τις σκηνές που ακολουθούν κατόρθωσαν και εντάχτηκαν στην συλλογική κουλτούρα της εποχής μας! Πατήστε το play στα βιντεάκια και νιώστε, για άλλη μια φορά!
Οι Απαράδεκτοι - Top-20!
# 20: Πορτογαλία
Ο Σπύρος αναπολεί τα παλιά ωραία χρόνια, όταν ήταν ακόμα ερωτευμένος με τη Δήμητρα, τότε που πήγαν μήνα μέλιτος στην Πορτογαλία.
# 19: Καράτε
Οι γκόμενες του Βλάσση για να τον εκδικηθούν έχουν προσλάβει έναν τύπο για να τον κάνει μαύρο στο ξύλο. Ο Βλάσσης ενημερώνεται έγκαιρα και κάνει την αδερφή, ενώ ο "άντρας" του σπιτιού γίνεται ο Γιάννης. Για κάποιον ανατανόητο λόγο ο Γιάννης καταλήγει να κοντράρει στις πολεμικές τέχνες τον μπράβο. Η ατάκα του στο τέλος είναι όλα τα λεφτά!
# 18: Κολοκυθοκορφάδες
H Δήμητρα προσποιείται οτι είναι ξένο μοντέλο, προκειμένου να κερδίσει τον Σπύρο. Προπονείται λοιπόν με τον Γιάννη στα ελληνοαγγλικά της....
# 17: Σκάστε Ζώα
Το βίντεο αυτό γεφυρώνει την υποτιθέμενη απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο.
# 16: Κότα?
Και μια που μιλάμε για ζώα. Είναι ο Σπύρος κότα?
# 15: Κουτούλα με στον Τοίχο
Εκεί που ο Γιάννης προσπαθεί να το παίξει άντρας, έχοντας ως εικονική γυναίκα τη Δήμητρα, όλα για τα αυτιά της θείας του που έχει έρθει να την φιλοξενήσει για λίγες μέρες.... (και η οποία θεία ούτε να διανοηθεί δε θέλει πως το καμάρι της είναι αδερφή).
Αβυσσαλέο σεξάκι λοιπόν!
# 14: MANOWAR!!!
Μια στιγμή όλο ατσάλι και ιδρώτα! Το περίφημο επεισόδιο της κατάληψης, το πιο ροκ επεισόδιο των Απαράδεκτων, και φυσικά η κάτω σκηνή σκορπάει ρίγη συγκίνησης στους απανταχού τρου μέταλ φανς.... Να βλέπαμε και τη Ρένια με γούνινο σωβρακάκι δε θα ταν άσχημο.
# 13: Μάλλον Βελουτέλα ήταν
Απο το ίδιο επεισόδιο, η περίφημη σκηνή του γιαουρτώματος του Σπύρου! (ΥΓ: έτρωγα φανατικά Βελουτέλα μικρός, μέχρι που το απέσυραν - έτσι εξηγούνται πολλά πράγματα).
# 12: Τον Γιακούμπ, Φέρτε μου τον Γιακούμπ
Ο υποχόνδριος Γιάννης. Ερμηνεία για όσκαρ τουλάχιστον!
# 11: Οορουάιτ, σίου μίου ρέου, χιαβ του γκόου νάου, μπαι!
H Δήμητρα το παίζει αμερικάνα για να εντυπωσιάσει και κερδίσει μια δουλειά απο έναν μεγαλοεπιχειρηματία. Μεγάλες στιγμές.
# 10: Σι Χες Μένι
Αν και μιλάει άπταιστα τα αμερικάνικα, είπε η Δήμητρα να εξασκήσει λίγο και τα αγγλικά της. Μαθήματα αγγλικών απο τη Δήμητρα λοιπόν!
Τελικά τα εντατικά μαθήματα έπιασαν τόπο? Το κάτω πρόσθετο βίντεο απαντάει στο ερώτημα.
# 9: Εκδρομή στην Πεντέλη
Το επεισόδιο αυτό είναι απο τα κορυφαία της σειράς, σχεδόν οποιαδήποτε στιγμή του και αν απομονώσω το ίδιο κάνει. Η κάτω σκηνή είναι υπόδειγμα του πόσες ατάκες και αστεία μπορούν να χωρέσουν σε ένα τόσο μικρό βίντεο.
# 8: Είσαι ένα Κουνούπι
Στη θεατρική σχολή. Ο Γιάννης είναι ο δάσκαλος και εδώ μαθητής είναι ο Χαλακατεβάκης. Δείτε λοιπόν και αν είστε επίδοξοι ηθοποιοί, ίσως πάρετε οι ίδιοι κάποιο μάθημα.
# 7: Ω Ρωμαίο Ρωμαίο (γιατί να σαι εσύ ειδικά ο Ρωμαίος?)
Μένουμε στη θεατρική σχολή. Πραγματικά δε θα μπορούσε να είχε υπάρξει καλύτερος ηθοποιός για να αποδώσει τον Ρωμαίο...
# 5: Βλέπω μια Γαιδούρα
Πίσω στο πρώτο επεισόδιο των Απαράδεκτων! Η Δήμητρα προσπαθεί να ανακτήσει την φόρμα και την αυτοσυγκέντρωση της με τη βοήθεια του Γιάννη....
# 4: Ο Μπίρλας και ο Κόρκος
Οι Απαράδεκτοι παρέα με τον κουλτουριάρη φίλο τους στο θέατρο, σε μια παράσταση για "εκλεκτά μόνο πνεύματα".
# 3: Ok Yes
Υπήρχε μια εποχή που η Ελλάδα και η eurovision είχαν μια μάλλον κακομοίρικη σχέση. Αν εξαιρέσεις εκείνη την τρίτη θέση με τα Μαθήματα Σολφέζ, όλα τα υπόλοιπα ήταν ένα σερί απο αποτυχίες. Ακόμα και η (ομολογουμένως τραγουδάρα) Άνοιξη με τη Σοφία Βόσσου.
Μέχρι που οι Απαράδεκτοι αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Το Ok Yes του Γιάννη μπορεί να μην κέρδισε στη eurovision, έμεινε ωστόσο διαχρονικό όσο λίγα αληθινά τραγούδια που συμμετείχαν εκεί.
Γιατί σε τελική ανάλυση ή το χεις ή δε το χεις ρε αδερφέ.
Να το και στην αλα-Μίκης Θεοδωράκης εκδοχή του!
# 3: Περνάει απέξω μια Γκαμήλα
Ο Γιάννης προσποιείται οτι έχει φύγει μετανάστης στην Αίγυπτο, για να δώσει ένα μάθημα στον αχάριστο ως τότε συγκάτοικο του Βλάσση. Στην πραγματικότητα μένει στο διπλανό διαμέρισμα με τον Σπύρο και τη Δήμητρα.
Το κάτω βίντεο απαντάει στο αιώνιο ερώτημα αν υπάρχουν περίπτερα στο Νείλο.
# 2: Η Παπαρήγα η Καλή
Ε, εδώ μιλάμε για μια ατάκα που έγινε σλόγκαν. Η διαβόητη προσπάθεια του Σπύρου να νοικιάσει μια τσόντα απο το βιντεοκλάμπ, με το κωδικό όνομα "η παπαρήγα η καλή". Δυστυχώς προκύπτουν κάποιες παρανοήσεις στην πορεία.
Επανάσταση και σεξ, όλα σε ένα πακέτο, τι άλλο θα θέλατε!
Και πάμε στην κορυφαία κατ' έμέ στιγμή της σειράς....... Ταρατατζούυυυμμμμμ
# 1: 9μιση Βδομάδες!
Εδώ είμαστε. Ό,τι αντιπροσωπεύουν οι Απαράδεκτοι συμπυκνώνεται άνετα σε αυτό το βιντεάκι. Η Δήμητρα προσπαθώντας να κερδίσει τον Σπύρο αποφασίζει να μιμηθεί την Κιμ Μπάσιντζερ, με τον τρόπο που είχε πλανέψει η ίδια τον Μίκι Ρουρκ στις 9μισι Βδομάδες...
Δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Ζήτω οι Απαράδεκτοι, να ζήσει το κίνημα, και του χρόνου!
~
Υπάρχουν κάποια πράγματα που με το πέρασμα των χρόνων γίνονται κλασικά. Συνιστούν σημεία αναφοράς για την εποχή τους και συνοδεύουν τις αναμνήσεις όλων εκείνων που τα έζησαν. Υπάρχουν πάλι άλλα, που δεν αφορούν μια εποχή που πέρασε, αλλά αντίθετα χαρακτηρίζουν το σήμερα, τις κυρίαρχες του τάσεις και αντιλήψεις. Τέτοια πράγματα τα ονομάζουμε μοντέρνα.
Τέλος, συνατούμε ορισμένες περιπτώσεις που κατορθώνουν να συνδιάσουν τα δύο παραπάνω, το κλασικό με το μοντέρνο. Να γίνουν, με άλλα λόγια, διαχρονικά. Εδώ λοιπόν ανήκουν οι Απαράδεκτοι, μια απο τις δημοφιλέστερες σειρές στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, και αναμφισβήτητα η αγαπημένη μου. Η σημερινή ανάρτηση μου είναι ένα μικρό tribute στη σειρά αυτή με την οποία μεγάλωσα και την οποία βλέποντας τη πάλι, δε με πιάνει καμία αίσθηση ρετρό και ξεπερασμένου, αλλά αντίθετα τη βρίσκω το ίδιο γαμιστερή όπως πάντα.
Το κατάφεραν βλέπετε. Παρέδωσαν ιστορίες και χιούμορ που δε ριζώνει σε κάποια εποχή ή κάποιο ηλικιακό φάσμα ή κατηγορία ανθρώπων, αλλά προχωράει πολύ πέρα. Σαν κάποια έργα συγγραφέων, ή κάποιες μουσικές, που δεν έχει καμία σημασία αν έγιναν τριάντα, πενήντα, εκατό, χίλια χρόνια πριν. Θα είναι πάντα πέρα απο την εποχή τους.
Λίγο πολύ οι περισσότεροι απο μας έχω την αίσθηση πως ξέρουμε για ποιό πράγμα μιλάμε. Μόνο οι πολύ μικρότεροι σε ηλικία νομίζω δεν γνωρίζουν τι ήταν οι Απαράδεκτοι, αν και πάλι θεωρώ πως ακόμα και εκεί υπάρχει κόσμος που τους ξέρει, που τους έμαθε μέσα απο τις ατελείωτες επαναλήψεις, τη διάδοση σταδιακά όλων των επεισοδίων στο ίντερνετ, το youtube, την πώληση μέσα απο περιοδικά κλπ.
Αρκετοί απο μας θυμόμαστε τα πρώτα ένδοξα βήμα της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης, πίσω στις αρχές των '90ς. Πήγαινα τρίτη δημοτικού όταν δημιουργήθηκε το Mega, το πρώτο ιδιωτικό κανάλι και όλη αυτή η έκρηξη απο σειρές, εκπομπές, τηλεπαιχνίδια, σόου, κινούμενα σχέδια, ταινίες, τηλεπεριοδικά, με είχε καθηλώσει μπροστά στην μικρή οθόνη, όπως και πολλά άλλα παιδιά (και ενήλικες). Ήμασταν μικροί τότε για να κατανοήσουμε την άλλη πλευρά της τηλεόρασης, εκείνη του κέρδους και του ανταγωνισμού, εκείνη της μαζικής αποβλάκωσης που ήταν ικανή να επιφέρει. Απλά βλέπαμε, απλά γουστάραμε.
Οι πρώτες σειρές της ιδιωτικής τιβί θα έμεναν στη συλλογική μνήμη όλων μας. Οι Αυθαίρετοι. Οι Τρεις Χάριτες. Και φυσικά, οι Απαράδεκτοι. Βλέπετε, η τηλεόραση είχε την τύχη τότε να βρίσκεται στα πάνω της, να επενδυθούν σ'αυτήν όχι μόνο χρήματα αλλά και ιδέες, και να περάσουν απο κει πρόσωπα ικανά να κάνουν τη διαφορά, πρόσωπα που ενδεχομένως τριάντα χρόνια πριν μπορεί να πρωταγωνιστούσαν στις μεγάλες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν με λίγα λόγια η χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, εκείνα τα πρώτα της χρόνια (άντε, να το τραβήξουμε σε όλη τη δεκαετία του '90). Θα ακολουθούσαν κι άλλες καλές σειρές (που δεν έτυχε να τις παρακολουθήσω όλες), όπως Οι Μεν και οι Δεν, Το Δις Εξαμαρτείν, Ντόλτσε Βίτα, Κωνσταντίνου και Ελένης, Και οι Παντρεμένοι Έχουν Ψυχή και το Σ' Αγαπώ Μ' Αγαπάς, η άλλη μεγάλη επιτυχία του ιθύνοντα νου των Απαράδεκτων, της Δήμητρας Παπαδοπούλου.
Με την τηλεόραση έχω κόψει σχεδόν εξ'ολοκλήρου επαφή (πλην λιγοστών εξαιρέσεων) εδώ και κάποια χρόνια και αγνοώ αν έχει υπάρξει κάποια άλλη, πραγματικά καλή ελληνική σειρά έκτοτε. Πολύ αμφιβάλλω πάντως. Το γεγονός οτι το mega επέλεξε να προβάλλει σχετικά πρόσφατα ξανά όλα τα επεισόδια των Απαράδεκτων τα λέει όλα. Τέτοια πράγματα βγαίνουν μια φορά στα είκοσι χρόνια.
Μπορεί και περισσότερο, πολύ περισσότερο.
Ιθύνων νους των Απαράδεκτων λοιπόν η μοναδική Δήμητρα Παπαδοπούλου, δημιουργός και βασική σεναρογράφος της σειράς, απο τις γυναίκες εκείνες που αποδεικνύουν πως, ναι, το "ασθενές φύλο" μπορεί να έχει χιούμορ, συχνά περισσότερο και απο εκείνο των αντρών (απλά για κάποιον περίεργο λόγο οι γυναίκες με χιούμορ παραμένουν η μειοψηφία. Να ένα θέμα που προσφέρεται για αμπελοκουνελοφιλοσοφίες, κάποια άλλη φορά όμως!). Το έδειξε με τους Απαράδεκτους, το επανέλαβε με το Σ' Αγαπώ Μ' Αγαπάς. Το mega πρότεινε λέει στη Δήμητρα να γυρίσει πρόσφατα ένα επεισόδιο με τους εναπομείναντες Απαράδεκτους, για να γιορτάσουν τα 20 χρόνια της σειράς (και για να στρογγυλοποιηθεί ο αριθμός των συνολικών επεισοδίων, μια που ήταν 49 ως τώρα). Η Δήμητρα δέχτηκε αλλά πρότεινε να εμφανίζεται στο επεισόδιο με τη βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας και ο Βλάσσης Μπονάτσος, μια που χωρίς αυτόν οι Απαράδεκτοι δεν νοούνται (και κανείς δεν καταλάβαινε καλύτερα τους απαράδεκτους παρά η δημιουργός τους). Τελικά το εγχείρημα εγκαταλείφτηκε λόγω υψηλού κόστους και το επετειακό 50στο επεισόδιο δε γυρίστηκε...
Ψυχή των Απαράδεκτων ήταν αναμφισβήτητα ο Γιάννης Μπέζος. Ο πρώτος ομοφυλόφιλος ρόλος της ελληνικής τιβί, πανέξυπνος, καλλιεργημένος, γκρινάρης, μονίμως απογοητευμένος, ειρωνικός, με ηθοποιία και ατάκες που άφησαν εποχή. Ο Βλάσσης ήταν η νεανική σπίθα θα μπορούσαμε να πούμε της παρέας. Το ροκ στοιχείο, ο ανεμελος τύπος, ο γυναικάς, λίγο πολύ ο εαυτός του όπως ήταν πάντα δηλαδή. Απο αρκετές απόψεις ήταν επίσης και ο πιο "νορμάλ" τύπος απ' όλους. Ο Σπύρος (Παπαδόπουλος), τέλος, ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της τετράδας, το πιο στιβαρό της κομμάτι, ο εγκέφαλος. Παντρεμένος αλλά όχι ικανοποιημένος με τον γάμο του, επιχειρηματίας που προσπαθούσε να πιάσει την καλή αλλά με αριστερό παρελθόν (και όχι μόνο παρελθόν), σοβαροφανής, ολίγο κουλτουριάρης, ολίγο οπορτουνιστής βασικά, θυμίζει σε πολλά ουκ ολίγους Έλληνες όχι μόνο των αρχών της δεκαετίας του '90 αλλά και σημερινούς.
Μαζί τους μια πλειάδα καλών ηθοποιών, εκ των οποίων θα αναφερθώ φυσικά και στους μόνιμους θαμώνες της σειράς, τη Ρένια (Λουιζίδου) το αστροπελέκι (ατάκα που αυθόρμητα της έδωσε ο Μπέζος στα γυρίσματα!), που λίγο πολύ ενσάρκωνε την κλασική ελληνίδα "γκόμενα" και ο κακομοίρης ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, ο αγαθός και πονηρός ταυτόχρονα Βασίλης Χαλακατεβάκης.
Βλέποντας τη σειρά ξανά, μετά απο 20 περίπου χρόνια, διακρίνω αναμφισβήτητα στοιχεία που μαρτυρούν την εποχή στην οποία γυρίστηκε, την καθρεπτίζουν θα μπορούσαμε να πούμε. Ταυτόχρονα όμως στέκουν και πέρα απο την εποχή αυτή. Η κατάρρευση των αριστερών ιδανικών, τα πρώτα εκείνα χρόνια που είχε πέσει η ΕΣΣΔ, η οποία αντανακλάται πλήρως στα "κούφια" ρητά του Σπύρου για το πολυτεχνείο και στην ειρωνική αντιμετώπιση του απο τους άλλους. Ο διπλός ρόλος της γυναίκας, νοικοκυρά απο τη μία, γκόμενα απο την άλλη, υποχείριο του ανδρός και χειραφετημένη απο την άλλη, όπως βλέπουμε κυρίως στη μορφή της Δήμητρας και στις προσπάθειες της να "αποδείξει" ποιά "πραγματικά" είναι (γράφοντας ποιήματα, πιάνοντας δική της δουλειά, βάζοντας λαικά τραγούδια στο δείπνο με τον μεγαλοεπιχειρηματία επειδή "έτσι της γουστάρει" κλπ). Θέματα όπως οι καταλήψεις, το φακέλωμα των γιατρών, οι βρώμικες business, η κρίση του γάμου κλπ.
Υπάρχουν επεισόδια που αναφέρονται σε καταστάσεις και θέματα εντελώς χαρακτηριστικά τότε, που τώρα ίσως να ξένιζαν αρκετό κόσμο που δεν τα έζησε. Ο όλος θόρυβος γύρω απο την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Οι ατελείωτες αποτυχίες στη eurovision. Αρκετές αναφορές σε πολιτικούς της εποχής (ένα επεισόδιο είχε ως θέμα του τον τότε δήμαρχο Αθηνών, τον Αντώνη Τρίτση!). Οι βιντεοκασέτες. Τα καλλιστεία (τα καλλιστεία στις αρχές της δεκαετίας του '90 ήταν μεγάλο γεγονός για τα δεδομένα της τιβί).
Κατά κύριο λόγο όμως, το χιούμορ της σειράς ξεπερνάει τα όρια της εποχής που γυρίστηκε, είναι διαχρονικό, έχει ακόμα την ίδια τρέλα και φρεσκάδα με τότε. Και αυτή τη φευγάτη διάθεση ανατροπής που δε τη συναντάς σε πολλές ελληνικές παραγωγές, πόσο μάλλον σ'αυτό το ερείπιο που ακούει στο όνομα "σύγχρονη ελληνική τηλεόραση".
Ωραία λοιπόν! Πάμε και σε ένα top-20 που ετοίμασα, με μερικές απο τις αγαπημένες μου στιγμές της σειράς!! Οι φίλοι της σειράς θα τις αναγνωρίζουν αμέσως, κάποιες απο τις σκηνές που ακολουθούν κατόρθωσαν και εντάχτηκαν στην συλλογική κουλτούρα της εποχής μας! Πατήστε το play στα βιντεάκια και νιώστε, για άλλη μια φορά!
Οι Απαράδεκτοι - Top-20!
# 20: Πορτογαλία
Ο Σπύρος αναπολεί τα παλιά ωραία χρόνια, όταν ήταν ακόμα ερωτευμένος με τη Δήμητρα, τότε που πήγαν μήνα μέλιτος στην Πορτογαλία.
# 19: Καράτε
Οι γκόμενες του Βλάσση για να τον εκδικηθούν έχουν προσλάβει έναν τύπο για να τον κάνει μαύρο στο ξύλο. Ο Βλάσσης ενημερώνεται έγκαιρα και κάνει την αδερφή, ενώ ο "άντρας" του σπιτιού γίνεται ο Γιάννης. Για κάποιον ανατανόητο λόγο ο Γιάννης καταλήγει να κοντράρει στις πολεμικές τέχνες τον μπράβο. Η ατάκα του στο τέλος είναι όλα τα λεφτά!
# 18: Κολοκυθοκορφάδες
H Δήμητρα προσποιείται οτι είναι ξένο μοντέλο, προκειμένου να κερδίσει τον Σπύρο. Προπονείται λοιπόν με τον Γιάννη στα ελληνοαγγλικά της....
# 17: Σκάστε Ζώα
Το βίντεο αυτό γεφυρώνει την υποτιθέμενη απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο.
# 16: Κότα?
Και μια που μιλάμε για ζώα. Είναι ο Σπύρος κότα?
# 15: Κουτούλα με στον Τοίχο
Εκεί που ο Γιάννης προσπαθεί να το παίξει άντρας, έχοντας ως εικονική γυναίκα τη Δήμητρα, όλα για τα αυτιά της θείας του που έχει έρθει να την φιλοξενήσει για λίγες μέρες.... (και η οποία θεία ούτε να διανοηθεί δε θέλει πως το καμάρι της είναι αδερφή).
Αβυσσαλέο σεξάκι λοιπόν!
# 14: MANOWAR!!!
Μια στιγμή όλο ατσάλι και ιδρώτα! Το περίφημο επεισόδιο της κατάληψης, το πιο ροκ επεισόδιο των Απαράδεκτων, και φυσικά η κάτω σκηνή σκορπάει ρίγη συγκίνησης στους απανταχού τρου μέταλ φανς.... Να βλέπαμε και τη Ρένια με γούνινο σωβρακάκι δε θα ταν άσχημο.
# 13: Μάλλον Βελουτέλα ήταν
Απο το ίδιο επεισόδιο, η περίφημη σκηνή του γιαουρτώματος του Σπύρου! (ΥΓ: έτρωγα φανατικά Βελουτέλα μικρός, μέχρι που το απέσυραν - έτσι εξηγούνται πολλά πράγματα).
# 12: Τον Γιακούμπ, Φέρτε μου τον Γιακούμπ
Ο υποχόνδριος Γιάννης. Ερμηνεία για όσκαρ τουλάχιστον!
# 11: Οορουάιτ, σίου μίου ρέου, χιαβ του γκόου νάου, μπαι!
H Δήμητρα το παίζει αμερικάνα για να εντυπωσιάσει και κερδίσει μια δουλειά απο έναν μεγαλοεπιχειρηματία. Μεγάλες στιγμές.
# 10: Σι Χες Μένι
Αν και μιλάει άπταιστα τα αμερικάνικα, είπε η Δήμητρα να εξασκήσει λίγο και τα αγγλικά της. Μαθήματα αγγλικών απο τη Δήμητρα λοιπόν!
Τελικά τα εντατικά μαθήματα έπιασαν τόπο? Το κάτω πρόσθετο βίντεο απαντάει στο ερώτημα.
# 9: Εκδρομή στην Πεντέλη
Το επεισόδιο αυτό είναι απο τα κορυφαία της σειράς, σχεδόν οποιαδήποτε στιγμή του και αν απομονώσω το ίδιο κάνει. Η κάτω σκηνή είναι υπόδειγμα του πόσες ατάκες και αστεία μπορούν να χωρέσουν σε ένα τόσο μικρό βίντεο.
# 8: Είσαι ένα Κουνούπι
Στη θεατρική σχολή. Ο Γιάννης είναι ο δάσκαλος και εδώ μαθητής είναι ο Χαλακατεβάκης. Δείτε λοιπόν και αν είστε επίδοξοι ηθοποιοί, ίσως πάρετε οι ίδιοι κάποιο μάθημα.
# 7: Ω Ρωμαίο Ρωμαίο (γιατί να σαι εσύ ειδικά ο Ρωμαίος?)
Μένουμε στη θεατρική σχολή. Πραγματικά δε θα μπορούσε να είχε υπάρξει καλύτερος ηθοποιός για να αποδώσει τον Ρωμαίο...
# 5: Βλέπω μια Γαιδούρα
Πίσω στο πρώτο επεισόδιο των Απαράδεκτων! Η Δήμητρα προσπαθεί να ανακτήσει την φόρμα και την αυτοσυγκέντρωση της με τη βοήθεια του Γιάννη....
# 4: Ο Μπίρλας και ο Κόρκος
Οι Απαράδεκτοι παρέα με τον κουλτουριάρη φίλο τους στο θέατρο, σε μια παράσταση για "εκλεκτά μόνο πνεύματα".
# 3: Ok Yes
Υπήρχε μια εποχή που η Ελλάδα και η eurovision είχαν μια μάλλον κακομοίρικη σχέση. Αν εξαιρέσεις εκείνη την τρίτη θέση με τα Μαθήματα Σολφέζ, όλα τα υπόλοιπα ήταν ένα σερί απο αποτυχίες. Ακόμα και η (ομολογουμένως τραγουδάρα) Άνοιξη με τη Σοφία Βόσσου.
Μέχρι που οι Απαράδεκτοι αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Το Ok Yes του Γιάννη μπορεί να μην κέρδισε στη eurovision, έμεινε ωστόσο διαχρονικό όσο λίγα αληθινά τραγούδια που συμμετείχαν εκεί.
Γιατί σε τελική ανάλυση ή το χεις ή δε το χεις ρε αδερφέ.
Να το και στην αλα-Μίκης Θεοδωράκης εκδοχή του!
# 3: Περνάει απέξω μια Γκαμήλα
Ο Γιάννης προσποιείται οτι έχει φύγει μετανάστης στην Αίγυπτο, για να δώσει ένα μάθημα στον αχάριστο ως τότε συγκάτοικο του Βλάσση. Στην πραγματικότητα μένει στο διπλανό διαμέρισμα με τον Σπύρο και τη Δήμητρα.
Το κάτω βίντεο απαντάει στο αιώνιο ερώτημα αν υπάρχουν περίπτερα στο Νείλο.
# 2: Η Παπαρήγα η Καλή
Ε, εδώ μιλάμε για μια ατάκα που έγινε σλόγκαν. Η διαβόητη προσπάθεια του Σπύρου να νοικιάσει μια τσόντα απο το βιντεοκλάμπ, με το κωδικό όνομα "η παπαρήγα η καλή". Δυστυχώς προκύπτουν κάποιες παρανοήσεις στην πορεία.
Επανάσταση και σεξ, όλα σε ένα πακέτο, τι άλλο θα θέλατε!
Και πάμε στην κορυφαία κατ' έμέ στιγμή της σειράς....... Ταρατατζούυυυμμμμμ
# 1: 9μιση Βδομάδες!
Εδώ είμαστε. Ό,τι αντιπροσωπεύουν οι Απαράδεκτοι συμπυκνώνεται άνετα σε αυτό το βιντεάκι. Η Δήμητρα προσπαθώντας να κερδίσει τον Σπύρο αποφασίζει να μιμηθεί την Κιμ Μπάσιντζερ, με τον τρόπο που είχε πλανέψει η ίδια τον Μίκι Ρουρκ στις 9μισι Βδομάδες...
Δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Ζήτω οι Απαράδεκτοι, να ζήσει το κίνημα, και του χρόνου!
~
Καλά εεεεε; Υπέροχο αφιέρωμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Απαράδεκτοι είναι για μένα, μακράν η πιο έξυπνη σειρά της ελληνικής ΤΙΒΙ !
Σε ευχαριστώ πολύ για τον κόπο σου να τα ανεβάσεις!
Και γω σ' ευχαριστώ που τίμησες το αφιέρωμα μου με το πρώτο του σχόλιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Σεφ!! Λοιπόν, με σπρώχνεις στο ατελείωτο φαράγγι της αμπελοφιλοσοφίας, ελπίζω να ξέρεις τι κάνεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα πω αρχικά πως το Σ'αγαπώ Μ'αγαπάς θεωρώ πως είναι, απο κάποιες απόψεις, περισσότερο εγκεφαλικό και ψαγμένο όσο αφορά το χιούμορ του απο τους Απαράδεκτους, ωστόσο οι δεύτεροι παίρνουν τη δική μου ψήφο για το νο.1!
Όσο αφορά το χιούμορ.... αχ πως θα κρατηθώ να μη γράψω κείμενο ολόκληρο. Λοιπόν, αν και κατάλαβα τι εννοείς, εγώ θα το διατύπωνα κάπως αλλιώς.
Καταρχάς δε θεωρώ την "καφρίλα" ή το "χυμαδιό" απο μόνα τους ως απαραίτητα συστατικά του χιούμορ. Μερικές φορές μάλιστα αν βασίζεις όλη τη συνταγή του χιούμορ (σου μιλάω με συνταγές, όχι τυχαίο) σε αυτά μόνο, παίζει το αποτέλεσμα να είναι αποτυχημένο. Ή να βγει κανένα junk food... δημοφιλές ίσως (σε συγκεκριμένες κατηγορίες κόσμου), όχι απαραίτητα αστείο όμως.
Το άλλο άκρο είναι το εντελώς εγκεφαλικό χιούμορ, που εδώ υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί πλήρως η αμεσότητα και η κατανόηση του απο τους πολλούς... Όπως και να χει πάντως, ένα καλό μυαλό είναι σημαντικό για να πετύχει η συνταγή (αρκεί να χωράει στην κατσαρόλα).
Και υπάρχει τέλος και το χιούμορ που μόνο αυτός που το λέει το εννοεί ως τέτοιο, το οποίο στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να οδηγήσει σε απορία τους αποδέκτες, στη χειρότερη σε παρεξηγήσεις κλπ. Το συστατικό που λείπει εδώ λέγεται "ενσυναίσθηση".
Επομένως τρία είναι τα συστατικά. Αμεσότητα/Χυμαδιό. Εξυπνάδα. Ενσυναίσθηση.
Απο τα τρία πολύ σωστά λες οτι το πρώτο ουσιαστικά είναι που λείπει απο πολλές γυναίκες, λόγω ανατροφής, ρόλων κλπ. Αν και πάλι δεν μου απαντάται πλήρως το ερώτημα... κάτι μου λείπει.
Ίσως τελικά οι άντρες να είναι περισσότερο διατεθειμένοι να γίνουν και λίγο καραγκιόζηδες. Οι γυναίκες δε θέλουν να "ρίξουν τη μούρη τους". Ίσως πάλι αυτές να είναι κοινωνικά εκμαθημένες συμπεριφορές φύλων, προκειμένου να ασκήσει έλξη το ένα στο άλλο. Ο "εκδηλωτικός" άντρας και η "μαζεμένη" γυναίκα...
Το πήγα μακριά, αλλά είπα, είναι να μη με ρίξεις στο φαράγγι!
Α ξέχασα να συνδέσω το χιούμορ και με την κριτική διάθεση και την θέληση ανατροπής, ήδη απο τα αρχαία χρόνια (πχ Αριστοφάνης), η σχέση των δύο φύλων με το status quo είναι άλλο ένα θέμα, τέλος πάντων, το αφήνω εδώ, αν είναι ας κάνω καμιά καινούργια ανάρτηση σε τελική ανάλυση. :PPP
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά έκανες και πιάστηκες απο το κλαδί σκοτεινή σεφ γιατί μια τάση να πέφτεις και συ στα "φαράγγια" την έχεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ πλήρως με όσα γράφεις για τους ρόλους, τη σύνδεση χαλαρότητας και χιούμορ και κυρίως, με τη σχέση οργής/θλίψης και κριτικής... Συχνά το καυστικό, κριτικό χιούμορ δεν είναι παρά η ευτυχής μετουσίωση των πρώτων, αρνητικών συναισθημάτων, σε κάτι επουσιώδες.
Πολύ ενδιαφέρον φαίνεται το βιβλίο! Αν και έχω διαβάσει μια ιστορία σε κόμικς που προηγείται χρονικά κάπου 20 χρόνια του βιβλίου (γράφτηκε τη δεκαετία του '50) και το θέμα της είναι αυτό ακριβώς, ένας ήρωας του οποίου όλες οι αποφάσεις, μα εντελώς όλες, καθορίζονται απο τη ρίψη ενός κέρματος και απο το αν θα φέρει κορώνα ή γράμματα... μέχρι το απρόσμενο φινάλε.
Ο ήρωας αυτού του κόμικ λεγόταν Ντόναλντ Ντακ και ο δημιουργός της ιστορίας Καρλ Μπαρκς. :)
Και ο τίτλος της ιστορίας στα ελληνικά (μια απο τις αγαπημένες μου παπιοιστορίες) "Περί Στριφτολογίας" ή "Το Στριφτό". :)
Εντάξει !
ΑπάντησηΔιαγραφήYou are beautiful, I love you (το πήγα σε Στάθη Ψάλτη μεριά) !
Προσκυνώ το μεγαλείο των Απαράδεκτων.
Προσκυνώ τα απίστευτα καρά-80s πουκάμισα που φορούσαν, τα κίτς σκηνικά, το φοβερό κομμάτι των τίτλων αρχής, το θεϊκό σενάριο της Δήμητρας, το ρεσιτάλ κωμικής ηθοποιίας !
Ο Μπέζος απλά κορυφή, και ειδικά στο επεισόδιο με το νοσοκομείο, δίνει ρέστα ! Η ατάκα "δε θέλω να πεθάνω μπροστά στο αστροπελέκι", και το σουρεάλ σκηνικό που οι άρρωστοι χορεύουν ακούγοντας Πρωτοψάλτη, όλα τα λέφτα !
Αγαπημένα μου επεισόδια (πολύ δύσκολη η επιλογή) μάλλον είναι αυτό με το γάλλο ( "Έξω βρωμόσκυλο απ'το σπίτι μου" και "Μα πώς έγινε έτσι αυτό το παιδί ? Αυτός δεν ήταν έτσι"), και αυτό με τη βραδιά ποίησης ( "...Αλλά εγώ είμαι η Βάνα και θα μείνω - Κι εγώ είμαι ο Βλάσσης και θα φύγω" ). Καλά, και η eurovision, και τα καλλιστεία, και η κατάληψη τα σπάνε !
Απίστευτοι ! Απαράδεκτοι, αλλά θεοί !
Λυσσάρες !!!
Πω πω πω ! Κουνέλι και Σεφ, μπαζώστε το το φαράγγι, μην πέσει μέσα κανένας κακομοίρης και φάει τα μούτρα του, σαν το συμπαθές κογιότ που κυνηγούσε το αντιπαθέστατο road runner (κι ας πήρε τελικά το κογιότ την εκδίκησή του - you know what I mean)
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρουμε, ναι! Χαίρε ω πίθηκε, τελικά τώρα καταλαβαίνουμε γιατί έπεφτε συνέχεια στο φαράγγι το κογιότ - ήταν απλά πολύ φιλοσοφημένο ρε παιδί μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπάθησα να το μπαζώσω που λες, αλλά εκεί που έχτιζα έπιασα τον εαυτό μου να φιλοσοφεί ξανά και πριν το καταλάβω, παραλίγο να πέσω πάλι στο απύθμενο του χάσμα!
Απο τη βραδιά ποίησης να προσθέσω τον Βλάσση που διάβαζε Αστερίξ και το ποίημα της Δήμητρας για τις Μυκήνες (θα πάω με τον Σπύρο, θα φάω κι έναν γύρο)! Το επεισόδιο με τον Γάλλο πάλι ήταν όλο μια ακυρίλα (με την καλή έννοια!)
Και μια που αναφέρθηκε αλλου, να προσθέσω έστω επιγραμματικά στις κορυφαίες στιγμές και εκείνη την καρέκλα στον τοίχο, απο το επεισόδιο με τους κουλτουριάρηδες. ;)
Emeis oi gynaikes exoume xioumor alla oi antres mas kovoun giati einai kompleksikoi :P :P :P
ΑπάντησηΔιαγραφήEpishs, ginomaste ki emeis sourgela kai malista se kafeteries kai allous dhmosious xwrous. Ksexases kiolas Kounele pws mas koitaze kala kala tote olh h Rezin me tis malakies m!!
Tespa, eimai off topic giati etsi ki alliws den evlepa Aparadektous gia na tous sxoliasw :P
Τσκ τσκ, κάνουμε μεγάλη ανάλυση, εδώ και ώρα, αλλά κανείς δε χρησιμοποίησε επιθετικές εκφράσεις για το έτερον του φύλο ως τώρα, εκφράσεις όπως "κομπλεξικοί" και τέτοια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί Εργαλείο? Γιατί τόση επιθετικότητα? Αισθάνεσαι μήπως κάποια απειλή? Σαν γυναίκα ίσως? Φοβάσαι μήπως αποκαλυφθούν αλήθειες που δεν θα έπρεπε? Δε μπορώ να καταλάβω, αν και θέλω πολύ.
Είσαι εντελώς εκτός θέματος και άκυρη, ναι.
ΥΓ - Ωστόσο είχες λείψει απο το blog, κανά τρίμηνο περίπου, nice to have you back λοιπόν! :P
Na aisthanthw apeilh egw???? E auto parapaei kai shkwnei maxh, ksylo klp.
ΑπάντησηΔιαγραφήEiste kompleksares kai koutsompoles re muahahahahahahahahahhahahah!
Kai sunexizw to off topic giati edw voleuei, den einai forum :P